Γνώμες και απολογισμοί

Η αρθρογραφία στις εφημερίδες αυτές τις μέρες γίνεται απολογιστική. Συνήθως δεν πρόκειται για άρθρα – στοχευμένες επιλογές, προσωπικές ή εκδοτικές. Οι σπιτικές εσωστρέφειες,  καθώς και ένα κλίμα των ημερών, υπαγορεύουν καταλόγους και αναδρομές: Το κρύο, που από βάσανο είχε κοντέψει να γίνει αγαθό εν ανεπαρκεία, οι χριστουγεννιάτικες  παιδικές φωνές, οι εικόνες  δυστυχίας του φτωχού ή του μετανάστη – πού και πού και τα δυο τελευταία συνδυασμένα στα κάλαντα στο δρόμο – καθώς και η ψευδαίσθηση αλλαγής σελίδας με  το νέο χρόνο που έρχεται, όλα αυτά σπρώχνουν τώρα σε απολογισμούς.

Βάζω λοιπόν τυχαία κάποιες μουσικές που χρόνια με συνοδεύουν όταν γράφω  (απολογισμός κι αυτός, Δραπετσώνα, έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο, παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα, dirty old town και άλλα) και ξεκινώ.

Αλλά, δεν είναι καθόλου σε φόρμα το πληκτρολόγιο. Τα φετινά ορόσημα που έρχονται πρώτα στο νου είναι οι δύο πόλεμοι (Ουκρανία, Γάζα) που εξελίσσονται σωρεύοντας ερείπια και νεκρούς, τα νέα έξυπνα όπλα, η εμφάνιση ρομπότ που ξεγελούν τον προγραμματιστή τους, τα ακραία και καταστροφικά καιρικά φαινόμενα, οι υποκλοπές, ενώ σε λίγους μήνες θα συμπληρωθεί διετία από τις πολύνεκρες τραγωδίες στα Τέμπη και στ’ ανοιχτά της Πύλου χωρίς κάθαρση.

Παράλληλα καταγράφεται μια μαύρη ποικιλία ανθρωποκτονιών, βία σε σχολεία και σε άλλους μαζικούς χώρους στις ΗΠΑ και ήδη και στην Ευρώπη, ενώ και στην Ελλάδα η σχετική ειδησεογραφία του 2024 ήταν περίπου καθημερινή: Ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, γυναικοκτονίες και ενδοοικογενειακά μακελέματα, ο 33χρονος της Καλαμάτας, ο 14χρονος της Θεσσαλονίκης, η 11χρονη του Κολωνού, ο 16χρονος εναντίον 21χρονου στο Ηράκλειο και πάει λέγοντας και μετρώντας. Περιττό να αναφερθούμε στην γενικότερη πολιτική κατάσταση, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στην αποχή των ψηφοφόρων και στην άνοδο της ακροδεξιάς.

Ζητείται λοιπόν αντίβαρο, με καλά συμβάντα. Ωστόσο, ο νους καθυστερεί στο ψάξιμο, δυσεύρετο το υλικό, αραιώνουν κι άλλο οι δακτυλισμοί  στο πληκτρολόγιο. Επιτυχίες στην ιατρική και στα φάρμακα, ακόμη όμως χωρίς διάδοση στα δισεκατομμύρια των φτωχών πληθυσμών. Ο ΟΗΕ αφυπνίζεται και στο όνομα της πλειονότητας των χωρών και των πληθυσμών της γης επιχειρεί να επιβάλει κανόνες και να προωθήσει συνεννοήσεις, όμως  χωρίς αποτελέσματα προς το παρόν.

Αν θέλουμε να χαρούμε πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στους πολλούς και αφανείς. Με τη γραφίδα ενός διπλανού εδώ στη στήλη με τις γνώμες, να το στρέψουμε σε όσους «βγαίνουν στους δρόμους και μοιράζουν φαγητό στις σκοτεινές γωνιές της πόλης, χωρίς να το διαφημίζουν, κάθε βδομάδα, όλους της μήνες της χρονιάς»*. Επίσης, σε φοιτητές που διαδηλώνουν για να αντιστέκονται στη φθορά του δημόσιου πανεπιστημίου. Σε ήρωες και ηρωίδες στα νοσοκομεία που έχουν τη δύναμη να χαμογελούν προς τον άρρωστο ή όντας άρρωστοι.

Έχοντας βιώσει πολλές φορές τη ματαίωση των πιο ένθερμων ευχών, φέτος καταλήγω με αγωνιστικές – έως και οπαδικές – ιαχές για το 2025: Κάτω οι αρχηγοί με τα ηγετικά χαρίσματα, οι προβαλλόμενοι και αυτοπροβαλλόμενοι «άριστοι», οι opinion makers, οι  influencers  και οι stars. Κρατήστε μόνο κάποια σπάνια φαινόμενα, όπως  το χαμόγελο και το αφήγημα ζωής του Γιάννη Αντετοκούμπο. Και προσέξτε τη γνώμη των πολλών. Το πρότεινε πριν χιλιετίες και ο ίδιος ο  Αριστοτέλης: «Κρίνει καλύτερα ο όχλος παρά ο οποιοσδήποτε ένας. Το πολύ διαφθείρεται δυσκολότερα, όπως δηλαδή συμβαίνει με το πολύ νερό, έτσι και το πλήθος λερώνεται δυσκολότερα»**.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Χ. Δεμέτης, Το σφάλμα των Χριστουγέννων

** Πολιτικά ΙΙΙ 15 1286 α 30 – 33 (μετάφραση δική μου).