Τρεις έφηβοι καλούνται μέσα στα ναρκωτικά, το έγκλημα και την πορνεία να ενηλικιωθούν μετά τη φυγή της μητέρας τους

Το βραβευμένο έργο του Laurence Wilson («Urban Legend», «Lost Monsters») «Black Berry Trout Face», μια τρυφερή όσο και άγρια ιστορία ενηλικίωσης που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα κι επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μετά την περσινή επιτυχία της παράστασης σκηνοθετεί η Αθηνά Δελιάδη μαζί με μια ομάδα νέων δημιουργών στο Θέατρο Σταθμός.

Μια μέρα όπως όλες τις άλλες, τρία ανήλικα αδέλφια ξυπνούν κι ετοιμάζουν το πρωινό τους. Μέσα όμως στο κουτί των δημητριακών ένα γράμμα τούς αποκαλύπτει ότι η ηρωινομανής μητέρα τους τα εγκατέλειψε και είναι πλέον μόνα. Συμμορίες, ναρκωτικά, έγκλημα και πορνεία αποτελούν την καθημερινότητα των τριών αδερφών, τα οποία καλούνται ξαφνικά να ενηλικιωθούν ύστερά από τη φυγή της μητέρας τους που προκαλεί μια σειρά από έντονες και απρόβλεπτες αντιδράσεις.

“Η Μούρη Γεμάτη Μούρα εξετάζει το αντίκτυπο που έχει η χρήση ναρκωτικών ουσιών σε τρεις εφήβους που τα βγάζουν πέρα, με μεγάλη δυσκολία, σε κάποια εργατική συνοικία του Liverpool. Δυστυχώς όμως, η ιστορία αυτή δεν αφορά μόνο μια γωνία του Liverpool. Οι καταστάσεις που απεικονίζονται στο έργο είναι οικείες και γνώριμες στο ελληνικό κοινό, αλλά και δοσμένες από τον συγγραφέα με τρόπο ανθρώπινο και αληθινό. Ο Laurence Wilson μεταφέρει τον κόσμο του, τις εμπειρίες του, με απλότητα και θάρρος και το κοινό τον οικειοποιήθηκε και τον αγκάλιασε τον κόσμο αυτόν” αναφέρει στο NEWS 24/7 η Αθηνά Δελιάδη και συνεχίζει “επιπλέον, η επανάληψη της παράστασης οφείλεται, κατά πολύ, στον κόπο και τη δουλειά όλων των συντελεστών. Τους είμαι πραγματικά ευγνώμων για το δόσιμο, το νοιάξιμο και την αφοσίωση τους!”

Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε ιδιαίτερα στο έργο αυτό;
Η προφορικότητα του κειμένου, το χιούμορ του και η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει καταστάσεις τραγικές.

Ψυχογραφήστε μας τους ήρωες του έργου…
Οι ήρωες του έργου είναι τρεις. Τρία ανήλικα αδέρφια με πολλές τριβές και συγκρούσεις που όμως, με τρόπο παράδοξο, αλληλοσυμπληρώνονται.

O Jackey, ο μεγαλύτερος, πειραματίζεται με τα όρια και τον κίνδυνο και ζει μια ζωή άστατη, περιβαλλόμενος από παρέες του περιθωρίου. Ψάχνει, συχνά με λάθος τρόπο, τον εαυτό του. Ο μικρότερος, ο Cameron, έχει την εκ διαμέτρου αντίθετη ψυχοσύνθεση από τον αδερφό του. Έχει υιοθετήσει την ταυτότητα του αδύναμου, του εσωστρεφή, του άτολμου· ένα παιδί πληγωμένο και ευάλωτο που ζητάει διαρκή καθοδήγηση. Η Kerrie, είναι η μεσαία κόρη. Όχι μόνο ηλικιακά αλλά και ως σύνδεσμος ανάμεσα στα δύο αγόρια. Ακροβατεί μεταξύ των αδερφών της, προσπαθώντας να ισορροπήσει και να εξισορροπήσει πράγματα και καταστάσεις. Οι χαρακτήρες είναι για εμένα τρεις εκφάνσεις του ίδιου προσώπου, ενός πληγωμένου ατόμου που απορρίπτεται διαρκώς από την οικογένεια του, ενώ προσπαθεί να βρει διεξόδους και να διαμορφώσει τη προσωπικότητα του.

Πόσο ετεροκαθοριζόμαστε από το περιβάλλον μας τελικά; Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό;
Ετεροκαθοριζόμαστε και αυτό βέβαια, σε υγιή βαθμό, είναι αναπόφευκτο. Οι άνθρωποι έχουμε μια έμφυτη ανάγκη να ενταχθούμε στο κοινωνικό σύνολο και στις υποομάδες του, στο σχολείο, στην οικογένεια, στις παρέες, στον εργασιακό μας χώρο.

Καμιά φορά όμως, στην ανάγκη μας για ένταξη, μπορεί να πάψουμε να βλέπουμε τη ζωή μας μέσα από τα δικά μας μάτια. Και αυτό είναι πολύ σύνθετο ζήτημα. Δε νομίζω πως είναι εύκολο να ξεφύγει κάποιος από το περιβάλλον του, πόσο μάλλον να ξεφύγει ένα παιδί από το περιβάλλον του σπιτιού του! Θα έπρεπε όμως οι κοινωνίες και οι κρατικές δομές να διευκολύνουν ένα παιδί όταν το περιβάλλον του γίνεται επικίνδυνο για το ίδιο.

Γιατί πιστεύετε πως οι εξαρτήσεις εξακολουθούν να κάνουν θραύση σήμερα;
Γιατί οι εξαρτήσεις μπορεί να μη θεραπεύουν, αλλά ανακουφίζουν. Ανακουφίζουν τους συναισθηματικούς πόνους, τα ψυχικά τραύματα και τις αδυναμίες μας. Όσο το κοινωνικό περιβάλλον επιδεινώνεται τόσο θα αυξάνονται οι τοξικοεξαρτημένοι.

Πόσο τελικά έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο;
Πάρα πολύ! Όπως έχει πει ο Τάσος Λειβαδίτης «Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Αρκεί να τον μοιράζεσαι με ανθρώπους που τους που σε αποδέχονται, σε σέβονται και σε αγαπούν.

Συντελεστές

• Μετάφραση: Τζούλια Διαμαντοπούλου
• Σκηνοθεσία: Αθηνά Δελιάδη
• Βοηθός Σκηνοθέτις – Κίνηση: Ελιάν Ρουμιέ
• Μουσική: Johnie Thin (Γιάννης Ιόλαος Μανιάτης)
• Σκηνικό-Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου
• Φωτισμοί: Χάρης Δάλλας
• Ερμηνεύουν: Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Γιάννης Τσουμαράκης

Ιnfo

• ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ : από 25 Σεπτεμβρίου έως και 17 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
• ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ : 15 ευρώ και 13 ευρώ (μειωμένο)
• ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 75 λεπτά
• ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://www.more.com/theater/blackberry-trout-face-mouri-gemati-moura/
• Θέατρο Σταθμός
• Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
• τηλ. 210 52 30 267

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις