Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να ξεκινήσω με το κλασικό “τον Δημήτρη Σαμόλη τον μάθαμε με το…” αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει ένα κοινό σημείο, μάλλον ο καθένας μας τον έμαθε με διαφορετικό τρόπο. Έχει δώσει πολλές αφορμές. Και διαφορετικές.

Όσοι έβλεπαν “Άγριες Μέλισσες” τον έμαθαν από εκεί, όσοι ψάχνονται με τη σύγχρονη εναλλακτική μουσική πιθανότατα να τον έμαθαν απ’ το “Ατάρι” και να μην αφήνουμε στην άκρη και τους φανς του θεάτρου που επίσης είχαν πολλές ευκαιρίες για να τον γνωρίσουν -”Αντιγόνη”, “Μαθήματα Κωμωδίας”, κα.

Και οι αφορμές για να τον γνωρίσει κανείς συνεχίζονται. Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το τραγούδι του, ο “Μέγας Ράφτης”, όπου μοιράζεται το μικρόφωνο με τον σπουδαίο Παύλο Παυλίδη και σύντομα θα ανέβει το πρώτο του θεατρικό έργο, ένας μονόλογος που ετοίμαζε εδώ και μήνες. Αλλά νομίζω ο ίδιος τα εξηγεί καλύτερα.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένα νέο τραγούδι, ντουέτο, με τον Παύλο Παυλίδη. Αυτή η συνεργασία πώς προέκυψε; Ομαλά ή με “θράσος”, όπως τότε που πήγες στις ‘Άγριες Μέλισσες”, χτύπησες την πόρτα και είπες “γεια σας, θέλω να παίξω”;
Αυτή τη φορά στάθηκα πιο τυχερός. Μένουμε στην ίδια γειτονιά οπότε βγάζοντας βόλτα τα σκυλιά μας γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Εγώ εκείνη την περίοδο μόλις είχα αρχίσει να γράφω το υλικό για το νέο άλμπουμ. Κάποια στιγμή σε μια συνάντηση και με τη μουσική παραγωγό του δίσκου, την υπερταλαντούχα Ειρήνη Σκυλακάκη, τους είπα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι θα ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον καλλιτέχνη. Άρεσε πολύ στον Παύλο κι είπαμε να το πούμε παρέα. Τόσο απλά. Τα πιο όμορφα πράγματα έρχονται στη ροή της ζωής.

Μ’ αρέσει πολύ ο πρώτος στίχος που τραγουδά ο Παυλίδης : “Όλα τα ψαλίδια έχουν έναν προορισμό, ότι ήταν ολόκληρο ν’ αφήνουμε μισό”. Τι ακριβώς εννοείς, αν βέβαια σου αρέσει να εξηγείς τους στίχους σου.
Νομίζω προσπάθησα κάπως να αγγίξω μέσα από τη ραπτική το μυστήριο του έρωτα. Φαντάστηκα τον Μέγα Ράφτη, το σύμπαν, να κόβει κάθε πλάσμα στις ραφές του πολύ πριν γεννηθεί κι ερχόμενο στη γη ψάχνει να βρει το άλλο του μισό το κομμάτι. Στον έρωτα νιώθουμε πάντα ολόκληροι και μισοί ταυτόχρονα. Παντοδύναμοι κι ανυπεράσπιστοι.

 

Γιατί επέλεξες αυτό τον στίχο να τον πει ο Παυλίδης κι όχι εσύ; Και γενικά με ποιο κριτήριο αποφάσισες ποιο κομμάτι του τραγουδιού θα ερμηνεύσεις εσύ και ποιο εκείνος;
Αυτό ήταν καθαρά πρακτικό. Δεν πήγε δηλαδή με το νόημα των στίχων. Τραγουδήσαμε και οι δυο μας ολόκληρο το κομμάτι και μετά δοκιμάζαμε διάφορες εκδοχές για το πώς μας ακούγεται όμορφο.

Τα τραγούδια σου είναι γεμάτα χιούμορ, εδώ μοιάζει σαν να κάνεις ένα βήμα πίσω. Γιατί;
Το χιούμορ για μένα στάθηκε η σανίδα σωτηρίας μου για πολλά χρόνια. Ό,τι δε μπορούσα να το διαχειριστώ και με πονούσε, το σάρκαζα. Ήταν η άμυνά μου στα δύσκολα της ζωής. Όμως νιώθω πως ήρθε η στιγμή να μπω πιο βαθιά στα πράγματα. Να εκτεθώ. Να κολυμπήσω στα βαθιά χωρίς το σωσίβιο του χιούμορ. Ο αυτοσαρκασμός στη δική μου περίπτωση έχει να κάνει με το φόβο μου ότι θα με απορρίψουν. Δηλαδή αυτοσαρκάζομαι πρώτος για να μη με κοροϊδέψουν οι άλλοι. Τώρα θέλω να πω αυτά που έχω στη ψυχή μου χωρίς φιοριτούρες. Κι είμαι έτοιμος για την απόρριψη.

Θα ακουστεί κλισέ, αλλά ήταν ένα όνειρό σου να συνεργαστείτε; Τον άκουγες από μικρός; Θυμάσαι το πρώτο λάιβ που τον είδες; Ήταν με τα Σπαθιά, ήταν μόνος του;
Στο γυμνάσιο ο Παυλίδης και τα Ξύλινα σπαθιά ήταν οι μουσικοί μου ήρωες. Όταν έπαιζα στην κιθάρα τη “Σιωπή” στις εκδηλώσεις του σχολείου ένιωθα πως ήταν ο εθνικός ύμνος της μελαγχολίας που είχαμε ως έφηβοι. Και πρόσεξε δε στο παίζω κουλτουριάρης. Στα πάρτι ακούγαμε Βίσση και Ρουβά και στις παραλίες τραγουδούσαμε Ξύλινα σπαθιά και Τρύπες. Η γενιά μου θεωρώ πως είναι μουσικά ακομπλεξάριστη. Ο Παυλίδης για μένα είναι ένας φιλόσοφος που αντί να εκδίδει δοκίμια, μας χαρίζει τις λέξεις του σε μελωδικές γραμμές. Η “Σπασμένη πολυθρόνα” είναι το αγαπημένο μου δικό του τραγούδι.

Πριν κάποιους μήνες, σε τηλεοπτική εκπομπή μίλησες για το θεατρικό έργο που έγραφες και που πια ήρθε η ώρα να το ανεβάσεις. Ως μονόλογο τον είχες περιγράψει τότε, με δική σου μουσική, κλπ. Τι άλλο μπορείς να μας αποκαλύψεις γι’ αυτό το έργο;
Ξεκίνησα να γράφω χωρίς να ξέρω τι θέλω να πω. Κι ένιωθα ενοχές γι’ αυτό. Έλεγα που πας ρε Καραμήτρο; Θες να γράψεις από ματαιοδοξία ή έχεις όντως κάτι σημαντικό να πεις; Άνοιξα ένα word στον υπολογιστή κι άρχισα να γράφω μπούρδες τύπου καλημέρα είσαι βλάκας και τέτοια. Μου φάνηκε πολύ απελευθερωτικό οπότε συνέχισα συνειρμικά χωρίς να το κρίνω. Σταδιακά αυτό άρχισε να αποκτά νόημα και αφηγηματική δομή. Μέσα σε δυο μήνες χωρίς να το καταλάβω είχα στα χέρια μου έναν ήρωα με σάρκα και οστά φτιαγμένα από την ύλη των ονείρων, που λέει κι ο συνάδελφος Σαίξπηρ. Ο τίτλος του έργου είναι “Στρακαστρούκες”.

Γιατί προτίμησες αυτήν τη φόρμα, τη φόρμα του μονολόγου; Και ποια πρόκληση έχει γενικά ο μονόλογος, όχι μόνο για έναν ηθοποιό αλλά και για τον ίδιον τον συγγραφέα. Και ειδικά αν θες, ποια πρόκληση αντιμετώπισες εσύ;
Νομίζω υποσυνείδητα ήθελα να δυσκολέψω λίγο τον εαυτό μου. Να δοκιμαστώ σε κάτι που είναι εκ προοιμίου δύσκολο και μοναχικό. Σε μια παράσταση έχεις τη χαρά να μοιράζεσαι τη σκηνή με συναδέλφους κι αυτό σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Ήθελα να δω πως είναι να έρχεσαι σε απευθείας επικοινωνία με το κοινό και να το παίρνεις όλο πάνω σου. Επίσης ο μονόλογος έχει και μια διάσταση της εξομολόγησης. Νομίζω ήρθε η στιγμή για εξομολογήσεις.

Το κεντρικό θέμα του έργου, ποιο θα έλεγες ότι είναι; Και γενικά ποια θέματα διαπραγματεύεται;
Το έργο ξεκινάει ακριβώς δέκα λεπτά πριν χτυπήσουν οι καμπάνες για την Ανάσταση σ’ ένα χωριό της Κρήτης όπου ο ήρωάς μας βλέπει όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια του μέχρι να κάνει το μεγάλο μπαμ…
Τα θέματα που πραγματεύεται είναι η αγία ελληνική οικογένεια και το μακρύ ταξίδι του καθένα να απαντήσει στο διαχρονικό ερώτημα: “ποιος είμαι; Γιατί γεννήθηκα;”.

Έχεις παίξει σε αρκετές σειρές εποχής (τρεις νομίζω). Σε έχουν κάνει να θες να ψάξεις και την ιστορία, να διαβάσεις περισσότερα; Όχι για να αποδώσεις καλύτερα τον ρόλο αλλά γιατί σου κέντρισε την περιέργεια ως άνθρωπο αυτής της χώρας.
Έχοντας σπουδάσει Νομική έχω αρκετά καλή σχέση με το διάβασμα κι ειδικά με τις θεωρητικές επιστήμες. Από παιδί έχω μια έμφυτη περιέργεια για τις παλιές γενιές. Πως ζούσαν, τι ονειρεύονταν. Αναλαμβάνοντας έναν ρόλο σίγουρα ψάχνω τα στοιχεία της εποχής αλλά και του τόπου που εκτυλίσσεται το σενάριο. Ο ρόλος έξω από τον τόπο και την εποχή του δε μπορεί να λειτουργήσει.

Υπάρχει κάτι πολύ μεγάλο που να το αγνοούσες; Που να το διάβασες εξαιτίας αυτών των σειρών και να είπες “πώς γίνεται αυτό να μην είναι περισσότερο γνωστό”:
Όταν έπαιζα στην παράσταση για τη Μαρίκα Κοτοπούλη με τη Νένα Μεντή και υποδύθηκα τον Ίωνα Δραγούμη, μου είχαν κάνει εντύπωση οι επιστολές του προς την Κοτοπούλη. Το πόσο τρυφερός κι εύθραυστος ήταν ο Δραγούμης ενώ η Ιστορία έχει απλώς καταγράψει έναν σημαντικό άντρα.

Στην αρχή της κουβέντας, εντελώς “ύπουλα” μίλησα για τότε που κυνήγησες έναν ρόλο στις ‘Άγριες Μέλισσες’, τον οποίον και δεν στον αρνήθηκαν -ευτυχώς από ό, τι έδειξε η ιστορία. Γενικά όμως, το έχεις ως στάση ζωής αυτό; Για ό, τι θέλεις, βγαίνεις μπροστά και το διεκδικείς/ζητάς με θράσος; Δεν “φοβάσαι” να το κάνεις αυτό;
Ναι είμαι διεκδικητικός στη δουλειά και κυρίως στον έρωτα. Φυσικά και φοβάμαι την απόρριψη. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου κάθε φορά. Αλλά προτιμάω να φάω τα μούτρα μου και να σηκωθώ με περίσσεια τσαχπινιά παρά να με τυραννάει όλη μου τη ζωή το τι θα γινόταν αν είχα προσπαθήσει. Να σου πω έχω το αντίθετο θέμα τώρα που το σκέφτομαι. Έχω πρόβλημα στο να αφεθώ και λίγο να με πάει η ζωή από μόνη της. Το ιδανικό νομίζω είναι μια ισορροπία αυτών των δύο.

Ο πατέρας σου, την πρώτη φορά που σε είδε στο θέατρο, δεν ενθουσιάστηκε, το αντίθετο. Νομίζω σου είπε “ρε Δημήτρη, δεν βλέπω κάτι εδώ”. Αντίστοιχα, όταν άκουσε για πρώτη φορά τη μουσική σου, ποια ήταν η αντίδρασή του;
Μια από τα ίδια. Χωρίς να το ξέρει όμως λειτούργησε θετικά για την τέχνη μου. Όσο περισσότερο αντιστεκόταν ο πατέρας μου, τόσο εγώ πείσμωνα. Και με έναν τρόπο ανακάλυπτα πόσο πολύ θέλω τελικά να υπάρχω επαγγελματικά μέσα από την υποκριτική και τη μουσική.

Από τότε έχει αλλάξει γνώμη; Έχει δικαιολογήσει κάπως αυτό που είχε πει τότε;
Ναι έχει αλλάξει γνώμη. Ειδικά από τότε που έφυγε από τη ζωή η μητέρα μου, στάθηκε δίπλα μου και σε αυτό. Δεν έχει δικαιολογήσει με λέξεις αυτό που μου είπε τότε. Πιστεύω ότι το έκανε γιατί δυστυχώς η γενιά των πατεράδων μας δεν μεγάλωσε με ενσυναίσθηση. Γι’ αυτούς ήταν ψιλά γράμματα. Είχαν ως πρωταρχικό στόχο την επιβίωση. Δεν το δικαιολογώ όμως το καταλαβαίνω και προσπαθώ να τον συγχωρήσω.

Έχεις παίξει στο θέατρο στη “Μελωδία της Ευτυχίας” στα 12 σου, έχεις παίξει επίσης ως παιδί σε δύο τηλεοπτικές σειρές των 90s. Ποιες συμβουλές θα έδινες στους γονείς που θα δώσουν την άδεια στο παιδί τους να παίξει σε μια σειρά;
Δεν είμαι καλός στις συμβουλές και δεν τις πιστεύω κιόλας. Έχω μια πιο υπερβατική ματιά στην ερώτησή σου. Κάθε ψυχή έρχεται στη γη, μπαίνει σε ένα σώμα κι διαλέγει μια συγκεκριμένη οικογένεια έχοντας μια “ατζέντα”. Είναι πολύ προσωπικός ο δρόμος κάθε παιδιού κι αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολη είναι η ανατροφή του από ένα γονέα. Κι ο πιο πεφωτισμένος γονιός θα κάνει άπειρα λάθη. Το ζήτημα είναι τι κάνεις μετά τα λάθη. Μετά τις πληγές. Πως τις επουλώνεις.

Σε κάποιον που δεν ξέρει καλά τη μουσική σου, με ποια τραγούδια θα του συστηνόσουν, θα του έλεγες να ακούσει για αν αποκτήσει μια πρώτη εντύπωση και γιατί;
Θα έλεγα τα “Κουρκουμπίνια” που είναι ένα αγαπημένο μου κομμάτι μιας κι ήταν και το αγαπημένο μου γλυκό ως παιδί. Το “Ατάρι” επίσης γιατί ήταν και το πρώτο κομμάτι που παίχτηκε στο ραδιόφωνο. Και τώρα νομίζω ο “Μέγας Ράφτης” στιχουργικά τουλάχιστον είναι το πιο ώριμο μέχρι τώρα. Γενικά έχω ανασφάλεια όταν κάποιος δεν ξέρει τη μουσική μου και με ρωτάει να την περιγράψω, νιώθω ότι μπερδεύονται. Σα να είμαι πολύ ντιριντάχτα για τους έντεχνους και από την άλλη πολύ εναλλακτικός για το mainstream κοινό.

Αναρωτιέμαι πώς κατάφερες να ξεχωρίσεις ποιες σκέψεις και ποιες ιδέες θα κρατήσεις για τα τραγούδια σου (κυρίως στίχους και θεματικές εννοώ) και ποιες θα βάλεις στον μονόλογό σου. Ήταν μία πρόκληση αυτό; Προσπάθησες να μην υπάρχει ας πούμε αλληλοεπικάλυψη ή επανάληψη ή οτιδήποτε ή δεν σε ενδιέφερε και είπες εδώ θα το αναλύσω περισσότερο;
Σ’ αυτό το σημείο Κώστα να σου πω ένα τεράστιο μπράβο κι ένα ευχαριστώ για τις ερωτήσεις σου. Που μπήκες στον κόπο και ρωτάς όχι τα τετριμμένα αλλά πράγματα που με ιντριγκάρουν και μένα να τα σκεφτώ. Λοιπόν γράφοντας τον μονόλογο μου ήρθαν πολλές ιδέες για τραγούδια. Στην αρχή διχάστηκα για το αν θα μπουν στο θεατρικό ή στο άλμπουμ αλλά μετά κατέληξα ότι θα μπουν και στα δυο κι ας πάει και το παλιάμπελο. Πολλές φορές μας βασανίζουν ψευτοδιλήμματα.

Φέτος θα σε δούμε σε κάποια σειρά;
Πέρα από το μονόλογό μου που θα είναι δυο φορές τη βδομάδα, θα συνεχίσει για 3η χρονιά η παράσταση “Μαθήματα Κωμωδίας” του Θοδωρή Αθερίδη στο Μικρό Παλλάς. Επίσης είμαι στο στούντιο για το νέο άλμπουμ οπότε τον υπόλοιπο χρόνο θέλω να τον αφιερώσω στη σχέση μου και στους φίλους μου.