Η ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΕΛΕΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΧΩΡΙΣΕΙ ΠΟΤΕ

Το ραντεβού μας είχε οριστεί για τις 11.00 το πρωί στο ατμοσφαιρικό Line στα Kάτω Πετράλωνα. Η Μαρία Ναυπλιώτου έφτασε νωρίτερα και πείραζε τον Μελέτη Ηλία που ήρθε μετά από αυτήν. Και οι δύο φαίνονται πολύ χαρούμενοι που θα συνεργαστούν και πάλι στη “Φιλουμένα Μαρτουράνο”. Φωτογραφίζουν ο ένας τον άλλον και συνεχίζουν τα πειράγματα, καθώς ντύνονται για τη φωτογράφηση.
Δεν είναι τυχαία η χημεία που βγάζουν επί σκηνής. Γνωρίζονται πάρα πολλά χρόνια και πέρα από τα αισθήματα αλληλοεκτίμησης, αγαπιούνται ουσιαστικά.
Η συζήτησή μας ξεκινά στον… αυτόματο σχεδόν με αφορμή το έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Δημήτρης Χορν. Και βέβαια δεν άργησε να πάρει και άλλες διαστάσεις.

Η σχέση σας κρατάει χρόνια έτσι;

Μελέτης Ηλίας: Tη Μαρία την πρωτογνώρισα στη δουλειά πριν από περίπου 15 χρόνια. Τη θαύμαζα από μακριά και τα έφερε η ζωή να δουλέψουμε και μαζί. Η πρώτη μας επαφή ήταν το τηλεοπτικό “10” του Καραγάτση και ακολούθως συνεργαστήκαμε πολλές φορές στο θέατρο. Τώρα στη Φιλουμένα είναι η όγδοη μας φορά.
Μαρία Ναυπλιώτου: Μα κάθισε και τις μέτρησε! (γελά) Με τον Μελέτη είμαστε καλλιτεχνικό ζευγάρι πια γι’ αυτούς τους ολίγους που ακόμη παρακολουθούν θέατρο. Έχουμε παίξει το ζευγάρι στον “Ερωτόκριτο”, στην “Κάρμεν”…
Μελέτης Ηλίας: Στον “Ηλίθιο”, όπου εκεί ήσουν το αντικείμενο του πόθου όλων, την “Άννα Καρένινα” όπου ήμασταν αδέρφια, στις “Τρωάδες”, στον “Θάνατο του Δαντόν”.
Η “Φιλουμένα Μαρτουράνο” ήταν η πρώτη δουλειά που έκανα μετά από δυόμισι- τρία χρόνια απραξίας λόγω κορονοϊού και ήταν τύχη το ότι βρέθηκα πάλι με τη Μαρία, γιατί αποτελεί ένα ευχάριστο και ασφαλές πεδίο για μένα.

Ο δε συνδυασμός με τον Οδυσσέα ήταν υπέροχος. Τον θαύμαζα πάντα σαν ηθοποιό και ξαφνικά είδα έναν πολύ καλό σκηνοθέτη, αλλά και έναν εξαιρετικό άνθρωπο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, στις γενικές δοκιμές κάναμε περάσματα του έργου και μόλις τελειώναμε το σκηνικό ήταν σκέτο χάλι. Ε ανέβαινε ο ίδιος στη σκηνή και το έφτιαχνε. Αυτό εγώ 25 χρόνια στον χώρο δεν το έχω ξαναδεί. Είναι ένας άνθρωπος που για μένα είναι ο ορισμός του πολυεργαλείου. Είναι ευτυχία για κάθε ηθοποιό να δουλεύει με τον Οδυσσέα. Και μετά τον Οδυσσέα, νομίζω δυσκολεύεσαι να δουλέψεις με άλλους σκηνοθέτες.

Πώς προέκυψε τώρα η συνεργασία σας;

Μαρία Ναυπλιώτου: Μετά το “Masterclass” αποφασίσαμε με τον Οδυσσέα να κάνουμε τη “Φιλουμένα Μαρτουράνο”. Χρειαζόμασταν ένα έργο φωτεινό μετά τον κορονοϊό και ψάχναμε ποιος θα κάνει τον Ντομένικο και καταλήξαμε στον Μελέτη Θυμάμαι όταν ο Οδυσσέας τον συνάντησε από κοντά, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “Μαρία, αυτός είναι ο Ντομένικο”. Ήταν πολύ η μεγάλη χαρά μου γιατί ήξερα καλά το ήθος που έχει ο Μελέτης στη σκηνή, πόσο δουλευταράς είναι, έχει την ίδια επιμονή με μένα και δεν αφήνει τα πράγματα να πέσουν κάτω.

Γιατί μια παράσταση όταν διαρκεί μία ολόκληρη σεζόν, “φεύγει” από τα χέρια σου. Χωρίς να το καταλάβεις και ενώ ξεκινάς με τις καλύτερες προθέσεις να την κρατήσεις στα συμφωνημένα με τον σκηνοθέτη, μεταμορφώνεται σε μία άλλη παράσταση που δεν έχει καμία σχέση με την αρχική. Για μένα αυτή είναι πάντα η αγωνία. Οπότε ήξερα ότι με τον Μελέτη μπορούσαμε να μιλήσουμε χωρίς παρεξήγηση και να κρατήσουμε ένα επίπεδο. Για μένα είναι μεγάλη ευτυχία ότι είμαστε μαζί.

Τι θαυμάζετε ο ένας στον άλλο;

Μελέτης Ηλίας: Θαυμάζω πολύ το γεγονός πως η Μαρία δε θέλει να πατάει σε ασφαλή νερά, θέλει να έρχεται σε επαφή με την ουσία της δουλειάς. Λέει “θα πειραματιστώ σε αυτό που θα δυσκολευτώ περισσότερο, γιατί εκεί υπάρχει ένα πεδίο που μπορεί να βγουν πράγματα που θα εκπλήξουν και εμένα την ίδια”. Το έχει πει και ο Γούντι Άλεν “ότι η πιο ασφαλής επιλογή στη ζωή είναι να παίρνεις ρίσκα. Μόνο αν παίρνεις ρίσκα προχώρας. Κάθε άλλο είναι λιμνάζοντα νερά”. Το ότι η Μαρία πατάει σε δύσκολα εδάφη ανεβάζει πάρα πολύ και τον δικό μου πήχη. Δηλαδή, βγαίνοντας από τις σκηνές του έργου, επειδή υπάρχει αυτή η εμπιστοσύνη και η αγάπη μεταξύ μας, το πρώτο πράγμα με το που κάναμε είναι παρατηρήσεις και διορθώσεις. Και αυτό γινόταν ακόμη και με εντάσεις κάποιες φορές.
Μαρία Ναυπλιώτου: Συγγνώμη Μελέτη, είχαμε εμείς ποτέ εντάσεις; (τον πειράζει)

Μελέτης Ηλίας: Εννοώ ένταση της στιγμής εκείνης όταν κάναμε λάθος.Υπάρχουν πράγματα τα οποία λέμε μέσα σε ένα πέπλο αγάπης και εμπιστοσύνης και αυτό είναι πολύ δημιουργικό. Και το εκτιμώ αυτό στη Μαρία, γιατί θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε στήσει μια παράσταση που να λειτουργεί στον αυτόματο, να περάσει σεζόν και να περνάμε όλοι πολύ καλά, χωρίς κόπο..
Μαρία Ναυπλιώτου: Για μένα αυτό είναι θάνατος.
Μελέτης Ηλίας: Ναι είναι ο θάνατος της τέχνης.
Μαρία Ναυπλιώτου: Εγώ πέρα από το ότι θαυμάζω τον Μελέτη, τον αγαπώ και πάρα πολύ. Έχουμε δουλέψει τόσες πολλές φορές μαζί και έχουμε υπάρξει καλλιτεχνικό ερωτικό ζευγάρι. Για να φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο να αισθανθείς άνετα με τον παρτενέρ σου και να υποδυθείς το απαιτούμενο πάθος, χρειάζεσαι έναν άνθρωπο απέναντί σου που να κάνει focus στην ουσία της δουλειάς. Ποτέ, μα ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα από τον Mελέτη ένα βλέμμα, το οποίο να σημαίνει κάτι άλλο. Αυτό είναι πάρα πολύ σπάνιο. Είναι ένας καθαρός άνθρωπος και είναι για μένα πολύ σημαντικό.
Και ας λέει πως είχαμε εντάσεις…

Μελέτη, πρέπει να εξηγήσεις τώρα τι εννοείς εντάσεις… (γελάμε) Μήπως εννοείς το βλέμμα της όταν κάτι πηγαίνει λάθος;

Μελέτης Ηλίας: Ακριβώς. Θα πω μια ιστορία. Έχει έναν μονόλογο η Μαρία μπροστά σε μία πολυθρόνα και είναι ο προβολέας στραμμένος πάνω της. Το υπολοιπο σκηνικό είναι υποφωτισμένο. Εγώ έχω το πρώτο κομμάτι, όπου χώνω γκάζια, δηλαδή είμαι στα κόκκινα. Όταν τελειώνω, έχω συνεννοηθεί να μου βάζουν, χωρίς να το ξέρει, ένα μικρό φλιτζανάκι νερό δίπλα στον καναπέ όπου κάθομαι. Και εκεί στο background, όταν όλη η προσοχή είναι στραμμένη στη Μαρία που είναι στην άλλη άκρη της σκηνής, μία μέρα παίρνω το νερό και έτσι όπως πάω να πιω, το ποτήρι ακουμπάει στον καναπέ και κάνει έναν ήχο.

Εκείνη την ώρα η Μαρία γυρίζει και με κοιτάζει – που βέβαια κανονικά δεν με κοίταζε ποτέ- και μου ρίχνει ένα βλέμμα που πραγματικά πάγωσα. Όχι νερό δεν ήπια, πάγωσα. Και μου λέει μετά “αυτή η μικροκίνηση που κάνεις, εσύ νομίζεις ότι δεν σε βλέπει κανένας, αλλά μια χαρά σε βλέπει”. Και είχε απόλυτο δίκιο. Ήταν η μόνη στιγμή που έπαιρνα μια ανάσα και ήθελα να πιω ποτηράκι νερό. Τελικά το έβαλα το νερό μέσα στη δράση. (γελάει)
Μαρία Ναυπλιώτου: Έκανε αυτό που ήθελε τελικά! Εγώ πάλι αν ο άλλος πάνω στη σκηνή κάνει πάρα πολύ σημαντικό, μένω στήλη άλατος. Να πονάω, να πεθαίνω, δε θα αντιδράσω. Και το λέω αυτό γιατί για μένα η παράσταση είναι πάνω και από τις ερμηνείες των ηθοποιών. Εάν δεν υπάρχει παράσταση, δεν υπάρχουν οι ερμηνείες των ηθοποιών. Εάν η παράσταση δεν μπορεί να τεθεί κάθε στιγμή υπό έλεγχο και υπό εξέταση για να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε αυτά που έχουμε συμφωνήσει, όσο καλά και να κλάψω, όσο καλά και να γελάσω, ο θεατής μείνει ικανοποιημένος. Ένα βράδυ μπορεί να μην παίξουμε καλά, ένα άλλο να παίξουμε υπέροχα. Αν η παράσταση είναι εκεί, αυτό που πρέπει να βγει θα βγει.

Φιλουμένα- Ντομένικο: Ας μιλήσουμε λίγο για τη σχέση του ζευγαριού αυτού. Μία σχέση με σκιές και μυστικά, καθώς η Φιλουμένα επί 20 χρόνια αναθρέφει στα κρυφά τα τρία της παιδιά και τώρα διεκδικεί τη θέση που της αξίζει.

Μελέτης Ηλίας: Καταρχάς, ο συγγραφέας, ο Ντε Φίλιππο, ήταν μάλλον απλώς ευγενικός και έβαλε τίτλο στο έργο το “Φιλουμένα Μαρτουράνο”, γιατί έπαιζε ο ίδιος τον ρόλο του Ντομένικο. Θα μπορούσε το έργο κάλλιστα να λέγεται “Φιλουμένα Μαρτουράνο – Ντομένικο Σοριάνο”.
Είναι δύο άνθρωποι ζουν σχεδόν 20 χρόνια μαζί στο ίδιο σπίτι και δεν γνωρίζονται μεταξύ τους πραγματικά. Ο άντρας, όπως όλοι οι άνδρες, είναι πολύ πιο ανώριμος σε σχέση με τη γυναίκα και υπερτερεί μόνο στη σωματική δύναμη. Μετά από τόσα χρόνια, καταλαβαίνουν τι γίνεται μέσα τους και δίπλα τους. Και πάλι καλά δηλαδή, θα μπορούσε να περάσει μια ολόκληρη ζωή και να μην καταλάβουν τίποτα, εδώ βλέπεις ζευγάρια τα οποία είναι μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον πραγματικά.

Όντως, γιατί εσύ τόσα χρόνια δεν έχεις καταλάβει πως η Φιλουμένα κρύβει κάτι ή ότι είναι μία γυναίκα που δεν έχει κλάψει ποτέ;

Μελέτης Ηλίας: Ότι δεν έχει κλάψει ποτέ το βλέπει και το βιώνει, αλλά δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ το γιατί. Και όταν τελικά κλαίει η Φιλουμένα και του λέει πως θα φύγει, κλονίζεται ο κόσμος του όλος.
Ο Ντομένικο είναι μία περίπτωση ανθρώπου πολύ ιδιαίτερη, είναι ένας άνθρωπος βαθιά προβληματικός και επειδή ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί, αναγκάζεται να αλλάξει. Το αισθάνομαι και εγώ που ερμηνεύω τον ρόλο.
Μαρία Ναυπλιώτου: Έχει δίκιο ο Μελέτης σε αυτό που είπε για το έργο γιατί παρόλο που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη Φιλουμένα, ο βαθύς πυρήνας του είναι το ζευγάρι. Και οι ανθρώπινες σχέσεις και δη οι ερωτικές είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη ζωή μας, γιατί χρειάζονται δύο για να λειτουργήσουν. Ενώ στα υπόλοιπα παίζουμε μόνοι μας το παιχνίδι. Παρόλο που είμαι άνθρωπος της λογικής, πιστεύω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, αρκεί να έρθει μια στιγμή η οποία να είναι κομβική. Και πολλές φορές αλλάζουμε χωρίς αυτό να αποτελεί συνειδητή απόφαση. Άλλωστε, οι συνειδητές αποφάσεις συνήθως δεν επιτυγχάνουν.

Η Φιλουμένα μέχρι το σημείο που κλαίει είναι πιο ισχυρή, ξέρει ποιον έχει απέναντί της, ξέρει πως λόγω της απέραντης φτώχειας της δεν έχει επιλογές. Η καλύτερή της επιλογή είναι Ντομένικο. Μη ξεχνάμε πως έγινε πόρνη από 15- 16 χρονών.
Στις πρόβες είδαμε φωτογραφίες παιδιών εκείνης της εποχής σε οίκους ανοχής και πάθαμε σοκ. Γιατί εμείς έχουμε στο μυαλό μας τις σεξεργάτριες σαν γυναίκες πολύ όμορφες, αλλά ταλαιπωρημένες, κουρασμένες, πάρα πολύ έντονα βαμμένες. Στις φωτογραφίες είδαμε κοριτσάκια στην εφηβεία με μακριά μαλλιά, άβαφα, χωρίς ακόμα να έχει σχηματιστεί το σώμα τους και το στήθος τους. Και έμπαιναν μέσα σ αυτή την φρικιαστική κατάσταση του οίκου ανοχής.

Αυτή ήταν η Φιλουμένα. Και o Ντομένικο τη γνωρίζει πολύ μικρή και την ερωτεύεται. Τη σπιτώνει κι αυτή τον αγαπάει βαθιά. Αλλά συγχρόνως περνά ένα Γολγοθά, έτσι γιατί δεν έχει τίποτα απ’ αυτά που ένας νορμάλ άνθρωπος ονειρεύεται, δηλαδή αποκλειστικότητα, εμπιστοσύνη, τρυφερότητα.
Ο Ντομένικο, ανήκε στην αστική μεγαλοαστική τάξη της Νάπολης. Είναι πλούσιος. Και η Φιλουμένα είναι μία πόρνη. Δεν του επιτρέπεται να την βάλει δίπλα του. Πρέπει να περάσει πάρα πολύς καιρός. Πρέπει να περάσουν τα χρόνια. Πρέπει να περάσει την κρίση της μέσης ηλικίας και να συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η γυναίκα του. Αυτή είναι η γυναίκα του, την οποία τη θέλει ακόμα.
Όταν για πρώτη φορά αυτή του λέει “Εγώ σου στάθηκα. Αν δεν ήμουν εγώ, δεν θα είχες τίποτα τώρα” συνειδητοποιεί πως έχει δίκιο γιατί στα τόσα χρόνια κοινής τους ζωής αυτή είχε αναλάβει τα πάντα. Και επιπλέον του έχει προσφέρει και μια εστία, ένα σπίτι. Τώρα που είναι στη μέση ηλικία και οι δύο, είναι η στιγμή να παρθεί μια απόφαση για το αν θα περάσουν μαζί τα γηρατειά. Και ο Ντομένικο ανταποκρίνεται.
Ο ντε Φίλιππο γράφει ένα έργο, κατά τη δική μου γνώμη, ανοιχτό στο φως, ένα έργο με τρομερές δυσκολίες, αλλά πάντα με το περιθώριο της επανόρθωσης. Γιατί η αγάπη μπορεί τελικά κάποιες φορές να είναι πιο δυνατή απ όλα τα άλλα.

Λύνονται τελικά όλα με την αγάπη;

Μελέτης Ηλίας: Δε λύνονται εύκολα σίγουρα. Στο έργο βλέπουμε την αγάπη στο αποτέλεσμα, στο τελείωμα. Αυτοί οι δύο άνθρωποι τελικά έπρεπε να είναι μαζί, έπρεπε να περάσουν όλο αυτό. Νομίζω ότι ισχύει αυτό που είπε η Μαρία, ότι για να δοκιμαστεί αυτό το πράγμα και να τεσταριστεί πρέπει συμβεί ένα κομβικό γεγονός, να πέσεις πάνω σε έναν τοίχο για να καταλάβεις και να έρθεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.
Μαρία Ναυπλιώτου: Ο φόβος της απώλειας σε βάζει να σκεφτείς σε άλλα μονοπάτια. Και βγάζει και άλλα συναισθήματα. Ο άνθρωπος αισθάνεται πράγματα τα οποία δεν μπορεί να χειριστεί και συνειδητοποιεί πράγματα, γιατί ξαφνικά το τοπίο είναι άδειο.

Τι είναι αυτό που κάνει όμως τη Φιλουμένα να αποφασίσει να φύγει;

Μαρία Ναυπλιώτου: Πριν δεν είχε επιλογή, δεν είχε πού να πάει. Και πάλευε συνέχεια. Τώρα, όμως, τα παιδιά της είναι μεγάλα. Μπορεί να φύγει. Είναι η στιγμή που ο προβολέας πέφτει στο ζευγάρι. Είναι σαν τα ζευγάρια με παιδιά. Υπάρχει ένας κοινός στόχος. Εάν δε δουλέψεις τη σχέση, κάποια στιγμή θα φύγουν τα παιδιά και θα μείνει ένα απίστευτο κενό. Στη δική μας περίπτωση νομίζω, πως ο Ντε Φίλιππο ήθελε να συναντηθούν. Αυτό έκανε και έβαλε αυτό το πολύ μικρό στατιστικό που υπάρχει στη ζωή. Γιατί σύμφωνα με τη στατιστική υπάρχει μόνο ένα 10 -15% ζευγαριών που λειτουργούν μεταξύ τους.

Ποιος αγαπάει πιο πολύ τον άλλον;

Μελέτης Ηλίας: Στην αρχή του έργου η Φιλουμένα. Ο Ντομένικο στο τέλος πιέζεται και κάνει την ανατροπή. Ο Οδυσσέας (Παπασπηλιόπουλος) ήθελε να κάνει σαφές με την τελευταία εικόνα της παράστασής μας το τι μπορεί να νιώθουν αυτοί οι δύο και τι μπορεί να γίνει μετά. Δηλαδή είναι πια οι δύο τους. Και μόνο η εικόνα τους σαν ζευγάρι λέει πολλά για το πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία σκηνικά και πώς κατέληξε. Είναι πολύ σημαντικό νομίζω το ότι κάνουν ένα τεράστιο κύκλο και καταλήγουν έτσι όπως καταλήγουν.
Μαρία Ναυπλιώτου: Στο τέλος φεύγει όλος ο θόρυβος και μένουν οι δυο τους, το ζευγάρι.

Τελικά στη ζωή είμαστε μόνοι;

Μαρία Ναυπλιώτου: Εγώ νομίζω ότι είμαστε μόνοι, αλλά είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μαζί. Αλλά αν δεν ανακαλύψεις το ποιος είσαι, δε νομίζω ότι θα καταφέρεις εύκολα να γίνεις ζευγάρι. Αλλά δεν είμαστε πλασμένοι για να είμαστε μόνοι μας. Όχι, δεν το πιστεύω αυτό.
Μελέτης Ηλίας: Εγώ δεν ξέρω. Δηλαδή νιώθω ότι βλέπω γύρω μου ανθρώπους οι οποίοι είναι ζευγάρια 50 χρόνια και ταλαιπωρούνται 50 χρόνια. Βλέπω και ανθρώπους οι οποίοι είναι μόνοι τους και περνάνε υπέροχα. Δεν είναι τυχαίο το ότι από την καραντίνα και μετά, όταν τα ζευγάρια. αναγκάστηκαν να μείνουν μαζί εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο αρχίσαμε να έχουμε όλα αυτά τα περιστατικά βίας και όλα αυτά τα διαζύγια. Πριν κάτι αποφεύγαμε, είτε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων είτε λόγω του ότι δεν ήμασταν πραγματικά μαζί. Τώρα ξαφνικά που έγινε λίγο με το ζόρι αυτό, αρχίσανε να βγαίνουμε και κάποιες δυσκολίες που θα έπρεπε να έχουν βγει πολύ νωρίτερα.
Μαρία Ναυπλιώτου: Το με ποιον είμαστε εξαρτάται από τα τραύματά μας. Καθένας επιλέγει αυτό που θέλει να επανορθώσει. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να κοιτάς μέσα σου και να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου. Εμείς συνήθως επιλέγουμε σχέσεις για να μας σώσουν. Και εκεί έρχεται η μεγάλη απογοήτευση. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει. Στην καλύτερη περίπτωση, απλώς θα συμβαδίσεις με τον άλλο. Απαιτείται τεράστια ωριμότητα τη στιγμή που βγαίνουν τα πεντάχρονα παιδάκια από μέσα μας και με παράπονο αναζητούν τη μαμά ή τον μπαμπά που δεν είχαν. Γιατί δεν είναι ο άλλος ούτε η μαμά μας, ούτε ο μπαμπάς μας ούτε κανείς. Είναι ένας άλλος άνθρωπος που έχει κι αυτός πάρα πολλά κενά. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάπως να προχωρήσουν με τα κενά τους μόνοι τους ή ίσως μπορούν να προχωρήσουν και μαζί με τρυφερότητα.
Θέλει μεγάλη ωριμότητα το πράγμα και φυσικά εμπιστοσύνη…

Αλλάζει ο κόσμος και ο άνθρωπος;

Μελέτης Ηλίας: Εγώ θέλω να πιστεύω, παρ όλο που ακούγεται πολύ ουτοπικό και δύσκολο ότι αλλάζει. Δηλαδή νιώθω ότι ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι αν γίνει μια προσπάθεια μπορεί και κάτι να μετατοπιστεί και να αλλάξει.
Μαρία Ναυπλιώτου: Παλιότερα πίστευα ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί. Τώρα τελευταία πιστεύω και εγώ ότι μπορεί να αλλάξει και έχω μια πολύ αγαπημένη μου φίλη την Ευδοκία, η οποία μου λέει “Μαράκι μου. Οι άνθρωποι αλλάζουν”. Έτσι θα κλείσω με αυτό. Θα πάω μαζί με την Ευδοκία και θα πω ναι, μπορούν να αλλάξουν αν το θελήσουν πολύ.