Νέες ταινίες: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ συνδικαλίστρια και εμβληματικός Μπρεσόν σε επανέκδοση

Με σχεδόν 75.000 εισιτήρια δεύτερο τριήμερο και πολύ καλό κράτημα δεδομένου του τεράστιου ανοίγματος, το “Οπενχάιμερ” σαρώνει ξεπερνώντας ήδη τις 250.000 εισιτήρια και ακόμα και το να φτάσει το “Μπάρμπι” δε θα πρέπει να μοιάζει απίθανο. Με δεδομένο ότι η ταινία συζητιέται πολύ και όπως όλα δείχνουν θα έχει και μεγάλο οσκαρικό ρόλο να παίξει, φαίνεται πως θα κάνει απόσβεση για πολύ καιρό ακόμα.

Κι αν με το “Οπενχάιμερ” το ελληνικό γραφείο διανομής κερδίζει το στοίχημα της καθυστερημένης κυκλοφορίας, στην περίπτωση της “Ανατομίας μιας Πτώσης” (του Χρυσού Φοίνικα της Ζιστίν Τριέ) εκείνο το γραφείο διανομής κερδίζει το στοίχημα της γρήγορης κυκλοφορίας. Ένα δικαστικό θρίλερ με Χρυσό Φοίνικα και πολύ δυνατές κριτικές, πολύ ορθώς δεν έμεινε στο συρτάρι για το αόριστο μέλλον, παρά κυκλοφόρησε τώρα που είναι καυτό και μπορεί να προσελκύσει κοινό.

Κάτι που έκανε κιόλας, με δυνατό άνοιγμα 12.500 εισιτηρίων παρά τη μεγάλη διάρκεια που κόβει προβολές. Πολύ ευχάριστο να βλέπουμε τη νέα σεζόν να ξεκινάει με το πρώτο της ήδη arthouse χιτ. Πάμε να δούμε τι νέο κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Εύκολος Στόχος

(“La Syndicaliste / The Sitting Duck”, Ζαν Πολ Σαλομέ, 2ω1λ)

Η αληθινή ιστορία της επικεφαλής συνδικαλιστικής εκπροσώπου μιας γαλλικής πολυεθνικής πυρηνικής ενέργειας που γίνεται πληροφοριοδότης, καταγγέλλοντας με κίνδυνο της ζωής της άκρως απόρρητες συμφωνίες. Μόνη εναντίον όλων, πολεμά με νύχια και με δόντια για να φέρει στο φως το σκάνδαλο και να υπερασπιστεί περισσότερες από 50.000 θέσεις εργασίας. Οι επιθέσεις εναντίον της θα είναι σε όλα τα επίπεδα: Θα δεχθεί βίαιη επίθεση στο σπίτι της, ενώ ταυτόχρονα νέα στοιχεία δημιουργούν αμφιβολίες στο μυαλό των ανακριτών. Από θύμα, γίνεται ύποπτη.

Βασισμένος στην αληθινή ιστορία της πληροφοριοδότη Μωρίν Κίρνεϊ, ο Ζαν-Πολ Σαλομε (της “Νονάς της Νύχτας”, πάλι με τον Ιπέρ) παραδίδει ένα πολιτικό θρίλερ-βουτιά στη διαφθορά του κόσμου της πολιτικής με την Ιζαμπέλ Ιπέρ ως ατρόμητη συνδικαλίστρια. Βραβείο Κοινού στο Γαλλόφωνο Φεστιβάλ της Ελλάδας και πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας.

Κυκλοφορούν ακόμη

75 Μέρες: Το 1992 σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας εξαφανίζονται τρία έφηβα κορίτσια που προσπαθούσαν να φτάσουν με ωτοστόπ σε ένα σχολικό πάρτι στο διπλανό χωριό. Τριάντα χρόνια μετά την υπόθεση των «κοριτσιών του Αλκάσερ» και τρία χρόνια μετά την σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix, η ταινία επανεξετάζει μια αληθινή ιστορία ακραίας βίας και αμφιλεγόμενης αστυνομικής έρευνας και κάλυψης από τα media. Ισπανικό true crime.

Η Καλόγρια ΙΙ: Το σίκουελ της “Καλόγριας”, ενός εξαιρετικά πετυχημένου εμπορικά θρίλερ από το σύμπαν του “Conjuring”, μας πάει στη Γαλλία του 1956 όπου μετά τη δολοφονία ενός ιερέα το κακό εξαπλώνεται κι η αδερφή Αϊρίν (Τάισα Φαρμίγκα) έρχεται ξανά πρόσωπο με πρόσωπο με τον δαίμονα Βάλακ.

Σε επανέκδοση

Στην Τύχη ο Μπαλταζάρ

(“Au Hasard Balthazar”, Ρόμπερτ Μπρεσόν, 1ω35λ)

5 / 5

Ένα γαϊδουράκι έρχεται στα χέρια του ενός ιδιοκτήτη μετά τον άλλον βιώνοντας κακουχίες και γνωρίζοντας κάθε στραβή, απότομη και σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Μια εμβληματική κινηματογραφική παραβολή με τον Μπαλταζάρ να υπομένει κάθε είδους συμπεριφορά και τον Μπρεσόν να αφήνει την ιστορία να ρέει μέσω μιας πρωτοποριακά αρμονικής χρήσης μοντάζ και φωτογραφίας. Μέσα από τα διαφορετικά επεισόδια και τοποθετώντας το βλέμμα του θεατή πίσω από εκείνο του Μπαλταζάρ, ο Μπρεσόν αποτυπώνει την ανθρωπότητα ως μια ολότητα, την συνοψίζει υπό μία έννοια (όπως είπε κι ο Γκοντάρ) – τη βία, την μοναξιά, την ευτυχία, την αδικία και την ομορφιά, τη ζωή και το θάνατο.

Εμπνευσμένος από τον Ντοστογιέφσκι, ο Μπρεσόν θα ολοκληρώσει ένα κινηματογραφικό κείμενο που με τη σειρά του θα αποτελέσει διαχρονικό σημείο έμπνευσης, επηρεάζοντας σκηνοθέτες από τον Σπίλμπεργκ (“War Horse”) μέχρι τον Σκολιμόφσκι (“ΕΟ”) καθώς πειραματίζονται με τη φόρμα και την αφήγηση με ριζικά διαφορετικούς τρόπους.

Περιφρόνηση

(“Le Mépris”, Ζαν-Λικ Γκοντάρ, 1ω22λ)

Στο μεγαλύτερο ίσως αριστούργημα του Γκοντάρ, ένα δημιούργημα πάνω στην αδιαφορία των θεών για τους κοινούς θνητούς, ένας παραγωγός προσκαλεί έναν σεναριογράφο (Μισέλ Πικολί) να δουλέψει πάνω στο σενάριο μιας ταινίας του η οποία δεν εξελίσσεται όπως εκείνος φανταζόταν. Καλεσμένοι του, ο Πολ και η σύζυγός του Καμίλ (Μπριζίτ Μπαρντό) βλέπουν τον γάμο τους να αποσυντίθεται μπροστά στα μάτια τους όταν ύστερα από μια φαινομενικά ασήμαντη πράξη αδράνειας, ο Πολ αφήνει την Καμίλ να τον δει για αυτό που πραγματικά είναι: Κάτι το μέτριο, το συνηθισμένο, το θνητό.

Ο Γκοντάρ ακολουθεί τη διάλυση μιας σχέσης χρησιμοποιώντας κάθε πιθανή γωνία ή σύνθεση κάδρου για να κοιτάξει τον πρωταγωνιστή του με τη ματιά ενός αδιάφορου θεού απέναντι σε έναν από τους ασήμαντους θνητούς που τον δημιούργησαν. Εδώ το σινεμά, το δημιούργημα, κάθε είδους ανυπέρβλητης ομορφιάς τέχνη καταλαμβάνει μια θέση στο πάνθεον, έχοντας δική τους βούληση πέρα από κάθε σύνορο κατανόησης ή δυνατότητας των όντων που βρίσκονται στην υπηρεσία τους. Η ταινία σχολιάζει όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και τη θέση της στην παράδοση της τέχνης, με κάδρα γεμάτα αφίσες ταινιών, τιτάνες της κινηματογραφικής παράδοσης και ακόμα και τοποθεσίες σαν απομεινάρια αρχαιότερων πολιτισμών. Με μια αποστασιοποιημένη ειρωνεία να γεμίζει τα συγκλονιστικής ομορφιάς κάδρα, στα οποία έντονες κίτρινες και κόκκινες αποχρώσεις διαρκώς ζωντανεύουν συνθέσεις νεκρής (ανθρώπινης) φύσης.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις