ΜΑΡΙΖΑ ΡΙΖΟΥ: “ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΡΕΤΡΟ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ ΑΠ’ ΤΟ ΧΘΕΣ”

Με αφορμή τις δύο μεγάλες της εμφανίσεις στο Θέατρο Δάσους στις 8 Σεπτεμβρίου και στο Θέατρο Βράχων στις 16 Σεπτεμβρίου, μιλήσαμε με τη Μαρίζα Ρίζου, προσπαθώντας να λύσουμε μία σειρά από απορίες που μας έχουν δημιουργηθεί -και που συνεχίζουν να μας δημιουργούνται- απ’ την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στα μουσικά πράγματα.

Η σχέση της με το παρελθόν, η σύνδεση της με τα τραγούδια των άλλων αλλά και η σύνδεση των άλλων με τα δικά της τραγούδια, οι αληθινές ιστορίες που χαρίζει στα λάιβ της, το τελευταίο της άλμπουμ αλλά και οι “Απαράδεκτοι”, όλα έδωσαν την ευκαιρία να κάνουμε μία μικρή στάση -και μια μικρή αναφορά.

Με όλους αυτούς τους ήχους, τις μπόσα νόβες, τα βαλς, την τζαζ κ.λπ., σε έχουν πει ποτέ ρετρό; Νιώθεις έτσι; Κάπως παράταιρη σε έναν σύγχρονο κόσμο, σαν να προσπαθείς λίγο να κρατηθείς από το χθες;
Η αλήθεια είναι ότι δε νιώθω καθόλου ρετρό. Δεν επιθυμώ να κρατηθώ απ’ το χθες και δε συμπαθώ την παρελθοντολαγνεία. Ωστόσο, βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμο το παρελθόν ως εργαλείο -προσωπικά, ιστορικά, πολιτικά- ώστε να καταλάβω πράγματα για το τώρα και το μετά. Έχω μεγάλη επιθυμία να είμαι παρούσα με συνείδηση στο τώρα. Αυτό επιθυμώ να κάνω και μουσικά.

Έχω δει που λες ότι δεν θα ’θελες να ζεις στη δεκαετία του ’30, στη δεκαετία του Αττίκ, και πραγματικά χάρηκα όταν το άκουσα, νομίζω εξιδανικεύουμε μία περίοδο ακραίας φτώχειας και δυσκολίας για τη χώρα. Γενικά, γιατί πιστεύεις ότι μονίμως εξιδανικεύουμε το παρελθόν, τον άνθρωπό μας, οτιδήποτε;
Νομίζω για να μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ανεύθυνοι. Για να εξαρτάται η χαρά ή λύπη μας από κάποιον άλλον. Είναι πάντα πιο εύκολο αυτό. Η οκνηρία φλερτάρει συνήθως με τον ετεροκαθορισμό. Γιατί αν πάρω απόφαση ότι είναι δική μου ευθύνη το πώς θα δρω από δω και πέρα και πώς θα σκέφτομαι, θα πρέπει να δουλέψω πολύ και κυρίως απέναντι στη δύναμη της εντροπίας που τα οδηγεί όλα στο χάος. Αυτό θέλει κόπο. Οπότε κρυβόμαστε καλά πίσω από τη θεοποίηση ή την απέχθεια ή το μίσος για άλλους ανθρώπους ή εποχές.

Γιατί πιστεύεις ότι έχεις αγκαλιάσει αυτούς τους ήχους; Και πώς κατάφερες να τους κάνεις να ακούγονται σύγχρονοι; Νιώθω λίγο ότι ακόμα και τα πιο ποπ τραγούδια σου, τα χρωματίζεις κάπως με αυτήν την αίσθηση.
Ηχητικά αν ακούσεις και τους τέσσερις δίσκους, είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Μπορεί να σου δίνει μια τέτοια αίσθηση η φωνή ίσως; Δεν ξέρω. Πάντως ηχητικά, παραγωγικά είναι πολύ αλλού.

Με αυτές τις μουσικές έχεις μεγαλώσει;
Μεγάλωσα ακούγοντας τα πάντα. Δεν υπήρχε κόμπλεξ στο σπίτι μου σχετικά με τη μουσική και αυτό μου έκανε πολύ καλό νομίζω ως ακροατή, αλλά και ως μουσικό.

Ένα από αυτά τα τραγούδια που μου βγάζουν αυτό το ρετρό είναι το “Πόσο βλάκας”. Θες να μου πεις την ιστορία από πίσω;
Είναι ίσως το δεύτερο ημερολογιακό τραγούδι που έγραψα και μετά από αυτό ακολούθησαν αρκετά.

Και υπάρχει και κάποιο τραγούδι που δεν σου έχουν ζητήσει ποτέ την ιστορία του, αλλά έχει ενδιαφέρον και θα ήθελες να την πεις; Να λες “πότε θα με ρωτήσουν για αυτό”;
Δεν αναρωτιέμαι σίγουρα “πότε θα με ρωτήσουν γι’ αυτό”! Γενικά μοιράζομαι αρκετά τις ιστορίες πίσω απ’ τα τραγούδια. Δε θυμάμαι κάτι που να μην έχω πει, πέρα από πολύ προσωπικά δεδομένα, τα οποία έτσι κι αλλιώς μοιράζομαι μόνο με τον πολύ κλειστό κύκλο μου.

Γενικά, είσαι απ’ τους ανθρώπους που εξηγούν τους στίχους τους ή νιώθεις ότι έτσι χάνεται η μαγεία, ότι μπορεί να εγκλωβίζεις τον ακροατή σε ένα κουτάκι, να μην το νιώσει όπως ακριβώς έχει ανάγκη ο ίδιος;
Όταν γράφω ένα τραγούδι δεν έχω στο μυαλό μου τίποτα άλλο πέρα από το να εκφραστώ. Δε σκέφτομαι τον ακροατή και πώς θα το πάρει. Αυτό έρχεται πολύ μετά και ΑΝ έρθει. Είναι μια ιερή διαδικασία και τη σέβομαι.

Το ότι συνδέονται κι άλλοι άνθρωποι μετά με τα όσα εκφράζω, είναι μεγάλη ευλογία, όμως δεν είναι προτεραιότητα. Έτσι νιώθω ότι παραμένω τίμια και καθαρή.

Υπάρχει τραγούδι που άλλο να λέει και άλλο να θες εσύ να καταλαβαίνεις; Και να είσαι χαρούμενη που για σένα σημαίνει κάτι άλλο.
Μάλλον αρκετά θα υπάρχουν, αν και δε μου αρέσουν γενικά τα αφαιρετικά τραγούδια με περιπλανόμενα νοήματα. Αγαπώ την ποιητικότητα, αλλά σαν κομμάτι της καθημερινότητας, όταν εκφράζεται σχετικά καθαρά και κατανοητά. Όπως τη χρησιμοποιεί στιχουργικά π.χ. ο Δεληβοριάς ή η Νικολακοπούλου.

Υπάρχει τραγούδι κάποιου άλλου που να σ’ αρέσει πολύ, να έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να το εντάξεις στο λάιβ, αλλά να μη συνδέεσαι με τίποτα;
Πολλά. Όταν συμβαίνει αυτό, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά βαρετό. Εγώ δηλαδή είμαι βαρετή γιατί δεν εννοώ αυτό που λέω. Οπότε παίρνω το σήμα και το αφαιρώ.

Θα πάρεις την καινούργια ταυτότητα ή φοβάσαι το τσιπάκι;
Έχω τσιπάκι όλη μέρα πάνω μου και λέγεται κινητό.

Στα σοβαρά τώρα, γιατί πιστεύεις ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν τέτοιες φοβίες, γιατί πιστεύουν σε τέτοιες δεισιδαιμονίες;
Δεν είναι η δική μου δουλειά να κρίνω τις όποιες δυσκολίες άλλων ανθρώπων ή τις όποιες φοβίες και με τι μπορεί να σχετίζονται. Έχω αρκετή δουλειά με το να αποκωδικοποιήσω τα δικά μου ζητήματα. Ωστόσο, εύχομαι για όλους τους ανθρώπους να μπορούν να βρίσκουν τρόπους να ηρεμούν το μέσα τους και να είναι λιγότερο ταραγμένοι και πιο ευτυχισμένοι.

Μία φίλη σου μου είπε ότι οι “Απαράδεκτοι” είναι η αγαπημένη σου σειρά. Θα ’θελα να μου πεις το αγαπημένο σου επεισόδιο. Πετάς ατάκες τους σε άκυρες στιγμές;
Είναι η αγαπημένη μου ελληνική σειρά και τα ξέρω σχεδόν ΟΛΑ απέξω. Με τους φίλους μου μιλάμε συνέχεια με ατάκες Απαράδεκτων, πριν το λάιβ με τα παιδιά κάνουμε συνήθως ζντο με ατάκες “Απαράδεκτων”.

Έχεις συνεργαστεί με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου. Τη ρώτησες για τη σειρά; Ποια ήταν η μεγαλύτερή σου απορία και τι σου είπε;
Ε, βέβαια τη ρώτησα και μου έχει πει διάφορες ιστορίες, αλλά δεν μπορώ να τις μοιραστώ, δυστυχώς.

Συχνά στα λάιβ σου αναφέρεις αστείες ιστορίες που σου έχουν συμβεί. Ποια είναι αυτή που βλέπεις ότι έχει τη μεγαλύτερη ανταπόκριση απ’ τον κόσμο;
Θυμάμαι ήμασταν πριν χρόνια στην Κύπρο και έβλεπα μια κυρία γύρω στα 60 να κουνάει αξιοπρόσεκτα “σωστά” και με πάθος το κεφάλι της στον ρυθμό. Άνοιξα μια πολύ σύντομη κουβέντα μαζί της και, μην τα πολυλογώ, τη σήκωσα στη σκηνή και η κυρία αυτή έπαιζε απίστευτα τύμπανα! Έδωσε ρεσιτάλ γκρούβας και μας τρέλανε!

Πώς πάει μέχρι στιγμή το Χωριό στα λάιβ; Πώς είναι η ανταπόκριση;
Μου άρεσε πολύ που κυκλοφόρησε ο δίσκος 1-2 μήνες πριν ξεκινήσουμε τα λάιβ και οι άνθρωποι τραγουδούσαν ήδη τα κομμάτια. Ήταν και είναι πολύ όμορφο και γλυκό.

Είναι κλισέ, σόρι, αλλά τι να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σου στο Θέατρο Δάσους στις 8 Σεπτεμβρίου και στο Θέατρο Βράχων στις 16 Σεπτεμβρίου;
Μουσική! 🙂

Μαρίζα Ρίζου, Θέατρο Δάσους στις 8 Σεπτεμβρίου και στο Θέατρο Βράχων στις 16 Σεπτεμβρίου.