ΚΑΒΕΝΤΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: “MORE THAN ENOUGH”

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2020, Φλάνδρα, Βέλγιο. Ο μονοήμερος κλασικός ποδηλατικός αγώνας Gent-Wevelgem – γνωστός και ως “κλασικός των σπρίντερ” λόγω του επίπεδου τερέν στο τέλος του – έχει ολοκληρωθεί. Έξι λεπτά μετά τον νικητή, περνάει τη γραμμή του τερματισμού το τελευταίο γκρουπ αθλητών, ανάμεσά τους και ο Μαρκ Κάβεντις. Ο Βρετανός, φανερά απογοητευμένος από την εμφάνισή του και με δάκρυα στα μάτια, αφήνει να εννοηθεί στους δημοσιογράφους που τον ακολουθούν, ότι “αυτός ίσως ήταν ο τελευταίος αγώνας της καριέρας μου”.

261 μέρες μετά, στις 29 Ιουνίου του 2021, ο Κάβεντις κερδίζει το 4ο ετάπ του Γύρου Γαλλίας στην Φουζέρ, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία του νίκη στο Tour, υπογράφοντας μια μεγαλειώδη όσο και απίστευτη επιστροφή στην κορυφή του αθλήματος. Δε θα αρκεστεί όμως σε αυτό. Μέσα στο επόμενο δεκαήμερο θα κερδίσει τρία ακόμη ετάπ και θα φτάσει στο Παρίσι φορώντας την πράσινη φανέλα των πόντων και – το σημαντικότερο – έχοντας ισοφαρίσει το ρεκόρ των νικών σε ετάπ (34) στην ιστορία του Γύρου Γαλλίας, δίπλα πλέον στον απόλυτο θρύλο της ποδηλασίας, Έντι Μερξ.

Πρόκειται για ένα κατόρθωμα “στρατοσφαιρικών” διαστάσεων, το οποίο ο παγκόσμιος Τύπος χαρακτηρίζει ως το μεγαλύτερο come-back στην ιστορία του αθλητισμού. Τι έχει μεσολαβήσει όμως ανάμεσα στην ολοκληρωτική απογοήτευση του 2020 και τον μεγαλειώδη θρίαμβο του 2021; Αυτό είναι το βασικό θέμα του ντοκιμαντέρ του Netflix με τίτλο “Mark Cavendish, never enough”, που προβάλλεται σε όλον τον κόσμο από τις 2 Αυγούστου, όταν και έκανε παγκόσμια πρεμιέρα. Και έχει άμεση σχέση με την Ελλάδα, γιατί ο αποκλειστικός υπεύθυνος αυτού του “θαύματος”, είναι ο προπονητής του Βρετανού το 2021 στην Deceuninck Quickstep, Βασίλης Αναστόπουλος.

Πριν προχωρήσω, για όσους δεν τον γνωρίζουν, ας γράψω δυο λόγια για τον Κάβεντις. Πρόκειται για τον κορυφαίο σπρίντερ όλων των εποχών στην ποδηλασία. Γεννημένος στις 21 Μαΐου του 1985, έχει κατακτήσει 54 νίκες σε ετάπ μεγάλων γύρων (34 στο Tour, 17 στο Giro & 3 στη Vuelta), τη φανέλα των πόντων και στα τρία grand tours, το παγκόσμιο πρωτάθλημα δρόμου (2011), το Μιλάνο-Σαν Ρέμο (2009), ενώ στην πίστα έχει αναδειχθεί τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στο Madison (2005, 2008 & 2016) και ασημένιος ολυμπιονίκης στο omnium (2016, Ρίο). Ανάμεσα στις 162 συνολικά επαγγελματικές νίκες της καριέρας του, φιγουράρουν και οι τέσσερις συνεχόμενες στα Ηλύσια Πεδία (2009-2012).

Ωραία μέχρι εδώ.

Τώρα όμως θα μου επιτρέψετε να αλλάξω λίγο το ύφος μου και αυτό επειδή είναι ακριβώς το ίδιο το ντοκιμαντέρ που με υποχρεώνει να το κάνω. Τι εννοώ; Θα το καταλάβετε – φαντάζομαι – στις επόμενες γραμμές. Ας ξεκινήσω όμως από τον Γύρο Γαλλίας, στον οποίο έτσι κι αλλιώς εστιάζει το “MC, never enough”. Λογικό, αφού από τη μια, πρόκειται για το μεγαλύτερο ετήσιο αθλητικό – όχι ποδηλατικό, αλλά συνολικά αθλητικό – γεγονός στον κόσμο και από την άλλη, επειδή αποτελεί την πεμπτουσία, την κορύφωση, το “απόλυτο” για τον Κάβεντις.

Έχει “μαλλιάσει” το πληκτρολόγιό μου εδώ και 16 χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος, να προσπαθώ να αναδείξω έστω αυτόν τον συγκεκριμένο αγώνα, το Tour de France, σε έναν χώρο – τον δημοσιογραφικό – απόλυτα, οριζόντια και κάθετα, εχθρικό προς την ποδηλασία. Όχι αδιάφορο, όχι “υποτονικό”, αλλά εχθρικό, τελεία και παύλα. Τα παραδείγματα που θα μπορούσα να παραθέσω, είναι αμέτρητα, όμως το σημερινό κείμενο δεν έχει να κάνει με τα δικά μου “απωθημένα”, αλλά με κάτι πολύ, μα πολύ σημαντικότερο.

Όσοι δείτε το ντοκιμαντέρ – και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, είτε γνωρίζετε από ποδηλασία, είτε όχι – θα συνειδητοποιήσετε ότι ο Κάβεντις, ένας σούπερ σταρ της ποδηλασίας, ένας αθλητής από αυτούς που βγαίνουν μια φορά στα πενήντα χρόνια, παραχωρεί τον περισσότερο χρόνο σε δυο πρόσωπα: στη σύζυγό του, Πίτα και στον προπονητή του, Βασίλη Αναστόπουλο. Μιλάνε και άλλοι στα 90 λεπτά που διαρκεί το αφιέρωμα, όμως τη μερίδα του λέοντος – με μεγάλη διαφορά από όλους τους υπόλοιπους – έχουν αυτά τα δυο πρόσωπα.

Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι ο Βρετανός, όσο σπαστικός και αν είναι – που είναι, όπως όλοι οι μεγάλοι πρωταθλητές – όσο γκρινιάρης, εκνευριστικός, “pain in the ass” – όπως τον αποκαλεί στο ντοκιμαντέρ ο Βασίλης – και αν είναι, γνωρίζει πολύ καλά πού ακριβώς πρέπει να απονείμει τα εύσημα για αυτό το ιστορικό come-back. Πρώτα στην Πίτα, που κράτησε όρθιο (χωρίς εισαγωγικά) το σπίτι τους τη δύσκολη τετραετία 2017-2020 και κατόπιν στον μοναδικό (επίσης χωρίς εισαγωγικά) άνθρωπο που όχι μόνο πίστεψε σ’ αυτό το come-back, αλλά πήρε πάνω του όλη την ευθύνη για να το κάνει πραγματικότητα.

Όταν λοιπόν, ο σούπερ σταρ αναγνωρίζει τόσο ξεκάθαρα τη συνεισφορά του προπονητή του σε αυτόν θρίαμβο, τότε όλοι οι υπόλοιποι, το μόνο που μένει να κάνουμε, είναι να αναλογιστούμε πόσο τρανό και πόσο μεγάλο ήταν αυτό που πέτυχαν οι δυο τους. Με παραπομπές στο παρελθόν, από το ξεκίνημα του Κάβεντις στην ποδηλασία και με πολύ προσεκτικά επιλεγμένες στιγμές-σταθμούς από την καριέρα του Βρετανού, το όλο “σκηνικό” που έχει στηθεί μαεστρικά, οδηγεί σε μια βαθμιαία αυξανόμενη “αγωνία” για το πού και πώς θα καταλήξει όλη αυτή η πορεία. Και εδώ είναι που μπαίνει το προσωπικό στοιχείο, ακριβώς επειδή είχα την ευκαιρία να ζήσω από “κοντά” όλη αυτή την προσπάθεια, από το τέλος του 2020 μέχρι και τον Ιούλιο του 2021. Τι εννοώ;

Με τον Βασίλη γνωριστήκαμε το 2010 στο Eurosport και πολύ γρήγορα αναπτύξαμε μια δυνατή φιλία που κρατάει μέχρι σήμερα. Στο δίδυμο αυτό, προστέθηκε το 2017 και ο Ανδρέας Τριανταφύλλου (επίσης μέσω του Eurosport) και οι τρεις μας έχουμε δέσει πολύ. Τόσο λοιπόν εγώ, όσο και ο Ανδρέας, είχαμε το προνόμιο της απευθείας πληροφόρησης από τον Βασίλη. Ήμασταν από τους πρώτους που μάθαμε για τη γνωριμία του με τον Κάβεντις τον Δεκέμβριο του 2020 στην Αλτέα της Ισπανίας και στη συνέχεια, το πώς διαμορφώθηκε αυτή η σχέση αθλητή-προπονητή, για να ισχυροποιηθεί τόσο πολύ, ώστε ο “Βάζι” να γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα άνθρωπος εμπιστοσύνης για τον Βρετανό.

Και ξέρετε, όλη αυτή η πορεία δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολη. Σκεφτείτε ας πούμε, ότι όταν ο Λεφέβρ (το αφεντικό της Deceuninck Quickstep) συμφώνησε με τον Κάβεντις, κανείς από τους προπονητές της ομάδας δεν ήθελε να τον αναλάβει. Όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο και σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να χρεωθούν τη “σίγουρη” αποτυχία. Ο Αναστόπουλος δε δίστασε και είπε το ναι. Όμως το άγχος, όχι για την πιθανή αποτυχία, αλλά για το μέγεθος της πρόκλησης, ήταν μεγάλο. Θυμάμαι την έκφραση στο πρόσωπό του όταν μας τα έλεγε. Αλλά στα λόγια του υπήρχε και ενθουσιασμός, πίστευε στον Καβ, αλλά πίστευε και στον εαυτό του ότι θα κατάφερνε να “ξεκλειδώσει” τον Βρετανό.

Και πάλι για όσους δε γνωρίζουν, στο τέλος του 2020 ο Κάβεντις προσπαθούσε να βρει μια χαραμάδα αισιοδοξίας, όχι μόνο σαν ποδηλάτης, αλλά – κυρίως – σαν ανθρώπινη ύπαρξη. Στο ντοκιμαντέρ του Netflix, σκιαγραφείται με συγκλονιστικό τρόπο το δράμα που βίωσε ο Καβ επί μια τετραετία, από το 2017 μέχρι και το 2020. Τόσο ο ίδιος, όσο και η σύζυγός του, περιορίζονται σε μικρές, κοφτές φράσεις, που όμως περιγράφουν με τον πιο εκφραστικό τρόπο το σκοτάδι μέσα από το οποίο υποχρεώθηκαν να περάσουν και οι δυο. Η κλινική κατάθλιψη, ο ιός Έπσταϊν Μπαρ, οι διαδοχικές πτώσεις και οι τραυματισμοί, το αγωνιστικό ναδίρ.

Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν υπέρ-πρωταθλητή, που από το 2008 μέχρι και το 2016 μάζευε με εντυπωσιακή συνέπεια τη μια νίκη μετά την άλλη, να βρίσκεται ξαφνικά μέσα στο απόλυτο κενό, ανίκανος όχι να κερδίσει, αλλά έστω να καταλάβει την οδύνη που προκαλούσε στα αγαπημένα του πρόσωπα και στον ίδιο του τον εαυτό. Από τις τέσσερις νίκες σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας το 2016, ο Κάβεντις υποχρεώθηκε να διαχειριστεί μια πρόωρη εγκατάλειψη λόγω πτώσης το 2017, τον αποκλεισμό λόγω τερματισμού εκτός ορίου χρόνου το 2018 και τη μη επιλογή του στην ομάδα για το Tour το 2019 και το 2020.

Και η αλήθεια είναι ότι απέτυχε πλήρως σε αυτή τη διαχείριση. Η ψυχολογική κατηφόρα έμοιαζε να μην έχει τέλος, τόσο, ώστε ο στενός του κύκλος να φοβάται ακόμα και την αυτοκτονία. Από τις ένδοξες εποχές, μόνο ένα πράγμα παρέμενε ζωντανό, αν και σε λήθαργο: η λάμψη στο βλέμμα του κάθε φορά που μιλούσε για τον Γύρο Γαλλίας. Όχι για την ποδηλασία, αλλά για το Tour. Και εκείνη τη λάμψη ανέλαβε να ξυπνήσει ο Βασίλης, παίρνοντας έναν αθλητή σωματικά και ψυχικά ερείπιο, σε μια απαγορευτική ηλικία για σπρίντερ και παράλληλα, σε ένα ακραίο επαγγελματικό ρίσκο για τον ίδιο. Μια πορεία, την οποία παρακολουθήσαμε με τον Ανδρέα να εξελίσσεται με τον πιο απίστευτο τρόπο.

Τα καμπ προετοιμασίας τον χειμώνα του 2021, το προπονητικό πρόγραμμα που είχε ετοιμάσει ο Αναστόπουλος, την πλήρη αποδοχή του από τον Βρετανό, που στο πρόσωπο του Έλληνα βρήκε αυτό που έψαχνε χωρίς αποτέλεσμα τα προηγούμενα χρόνια: κάποιον που να πιστέψει 100% στην προοπτική της “επιστροφής”, που να αφοσιωθεί σε αυτόν τον στόχο, αλλά να μην προσεγγίσει τον Καβ μόνο τεχνοκρατικά. Όχι, αυτό δε θα ήταν αρκετό. Και ήταν η ενσυναίσθηση του Βασίλη εκείνη που άνοιξε το δύσκολο μονοπάτι της επανόδου, για να καταλήξει και πάλι ο Βρετανός στη “λεωφόρο” των επιτυχιών. Ο Αναστόπουλος “μίλησε” πρώτα κατευθείαν μέσα στην ψυχή του Κάβεντις και κατόπιν ασχολήθηκε με τα βατ.

Επιστρέφω και πάλι στον μαγικό τρόπο με τον οποίο βιώσαμε ο Ανδρέας κι εγώ όλη αυτή τη διαδρομή. Η δεύτερη θέση στο Grote Prijs Jean Pierre Monseré τον Μάρτιο, η τρίτη θέση στο Schelderprijs στις 7 Απριλίου, η πεποίθηση του Βασίλη ότι τα καλύτερα έρχονταν. Και μετά, εκείνος ο ονειρικός γύρος Τουρκίας στα μέσα του Απρίλη, με την πρώτη νίκη του Καβ σε οποιονδήποτε αγώνα από το 2018 και μετά. Μια νίκη, την οποία ακολούθησαν ακόμα τρεις, σε ένα θριαμβευτικό κρεσέντο του Βρετανού που ξαναβρήκε το χαμόγελό του και τα φτερά στα πόδια του, δείχνοντας ότι η σπίθα είχε ανάψει και πάλι. Βέβαια, από το ξεκίνημα της σεζόν, ο Λεφέβρ είχε ξεκαθαρίσει πως ο σπρίντερ της ομάδας για το Tour, θα ήταν ο Σαμ Μπένετ (που ένα χρόνο νωρίτερα, είχε κερδίσει δυο ετάπ και την πράσινη φανέλα).

Και κάπως έτσι έφτασε ο Μάιος. Ο Κάβεντις, μετά από πρόσκληση του Βασίλη, ήρθε στην Αθήνα για ένα δεκαήμερο (3-13/5), για μια σειρά προπονήσεων στους δρόμους της Αττικής. Στο ξενοδοχείο του, στο Μαρούσι, συναντηθήκαμε για μια συζήτηση-συνέντευξη στο SPORT24 (μαζί με τον Βασίλη και τον Ανδρέα) και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν από τους θρύλους του αθλήματος από κοντά. Ο Ανδρέας τον γνώρισε ακόμα καλύτερα, αφού έβγαινε καθημερινά με τον Βρετανό για προπόνηση, με αποτέλεσμα να γίνουν αχώριστοι. Η ουσία είναι ότι μέσα στο μυαλό του Βρετανού τριγύριζε ξανά και ξανά ο Γύρος Γαλλίας: “Το Tour de France είναι όλη η ζωή μου”, έλεγε και μόνο που τον άκουγες, ανατρίχιαζες.

Οι μέρες πέρασαν, ο Καβ έφυγε από την Ελλάδα (αφού πρώτα είχε γνωρίσει στο Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, ρίχνοντας την ιδέα για την αναβίωση του Γύρου Ελλάδας) και φτάσαμε στον Ιούνιο και τον Γύρο Βελγίου, το τελευταίο τεστ για την Deceuninck Quickstep και τον Σαμ Μπένετ, πριν το Tour. Ο Ιρλανδός σπρίντερ όμως, παραμονή του αγώνα (8 Ιουνίου), ενημέρωσε τους ανθρώπους της ομάδας ότι είχε ενοχλήσεις στο γόνατο και δεν μπορούσε να τρέξει. Η κλήση της τελευταίας στιγμής στον Κάβεντις, έφερε τον Βρετανό στο Μπέβερεν με ελικόπτερο, μόλις δυο ώρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας! Εκεί πήρε μια ακόμα νίκη – στο τελευταίο ετάπ – δείχνοντας ότι βρισκόταν σε καλή κατάσταση και έτοιμος για τα πάντα.

Τρεις μέρες μετά, ο Καβ πήγε στη Φλωρεντία για να ακολουθήσει ένα ακόμα πρόγραμμα προετοιμασίας που του είχε φτιάξει ο Αναστόπουλος, ο οποίος επέμενε: “Δούλεψε σαν να έχεις επιλεγεί για το Tour, ποτέ δεν ξέρεις τί γίνεται, η ποδηλασία είναι γεμάτη απρόοπτα”. Πράγματι, μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει ο Γύρος Γαλλίας από τη Βρέστη, ο Βρετανός πήρε το πλέον πολυπόθητο τηλεφώνημα από την ομάδα: “Μαρκ ετοιμάσου, τρέχεις στο Tour”! Ο Μπένετ που μέχρι τότε διαβεβαίωνε τους υπέυθυνους της ομάδας ότι όλα πήγαιναν καλά με την αποθεραπεία του, τελικά δεν τα είχε καταφέρει, αποκρύπτοντας την πραγματική του κατάσταση και κάνοντας έξαλλο τον Λεφέβρ, ο οποίος τελικά έδωσε το “χρίσμα” στον Κάβεντις.

Αν μπορείτε να φανταστείτε τον ενθουσιασμό μας, εμένα και του Ανδρέα, σε καμία περίπτωση – κανείς μας – δεν μπορεί να αντιληφθεί το τί πρέπει να ένιωσε ο Βρετανός όταν έμαθε ότι θα επέστρεφε στον αγαπημένο του αγώνα μετά από τρία χρόνια. Και αυτή τη φορά δεν ήταν όπως το 2017 ή το 2018. Όχι. Αυτή τη φορά ο Καβ θα πήγαινε στη Γαλλία, πιστεύοντας και πάλι στον εαυτό του, με το μάτι του να γυαλίζει και τα πόδια του να πετάνε φωτιές. Στις 26 Ιουνίου ξεκίνησε η 108η διοργάνωση του Tour, με τον Ανδρέα καθόμασταν σε αναμμένα καρφιά στο μπουθ του Eurosport, περιμένοντας τα επίπεδα ετάπ και τα μαζικά σπριντ. Και έφτασε η 29η, με το 4ο ετάπ, από την Ρεντόν στη Φουζέρ.

Flamme rouge και η αγωνία στα κόκκινα, ο Μπρεντ Βαν Μουρ από το ξεκόλλημα συνέχιζε να προηγείται, όμως το πελοτόν ερχόταν πίσω του με χίλια, πιάνοντάς τον στα 200 μέτρα πριν τον τερματισμό. Ο Φίλιπσεν άνοιξε το σπριντ, αλλά ο Κάβεντις με μια εκπληκτική επιτάχυνση τον προσπέρασε, πετυχαίνοντας το θαύμα, την 31η του νίκη στον Γύρο Γαλλίας, πέντε χρόνια μετά την τελευταία του. Τα ουρλιαχτά από τα μικρόφωνα του Eurosport, επαναλάμβαναν συνεχώς μια λέξη: “Κάβεντις, Κάβεντις, Κάβεντις”! Η πρώτη μας σκέψη, στο πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα, ήταν να πάρουμε τηλέφωνο τον Βασίλη. Το σήκωσε, αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει. Το μόνο που ακουγόταν από την άλλη άκρη της γραμμής, ήταν λυγμοί…

Το κλείσαμε αμέσως, αντιλαμβανόμενοι το μεγαλείο της στιγμής. Δεν τον είχα ξανακούσει έτσι, δεν περίμενα ποτέ μου να τον ακούσω έτσι. Τότε συνειδητοποιήσαμε με τον Ανδρέα ότι μέσα από μια οκτάμηνη πορεία, είχαμε παρακολουθήσει την ιστορία να γράφεται. Τότε καταλάβαμε ότι αυτοί οι δυο απίστευτοι τύποι είχαν μόλις γράψει ιστορία. Τότε αντιληφθήκαμε την πίεση, το στρες, τις θυσίες, την υπερπροσπάθεια, αλλά και την πίστη, την αδάμαστη θέληση και την αδιαπραγμάτευτη προσήλωση στον στόχο. Οι στιγμές περιγράφονται μαγικά στο ντοκιμαντέρ, δε χρειάζονται ούτε πολλά λόγια, ούτε πολλές εικόνες. Η δωρική προσέγγιση του σκηνοθέτη αγγίζει την τελειότητα. Τα υγρά μάτια του Αναστόπουλου μαρτυρούν τη συγκίνηση απέναντι στο “υπέρτατο”.

Και η συνέχεια είναι καταιγιστική, σαν πολυβόλο που γαζώνει τα πάντα στο πέρασμά του, σαν μια υπόκωφη βουή που κάθε φορά που φτάνει στον τερματισμό, μεταμορφώνεται σε κραυγή θριάμβου, βγαλμένη κατευθείαν μέσα από τα σωθικά, από την ψυχή, από ολόκληρο το “είναι” του Κάβεντις: 6ο ετάπ, Σατορού, 2η νίκη, 10ο ετάπ, Βαλάνς, 3η νίκη, 13ο ετάπ, Καρκασόν, 4η νίκη, 34 συνολικά, υποκλίσου Έντι Μερξ, το ρεκόρ σου είναι πλέον και ρεκόρ του Manx Missile, το ρεκόρ σου απειλείται ανοιχτά από τον Βρετανό “δαίμονα”, τον σεληνιασμένο πρωταθλητή που μόλις έχει πετύχει το μεγαλύτερο come-back στην ιστορία του αθλητισμού, υπό την καθοδήγηση ενός μεγάλου προπονητή, που πέτυχε το ακατόρθωτο: να καταργήσει τη “λογική” και να μας προσφέρει ένα θαύμα.

Η είδηση έγινε πρωτοσέλιδο σε όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, αθλητικά και μη, εκτός φυσικά από τα ελληνικά, εκεί όπου οι φίλοι της ποδηλασίας ανέλαβαν να αποτυπώσουν τον ενθουσιασμό τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μοναδικά που ασχολήθηκαν με το γεγονός, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την παντελή έλλειψη ευρύτερης αθλητικής παιδείας στη χώρα μας. Αλλά, ας είναι, γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, κανείς δεν εκπλήσσεται. Ας επιστρέψουμε όμως στο Tour, εκεί όπου ο Καβ είχε δυο ευκαιρίες ακόμα για να καταρρίψει το ρεκόρ, στο 19ο και το 21ο ετάπ. Στην εκκίνηση του πρώτου, στο Μουράνξ, βρέθηκε ο μεγάλος Έντι Μερξ για να συγχαρεί τον Βρετανό και να φωτογραφηθεί μαζί του.

Η νίκη όμως πήγε στο ξεκόλλημα και τον Ματέι Μόχοριτς, αφήνοντας μόνο τα Ηλύσια Πεδία στους σπρίντερ. Εκεί όπου ο Κάβεντις είχε μεγαλουργήσει στο παρελθόν, κερδίζοντας τέσσερις συνεχόμενες χρονιές, από το 2009 μέχρι και το 2012, ο μοναδικός στην ιστορία που το έχει πετύχει. Μετά τη δεξιά στροφή από την Πλας ντε λα Κονκόρντ στη Λεωφόρο Champs Élysées, ο Βαν Άερτ ξεκίνησε το σπριντ, ο Κάβεντις κλείστηκε πίσω του, δε βρήκε ποτέ το άνοιγμα που ήθελε και τελικά περιορίστηκε στην 3η θέση, πίσω από τους δυο Βέλγους (Βαν Άερτ και Φίλιπσεν). Ήταν σαν σύσσωμο το πλήθος στα Ηλύσια Πεδία, να φώναζε στον Βρετανό “κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση”…

Τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα, στο πρόσωπο του Καβ αποτυπώνεται μια στιγμιαία απογοήτευση, όμως μέσα του ξέρει πολύ καλά ότι αυτό που πέτυχε, θα είναι αιώνιο. Όσο θα υπάρχει ποδηλασία, όσο θα υπάρχει αθλητισμός, το όνομά του θα μνημονεύεται ως ένα μοναδικό παράδειγμα προς μίμηση, ως η πιο τρανή απόδειξη ότι η θέληση δε γνωρίζει όρια, ως η απόλυτη λύτρωση απέναντι στα σκοτάδια του παρελθόντος. Και μαζί του, επιτρέψτε μου να πω, δίπλα του, θα υπάρχει πάντοτε η φιγούρα του ανθρώπου που πήρε τα συντρίμμια και τα μετέτρεψε σε “χρυσάφι”, αποδεικνύοντας ότι το “αδύνατο” είναι μόνο ένα σχήμα λόγου, το οποίο οι γενναίοι και οι σπάνιοι είναι προορισμένοι να το χαλιναγωγούν και να το διαμορφώνουν όπως αυτοί θέλουν.

Έχω ακόμα στο αρχείο μου κάποια από τα μηνύματα που έστελνε μετά από κάθε νίκη του ο Κάβεντις στον Αναστόπουλο. Προφανώς και δεν πρόκειται να τα δημοσιεύσω, σας διαβεβαιώ όμως ότι όλα περικλείουν σπάνια συναισθήματα και συγκινησιακή φόρτιση. Εκείνο όμως που ξεχωρίζει, είναι η ευγνωμοσύνη του Βρετανού στον προπονητή του. Μια ευγνωμοσύνη την οποία ο Καβ “ταξίδεψε” σε όλο τον κόσμο μέσα από τις αμέτρητες συνεντεύξεις που έδωσε από το Tour του 2021 και μετά. Οι αναφορές του στον Βασίλη είναι ατελείωτες, ξεχειλίζουν σεβασμό και εκτίμηση, χαρά και ικανοποίηση που είχε την τύχη να συναντηθούν οι δρόμοι τους στην πιο δύσκολη στιγμή όχι της καριέρας του, αλλά της ζωής του.

Το ντοκιμαντέρ του Netflix είναι η απόλυτη δικαίωση για τον Αναστόπουλο. Ένας κορυφαίος προπονητής, άγνωστος στην Ελλάδα αν εξαιρέσουμε τους “ποδηλατικούς”, μακριά από τη δημοσιότητα που στη χώρα μας προορίζεται μόνο για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, άντε σε μικρότερη κλίμακα και σε κάποια ακόμη σπορ. Η εικόνα του, τα λόγια του, τα συναισθήματα και οι σκέψεις του, όλα αυτά ταξιδεύουν από τις 2 Αυγούστου σε κάθε γωνιά της γης, σε κάθε ήπειρο, σε εκατομμύρια οθόνες, αποκαθιστώντας την αδικία που υφίσταται στην ίδια του τη χώρα, εδώ που θα έπρεπε να βρίσκεται στο ίδιο “κάδρο” με άλλους μεγάλους προπονητές μας, όπως ο Μπαρτζώκας, ο Ιτούδης, ο Βλάχος, ο Γέμελος, ο Πομάσκι, ο Παυλίδης κλπ.

Ο Βασίλης Αναστόπουλος είναι κεφάλαιο για τον ελληνικό αθλητισμό, συγκαταλέγεται πλέον ανάμεσα στην αφρόκρεμα των προπονητών της επαγγελματικής ποδηλασίας στην κορυφαία κατηγορία και απολαμβάνει την αναγνώριση και τον σεβασμό όλων στον χώρο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι κάθε καλοκαίρι, οι μισές ομάδες του World Tour ασχολούνται μαζί του, θέλοντας να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Τον δρόμο του τον άνοιξε ο ίδιος μέσα από σκληρή δουλειά, μεράκι και αγάπη για το άθλημα, συνεχή ενημέρωση και εξειδίκευση στα επιστημονικά προγράμματα, αφοσίωση στους στόχους του και έναν μοναδικό συνδυασμό τεχνοκρατικής γνώσης και συναισθηματικής ισορροπίας, τον οποίο φροντίζει να περνάει και στους αθλητές του.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο, για μια ακόμα φορά θα σας προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε το ντοκιμαντέρ του Netflix, δεν έχει σημασία αν είστε μυημένοι ή όχι στην ποδηλασία. Επί μιάμιση ώρα ξετυλίγεται όλη η αλήθεια του (πρωτ)αθλητισμού, μαζί και οι παράπλευρες απώλειες. Τα όνειρα, οι απογοητεύσεις, οι μάχες, οι ήττες, οι νίκες, η δύναμη που χρειάζεται για να αντέξεις, η στήριξη που είναι απαραίτητη για να σηκωθείς, τα δράματα πίσω από τις κουίντες που είναι άγνωστα στο πλατύ κοινό, η ικανοποίηση όταν βλέπεις όλους ανεξαιρέτως τους αντιπάλους σου να σε συγχαίρουν και να το εννοούν, γιατί μόνο εκείνοι ξέρουν πόσο μεγάλο είναι αυτό που πέτυχες. Και η τελευταία φράση με την οποία ο Καβ κλείνει το “Mark Cavendish, never enough”: “Θα συνεχίσω να προσπαθώ να νικήσω, όσο πιστεύω ότι μπορώ”…