Νέες ταινίες: Το “Οπενχάιμερ” του Κρίστοφερ Νόλαν δεν είναι η κινηματογραφική βιογραφία που έχεις συνηθίσει

Η νέα σεζόν ξεκινάει ημι-επισήμως με το άνοιγμα του “Οπενχάιμερ” στα ελληνικά σινεμά, μια ταινία φυσικά που έχει ήδη γίνει φαινόμενο στη διάρκεια του καλοκαιριού αλλά έρχεται στα μέρη μάς σε μια πολύ πιο φιλική περίοδο (για ένα βαρύ βιογραφικό δράμα) από τα μέσα του Ιουλίου. Η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν έχει ήδη γίνει η εμπορικότερη ταινία στην ιστορία του αμερικάνικου box office που δεν πέρασε ποτέ από την 1η θέση (λόγω ενός άλλου μικρού φαινομένου που ίσως αντιληφθήκατε, της “Barbie”). Πλησιάζοντας τα $700 εκατομμύρια στο παγκόσμιο box office πάντως, η ταινία παράπονο δεν πρέπει να έχει – ένα 3ωρο βιογραφικό φιλμ για ένα τόσο σκληρό θέμα, το να φτάνει τέτοια ποσά είναι οπωσδήποτε μια τρομερά θετική ένδειξη προς την ύπαρξη πιθανού κοινού και για ενήλικες ταινίες που δεν χρειάζεται να είναι σίκουελ, reboot ή να μοιράζονται το ίδιο σύμπαν με κάτι άλλο για να πετύχουν.

Για την ταινία είχαμε γράψει περισσότερα κατά την παγκόσμια κυκλοφορία της, και τώρα περιμένουμε να δούμε με ενδιαφέρον πώς θα λειτουργήσει στην Ελλάδα.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Οπενχάιμερ

(“Oppenheimer”, Κρίστοφερ Νόλαν, 3ω)

4 / 5

Ο Νόλαν διασκευάζει τη βιογραφία του Οπενχάιμερ “American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer” από τους Κάι Μπερντ και Μάρτιν Σέργουιν, δίχως όμως να ενδιαφέρεται για μια απλή παράθεση γεγονότων ή για το συμβατικό ξετύλιγμα ενός δράματος τριών πράξεων. Όπως συνέβη και με τη “Δουνκέρκη”, ο άγγλος σκηνοθέτης κοιτάζει ένα σημαδιακό ιστορικό γεγονός και το αποτυπώνει μέσα από μια ιδιάζουσα δομή που αδιαφορεί για τη γραμμικότητα του χρόνου– στη “Δουνκέρκη” δημιουργώντας μια κόλαση ψυχών, μια χρονική δίνη που καταπίνει ζωές και τον χρόνο τον ίδιο.

Στο “Οπενχάιμερ” συμβαίνει κάτι διαφορετικό αλλά με αντίστοιχη έγνοια πάνω στο σχήμα της αφήγησης. Εδώ τα πάντα μοιάζουν συντετριμμένα. Η δράση της ταινίας τοποθετείται με κάποιο τρόπο σε όλα τα στάδια της ζωής και της καριέρας του Οπενχάιμερ δίχως βέβαια να γίνεται αφηρημένη. Έχουμε τον Οπενχάιμερ που μαθαίνει κβαντική φυσική στα ‘20s, έχουμε τον Οπενχάιμερ που διδάσκει μια δεκαετία μετά, τον Οπενχάιμερ που κατηγορείται για κομμουνιστικές επαφές στα ‘50s. Έχουμε παράλληλα, σε άσπρο-μαύρο, να εκτυλίσσεται μια διαδικασία επιβεβαίωσης του Λούις Στράους (πρώην αφεντικό της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας) για υπουργική θέση το 1959. Και, στο κέντρο όλων, έχουμε φυσικά τη βόμβα. Τη δημιουργία της βόμβας στο Λος Άλαμος του Νέου Μεξικό και φυσικά τη χρήση της στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Το “Οπενχάιμερ” δεν είναι ακριβώς πολεμική ταινία, αλλά είναι κιόλας– από τον τρόπο με τον οποίο ο Νόλαν αφήνει πλήρως εκτός κάδρου τις φρικιαστικές και εγκληματικές συνέπειες των πράξεων του ήρωά του, οι συνέπειες αυτές καταλήγουν να εντείνονται, ακριβώς επειδή λείπουν. Κι η ιστορία αυτή γίνεται ευθύτατα πολεμική, δια της απουσίας της φρίκης. Μπορεί όμως μια πολεμική ταινία να αποτελεί (υπερ)θέαμα χωρίς να ακυρώνει την ύπαρξή της; Ο Νόλαν οδηγεί την αφήγησή του σε μια τέτοια εσωτερικότητα που δίνει στο θέαμα διαστάσεις υπαρξιακού τρόμου. Δεν απαντά ακριβώς στο ερώτημα, αλλά εμφανώς το έχει υπόψην του.

Και εξετάζει, μέσα από αυτή την ιστορία του Οπενχάιμερ, και τον θανατηφόρο αμοραλισμό της Αμερικάνικης Εξαίρεσης – το πώς ένα σύστημα εκμεταλλεύτηκε την επιστημονική πρόοδο με τον χειρότερη δυνατό τρόπο, δημιουργώντας στην πορεία εχθρούς κατά βούλησην. Η φιλοδοξία του φιλμ είναι ομολογουμένως τεράστια, αν και υπάρχει εν τέλει κάτι το πολιτικά και ηθικά αβέβαιο στον τρόπο που ο Νόλαν αναζητά την αλήθεια– μια βαθύτερη πίστη σε πρόσωπα και σε θεσμούς που έρχεται σε κόντρα με την ίδια του την πρόθεση. Όμως αυτή τη φορά (σε αντίθεση με τη “Δουνκέρκη”) ξέρει πώς να σε αφήσει μες στη δίνη της καταστροφής– μοιάζει ωριμότερος από ποτέ, και αφηγηματικά, αλλά και τεχνικά. Είναι σαν κάθε του εμμονή, κάθε μοτίβο, κάθε τεχνική, τα πάντα να τα ραφινάριζε καθώς ετοιμαζόταν να πει αυτή την ιστορία.

Πρωταγωνιστεί ο στοιχειωτικός Κίλιαν Μέρφι, που πάει καρφί για Όσκαρ, όπως κι ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ως Λιούις Στράους – επιτέλους ένας τόσο χαρισματικός ηθοποιός κάνει ξανά σινεμά, επιστρέφοντας από την έρημο της Marvel. Η Έμιλι Μπλαντ έχει μια σκηνή που θα ξεσηκώσει το κοινό και αναμένεται να προταθεί κι εκείνη για Β΄Γυναικείο ρόλο. Οι τρεις ξεχωρίζουν μέσα από ένα απολαυστικό καστ γεμάτο δυνατά cameos.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Αναλυτική κριτική για το “Οπενχάιμερ”

Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού

(“The Last Voyage of the Demeter”, Αντρέ Έβρενταλ, 1ω59λ)

2.5 / 5

Σε ένα πλοίο που μεταφέρει ιδιωτικό φορτίο από τα Καρπάθια Όρη στο Λονδίνο, το πλήρωμα αρχίζει να υποπτεύεται πως μαζί με τα ασημάδευτα κιβώτια που κουβαλάνε μαζί τους, βρίσκεται ανάμεσά τους και μια φρικιαστική παρουσία που τους κυνηγά κάθε φορά που πέφτει η νύχτα. Βασισμένο σε ένα κεφάλαιο από το κλασικό μυθιστόρημα “Δράκουλας” του Μπραμ Στόκερ, το φιλμ ακολουθεί την προέλευση του μυθικού τέρατος παράλληλα με την σφραγισμένη μοίρα του καταραμένου πληρώματος του πλοίου.

Ενδιαφέρον εγχείρημα στα πλαίσια του πολυκουρασμένου αυτού ‘στόρι προέλευσης’ που πλήττει το Χόλιγουντ. Τουλάχιστον εδώ η προσέγγιση δεν στοχεύει για κάποιο πληκτικό «πώς έγινε ο Δράκουλας, το τέρας που ξέρουμε σήμερα» αλλά εστιάζει σε μια συγκεκριμένη στιγμή της γένεσής του επιχειρώντας να πει μια ολοκληρωμένη, ασφυκτική ιστορία τρόμου μέσα σε αυστηρά καθορισμένα αφηγηματικά όρια. Δυστυχώς τα όρια αυτά σημαίνουν πως ο ίδιος εμβληματικός χαρακτήρας υπάρχει περισσότερο ως ιδέα ή τελοσπάντων ως μια κάπως γενικόλογη φιγούρα (αποτελεσματικά τρομακτική, πάντως), αλλά και πως η ίδια η ανάπτυξη του στόρι μοιάζει σε σημεία κάπως αμήχανα περιχαρακωμένη.

Ωστόσο, με δεδομένη μια κάποια αμηχανία και την απουσία κάποιας αληθινής κορύφωσης, το φιλμ σαν ένα δίωρο τρομακτικό παραμύθι δεν είναι κακό. Το καστ είναι καλό, με μπόλικες «α! Αυτόν τον ξέρω!» φάτσες (Λίαμ Κάνινγκχαμ του “Game of Thrones”, Άιλινγκ Φραντσιόζι του “Nightingale”, Κόρεϊ Χόκινς του “Straight Outta Compton”, και φυσικά ο πάντα φανταστικός Ντέιβιντ Νταστμάλκιαν του αναρχικά απολαυστικού “The Suicide Squad”), η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική και η γενική αύρα είναι ταιριαστά αποπνικτική για μια ιστορία τόσο σκληρή και δίχως ελπίδα.

Κυκλοφορούν ακόμη

Αντίστροφη Μέτρηση: Ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας λαμβάνει τηλεφώνημα από κάποιον άγνωστο ένα πρωί ενώ οδηγεί τα παιδιά του στο σχολείο, κι αυτό το τηλεφώνημα θα είναι το ξεκίνημα σε έναν αγώνα ενάντιο στο χρόνο. Αν από την περιγραφή της ταινίας πιστεύετε πως ο άντρας που λαμβάνει το τηλεφώνημα πρέπει να είναι ο Λίαμ Νίσον, τότε πολύ σωστά μαντέψατε. Σκηνοθετεί ο Νίμροντ Αντάλ του καλού σίκουελ “Predators” (σε παραγωγή Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ) του 2010.

Οι 2 Άλφρεντ: Γαλλική κωμωδία για έναν άνεργο πατέρα που για να τον προσλάβουν στη νέα δουλειά θα πρέπει να κρύψει τα παιδιά του. Σκηνοθετεί ο ελληνικής καταγωγής Μπρούνο Πονταλιντές.

Σε επανέκδοση

Vicky Cristina Barcelona

(Γούντι Άλεν, 1ω36λ)

4 / 5

Δύο φίλες σε διακοπές στη Βαρκελώνη γοητεύονται από έναν ζωγράφο και περνούν τις μέρες τους μαζί του, δίχως να γνωρίζουν πως η πρώην του –με την οποία διατηρεί μια θυελλώδη σχέση/μη-σχέση– πρόκειται να επιστρέψει στη ζωή του. Η καλύτερη σύγχρονη ταινία του Γούντι Άλεν τον βρίσκει με νέο κέφι να μετακομίζει στη Βαρκελώνη και να διηγείται μια ερωτική ιστορία που βλέπει την τέχνη ως (σεξουαλική και όχι μόνο) απελευθέρωση. Ο φακός του Άλεν στήνει κάδρα που σφύζουν από ζωή, από πάθος, από ήλιο καθώς μέσα αυτή τη μεθυστική ατμόσφαιρα η κεντρική ηρωίδα της (πραγματικής αποκάλυψης εδώ, Ρεμπέκα Χολ) προσπαθεί να κεντράρει τα θέλω της και να μην χαθεί σε μια (υπαρξιακή) δίνη πάθους. Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για την σαφώς πιο αβανταδόρικη, αλλά υπέροχη παρόλαυτά, ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις