THEY CLONED TYRONE: Η ΠΙΟ ΚΑΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΠΑΙΖΕΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟ NETFLIX

«Ήταν δύο πράγματα», λέει ο σκηνοθέτης Τζούελ Τέιλορ. «Ήξερα πως ήθελα να κάνω ένα μυστήριο, σαν bootleg Σκούμπι Ντου, που οι ντετέκτιβ είναι ανεπαρκείς αλλά και περιέργως μοναδικά κατάλληλοι». Σημείωση ένα: Σκούμπι Ντου. Και μετά;

«Και μετά ήταν ένα αστείο που λέγαμε με τον Τόνι [σσ. Ρετενμάιερ, συν-σεναριογράφο της ταινίας]: Ένας νταβατζής, μια πόρνη κι ένας έμπορος ναρκωτικών μπαίνουν σε ένα μπαρ. Τι θα γινόταν αν κάναμε αυτούς τους ήρωες;»

Τα παραπάνω προέρχονται από μια συνέντευξη του Τέιλορ στους New York Times όπου μιλά για την προέλευση της απολαυστικά παράλογης ταινίας-ντεμπούτο του, The Cloned Tyrone (Κλωνοποίησαν τον Ταϊρόν) που τώρα στριμάρει ήδη στο Netflix. Και πραγματικά, τα δύο προαναφερθέντα στοιχεία είναι τόσο παρόντα μέσα στην ταινία που από τη μία θες να συγχαρείς τον Τέιλορ για την αφοσίωση στην αρχική του ιδέα, κι από την άλλη θες να του πεις «μα καλά… σοβαρά τώρα;»

Ε, λοιπόν ναι – το They Cloned Tyrone ακούγεται παράξενο στο χαρτί κι είναι παράξενο και στην πράξη, αλλά με έναν τρόπο που προσκαλεί να μπεις όλο και πιο βαθιά στον ύποπτο κόσμο του, για να ανακαλύψεις κομμάτι-κομμάτι την κουφή αλήθεια του.

Όλα ξεκινούν με… γουέλ, όχι τον Ταϊρόν. Θα δείτε ποιος είναι ο Ταϊρόν.

Ο κεντρικός ήρωας πάντως είναι ο Φοντέιν, ένας τοπικός έμπορος ναρκωτικών που κινείται στην υποβαθμισμένη περιοχή Γκλεν. (Στο ρόλο ο Τζον Μπογιέγκα, που θυμίζει γιατί υπήρξε κάποτε breakout σταρ.) Έχει την καθημερινή του ρουτίνα– ξυπνά, μιλά στη μάνα του, επιβλέπει τα πάρε-δώσε, μαζεύει τα χρωστούμενα. Μια μέρα όμως θα συμβεί κάτι ελαφρώς δυσάρεστο: Μια συμμορία τοπικών του εχθρών θα τον γαζώσει καθώς ο Φοντέιν φεύγει από το μοτέλ όπου διαμένει ένας παλιομοδίτης νταβατζής που του χρωστάει λεφτά.

Το περίεργο δεν είναι αυτό. Το περίεργο είναι ότι το επόμενο πρωί ο Φοντέιν ξυπνάει στο κρεβάτι του. Ελαφρώς ανήσυχος, με μια αίσθηση πως κάτι δεν πάει ακριβώς καλά, όμως χωρίς ανάμνηση του θανάτου (;) του. Και πάει να ζήσει ξανά, ανύποπτος, τη μέρα του.

Τι συμβαίνει όμως πραγματικά; Αυτό θα βαλθεί να ανακαλύψει όταν ο νταβατζής της προηγούμενης βραδιάς, ο Σλικ Τσαρλς (ένας Τζέιμι Φοξ που περνάει πάρα πολύ καλά), θα φρικάρει όταν τον ξαναβλέπει μπροστά του, να συνεχίζει την κουβέντα σαν οι πυροβολισμοί να μη συνέβησαν ποτέ. Οι δυο τους αρχίζουν να αναρωτιούνται τι διάβολο συμβαίνει. Και σε αυτή τους την αναζήτηση θα τους βοηθήσει η πάρα πολύ ορεξάτη για περιπέτεια και μυστήριο Γιο-Γιο (Τεγιόνα Πάρις, φανταστικά ανεξέλεγκτη και στιλάτη), μια από τις πόρνες του Σλικ Τσαρλς η οποία έχει ως πρότυπο τη Νάνσι Ντρου και γενικά όταν μυρίζεται πως κάτι δεν πάει καλά, δεν έχει πρόβλημα να ορθώσει ανάστημα.

Οι τρεις τους συνθέτουν μια πραγματικά απίθανη ομάδα ερευνών. Ο Φοντέιν, με τσαντισμένη ωμότητα. Ο Σλικ Τσαρλς, με μια χιουμοριστικά παλιομοδίτικη αίσθηση σόουμαν. Η Γιο-Γιο με τις καίριες συμβουλές, τον άφοβο χαρακτήρα, και τη Νάνσι Ντρου διαρκώς στο μυαλό. Για την αλληλεπίδραση των τριών τους, γεμάτες κέφι και χιούμορ και σπίθες ανάμεσα στους τρεις ηθοποιούς, θα άξιζε να δούμε το οτιδήποτε θα ήταν τελικά αυτή η ταινία– και το λέμε επειδή για αρκετή ώρα, δεν έχεις ιδέα τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπεις.

Αυτό που κάποτε θα λέγαμε «…θέλω να δω πού το πάει», ε, εδώ θα το μουρμουρίσετε αρκετές φορές σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Βοηθάει, εκτός από τη χημεία της κεντρικής τριάδας, και το αισθητικό πλαίσιο στο οποίο παρουσιάζεται αυτή η περιπέτεια: Σαν χαμένο blaxploitation φιλμ, με έντονο κόκο, και με φανταχτερές χρωματικές συνθέσεις που κρατούν διαρκώς το μάτι σε εγρήγορση, με παστέλ παλέτες να εναλλάσσονται με εξωγήινες αποχρώσεις, όπως το εντυπωσιακό μπλε κραγιόν της Γιο-Γιο ή τα απολαυστικά βαρυφορτομένα συνολάκια του Σλικ Τσαρλς.

Το φιλμ θέλει να έχει την υφή ενός χαμένου ‘70s b-movie, γι’αυτό κι όταν γίνεται η πρώτη αναφορά σε οτιδήποτε μοντέρνο (crypto-currency;!;!) σηκώνεις φρύδι. «Άκουσα καλά;» Μέχρι εκείνο το σημείο θα μπορούσες κάλλιστα να αναρωτιέσαι αν η ταινία διαδραματίζεται στο 1997 ή στο 1979.

Κι αντίστοιχα, είναι κι η sci-fi προσέγγιση που κάνει την ιστορία να ταιριάζει σε εκείνη την b-movie εποχή, εκφράζοντας όμως ταυτόχρονα και κάποιες μοντέρνες ανησυχίες. Δε θα αποκαλύψουμε τίποτα για τη συνωμοσία που ερευνούν οι τρεις ήρωες, καθώς είναι διασκεδαστικό να βλέπεις κάθε μικρό και μεγάλο της κομμάτι να έρχεται στο φως. Θα πούμε όμως ότι σε ένα επίπεδο αλληγορικά κοινωνικά, αυτό που βλέπουμε στην ταινία αγγίζει ζητήματα συλλογικής ταυτότητας και εκμετάλλευσης και ελέγχου: Ποιοι θέλουν να μπορούν να διαχειρίζονται τις διαθέσεις του πληθυσμού, και τι απώτερο σκοπό;

Ένα από τα πράγματα που πραγματικά αξίζουν, πολιτικά μιλώντας στην ταινία, είναι πως κόντρα σε ένα έντονο πρόσφατο ρεύμα πολιτικοκοινωνικού σινεμά που διακηρύττει τη σημασία του «να μην υπάρχει διχασμός» (λες και ξυπνήσαμε ένα πρωί κι αποφασίσαμε να διχαστούμε ως κοινωνίες, σα να μην υπάρχουν ουσιώδεις βαθύτερες αιτίες για τις αγεφύρωτες ιδεολογικές αποστάσεις), εντοπίζει με σιγουριά και κέφι το αδιέξοδο –αν όχι τον σκιώδη απώτερο σκοπό– της προσπάθειας να μείνουν τα πράγματα όπως είναι. Έστω και στο περίπου.

Κάτι το οποίο ξετυλίγεται με έναν εξαιρετικά συγκρατημένο τρόπο– παρά τις μπόλικες παλαβές ιδέες του, το φιλμ ποτέ δεν φτάνει σε κάποιο σημείο εμφανούς κρεσέντο ή κάποια έκρηξης καλτίλας ή παραλογισμού. Αντιθέτως καταφέρνει να διατηρεί μια εσωτερική ένταση καθ’όλη του τη διάρκεια. Βάζοντας το θεατή στη θέση ενός υπομονετικού ντετέκτιβ, καθώς τα στοιχεία αποκαλύπτονται αργά και μεθοδικά, και με τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες στο μεταξύ να δίνουν γεύση και μεράκι ακόμα και στις πιο σβηστές στιγμές του στόρι.

Πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές έγνοιες διατρέχουν το φιλμ ακόμα κι όταν φτάνει στις πιο ακραία «τι… είδα… τώρα;» στιγμές του, εκφρασμένες με έναν διασκεδαστικά ξέφρενο sci-fi αλληγορικό τρόπο. Κάτι που τοποθετεί το They Cloned Tyrone δίπλα σε άλλες εξαιρετικές πρόσφατες αλληγορικά σουρεαλιστικές στιγμές του βαθύτατα πολιτικού, Μαύρου σινεμά όπως το Get Out του Τζόρνταν Πιλ ή, πολύ εντονότερα, το φανταστικό Sorry to Bother You του ακτιβιστή σκηνοθέτη Μπουτς Ράιλι. Και δίπλα, φυσικά, και σε παλαιότερα classics του καλτ πολιτικού sci-fi όπως το (ψιλο-εμφανές ως επιρροή εδώ) Ζουν Ανάμεσά Μας του Τζον Κάρπεντερ.

Το They Cloned Tyrone έχει την ατυχία να κυκλοφορεί ονλάιν στη διάρκεια ενός τριημέρου που κάθε συζήτηση ποπ κουλτούρας ξεκινά και τελειώνει στο Barbenheimer, όμως αξίζει να το ανακαλύψετε. Αν όχι τώρα, σίγουρα θα το πετυχαίνετε μπροστά σας στο μέλλον σε διάφορες λίστες καλτ ανακαλύψεων. Αλλά δεν πειράζει. Κάτι μας λέει ότι και τότε διασκεδαστικό θα είναι. Καίριο, επίσης.

Το They Cloned Tyrone στριμάρει στο Netflix.