Η κατάρα της ξαπλώστρας

Οι πιο ωραίες παραλίες είναι αυτές των παιδικών μας χρόνων. Αυτές στις οποίες δεν θα ξαναπάμε στην πραγματικότητα ποτέ, γιατί δεν είμαστε οι ίδιοι, μεγαλώσαμε και αλλάξαμε. Πολλές φορές όμως έχουν αλλάξει όντως και οι παραλίες στις οποίες μάθαμε μπάνιο ως παιδιά.

Στη δεκαετία του ‘80 περνούσαμε παιδικά καλοκαίρια στην Κουτσουπιά, στα παράλια του Κισάβου. Τότε ήταν μία σχετικά άγρια παραλία, καθώς η μόνη πρόσβαση ήταν από ένα δρόμο με πολλές στροφές πάνω στο βουνό, ανάμεσα σε καστανιές, πλατάνια και κουτσουπιές. Ο οικισμός είχε μόνο μερικά εξοχικά και ελάχιστα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Η θάλασσα βαθιά και σκοτεινή από την γκρίζα άμμο- ο Κίσαβος ήταν κάποτε ηφαίστειο.

Μετά από πολλά χρόνια, πρώτες ρυτίδες και άσπρες τρίχες, βρεθήκαμε ξανά στην παραλία των παιδικών καλοκαιριών. Μπιτσόμπαρα, ξαπλώστρες και αφόρητα δυνατά “ντάμπα ντούμπα”, κατά το κοινώς λεγόμενον. Με την ανοχή των τοπικών αρχών. Αυτό ήταν άλλωστε “ανάπτυξη” και “πρόοδος”. Η Κουτσουπιά είχε γίνει Κουτσουπάρος.

Πριν φτάσει βέβαια μέχρι και στις παραλίες του νομού Λάρισας (γιατί ναι, έχει η Λάρισα θάλασσα), η κατάρα της ξαπλώστρας είχε εξαπλωθεί πρώτα από όλα στις πολύ πιο τουριστικές και high class Κυκλάδες. Στην αρχή με την ανοχή ντόπιων και επισκεπτών. Βολεύει ρε παιδί μου να μην κουβαλάς την ομπρέλα σου και νερό, να μπορείς να παραγγείλεις ένα κρύο καφέ, να έχεις ενδεχομένως μία τουαλέτα και ντουζ.

Στη βολή μας πάτησαν κάποιοι και σιγά σιγά άρχισαν να επεκτείνονται μέχρι που δεν έμεινε τετραγωνικό ελεύθερο. Συνήθως βέβαια αφήνουν κανα δυο μέτρα στο χειρότερο σημείο της παραλίας. Όχι πάντα όμως. Και κάποια ημέρα πήγαμε στη θάλασσα χωρίς κουβαδάκια και μπρατσάκια, για να ανακαλύψουμε ότι δεν χωρούσαμε πια, εκτός αν πληρώναμε αδρά.

Δεν συμφώνησε κανείς μας σε αυτό. Οι παραλίες είναι δημόσιο, κοινό αγαθό. Στα κοινά αγαθά δεν ισχύουν οι νόμοι της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης. Εκτός αν καταργήσαμε θεμελιώδη δικαιώματα και το Σύνταγμα.

Δεν λέει επίσης κανείς ότι είναι κακό να υπάρχει και η επιλογή της ξαπλώστρας σε ορισμένες μεγάλες παραλίες (και σίγουρα όχι σε προστατευμένους βιότοπους). Επιλογή όμως. Πλέον έχει γίνει υποχρέωση. Και επιπλέον, η κατάρα της ξαπλώστρας σε βάθος χρόνου καταστρέφει και τις παραλίες μας και τον τουρισμό.

Υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι θλιβεροί που νομίζουν ότι θα δικαιώσουν την κενή τους ύπαρξη πληρώνοντας αδρά την πρώτη ξαπλώστρα κύμα στην πιο κοσμική παραλία της Μυκόνου. Αλλά η Μύκονος ήδη βλέπει τις κρατήσεις να μειώνονται με γοργούς ρυθμούς. Στην τελική αυτό το κοινό, που θέλει να ποζάρει και όχι να κολυμπήσει, μπορεί να πάει σε πισίνες. Όποιον τον ενοχλεί ο ήλιος, η άμμος, τα βραχάκια, μπορεί να πάει σε πισίνα.

Είναι αδιανόητο ιδίως αυτό που συνέβη στην Πλάκα της Νάξου, όπου εκσκαφικό ιδιώτη μπήκε στη θάλασσα και έβγαζε βράχια. Όμως η παραλία λέγεται Πλάκα για κάποιο λόγο. Χωρίς τα βράχια, η διάβρωση θα εξαφανίσει την παραλία. Ο εκάστοτε ιδιώτης βέβαια θα έχει τσεπώσει εύκολο χρήμα και θα βρει κάποιον άλλο δημόσιο πόρο να εξαντλήσει. Αλλά συνολικά το νησί θα ζημιωθεί.

Άραγε έχει ακόμη κρινάκια στην εν λόγω παραλία; Στα μαγικά Ποτιστικά του Πηλίου δεν έχουν μείνει ούτε για δείγμα.

Στον προστατευμένο βιότοπο Κουκουναριές της Σκιάθου είναι απορίας άξιον πως επιζει πτηνό από την άλλη, αφού τα ντεσιμπέλ δονούν την άμμο. Το ίδιο και στο Γαϊδουρονήσι της Ιεράπετρας (που εσχάτως μετονομάστηκε σε Χρυσή, για να ακούγεται πιο κυριλέ).

Ότι δηλαδή κάποιος πήρε το καραβάκι, πήγε σε μία μαγευτική παραλία με κατάλευκη άμμο και σπάνιους κέδρους και σκέφτηκε: Τι μου λείπει από εδώ; Ξαπλώστρα και ντεσιμπέλ τέρμα. Η κομμουνιστική Κούβα πάντως τα αντίστοιχα νησάκια της με λευκές παραλίες τα προστατεύει.

Το κίνημα της πετσέτας ήρθε λοιπόν για να προστατέψει τις παραλίες μας. Για να έχουν τα σημερινά παιδιά τις δικές τους αναμνήσεις και ένα μέλλον βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης.

Όσοι διαφωνούν, τα κουβαδάκια, τις ξαπλώστρες και τα ηχεία τους και σε άλλη παραλία.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις