Μόνο το TEDxAthens θα μπορούσε να κάνει sold out το συνηθισμένο

Το 9ο TEDxAthens, το οποίο φιλοξενήθηκε στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος θέλησε να κάνει την ανατροπή, επιστρέφοντας στη βάση: το βασικό θέμα ήταν το ordinary, τα συνηθισμένα, τα γνωστά, τα κλασικά, αυτά που που αφήσαμε στην άκρη, παρασυρόμενοι από τα κύματα της τεχνολογικής εξέλιξης. Το ερώτημα που τέθηκε είναι “πώς αντιλαμβανόμαστε το συνηθισμένο, σε μια εποχή ασυνήθιστων επιτευγμάτων;”, με την απάντηση να έχει να κάνει και με την προσπάθεια που κάνουμε, να παραμείνουμε αυθεντικοί άνθρωποι.

Τι είναι για σένα “Οrdinary”;

Ο Δημήτρης Μιχαηλίδης, μέλος της ομάδας των εθελοντών που εργάστηκαν επί έξι μήνες, για τα όσα μοναδικά (εντυπωσιακά, εκπαιδευτικά, επιμορφωτικά, διασκεδαστικά και άλλα πολλά) είδαμε εμείς το Σάββατο 2/6, εξήγησε πως “γενικά στα TEDx Athens θέλουμε τα θέματα να είναι λίγο πιο ανατρεπτικά. Να γινόμαστε προκλητικοί. Να πετάμε το μπαλάκι. Φέτος είπαμε να κάνουμε ένα pause και να επιστρέψουμε στα απλά, καθημερινά πράγματα. Αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα και δεν τους δείχνουμε την πρέπουσα προσοχή, όπως ασχολούμαστε με νέα επιτεύγματα και το πώς θα εξελιχθούμε. Όπως όλοι οι τομείς προχωρούν και εμείς υπερβαίνουμε εαυτούς, λησμονούμε τα απλά πράγματα, στα οποία έκανε focus το φετινό TEDxΑthens. Εξ ου και προέκυψε το “Ordinary” ως θέμα, το οποίο είναι διπλής ανάγνωσης. Υπάρχει σατιρική και αμφίσημη σημασία”.
 

Στόχος ήταν να θέλουμε να επιστρέψουμε. Επετεύχθη

Το sold out αποτέλεσε γεγονός, αρκετές ημέρες πριν το event που εξελίχθηκε σε ολοκληρωμένη εμπειρία. Πράγμα που σημαίνει πως 2200 άτομα αποφάσισαν να επενδύσουν στην προσωπική τους εξέλιξη και να απολαύσουν το μείγμα προϊόντων και υπηρεσιών που είχε ετοιμάσει η οργανωτική επιτροπή των 60 εθελοντών. Για ένα ακόμα χρόνο, το περιεχόμενο ήταν πλούσιο, με γερό line ομιλητών από όλον τον κόσμο, οι οποίοι αναφέρθηκαν σε διαφορετικά θέματα “καθώς προσπαθήσαμε να πιάσουμε όλα τα επιστημονικά και ανθρωπιστικά πεδία. Ζητούμενο πάντα, ήταν το πρώτο και μεγαλύτερο TEDx της Ελλάδας να προσφέρει ένα μωσαϊκό από εμπειρίες και ομιλίες που “ανοίγουν” το μυαλό. Ζητούμενο ήταν όποιος έλθει να σκέφτεται πολλά, κατά την έξοδο του. Να μην είναι ένα ακόμα συνέδριο ή μονόδρομη διαδικασία, αλλά κάτι που θα σου μείνει και θα θες να έλθεις και του χρόνου”. Ο στόχος επετεύχθη.

Οrdinary ιστορίες, από αυτές που αλλάζουν ζωές

Τα stages ήταν τρία: στο βασικό, μέσα στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, έγιναν οι ομιλίες και κάποιες εμφανίσεις. Όπως αυτή της Sma Rag Da, η οποία είχε επιλέξει να παρουσιάσει δύο ηπειρώτικα παραδοσιακά κομμάτια, το “Αθαμανία Όμορφη” και το “Τσοπανάκος Ήμουνα”, τα οποία διασκεύασε σε μουσικό πλαίσιο που αφορούσε τα δικά της βιώματα και μοιράστηκαν την τρέλα της η Δήμητρα Γαλάνη και ο Στάθης Δράκος, οι οποίοι τη συνόδευσαν επί σκηνής.

Στη σκηνή ανέβηκαν και οι “Of Embla” που συνδυάζουν jazz, ambient, cinematic & trip hop και είναι επηρεασμένοι από τη σκανδιναβική μυθολογία. Ερμήνευσαν κομμάτια από το νέο τους άλμπουν, “Phases and Faces”, με στιγμές, πρόσωπα και αποφάσεις που άλλαξαν τη ζωή τους. Το μήνυμα τους ήταν “είμαστε όλοι κομμάτι του ίδιου κόσμου, με την ίδια αξία και τις ίδιες δυνατότητες για το σπουδαίο“.

Στη σκηνή εμφανίστηκαν και οι Hyperlinks (ομάδα χορευτών από πολλές τέχνες, με διακρίσεις στο εξωτερικό) μαζί με την ομάδα Solid Project, που ασχολείται με video art και 3D mapping. Συνέθεσαν τις τέχνες τους, για να δημιουργήσουν μια παράσταση με θέμα “Ordinary” και να την παρουσιάσουν στην Εθνική Λυρική σκηνή του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και να εντυπωσιάσουν.

Ο παρουσιαστής της βραδιάς, Δημήτρης Δημόπουλος είχε τον τρόπο του να ορίσει τους κανόνες και τη διαδρομή αυτού του “ταξιδιού” . Είχε και μια αποστολή για το κοινό: ζήτησε να του στείλουν τι ήταν Ordinary στην παιδική τους ηλικία, για εκείνους. Ήταν οι Θάντερκατς το πρωί, να κοιμούνται έως αργά και άλλα μικρά, απλά πράγματα που τώρα φαντάζουν πολυτέλειες.

Ο viral φωτογράφος Benjamin Von Wong (Chief Unicorn), ο οποίος έχει επιλέξει να τραβά την προσοχή σε περιβαλλοντολογικά θέματα και τα δικαιώματα του ανθρώπου, μέσω της δουλειάς του. Για πρώτη φορά, το TEDx Athens συνεργάστηκε με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ώστε να αποτελέσει πραγματικότητα η φωτογραφική έκθεση του Von Wong, με τίτλο “Hyper Realities”. Τα εγκαίνια είχαν γίνει στις 19 Μαΐου και η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 9 του μήνα.

Ο γνωστός σεφ, Σωτήρης Κοντιζάς επέλεξε να μιλήσει, όχι για την ισορροπία στα πιάτα, αλλά για αυτή μεταξύ ζωής και καριέρας. Το “συνηθισμένο” που του είχε λείψει περισσότερο, είναι “εκείνο το “καλό σαββατοκύριακο” που άκουσα να λέει μια κυρία, φεύγοντας από ένα φαρμακείο, στο οποίο ήμουν και εγώ. Σκέφτομαι πως θέλω να το διεκδικήσω και να το επιτύχω”.

“Υγεία, αγάπη, αναγνώριση της δουλειάς σου. Αυτό θέτουν κάποιοι, ως τρίπτυχο της επιτυχίας. Τρεις τα ξημερώματα, είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ανοίγω τα μάτια και κοιτώ στο ταβάνι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Προσπαθώ να σκεφτώ τι φταίει, πέραν του στρώματος που έχω πει να το αλλάξω. Τα τρία πράγματα που ανέφερα τα ‘χω. Είμαι υγιής, δίνω και παίρνω αγάπη και σε κάποιο επίπεδο αναγνωρίζεται η δουλειά μου. Οπότε τι μου φταίει; Τι λείπει; Προσπαθώ να θυμηθώ πότε έχω υπάρξει πραγματικά ήρεμος στη ζωή μου.

2017. Η τελευταία ημέρα των γυρισμάτων του πρώτου MasterChef. Λέει το “τελειώσαμε” ο σκηνοθέτης και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι από την επομένη δεν θα υπάρχει αυτό στην καθημερινότητα μου. Είχαν προηγηθεί πέντε πολύ δυνατοί και γεμάτοι μήνες, με την πρώτη τηλεοπτική πρόκληση και παράλληλα να τρέχει σωστά το εστιατόριο. Και λέω “μετά τι; Μήπως τα έκανα όλα πολύ σύντομα;”.

2016. Γεννιέται η κόρη μου. Το πρώτο μου παιδί. Είναι η στιγμή που έννοια του άγχους της υγείας, περνά σε άλλο επίπεδο. Μέχρι τότε έλεγα “να ‘χουμε υγεία” και αναφερόμουν σε εμένα. Από εκείνη τη στιγμή, η λέξη “υγεία” είναι για άλλον. Θέλω να είμαι υγιής, για να στέκομαι δίπλα στο παιδί μου έως ότου μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να ανοίξει τα φτερά του”.

2015. Επιστρέφω από το μαγειρικό ταξίδι που είχα κάνει σε Κοπεγχάγη και Λονδίνο. Ανεβαίνω στην τελευταία πτήση, με προορισμό την Αθήνα, αφού έχω κάνει αυτό που ήθελα πάντα, αυτό που είχα ως απωθημένο: να δουλέψω σε συγκεκριμένες κουζίνες του εξωτερικού. Είναι η στιγμή λοιπόν, που ανεβαίνω στην τελευταία πτήση της επιστροφής στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω τι με περιμένει.

2014. Είναι Αύγουστος. Δουλεύω σε εστιατόριο, στην Κηφισιά. Την επομένη ξεκινά η καλοκαιρινή άδεια. Λέω στον σεφ μου και μέντορα μου, Χριστόφορο Πέσκια “φεύγω. Τα λέμε σε δυο εβδομάδες”. Μου λέει “νομίζω ότι έχει έλθει η ώρα να σκεφτείς τι θα κάνεις μετά. Εδώ ό,τι ήταν να πάρεις, το πήρες”. Την παραμονή των διακοπών μου, ενημερώνομαι πως γυρνώντας θα πρέπει να βρω δουλειά. Εκείνο το καλοκαίρι έκανα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου.

2008. Δουλεύω πάνω από ένα χρόνο, σε τράπεζα. Έχω υπογράψει δυο συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ένα μεσημέρι, έρχεται ο διευθυντής μου και μου προτείνει αορίστου. Παγώνω. Περνά όλη η μελλοντική μου ζωή, μπροστά από τα μάτια μου. Τον ρωτώ “πόση άδεια μου απομένει;”. Μου απαντά, του λέω ότι θα την πάρω και όταν γυρίσω θα υπογράψω. Όταν γύρισα, υπέγραψα παραίτηση, χωρίς καν να ξέρω τι θα κάνω μετά.

2005. Μετά πέντε χρόνια παίρνω πτυχίο από το Πάντειο. Επίσης έχω το απόλυτο κενό μπροστά.

2000. Η τελευταία ημέρα των Πανελληνίων, στην πρώτη χρονιά των κατευθύνσεων -δώσαμε 16 μαθήματα. Είμαι στο τελευταίο μάθημα. Επίσης το κενό μπροστά. Περιμένεις να βγουν οι βάσεις, να μάθεις αν πέρασες κάπου.

Για προφανείς λόγους, η επόμενη ιστορία δεν έχει μπει σε σειρά. Έχω υπάρξει σε μεγάλες, σημαντικές, μακροχρόνιες σχέσεις, στις οποίες είτε ξέρουμε και οι δύο ότι έχει τελειώσει και είμαστε εκεί λόγω συνήθειας -μεγάλο κακό η συνήθεια στη ζωή μας, ο μεγαλύτερος εχθρός της εξέλιξης-, είτε για κάποιο ανεξήγητο λόγο, πέραν της λογικής έχω ανάγκη να τελειώσει η σχέση, αλλά δεν βρίσκω το θάρρος να το πω. Είναι η στιγμή που βρίσκω το θάρρος. Ξέρω ότι από εκείνο το σημείο και μετά, θα αλλάξει τρομερά η καθημερινότητα μου.

Ποιο είναι το κοινό στοιχείο όλων αυτών των στιγμών; Πότε υπήρξα πραγματικά ήρεμος; Είναι οι στιγμές που κρύβουν πίσω κόπο, θυσία, κούραση και έχουν μπροστά το κενό, το άγνωστο, την αβεβαιότητα και για εμένα, την πρόκληση. Μέσα σε αυτές τις στιγμές ηρεμώ, ισορροπώ. Άρα η ισορροπία για εμένα δεν είναι κάτι στατικό. Οι ανάγκες μου κάθε στιγμή μεταβάλλονται. Με τον ίδιο τρόπο αλλάζει και το σημείο ισορροπίας που καλούμαι να βρω ξανά και ξανά.

Χρειάζομαι περισσότερες τέτοιες στιγμές αβεβαιότητας και πρόκλησης. Με οδηγούν στην εξέλιξη. Για να κοιμηθώ πρέπει να είμαι ήρεμος. Είμαι ήρεμος, όταν είμαι ευτυχισμένος. Είμαι ευτυχισμένος, όταν ισορροπώ. Και ισορροπώ, όταν εξελίσσομαι συνεχώς.

Η Λιβανοαμερικάνα σχεδιάστρια, μοντέλο και fashion blogger Nadia Aboulhosn, η οποία συνηθίζει να “σπάει” τους κανόνες που ορίζουν τη μόδα, μίλησε για το δικαίωμα του καθενός, να φορά ό,τι θέλει και να μη δίνει δεκάρα για το τι θα πει ο όποιος άλλος. “Aρχισα το blog, για να κρατώ απασχολημένο τον εαυτό μου και να μην κάνω βλακείες. Έως τότε φωτογράφιζα τον εαυτό μου και περίμενα τις αντιδράσεις του κοινού. Τότε τα social media ήταν διαφορετικά. Έπειτα από αμέτρητα posts είχα 12 followers. Μεταξύ τους ήταν ένα κορίτσι που είχε περιττά κιλά και κέρδισε αυτοπεποίθηση, βλέποντας πως αισθανόμουν πολύ καλά με το σώμα μου. Δεν ήξερα πως μπορώ να επηρεάσω κάποιον“.

Μετά το λύκειο “ενώ εργαζόμουν σε εστιατόριο“, διαπίστωσε πως δεν είχαν πολλά καταστήματα το size της. “Άρχισα να ράβω τα δικά μου ρούχα“. Άρχισε να στέλνει φωτογραφίες σε media. Την κάλεσαν από περιοδικό, να κάνει το μοντέλο. Κέρδισε και σχετικό διαγωνισμό. Ήλθε η απόρριψη απο πανεπιστήμιο. Είχε συντριβεί. “Λίγες ημέρες μετά, κυκλοφόρησε το περιοδικό που είχε τις φωτογραφίες μου“. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. “Να δουλεύω για τον εαυτό μου” κάτι που άρχισε να “χτίζει“. Πήρε ρίσκα “σταμάτησα να ξοδεύω ενέργεια σε πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω“, αφοσιώθηκε στα ρούχα σε νούμερα για όλες τις κοπέλες “και το 2017 κυκλοφόρησε η σειρά με το όνομα μου”. Έχει καταλήξει στο ότι όλοι έχουμε μέσα μας ό,τι χρειάζεται για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. “Αρκεί να πιστέψετε σε αυτά“.

Η Shannon Shibata-Germanos, της πολύχρονης εμπειρίας στη νευροεπιστήμη, την ανοσολογία, την αναπτυξιακή βιολογία ενθάρρυνε όσους ήταν στην αίθουσα, να επιδιώξουν νέα πράγματα “καθώς έχουμε την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε σε νέες συνθήκες. Όταν υπάρχει πρόκληση, υπάρχει και ικανότητα για προσαρμογή σε νέα πράγματα” είπε η ειδικός που τόνισε ότι “η επιστήμη είναι να δουλεύεις, αντιμετωπίζοντας προβλήματα“, υπογραμμίζοντας τη σημασία της προσπάθειας, του να μην παραιτείσαι.

Η Ελληνοαμερικανίδα κινηματογραφιστής, Αλήθεια Αβράμης μας σύστησε την ένωση του virtual reality (εικονική πραγματικότητα) με την artificial intelligence (τεχνητή νοημοσύνη), με το “πάντρεμα” τους να αφορά τον τρόπο που θα γίνεται στο εξής το storytelling. Μας βοήθησε να ανακαλύψουμε το συνδυασμό των τεχνολογιών, μέσα στη συμβατική κινηματογράφηση και διαβεβαίωσε ότι “το VR μας βοηθά να γίνουμε η πιο ολοκληρωμένη και ειλικρινής εκδοχή του εαυτού μας. Μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε μια εμπειρία, όπως θα τη ζούσε κάποιος άλλος. Να ζήσουμε την αλήθεια κάποιου άλλου. Έχει τη δυνατότητα να γίνει το πιο άμεσο και δημιουργικό μέσο“.

Η Μαρία Ιωαννίδου μπήκε στη λίστα με τους ομιλητές, μέσω της διαδικασίας του “Open Call”. H ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού επιλέχθηκε μεταξύ 100 υποψηφίων. Όχι για τη διαφορετικότητα της, αλλά για αυτά που θα διαβάσεις.

“Με βάση τις πιθανότητες των γιατρών, η μαμά μου δεν είχε καμία να κάνει παιδί. Να που υπάρχω εγώ. Γιατί η ζωή, αν της ανοίξεις την αγκαλιά όπως έρχεται, συνηθίζει να σου κάνει δωράκια. Όχι αυτά που ‘χεις φανταστεί. Για παράδειγμα, στη μαμά μου έδωσε ένα παιδί. Όχι το παιδί που φανταζόταν. Φανταζόταν ένα συνηθισμένο παιδί. Εγώ δεν ήμουν καθόλου συνηθισμένο. Είχα δικό μου τρόπο να κινούμαι. Οι γιατροί το ονόμασαν εγκεφαλική παράλυση. Εγώ τον έλεγα “δική μου μοναδικότητα”. Τη ζωή μου, ως μικρή την πέρασα στο πάτωμα. Εκεί έπαιζα, εκεί ζωγράφιζα με μπογιές και μακαρόνια, εκεί έμαθα τις πρώτες μου λέξεις. Εκεί έμαθα και να χορεύω: από την τρέλα μιας γυναίκας που είχε έλθει στο κέντρο αποκατάστασης σπαστικών παιδιών, να μας δείξει πώς είναι να χορεύεις. Όλοι την έλεγαν τρελή. Εγώ έμαθα, μέσω εκείνης, πως ο κόσμος αλλάζει από αυτούς που συνηθίζει να ονομάζει τρελούς.

Ό,τι αγαπάς πολύ και θες να το κάνεις, θα τα καταφέρεις. Αρκεί να βρεις το δικό σου τρόπο. Μπορεί να μην είναι αυτός των πολλών. Μπορεί να είναι πιο απολαυστικός.

Από παιδί ρωτούσα για ό,τι δεν ήξερα. Στο δημοτικό δεν ήξεραν πώς να με αντιμετωπίσουν, ως παιδί που κινούνταν διαφορετικά. Είπαν “μακριά από εμάς”. Είναι φυσιολογικό να κρατάμε απόσταση, να φοβόμαστε, να αισθανόμαστε αμήχανα, μπροστά σε ό,τι είναι διαφορετικό. Οι γονείς μου επέμειναν και πέρασα άτυπες εξετάσεις, για να γίνω δεκτή στο τυπικό δημοτικό σχολείο. Σύντομα απέδειξα πως μπαίνω με αξιώσεις, ήμουν μεταξύ των καλύτερων μαθητών. Στα εκπαιδευτικά, τα πράγματα ήταν ιδιαζόντος εύκολα για εμένα. Στην κοινωνία υπήρχε μεγαλύτερη πρόκληση. Ήλθε μια εκδρομή, στη Γ’ Γυμνασίου. Είχα ζαλίσει τη φιλόλογο μου με ερωτήσεις για τους αρχαιολογικούς χώρους, στους οποίους θα ξεναγηθούμε. Πήγαμε στο Μυστρά. Όταν φτάσαμε μου είπαν “δεν μπορείς να πας, δεν γίνεται να πας”. Επέμεινα και με πήγαν έως το πλάτωμα. Με ρώτησαν αν μπορούσα να συνεχίσω. Έφτασα να κατέβω όλον τον Μυστρά με τα πόδια και να έχω όλη την τάξη να φωνάζει ρυθμικά το όνομα μου Ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου. Δεν θα την είχα ζήσει, αν ο κόσμος με θεωρούσε φυσιολογική.

Σπούδασα ψυχολογία για να βοηθήσω τους ανθρώπους να δουν την ομορφιά του εαυτού τους, αυτήν που δεν έχουν ακόμα δει. Ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία για να βοηθήσω ανθρώπους με κινητά προβλήματα και να κατανοήσω όσα με ενοχλούσαν στην Ελλάδα. Στην Αγγλία διαπίστωσα πως η αλλαγή που ήθελα στη ζωή μου θα ερχόταν αλλάζοντας αυτό που είχα μέσα μου, τρόπο σκέψης. Έζησα και φρόντισα τον εαυτό μου μακριά από τη μαμά μου. Μπόρεσα να βρω τη λύση. Είδα και ότι δεν θα ήμουν καλή θεραπεύτρια μόνο για ανθρώπους με αναπηρία, αλλά για όλους.

Όλοι έχουν ανάγκη να ακουστούν. Ξέρετε τι λάθος κάνουμε; Νομίζουμε πως ξέρουμε τι συμβαίνει στον άλλον. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τον ακούσουμε. Πριν προσφέρεις βοήθεια στον άλλον, καλό είναι να ρωτήσεις “τι βοήθεια χρειάζεσαι;”. Πολλές φορές χρειάζεται ένας καλός ακροατής, για να μπορέσει κάποιος να ανακαλύψει τη δύναμη που κρύβει μέσα του. Σε όλες τις εμπειρίες, υπάρχει κάτι θετικό να μάθεις.

Όλοι γεννιόμαστε με περιορισμούς. Τελικά δεν έχει σημασία ποιοι είναι, αλλά ποιο είναι το νόημα που θα τους δώσουμε

Ο φυσιογνωμιστής-σκιτσογράφος Evan Φώτης Γεωργουλάκης, ο οποίος ειδικεύεται στην ανάλυση του χαρακτήρα με τη μέθοδο της μορφοψυχολογίας και έχει συνεργαστεί με μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, αποκάλυψε τι μπορεί να φανερώνει το πρόσωπο μας, για την προσωπικότητα μας. “Σκεφτείτε πως ξυπνάτε το πρωί και κοιτώντας στον καθρέφτη να αναρωτιέστε “ποιος είμαι;”, Έχετε σκεφτεί πως μελετώντας ένα πρόσωπο μπορείτε να καταλάβετε την προσωπικότητα των φίλων σας, των συναδέλφων και του αφεντικού σας;“. Εξήγησε πως οι γυναίκες έχουν φυσική ικανότητα να καταλαβαίνουν ό,τι δεν λέγεται με λόγια -από ένστικτο-, ενώ “οι άνδρες έχουν πιο εύκολο σύστημα επικοινωνίας“. Τι είναι το πρόσωπο του ανθρώπου; “Μάσκα; Ο τρόπος που επικοινωνούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας; Πενήντα γονίδια είναι υπεύθυνα για τον τρόπο που έχουν κατανεμηθεί τα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο μας. Και ασυνείδητα αποκαλύπτουν ό,τι σκεφτόμαστε, πριν το πούμε“.

Η φυσιογνωμική αποκωδικοποιεί τι έχουμε κληρονομήσει, τι δημιουργήσαμε εμείς στην πορεία και πώς “ερμηνεύονται” όλα αυτά. Ο Αριστοτέλης έγραψε το πρώτο βιβλίο επί της φυσιογνωμικής, με την επιστήμη πια να το ‘χει προχωρήσει σε σημείο που έχει εμπλακεί και η τεχνητή νοημοσύνη. “Στην ουσία όλοι έχουμε δυο πρόσωπα, αφού η αριστερή με τη δεξιά πλευρά δεν έχουν τέλεια συμμετρία. Η δεξιά πλευρά είναι η συνείδηση. Η αριστερή το υποσυνείδητο. Πώς αυτή η ασυμμετρία μας βοηθά στην καθημερινότητα μας;”

Για ό,τι αμφιβάλεις, ρώτα αυτόν που ‘χεις δίπλα σου μια… ερώτηση-παγίδα και εστίασε στο πώς αντιδρά η αριστερή πλευρά του προσώπου

Μάθαμε επίσης, πως τα μεγάλα μάτια δείχνουν περιπετειώδη άνθρωπο, που θέλει να ελέγχει καταστάσεις. Τα μικρά μάτια ακριβώς το αντίθετο. Όσο πιο μικρή είναι η απόσταση μεταξύ των ματιών, τόσο πιο μεθοδικός είναι ο άνθρωπος που… τα ‘χει. Αν προς το τέλος έχουν κλήση προς τα κάτω, ανήκουν σε νωθρό, συγκαταβατικό άνθρωπο. Αν πηγαίνουν προς τα επάνω, ο κάτοχος έχει ενέργεια και επιθετικότητα -μαζί με αποφασιστικότητα. Τόνισε πως τα μάτια και τα χείλη είναι εξόχως δύσκολο να ελεγχούν συνειδητά. Προδίδονται από το υποσυνείδητο. Κατέληξε στο “όσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε το πρόσωπο μας, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τι άνθρωποι είμαστε. Σας καλώ λοιπόν, να γνωρίσετε τα χαρακτηριστικά σας, τον εαυτό σας, σε όλα τα επίπεδα“.

Ο Jeroen Van Der Schenk ξέρει να διαμορφώνει/μεταμορφώνει τη σύσταση επιχειρήσεων, με τη συμβολή των εργαζομένων τους και αφοσιώθηκε στον τρόπο που όλα μπορούν να γίνουν. Ενημέρωσε για τη σημασία της απλότητας, στην κάθε απόπειρα για συνεννόηση και συνεργασία, μαζί και το κοινό αίσθημα ευθύνης. Ο Μassimo Pigliucci, καθηγητής φιλοσοφίας, με χρόνια ενασχόλησης με τον στωικισμό, τεκμηρίωσε το γιατί “η πραγματική αξία της ζωής είναι στην απλότητα και στην κάθε στιγμή ξεχωριστά”, ενημερώνοντας πως ένα από τα είδωλα του είναι ο Μαντέλα “ο οποίος στη φυλακή έμαθε ότι με την οργή δεν αλλάζει η ζωή σου ή η ζωή των άλλων. Μόνο με το αν τείνεις χείρα βοηθείας, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν σου έχει φερθεί σωστά”. Σημείωσε επίσης, ότι “δεν μπορείς να ελέγξεις το θάνατο σου. Μπορείς όμως, να ελέγξεις το φαγητό σου. Μην ανησυχείς για το θάνατο. Ανησύχησε για το μεσημεριανό“!

Με τη μεγάλη δύναμη, έρχονται και μεγάλες ευθύνες. Η ισορροπία όλων των ρόλων που ‘χει ένας άνθρωπος στη ζωή του, είναι που φέρνει την ευτυχία

Ο Δημήτρης Παπαστεργίου, δήμαρχος των Τρικάλων, ομολόγησε πως δεν χρειάστηκαν πολλά για να προσφέρει στους κατοίκους της πόλης του, ό,τι θα έπρεπε να ‘χουμε σε όλους τους δήμους. Εξήγησε γιατί πιστεύει πως δεν θα αλλάξει κάτι γύρο μας, αν δεν αλλάξουμε πρώτα οι ίδιοι.

Στο alternative stage υπήρχαν οι Q&Α sessions, οι συζητήσεις του κοινού με τους ομιλητές, όπως για παράδειγμα με τον Σωτήρη Κοντιζά, που απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις… εκτός εκείνων που αφορούσαν συνταγές. Παράλληλα, παρουσιάστηκε ένα αποκλειστικό sneak peek του “Once”, μισό χρόνο πριν την επίσημη πρεμιέρα του. Η Μαρίνα Σάττι και ο Αποστόλης Ψυχράμης, εμφανίστηκαν σε αποκλειστικό teaser του πολυβραβευμένου μιούζικαλ, που φιλοξένησε το TEDx Athens, σε συνεργασία με την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Εκεί βρέθηκε και η ηθοποιός Τζωρτζίνα Λιώση, την οποία αγαπήσατε από το σίριαλ του ΑΝΤ1, με τίτλο “Ταμάμ”. Μίλησε για… το πτυχίο που ‘χει εξασφαλίσει στην εγκληματολογία και όσα την ιντριγκάρισαν, ώστε να ακολουθήσει αυτήν την κατεύθυνση.

Στο ίδιο stage, φιλοξενήθηκε και η διαδικασία Fire Side Chat, δηλαδή η συζήτηση με δυο CEO από start-ups που έγιναν “επιτυχημένες ιστορίες”.

Ο ένας ήταν ο Αιμίλιος Χαλαμανδάρης, εκτελεστικός διευθυντής της Innoetics (εταιρία που για δέκα χρόνια ανέπτυσσε και διέθετε τεχνολογίες μετατροπής κειμένου σε ομιλία -σημαντική παράμετρος στην επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και μηχανών- και το 2017 εξαγοράστηκε από τη Samsung).

Μεταξύ αυτών που είπε ήταν ότι “το Ordinary στην Ελλάδα των τελευταίων ετών είναι η αμφισβήτηση, ο συμβιβασμός και συχνά η μιζέρια. Το βασικό στοιχείο που θα πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος σκέψης. Θα πρέπει να στραφούμε όλοι τόσο στη θετική και αισιόδοξη σκέψη, όσο και στην πράξη αυτής με επιμονή και πίστη στο όραμα που έχουμε. Υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ μας που το κάνουν καθημερινά πράξη και ευτυχώς καταφέρνουν και το μεταδίδουν σε ακόμη περισσότερους”.

O άλλος ήταν ο Κωνσταντίνος Χρίστου, CEO της Avocarrot, εταιρία που ασχολείται με τις διαφημίσεις που βλέπουμε στα smart phones. Όρισε τον τρόπο που γίνεται αυτό και το 2016 προχώρησε σε συμφωνία εξαγοράς από τη Glispa Global Group. Στο μυαλό του, Κωνσταντίνου το Ordinary στην Ελλάδα “είναι να φεύγει κάποιος στο εξωτερικό για να προσπαθήσει να κάνει μια επιτυχημένη καριέρα, και οι περισσότεροι που μένουμε Ελλάδα συνήθως συμβιβαζόμαστε με μικρούς στόχους. Ο τρόπος που μπορούμε να κάνουμε την επιτυχία Ordinary είναι να σιγουρευτούμε ότι βρισκόμαστε δίπλα από τους σωστούς ανθρώπους, να αρχίσουμε να θέτουμε μεγάλους στόχους, και να χρησιμοποιούμε όλα τα εφόδια που έχουμε (συμπεριλαμβανομένων και των funds) για να δημιουργήσουμε κι άλλες μεγάλες ελληνικές επιτυχίες”.

Στην τρίτη σκηνή, τα Labs, η είσοδος επιτρεπόταν μόνο σε όσους είχαν φροντίσει την προεγγραφή και έζησαν μοναδικές, διαδραστικές εμπειρίες.

Yπήρχε από μάθημα Tai Chi -μαζί με την πορεία του από πολεμική τέχνη σε διαλογισμός- έως το πολυαισθητικό εργαστήριο ανάγνωσης “Διαβάζω για τους άλλους”, στο οποίο οι μυρωδιές, οι γεύσεις και η αφή, ταξιδεύουν μέσω της ανάγνωσης υπό τη μουσική του Danny Elfman.

Εκεί έγιναν και πολλά Q&A, με ομιλητές. Κάτι άλλο που φιλοξενήθηκε στο συγκεκριμένο stage, ήταν το workshop “Έμφυλη Βία: Don’t Skip, με την Αγγελική Σεραφείμ, συντονίστρια Νομικών Υπηρεσιών του Διοτίμα (Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών) να μας καλεί να μην προσπεράσουμε το φαινόμενο της έμφυλης βίας. Mας βοήθησε να την κατανοήσουμε, μα πρώτα να την αναγνωρίζουμε. Ένα άλλο workshop, από το “Σχεδία Art”, σου μάθαινε πώς να μεταμορφώνεις σε προϊόντα υψηλής αισθητικής, παλαιά τεύχη του περιοδικού “Σχεδία”. Ο Βασίλης Ξυπολιάς (Mindfulness 360-Κέντρο Ανάπτυξης Ενσυνειδητότητας) μας έμαθε νέους τρόπους που μπορούμε να προσεγγίζουμε την όποια εμπειρία, με λιγότερο άγχος και μεγαλύτερη απόλαυση του παρόντος.

Όπως μας είπε ο… ξεναγός σας σε αυτήν τη μοναδική εμπειρία, Δημήτρης Μιχαηλίδης, όταν τον ρωτήσαμε τι κάνει τελικά, το TEDxAthens επιτυχημένο “κάθε φορά προσαρμόζεται στο πνεύμα της εποχής, στα νέα ενδιαφέροντα, τις εξελίξεις στην τεχνολογία, τις επιστήμες και σε ανθρωπιστικό επίπεδο και έχει να πει κάτι διαφορετικό. Προσαρμόζουμε το περιεχόμενο, ώστε να αφορά το κοινό, να είναι επίκαιρο και ενδιαφέρον. Τα τελευταία χρόνια επιδιώκουμε και το να ξεφύγουμε από οτιδήποτε παραπέμπει σε συνεδριακό περιβάλλον και για αυτό φτιάχνουμε πολλά stages, με διαφορετικό περιεχόμενο. Στο τέλος της ημέρας, θέλουμε να προσφέρουμε μια ολοκληρωμένη, διαδραστική εμπειρία”. Και αυτό ακριβώς είδαμε και φέτος στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Οι διοργανωτές φρόντισαν για όλα, καθώς και φάγαμε (πρωινό, μεσημεριανό και απογευματινό, με τα γλυκά μας, τα φρούτα μας) και ήπιαμε (είχαμε τα αναψυκτικά μας και τα ποτά μας), και gifακια γίναμε, με τη βοήθεια της Vichy και… κάρτα από την άλλη ζωή λάβαμε. Γενικά, παράπονο δεν είχαμε για τίποτα.

Ραντεβού στο επετειακό 10ο TEDxAthens του χρόνου!