Άλωση της Πόλης

Τα ξημερώματα της Τρίτης, 29 Μαΐου 1453, γύρω στις 2.00 το πρωί, εκδηλώθηκε γενική επίθεση των εκατό, περίπου, χιλιάδων, στρατιωτών του Οθωμανού σουλτάνου Μωάμεθ Β’, εναντίον των επτά, περίπου, χιλιάδων υπερασπιστών της Κωνσταντινούπολης, υπό τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ο οποίος έπεσε μαχόμενος.

Ο ίδιος ο Μωάμεθ, επονομαζόμενος πλέον «Πορθητής», μπήκε στην Πόλη την Τρίτη, ή την Τετάρτη, και αφού προσευχήθηκε στην Αγία Σοφία, όπου είχαν κατασφαχτεί λίγο πριν κάμποσες εκατοντάδες αλλόφρονων κατοίκων της Βασιλεύουσας, κατέλυσε στα ανάκτορα των Βλαχερνών. Ο Οθωμανός σουλτάνος κράτησε για τον εαυτό του τα τείχη και τα κτίρια της Πόλης, παραδίδοντας ό,τι απέμενε, τους ανθρώπους και τις περιουσίες τους, στα στρατεύματά του για να λεηλατήσουν κατά το δοκούν. Οι σφαγές, οι δηώσεις, οι καταστροφές, δεν είχαν προηγούμενο τις τρεις ημέρες που διήρκεσε η λεηλασία – την τέταρτη μέρα η Πόλη ήταν ένας απέραντος ερειπιώνας.

Έτσι κατέληξε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μετά από έντεκα αιώνες, από το 330 μ.Χ. που ιδρύθηκε η Κωνσταντινούπολη. Η Άλωση της Πόλης σημάδεψε την νοτιοανατολική Ευρώπη, εγκαινίασε την Τουρκοκρατία στην Ελλάδα, ενώ έδωσε μια τεράστια πολιτιστική ώθηση στη Δύση, όπου και κατέφυγε το άνθος της Βυζαντινής διανόησης, για να γλιτώσει τη σφαγή.

Να πούμε τελειώνοντας, πως όταν οι εφτά χιλιάδες Βυζαντινοί και Ευρωπαίοι στρατιώτες πέθαιναν στα τείχη της Πόλης, στα μοναστήρια της, πολλές δεκάδες χιλιάδες νέοι και γεροί μοναχοί, προσεύχονταν άκαπνοι για τη σωτηρία της – επί ματαίω, όπως αποδείχθηκε.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.