Το “τη δουλειά του έκανε”, στοιχίζει ζωές σ’ αυτή τη χώρα

 Το “τη δουλειά του έκανε”, στοιχίζει ζωές σ’ αυτή τη χώρα
Το πλοίο "Blue Horizon" - Φωτό αρχείου INTIME NEWS

Είναι στιγμές που αυτή η "δουλειά", καταντά ντροπή. Ντροπή όχι μόνο για τις ίδιες και τους ίδιους που την κοιτάνε/κάνουν, αλλά για την κοινωνία συνολικά, της οποίας μέλη είμαστε όλες και όλοι.

Δεν χωράνε περιστροφές. Καταναλώνουμε αρκετές εδώ και χρόνια, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, ανάλογα με την περίσταση, το μέρος, τους πρωταγωνιστές. Το βράδυ της Τρίτης 5/9/2023, στον Πειραιά συνέβη κάτι που δεν είναι απλά «τραγικό». Τραγικό είναι να κάνω ποδήλατο στον δρόμο και να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Δεν είναι αδιανόητο. Αδιανόητο είναι κολυμπάω στη θάλασσα και να με χτυπήσει κεραυνός. Όταν προσπαθώ να ανέβω σε ένα πλοίο – εν προκειμένω, έχοντας τελικά και ακτοπλοϊκό εισιτήριο, όχι ότι αν δεν είχα θα άλλαζε κάτι – και υπάλληλοι του πλοίου με σπρώχνουν από τον καταπέλτη, τότε ξέρουν, η δουλειά τους είναι να ξέρουν, ότι θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα και άρα την ίδια τη ζωή μου.

Δεν χωράνε και δικαιολογίες. Δεν υπάρχει τίποτε που να στέκει με τη λογική και να υπαγορεύει όσα έκαναν και δεν έκαναν οι υπάλληλοι του Blue Horizon. «Όλοι φωνάζαμε “τι κάνεις; Τι κάνεις; Πέταξαν ψυχρά έναν άνθρωπο στη θάλασσα και γύρισαν και είπαν “φεύγουμε”. Δεν έκαναν ούτε μία προσπάθεια, να φωνάξουν βοήθεια, να πετάξουν ένα σωσίβιο. Απλά φύγαμε. Το πλήρωμα έλεγε ότι έπεσε μόνος του”». Αυτή είναι μία μόνο από τις μαρτυρίες επιβατών που έχουν έρθει στο φως και η οποία προβλήθηκε στην ΕΡΤ.

Εδώ, λοιπόν, δεν πρόκειται για το γνωστό -και πολυπαιγμένο σε άλλες περιπτώσεις- «τη δουλειά τους έκαναν». Δουλειά τους είναι να σώζουν τον άνθρωπο, όχι να τον ρίχνουν στη θάλασσα. Οτιδήποτε καταλήγει στο να έχει αφαιρέσει αδικαιολόγητα, αυθαίρετα, καταχρηστικά, φασιστικά τη ζωή ενός ανθρώπου δεν μπορεί να λογίζεται ως «υπερβάλλων ζήλος». Αν θέλουμε να λεγόμαστε ακόμα άνθρωποι.

Αν υπάρχει κάτι, αυτό είναι προηγούμενο. Και, μοιραία, το μυαλό μου γυρίζει διαρκώς σε αυτό. Ο Θανάσης Καναούτης ήταν 19 ετών όταν, τον Αύγουστο του 2013, έχασε τη ζωή του για ένα εισιτήριο. Επέβαινε σε τρόλεϊ στο οποίο ανέβηκε ελεγκτής, βρήκε τον 19χρονο χωρίς επικυρωμένο εισιτήριο, κατά τις μαρτυρίες των επιβατών ο ελεγκτής έγινε επιθετικός απέναντι στον Θανάση (τον τραβούσε από την μπλούζα, τον έσπρωχνε κλπ.), πάνω στον διαπληκτισμό άνοιξε η πόρτα του τρόλεϊ, ο Θανάσης βρέθηκε στο οδόστρωμα και σκοτώθηκε. Το εισιτήριο έκανε 1,20€. Τόσο «κοστολόγησαν» τη ζωή του Θανάση Καναούτη, όσοι τότε είπαν «τη δουλειά του έκανε ο ελεγκτής».

Αυτό το «τη δουλειά του έκανε/κοίταξε», έχει στοιχίσει ζωές σ’ αυτή τη χώρα. Τη δουλειά του έκανε ο ελεγκτής με τον Καναούτη, τη δουλειά τους έκαναν οι αστυνομικοί που καταδίωξαν τον 16χρονο Ρομ Κώστα Φραγκούλη για 20€ και του έριξαν στο κεφάλι, τη δουλειά του κοίταξε ο κοσμηματοπώλης που λίντσαρε μαζί με τον μεσίτη (αυτός δεν κοίταξε ακριβώς τη δουλειά του, αλλά τη δουλειά του διπλανού του) τον Ζακ όταν μπήκε σε εμφανώς κακή ψυχολογική κατάσταση στο κοσμηματοπωλείο όχι για να κλέψει αλλά για να ζητήσει βοήθεια, τη δουλειά τους κοίταξαν οι εργαζόμενοι στο εργοτάξιο στο Κερατσίνι που έβλεπαν επί 20′ την 8χρονη Όλγα, Ρομ κι εκείνη, να παλεύει να πάρει ανάσα, ούσα εγκλωβισμένη σε μια πόρτα, μέχρι τελικά να ξεψυχήσει. Α, ναι, κάποιος την κλώτσησε για να ελέγξει αν είναι ζωντανή. Κι αυτός τη δουλειά του θα κοίταξε. Τη δουλειά του έκανε κι ο Κορκονέας με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο γιατί τι γύρευε στα Εξάρχεια 16 χρονών παιδί. Τη δουλειά του έκανε (;) και το Λιμενικό στο ναυάγιο της Πύλου με τους εκατοντάδες νεκρούς πρόσφυγες, τη δουλειά του έκανε και το 112 που «εστάλη και στα αγγλικά» στη διάρκεια των πυρκαγιών στον Έβρο, τώρα αν οι μετανάστες που κάηκαν ζωντανοί δεν ήξεραν αγγλικά/δεν το έλαβαν για τον οποιoδήποτε λόγο/δεν είχαν κινητό, αυτοί, όχι, δεν έκαναν τη δουλειά τους.

Είναι στιγμές που αυτή η «δουλειά», καταντά ντροπή. Ντροπή όχι μόνο για τις ίδιες και τους ίδιους που την κοιτάνε/κάνουν, αλλά για την κοινωνία συνολικά, της οποίας μέλη είμαστε όλες και όλοι. Δεν κοντεύουμε να χάσουμε το μέτρο της ηθικής και της ανθρωπιάς μας όταν δικαιολογούμε ενέργειες σαν και τις παραπάνω, το έχουμε ήδη χάσει. Δεν τείνουμε να μοιάζουμε στο τέρας, είμαστε το τέρας. Είμαστε κομμάτι αυτού του καθημερινά συντελούμενου εκφασισμού της κοινωνίας, στην οποία ένα μέρος της (όχι απαραίτητα μικρό), θεωρεί αποδεκτό το να αφαιρείται μια ζωή για το τίποτα.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα