Οι Guns N’ Roses “σφυροκόπησαν” το ΟΑΚΑ – Τραγουδήσαμε όλοι στα γενέθλια του Slash 

Η επιστροφή των Guns N’ Roses σε πλήρη σύνθεση για πρώτη φορά μετά το 1993 ήταν ένα στοίχημα για το εμβληματικό ροκ συγκρότημα που έχει γράψει ιστορία όχι μόνο για τα τραγούδια του, αλλά και για τις προστριβές ανάμεσα στα δύο θρυλικά μέλη του, τον Axl Rose και τον Slash.

Το ταξίδι αυτού του σκέλους της περιοδείας για το 2023 ξεκίνησε στις 5 Ιουνίου από το Park Hayarkon του Τελ Αβίβ και ολοκληρώθηκε -σε συνθήκες θερμοκηπίου- στην Αθήνα το βράδυ του Σαββάτου (22/7). Οι Guns N’ Roses μας “σφυροκόπησαν” άγρια για 3 ώρες, παίζοντας περίπου 30 τραγούδια non-stop, σε ένα χορταστικό live που είχε ωστόσο και τις αδυναμίες του.

Διαβάζοντας για την εμφάνισή τους τον περασμένο Ιούνιο στο Glastonbury, περίπου όλοι είχαμε τα ίδια ερωτήματα. Θα βγάλει πέρα φωνητικά τη συναυλία ο Axl Rose; Θα αντέξει ο βετεράνος ρόκερ με 40 βαθμούς μέσα σε δερμάτινο παντελόνι; Θα δούμε τον Slash χωρίς καπέλο;

To OAKA δεν γέμισε ασφυκτικά και ο κόσμος φαινόταν μουδιασμένος, πιθανώς από τη ζέστη. Στην αρένα μπροστά από τη σκηνή “στήθηκαν” όπως πάντα οι φανατικοί της μπάντας και παρατηρώντας το στάδιο ψηλά από τις κερκίδες ξεχώριζαν εκατοντάδες βεντάλιες να πάλλονται ρυθμικά.

Με κάποιους θεατές να έχουν έρθει κατευθείαν από την παραλία φορώντας το μαγιό τους, και άλλους να εξηγούν με ενθουσιασμό στα παιδιά τους ποιοι είναι οι Guns N’ Roses και πότε τους ανακάλυψαν στα νιάτα τους, ολοκλήρωσαν στο background την support εμφάνισή τους οι νεοϋορκέζοι ‘The Last Internationale’ με frontwoman την Delila Paz.

Ο Axl το προσπάθησε πολύ, ο Slash επικράτησε

Γνωστοί για την αργοπορία τους, οι G’N’R βγήκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 9.00 το βράδυ με το “βρώμικο” riff του “It’s So Easy” και τον Axl Rose σε ένα αμήχανο ξεκίνημα. Τα visuals με φίδια και νεκροκεφαλές είναι εντυπωσιακά, τα λέιζερ στη θέση τους και όλοι αναμένουμε την “απογείωση”, η οποία δεν αργεί. Η γνώριμη φιγούρα του Slash με το ημίψηλο καπέλο, το σγουρό μαλλί και το τζιν παντελόνι “σωλήνα”, βγαίνει στη σκηνή και εδώ τελειώνουν τα πολλά τα λόγια και παίρνουν φωτιά οι κιθάρες.

Ο βασιλιάς των riff, που αποχώρησε από την μπάντα το 1996 για να συνεργαστεί με τον Myles Kennedy και τους Velvet Revolver (αλλά και νωρίτερα το ‘93 με τον Michael Jackson στο “Give In to Me”) πήρε όλο το σόου επάνω του.

Άνετα η συναυλία θα μπορούσε να λέγεται “ταξίδι στον κόσμο του Slash”, αφού ο κορυφαίος κιθαρίστας, ακούραστος, έπαιζε το ένα σόλο μετά το άλλο, δίνοντας το δικό του στίγμα σε όλα κυριολεκτικά τα τραγούδια. Το “Chinese Democracy” τινάζει τα συστήματα με τον Axl να παλεύει να συγχρονιστεί και τον Slash να αλλάζει τις κιθάρες σαν τα πουκάμισα. Όπως έχει ο ίδιος δηλώσει φέρνει μαζί του 15 κιθάρες για κάθε εμφάνιση, και σε κάποια gigs μέχρι και 30. Τις είδαμε περίπου όλες, ενώ μετά το “Slither” (των Velvet Revolver) ξέρουμε πλέον την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία μπορούν να κινηθούν τα δάχτυλά του πάνω στις χορδές.

“Μόνος του και όλοι τους” ο Slash πήρε επάνω του όλο το σόου, παίζοντας τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας και αλλάζοντας τις κιθάρες σαν τα πουκάμισα…

Μετά τα “Pretty Tied Up” και “Mr. Brownstone” στα οποία ο Axl δεν ανταποκρίθηκε όπως θα περιμέναμε φωνητικά, μπαίνουμε στη ζούγκλα. Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ ξυπνάει από τον λήθαργο και ανάβει ένα δύο καπνογόνα, έτσι για το καλό. “Welcome to the Jungle” με άλλο ένα σόλο του Slash, που είναι ο αδιαφιλονίκητος σταρ της συναυλίας.

“Hard Skool”, “Absurd” και επιτέλους στο “Live and Let Die” ακούμε λίγο τον παλιό καλό Axl, που χρειαζόταν μάλλον λίγο Τζέιμς Μποντ και “Wings” για να “ανέβει” ψυχολογικά. Ο ήχος βελτιώνεται κάπως στο “You Could Be Mine” του 1991 με τον Slash πάλι να σολάρει και τον Axl να γράφει χιλιόμετρα στη σκηνή.

Σε μία από τις κορυφαίες μουσικά στιγμές της συναυλίας ο Duff McKagan (που επέστρεψε στο συγκρότημα το 2016, μαζί με τον Slash) παίρνει τα ηνία φωνητικά και ερμηνεύει το “T.V. Eye” των Stooges (1970).

Η ουκρανική σημαία ανέμιζε στις οθόνες στο τραγούδι “Civil War”, έναν ύμνο κατά του πολέμου, που ερμήνευσε ο Axl φορώντας στην μπλούζα του, κίτρινο και μπλε

Η βραδιά έχει και αντιπολεμικό σχόλιο. Στο τραγούδι “Civil War” αναγνωρίζουμε τα χρώματα της Ουκρανίας στην μπλούζα που αλλάζει ο Axl, αλλά και μία ουκρανική σημαία ανεμίζει στις οθόνες, ενώ επαναλαμβάνεται ο στίχος “I don’t need one more war”.

O Slash ασταμάτητος, και ενώ έχει αλλάξει 5-6 κιθάρες, αφιερώνει την ύπαρξή του όλη με κλειστά μάτια σε άλλο ένα σόλο. Με διπλή κιθάρα παίζει κάτι από “Voodoo Child” του Hendrix και όλα καταλήγουν στην γνώριμη εισαγωγή του “Sweet Child of Mine”, ένα τραγούδι που φέρνει ουρλιαχτά στο ΟΑΚΑ.

Το πλήθος στο ΟΑΚΑ κοιμήθηκε και “ξαναξύπνησε” μερικά τραγούδια μετά στο “Knockin’ on Heaven’s Door” του Bob Dylan με λίγες νότες εισαγωγής από το “Only Women Bleed” του Alice Cooper και τον Slash να ξαναδίνει μαθήματα κιθάρας. Στο “Nightrain” και στο “Patience” ο Axl καταχειροκροτήθηκε, ενώ μας ευχαρίστησε για την παρουσία και την υπομονή μας.

Οκτώ λεπτά πριν από τις 12:00 ο frontman των Guns μας ανακοίνωσε ότι είναι τα γενέθλια του Slash, ο οποίος μπήκε στα 58, και όλο το στάδιο τραγούδησε το “Happy Birthday” στον Αγγλοαμερικανό κιθαρίστα, που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Η αυλαία πέφτει με καπνογόνα και headbanging στο “Paradise City”. Μια επιστροφή στον “παράδεισο” της μπάντας, που δεν είναι άλλος από το παρθενικό τους άλμπουμ “Appetite for Destruction”, το οποίο κυκλοφόρησε στις 21 Ιουνίου του 1987 και άλλαξε για πάντα το τοπίο της ροκ μουσικής. Τριάντα έξι χρόνια μετά η παρέα των Guns N’ Roses είναι ακόμα εδώ, καθώς οι γενιές έρχονται και περνούν.