Υπόθεση Δανέλλη

Παρακολουθώ προσεκτικά εδώ και πολλά χρόνια την πορεία του βουλευτή του Ποταμιού Σπύρου Δανέλλη γιατί ήταν ένας από τους 374 που τον Φεβρουάριο του 1993 υπέγραψαν το κείμενο που είχε εκδοθεί με πρωτοβουλία του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη “να μιλήσουμε τώρα – η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική”. Δεν ήταν καθόλου απλό σ εκείνη την άγρια εποχή να εκτεθεί έτσι ένας νέος πολιτικός στο μακεδονικό και γι αυτό κράτησα το βλέμμα μου πάνω του.

Μάλιστα είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς, ίσως και ο μόνος, που επεδίωξα η ίδια να τον γνωρίσω προσωπικά όταν ολοκλήρωνε την θητεία του ως ευρωβουλευτής γιατί με είχε εντυπωσιάσει η συνέπεια, η μετριοπάθεια, η σεμνότητα και η βαθιά εκσυγχρονιστική αντίληψη με την οποία άσκησε τα καθήκοντά του.

Δεν ήταν πολιτικός πρώτης γραμμής, οπότε δεν είχα κανέναν λόγο να αποκτήσω επαφή μαζί του, παρόλα αυτά το επεδίωξα γιατί χρειαζόμουν το θετικό πολιτικό του παράδειγμα για να βρω επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι δεν είναι οριστικά χαμένο το παιχνίδι της ποιότητας στη δημόσια σφαίρα. Δεν μετάνιωσα ποτέ που του έδειξα το σεβασμό μου γιατί δεν έκανε κάτι που να με απογοητεύσει αν και έχει συμβεί να διαφωνήσω με επιλογές του και με σκέψεις του.

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες τον κανιβαλισμό του επειδή έχει δημόσια δεσμευτεί ότι θα υπερψηφίσει την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Από τη χλεύη στη συκοφαντία και από τις ύβρεις στην τρομοκράτηση εξελίσσεται ένα μπαράζ άμεσων και έμμεσων επιθέσεων σε βάρος του προκειμένου να καμφθεί ή, το λιγότερο, να απαξιωθεί. Να μιλήσει κανείς για “δολοφονία χαρακτήρα” είναι λίγο. Να πει ότι η πολιτική διαφωνία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον τραμπουκισμό, τον χυδαίο οπαδισμό και τον ακραίο χουλιγκανισμό είναι κάτι που απλά δεν το ακούν οι τυφλωμένοι από το φανατισμό και το μίσος.

Αυτό που ίσως έχει κάποια αξία να ειπωθεί είναι ότι, ανεξάρτητα από την κομματική ένταξη ή την πολιτική τοποθέτηση, οι προοδευτικοί πολίτες που έχουν δημόσιο λόγο δεν πρέπει να σιωπούν παρακολουθώντας έναν τόσο απεχθή διασυρμό και μια τόσο αποκρουστική διαπόμπευση. Οι απαθείς θεατές του λιντσαρίσματος ενθαρρύνουν με την αδράνειά τους τη βία. Και θύμα δεν είναι μόνο ο Δανέλλης, είναι το δικαίωμα στην άλλη άποψη, ακόμη και στο κατά τη γνώμη τους λάθος.