Έγκλημα στο Blue Horizon: Το “πώς γίναμε έτσι” είναι το λάθος ερώτημα

Ήταν ένα γεγονός, που σίγησε έστω για λίγο, ακόμα και τα πιο τοξικά κανόνια του διαδικτύου. Αυτοί που βρίζονται όλη μέρα, έμειναν με το “τι κάνουν αυτοι εδώ ρε” στο στόμα, όπως όλοι μας.

Ο 36χρονος “που πήδηξε να προλάβει το πλοίο”, έγινε χάρη σε ένα βίντεο και τις μαρτυρίες των επιβατών, ο Αντώνης Καρυώτης, που τον έσπρωξαν και τον σκότωσαν και μετά έφυγαν με ένα καράβι που είχε λάβει μια εντολή απάνθρωπη. Να ξεκινήσει, ενώ μια ζωή είχε μόλις τελειώσει.

Ένας άνθρωπος που δεν έβλαψε ποτέ του κανέναν, που τα πληρώματα τον ήξεραν, ένα παιδί της βιοπάλης απέναντι στην κτηνώδη βία υπαλλήλων , που βρίσκονταν εκεί στην υπηρεσία των επιβατών και όχι για να πνίγουν επιβάτες.

Αν στη θέση του παιδιού αυτού που έτρεχε να προλάβει το καράβι, ήταν κάποιος με αέρα… υψηλότερης τάξης, ο νταής που τον σπρώχνει στο νερό, θα ήταν αρνάκι. Ο καλός ραγιάς αυτά τα σέβεται.

Υπερβολές; Κάποτε ένα πλοίο καθυστέρησε μέχρι να φτάσει μια τηλεπαρουσιάστρια. Φαντάζομαι δεν έδωσε μάχη για να επιβιβαστεί.

Στην Ελλάδα δεν μετράνε όλες οι ζωές το ίδιο και αυτό είναι θέμα Παιδείας, θέμα συγκεκριμένων πολιτικών και συγκεκριμένου τρόπου διαχείρισης των ζητημάτων στη δημόσια σφαίρα. Όταν ο ρατσισμός και ο ραγιαδισμός μετατρέπονται σε τρόπο ζωής, η ιδέα ότι ένας άνθρωπος είναι μια ενόχληση από την οποία μπορείς να απαλλαγείς με μια σπρωξιά, για κάποιους δεν μοιάζει όσο παράλογη είναι.

Από την ώρα που τα πλάνα της δολοφονίας πάνω στη μπουκαπόρτα του Blue Horizon ήρθαν στη δημοσιότητα και λόγω αυτής της δημοσιότητας “συγκλονίστηκε βαθιά” μέχρι και η πλοιοκτήτρια εταιρεία, τα “Πώς γίναμε έτσι” και “ένα εισιτήριο να φύγω από αυτή τη χώρα”, δίνουν και παίρνουν.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που αναρωτιόμαστε για το πώς γίναμε.

Όμως αυτό το διαρκές ερώτημα, δεν οδηγεί πουθενά. Αυτό που πρέπει κάποια στιγμή να ρωτήσουμε είναι “τι θέλουμε να γίνουμε” και “πώς θέλουμε να είμαστε” και να το πάρουμε από την αρχή.

Χρειαζόμαστε ένα συλλογικό όραμα, που δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει την αλληλεγγύη, αλλά και την υπεράσπιση του διπλανού μας από κάθε νταή και από κάθε ανθρωποειδές σαν αυτά που ρίχνουν έναν ανυπεράσπιστο στη θάλασσα και μετά χαζεύουν τη σορό ενώ το πλοίο φεύγει.

Αυτό το συλλογικό όραμα δεν θα έρθει μόνο από τα πάνω. Θα έρθει από κάθε άνθρωπο που ενοχλείται από κάτι και αντιδρά ενεργά. Που επικοινωνεί, που βοηθά, που συμμετέχει στα κοινά, που νοιάζεται και που ορθώνει ανάστημα απέναντι στην αλητεία και την απανθρωπιά. Θα έρθει από τον άνθρωπο που δεν ξεχνά τα θύματα και αναγκάζει τον πολιτικό να δράσει, αντί να παρατηρεί ή να κάνει τον μαϊντανό στα κανάλια.

Οι εκπτώσεις στην ανθρωπιά μας με τη θεοποίηση της ατομικής ευημερίας και η αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε (στην εποχή της τεχνολογίας και της επικοινωνίας), αποτρέπουν την ουσιαστική συζήτηση ακόμα και για τα προφανή.

Γιατί πρέπει άραγε να ανεχόμαστε:

• Εταιρείες που τις ακριβοπληρώνεις για κακές υπηρεσίες και μηδενικό σεβασμό προς τον καταναλωτή ή τον επιβάτη
• Υπαλλήλους – μαντρόσκυλα που κοιτάζουν τη δουλειά τους, αλλά όχι τον συνάνθρωπό τους
• Δημοσιολογούντες που θα δικαιολογούσαν το ξύλο σε εναν αθώο άνθρωπο, αλλά (τι τύχη!) τραβάνε κόκκινη γραμμή στο φόνο.
• Να παρουσιάζεται ως παράπλευρη απώλεια ο θάνατος του αδύναμου και να μην αντιδράς επειδή νομίζεις ότι δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι στη θέση του
• Κυβερνήσεις που δεν φροντίζουν να τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
• Έναν αποδεδειγμένα ανεπαρκή υπουργό που όταν ανοίγει το στόμα του προσβάλλει ζώντες και νεκρούς

Γιατί πρέπει να ανέχεσαι για ένα ξεροκόμματο που θα σου πετάξουν, να σέρνεσαι από μέρα σε μέρα και να μην ξέρεις αν θα ξημερώσεις εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι.

Ο Αντώνης Καρυώτης θα μπορούσε να είναι ο αδελφός μας. Θα πρέπει να απαντήσουμε συλλογικά αν θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα, που ο αδελφός μας μπορεί να πεθάνει για το τίποτα.