Ο Καμμένος δεν πρέπει να φύγει

Μια απαραίτητη διευκρίνιση για τον τίτλο. Ο κ. Καμμένος πρέπει να φύγει από την κυβέρνηση, ωστόσο όχι όταν το επιλέξει ο ίδιος και με δική του πρωτοβουλία. Πρέπει να αποπεμφθεί από τον πρωθυπουργό.

Θα έπρεπε μάλιστα να έχει αποπεμφθεί, όταν ο στόχος της συμμαχίας ειδικού σκοπού επετεύχθη με τη λήξη του προγράμματος τον περασμένο Αύγουστο.

Ο κ. Καμμένος κατέχει άλλωστε το παγκόσμιο ρεκόρ, να καταγγέλλει κεντρική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει, να απειλεί να τη ρίξει και να παραμένει σε αυτή, μέχρι να βρεθεί ο χρόνος που τον βολεύει.

Η αιτιολογία για τη σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ τυπικά έστεκε μέχρι το καλοκαίρι, με το επιχείρημα ότι δεν θα υπήρχε άλλος σύμμαχος, που δεν θα έριχνε την κυβέρνηση την τελευταία τριετία με την πρώτη ευκαιρία. Πράγματι οι ΑΝΕΛ τήρησαν τη συμφωνία.

Ωστόσο η ανοχή στον κ. Καμμένο από συγκεκριμένα στελέχη εντός ΣΥΡΙΖΑ είναι ακατανόητη. Ένας αρχηγός ενός ψεκασμένου κόμματος που ξεκίνησε από το Facebook και εκμεταλλεύτηκε τις συγκυρίες, βρέθηκε να έχει υπουργείο και μάλιστα πολύ σημαντικό. Δεν έκανε καμιά μεγάλη θυσία. Τήρησε μια συμφωνία, για μια θέση που δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.

Η ανοχή αυτή θα είναι ένας λεκές για την Αριστερά, που θα κάνει καιρό να εξαφανιστεί.

Για την τοξική παρουσία του, τις θεωρίες συνωμοσίας, την υποβάθμιση του πολιτικού λόγου, τις αλλοπρόσαλλες απόψεις, τις τσάμπα μαγκιές μπορούν να γραφτούν πολλά.

Αρκεί μια ματιά στα πιο πρόσφατα tweets με τα οποία απάντησε στα όσα είπε ο Νίκος Κοτζιάς στον News 24/7 στους 88,6 για να γίνει κατανοητό το ύφος και το ήθος.

Αφού χρησιμοποίησε με τη γνωστή του ευκολία τους όρους “αποστασία” και “ανένδοτος” και χαρακτήρισε “ολετήρα” τον πρώην υπουργό Εξωτερικών, έγραψε το εξής:

“Είμαι σε πόλεμο από τότε που τράβηξα δικό μου δρόμο δύσκολο και δεν δέχτηκα τη ΝΔ των μνημονίων και των Πλεύρηδων. Σε πόλεμο με τα συμφέροντα ακόμη και «μαφιόζικα», δεν θα πάω ούτε από αδέσποτη ούτε θα γονατίσω να με εκτελέσουν οι συνοδοιπόροι του ολετήρα Κοτζιά. Το επέλεξαν”.

Ένα παράδειγμα του πώς ο πολιτικός λόγος του Καμμένου, είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς που απειλούσαν τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά και αρχιτέκτονα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σφαίρες του έστειλαν και με εκτέλεση τον απείλησαν.

Η συμβολή του κ. Καμμένου στη διάβρωση των θεσμών, στην απαξίωση της πολιτικής και στην ενίσχυση του εθνικισμού και του λαϊκισμού στη χώρα, είναι δεδομένη.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποτιμήσει, το πόσο τυχερή υπήρξε η Ελλάδα, για το γεγονός ότι δεν είχαμε κάποιο σοβαρό “ατύχημα” στα εθνικά θέματα, λόγω της παρουσίας του στο συγκεκριμένο υπουργείο.

Μια τέτοια πολιτική παρουσία λοιπόν, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται συγκαταβατικά, όταν έχει ήδη θυσιαστεί ο Νίκος Κοτζιάς, ο Νίκος Φίλης και έχει πληγεί όχι μόνο η εικόνα του πρωθυπουργού, αλλά και της Αριστεράς.

Οι πληγές δεν θα κλείσουν με την αποπομπή, αλλά θα είναι μια απόφαση, που έστω συμβολικά και σίγουρα πολύ αργά, θα αποδίδει δικαιοσύνη.

Αν ένας πολιτικός, με αυτή την στάση, επιβραβεύεται με το να σκηνοθετήσει την ηρωϊκή του έξοδο, τότε το μήνυμα είναι σαφές: Ο πολιτικός αριβισμός, η χυδαιότητα, ο λαϊκισμός και η συνωμοσιολογία είναι μια ασφαλής πολιτική επιλογή.

Οι εξελίξεις σε Σκόπια και Αθήνα τρέχουν, οι πλειοψηφίες υπάρχουν, ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, μιλώντας στον News 24/7 στους 88,6 ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει με ψήφο ανοχής αν οι ΑΝΕΛ αποχωρήσουν.

Με αυτά τα δεδομένα, το να δοθεί στον κ. Καμμένο η επιλογή του χρόνου και του τρόπου αποχώρησης, είναι εκτός κάθε λογικής.

Το τέλος αυτής της συνεργασίας, πρέπει να έχει τη σφραγίδα του ίδιου του πρωθυπουργού και να γίνει με τους δικούς του όρους. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.