ΟΙ 50 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ (ΩΣ ΤΩΡΑ)

Ακολουθούν οι 50 καλύτερες ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα μέχρι σήμερα.

The Descent

Εν μέρει ταινία ταινία τεράτων, εν μέρει ο χειρότερος εφιάλτης των κλειστοφοβικών, το Descent είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα μικρότερης κλίμακας. Γυρισμένο σε πολύ περιορισμένους, στενούς χώρους, ο υπόγειος κόσμος της ταινίας φτιάχτηκε σε μεγάλο βαθμό σε ένα σετ, αν και αυτό δεν γίνεται ποτέ προφανές.

Ο τρόμος είναι στα καλύτερά του όταν κινείται πιο απλά, παίζοντας με τους άγνωστους φόβους ενός σκοτεινού δάσους που εδώ αντικαθίστανται από τα βάθη υπόγειων σπηλαίων. Είναι μία βόμβα που μετράει αντίστροφα, ακολουθώντας μία ομάδα νεαρών γυναικών σε μία αποστολή όπου καταρρέει το περίπλοκο σύστημα των σπηλαίων και μία διαφορετική φυλή τεράτων αρχίζει να τις καταδιώκει.

Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα κιόλας, το Descent είναι η ταινία τρόμου που προκαλεί την ισχυρότερη ταχυπαλμία στους θεατές.

The Babadook

Το φρικιαστικό παραμύθι της Jennifer Kent ακολουθεί το ταξίδι μίας ανύπανδρης μητέρας όσο βουλιάζει την απόγνωση καθώς φροντίζει το αυτιστικό της παιδί, όταν ένα μυστηριώδες βιβλίο εμφανίζεται στο σπίτι της παρέα με έναν κακόβουλο δαίμονα.

Μια από τις πιο φρικιαστικά ακριβείς ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ για το πένθος και την ενοχή που το συνοδεύει, το Babadook της Kent αξιοποιεί δεκάδες παραδοσιακά tropes τρόμου σε ένα συντριπτικό πορτρέτο του ανθρώπινου πόνου, στο οποίο κανένα άλλο είδος δεν έχει τόσο άμεση πρόσβαση. Ακόμη και ο θρύλος του τρόμου William Friedkin έχει σχολιάσει πως δεν έχει δει καμία ταινία πιο τρομακτική ταινία από το Babadook.

The Others

Η ατμόσφαιρα του φιλμ του Alejandro Amenábar, ο τρόπος που χτίζεται κάθε beat τρόμου του, οι ερμηνείες, τα κοστούμια, ο τρόπος που το φινάλε επηρεάζει όλη την υπόλοιπη ταινία, το κάνουν την τέλεια ιστορία φαντασμάτων. Γεμάτο όμορφα ενορχηστρωμένες γοτθικές συγκινήσεις και αρκετά υπομονετική ώστε να βυθίζεται στις πιο σκοτεινές γωνιές των set pieces του, το The Others είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους του, πριν καν αποκαλύψει το twist του.

Us

Η άγνοια για τις συνέπειες των προνομίων δεν ήταν ποτέ πιο προφανής από ό,τι στο Us, το τρίτο φιλμ του Jordan Peele με πολιτικό σχόλιο και κριτική. Αναπηδώντας μεταξύ 1986 και σήμερα, το Us σκιαγραφεί τη ριζοσπαστικοποίηση ενός υπόγειου πολιτικού κινήματος, σχολιάζοντας την κατάχρηση εξουσίας μέσω της επιστήμης και της εξερεύνησης της καταπίεσης. Για να υπάρχει το προνόμιο πρέπει να μπορεί να βασίζεται στην ανθρώπινη οδύνη.

Παρότι δεν είναι τόσο τακτοποιημένο όσο το Get Out, το Us είναι πιο σκοτεινό, πιο φιλόδοξο, πιο ευρύ στις θεματικές του. Οι Αφροαμερικανοί χαρακτήρες της ταινίας δέχονται επίθεση σε υποτιθέμενα ασφαλέστερους προαστιακούς χώρους της ανώτερης τάξης, και η σκιώδης εκδίκηση που βρίσκει τους Wilsons είναι στην πραγματικότητα μία πανούκλα που αγγίζει κάθε οικογένεια στην ταινία του Peele και όχι μόνο τη δική τους, μαύρη οικογένεια.

His House

Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του βραβευμένου για διαφημιστικές καμπάνιες Βρετανού σκηνοθέτη/σεναριογράφου Remi Weekes είχε φύγει από το Φεστιβάλ Sundance με έξοχες κριτικές το 2020 και είχε καταφτάσει στο Netflix πάνω στη ώρα για το Halloween. Η ταινία τρόμου ακολουθεί ένα ζευγάρι προσφύγων από το Σουδάν στο σπίτι μίας αγγλικής πόλης όπου εγκαθίστανται για να κάνουν μια νέα αρχή. Ο Weekes είναι ένας ακόμη καλλιτέχνης από μια σειρά μαύρων δημιουργών που χρησιμοποιούν τον τρόμο για να σχολιάσουν τη μαύρη εμπειρία, και εδώ το κάνει με επιρροές από old school George Romero και Wes Craven.

Under the Shadow

Απόλυτο must για τους φαν του Babadook και για όσους προτιμούν τα θρίλερ τους με κλασικά τρικ και πρακτικά εφέ. Το Under the Shadow ακολουθεί μία μητέρα με την ανήλικη κόρη της στην Τεχεράνη κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Πόλεων, μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, μετά την αποπομπή της πρώτης από τη σχολή Ιατρικής με την κατηγορία της υπονόμευσης της κυβέρνησης. Οι δυο τους θα νιώσουν σύντομα ότι απειλούνται από ένα τζίνι, ένα κακό πνεύμα της παράδοσης στη Μέση Ανατολή που ταξιδεύει με τον αέρα.

Το Under the Shadow που είχε κερδίσει το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στις Νύχτες Πρεμιέρας – εκτός από το σενάριο ο Babak Anvari είχε κάνει και τη σκηνοθεσία του φιλμ – χρησιμοποιεί με αποτελεσματικό μέτρο τα κλασικά εργαλεία των jump scares, αλλά ανεβαίνει επίπεδο ως αλληγορία της καταπίεσης των γυναικών στη ρημαγμένη από βόμβες Τεχεράνη του θεοκρατικού Ιράν στα ‘80s.

The Shallows

Ο Jaume Collet-Serra του Orphan και του The Commuter, του καλύτερου από τα περιπετειώδη θρίλερ που έχει κάνει ο σκηνοθέτης με τον Liam Neeson (Unknown, Non-Stop, Run All Night), εστιάζει πολύ περισσότερο στο σασπένς παρά στα jump scares, και εξισορροπεί τις ευπρόσδεκτες συγκινήσεις ενός καλοκαιρινού μπλοκμπάστερ (το Shallows φτιάχτηκε με τα σχετικά λίγα για το σημερινό Χόλιγουντ 17 εκατ. δολάρια) με την υπομονή και την καλλιτεχνία λιγότερο αναλώσιμων ταινιών.

Ο σκηνοθέτης στήνει μία άγρια μονομαχία μεταξύ γυναίκας και καρχαρία, ριζώνοντάς τη σε μία πολύ πιστευτή φυσική πραγματικότητα. Η κάμερα κοιτάζει αναπόφευκτα τη Lively σαν ένα κομμάτι κρέας, όπως αυτό που είναι για τον εχθρό της, αλλά η ηθοποιός καταφέρνει να βγάλει την ταινία στο ένα πόδι όσο εμείς βλέπουμε να γεννιέται ένας θηλυκός MacGyver. Ο φακός την απαθανατίζει πάνω από το νερό, κάτω από το νερό, μέσα από το νερό, με τα πόδια της τυλιγμένα γύρω από μια νεκρή φάλαινα που αιμορραγεί. Είναι μία όλα-ή-τίποτα ερμηνεία, μυώδης από κάθε άποψη, που αναδεικνύει τη Lively στον πραγματικό καρχαρία της ταινίας. Μέχρι το τέλος του Shallows, θα νιώσεις πως το πλάσμα που βρέθηκε στον δρόμο της δε θα μπορούσε ποτέ να επιβιώσει αλώβητο.

10 Cloverfield Lane

Αφού επέζησε από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Michelle (Mary Elizabeth Winstead) ξυπνάει ί σε ένα υπόγειο καταφύγιο με δύο άνδρες. Ο ένας από τους δύο, ο Howard (John Goodman), της εξηγεί ότι μια μαζική επίθεση χημικών έχει κάνει τον αέρα αφόρητο και έτσι η μόνη τους ελπίδα επιβίωσης είναι να παραμείνουν μέσα. Παρά τις ανέσεις του σπιτιού, η χειριστική και απειλητική φύση του Howard θα κάνει τη Michelle να θέλει να ξεφύγει.

O Damien Chazelle ιντριγκάρεται από τη δυναμική των κακοποιητικών σχέσεων αλληλοεξάρτησης όπως θα διαπιστώναμε με το Whiplash. Η δουλειά του στο σενάριο του 10 Cloverfield Lane το είχε ήδη προδώσει. Θα το είχε γυρίσει μάλιστα κιόλας, αν δεν είχε προκύψει στο μεταξύ χρηματοδότηση για το Whiplash. Ο Dan Trachtenberg ωστόσο, στο ντεμπούτο του εδώ, κατευθύνει ολόσωστα τους ηθοποιούς και διαμορφώνει άψογα την κλειστοφοβική αίσθηση του φιλμ. Η ταινία δεν είναι απευθείας sequel του Cloverfield – αρκετοί φαν εκείνης της ταινίας είχαν δυσαρεστηθεί εξαιτίας αυτού – αλλά δεν έχει καμία σημασία. Η ταινία εναλλάσσει απρόσκοπτα τις διαθέσεις της, πότε αυξάνοντας την ένταση σε σημείο οριακό, πότε αποσυμφορίζοντας την ατμόσφαιρα με μαύρο χιούμορ. Must-see θρίλερ.

The Witch

Ο Robert Eggers ανακοίνωσε τον εαυτό του με εντυπωσιακό τρόπο με τούτο το έντονο κατηγορητήριο κατά της θρησκευτικής ζέσης που διαδραματίζεται στη Νέα Αγγλία του 17ου αιώνα, παρακολουθώντας μία πουριτανική οικογένεια που βλέπει την πίστη της να δοκιμάζεται μετά την εξορία της στο περιθώριο της ερημιάς της Μασαχουσέτης. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα αποτελεσματικό μείγμα παράνοιας και ατυχιών που επικεντρώνονται στη νεαρή Thomasin (η Anna Taylor-Joy στο μεγάλο της break) – οδηγώντας σε μία ύπουλη κορύφωση.

Το «Witch εκτόξευσε τον σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστρια του στην παγκόσμια σκηνή και ουσιαστικά εγκαινίασε την εποχή αυτού που σήμερα ονομάζεται “elevated horror”.

Smile

Άλλη μία ταινία τρόμου για το τραύμα όπως τόσες ταινίες τρόμου, που όμως κάνει ενσώματο το νόημά της στη μορφή ενός δαίμονα τροφοδοτούμενο από τον ανθρώπινο πόνο. Αληθινά φρικιαστικό σε σημεία, με τουλάχιστον δύο jump scares που θα σου μείνουν αξέχαστα, και ένα φινάλε που καταφέρνει να σε εκπλήξει ακόμα και όταν νιώσεις ότι έχεις λύσει τον γρίφο.

The Host

Το The Host του οσκαρούχου Νοτιοκορεάτη Bong Joon-ho είναι, με την ευρεία έννοια, μία πολιτικά φορτισμένη επίθεση ενάντια σε αμερικανικές και κορεατικές πολιτικές μηχανορραφίες συγκάλυψης παραπληροφόρησης. Όπως κάθε μπλοκμπάστερ με τέρατα, αυτή δεν είναι μία ταινία αυστηρά για το τέρας — ή, εν προκειμένω, τις χώρες που το γέννησαν — αλλά για κάτι άλλο: τη σημασία της διατροφής. Δηλαδή το Host είναι μία ταινία που ασχολείται κυρίως με το φαγητό: ποιος, πώς και από πού το παίρνουμε, τι επιλέγουμε να φάμε και γιατί το τρώμε καν.

Hereditary

Εν μέρει οικογενειακό ψυχόδραμα, εν μέρει αγωνιώδες θρίλερ δαιμόνων, το ντεμπούτο του Ari Aster καταπιάνεται με τον ιστό της οικογενειακής διαμάχης, σπρώχνοντάς μας στη μέση ενός νοικοκυριού στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η Toni Collette δίνει ερμηνεία για τους αιώνες, καθώς η Annie παγιδεύεται σε μία δίνη ολοένα αυξανόμενων τραγωδιών, καθώς μία ολέθρια δύναμη απειλεί να ανατινάξει την οικογένειά της από τα μέσα.

Δανειζόμενος σελίδες από τα δράματα δωματίου του Ingmar Bergman και τα ψυχο-θρίλερ του Polanski, το Hereditary παραμένει τρομακτικά απελπισμένο, χτίζοντας μία έντονη εστία ενοχής, φθόνου και τύψεων με τη βοήθεια φανταστικών ερμηνειών απ’ άκρη σε άκρη του καστ.

It Follows

Το It Follows του David Robert Mitchell στρέφεται στα εφηβικά ‘80s slashers τύπου Halloween και Nightmare on Elm Street κοιτώντας τις μεταφορικές τους επιπτώσεις και αποδίδοντας τη διαφαινόμενη απειλή της ενηλικίωσης με δυσοίωνους όρους.

Η κεντρική υπόθεση – μία σεξουαλικά μεταδιδόμενη ασθένεια που κάνει τους πάσχοντες να καταδιώκονται αδυσώπητα από ένα δολοφονικό ον, ορατό μόνο σε εκείνους – είναι μία λαμπρή απόσταξη ενός παγκόσμιου φόβου: η αργή, ανυπέρβλητη προσέγγιση μιας ασταμάτητης, παράλογης δύναμης.

Με το αξιοσημείωτο camerawork της, η ταινία ξεπερνά τα γνώριμα σκηνικά του είδους, υπονοώντας ότι η απροσδιόριστη απειλή της δεν εξαφανίζεται ποτέ.

The Conjuring

Η αρχή του μεγαλύτερου εισπρακτικά franchise τρόμου όλων των εποχών αξίζει δικαιωματικά μία θέση στη λίστα μας.

28 Days Later

Το 28 Days Later έγινε πολιτιστικό φαινόμενο. Η εμβληματική πλέον εναρκτήρια σεκάνς με έναν απόκοσμο Cillian Murphy στους ερημικούς δρόμους του Λονδίνου, θέτει ένα απαισιόδοξο σημείο αναφοράς για το υπόλοιπο της ταινίας, μία ρεαλιστική και άκρως διασκεδαστική απεικόνιση της ιογενούς μόλυνσης.

Let the Right One In

Το Let the Right One In του Tomas Alfredson είναι, στον χρωματικό του συνδυασμό και στο συναισθηματικό του σκηνικό, κάτι σχεδόν αφόρητα θλιμμένο. Η ταινία αντιμετωπίζει την εφηβεία ως παρατεταμένο τρόμο, ως το πιο μοχθηρό και αδυσώπητο σκηνικό της ζωής. Αυτή η μελέτη της ανθρώπινης μοναξιάς και του ακανθώδους χώρου μεταξύ εφηβείας και ενηλικίωσης είναι επίσης ένα απροσδόκητα οδυνηρό κράμα στο είδος του τρόμου.

Raw

Το Raw, ισόποσα τρόμος και σκοτεινό δράμα ενηλικίωσης, είναι ένα ανησυχητικό όραμα της εφηβικής πάλης, καθώς ακολουθεί μία νεαρή φοιτήτρια που ανακαλύπτει ότι είναι κανίβαλος. Σε όλο το Raw η σκηνοθέτρια Julia Ducournau επιδεικνύει μία κλινικά ανελέητη διαχείριση που θυμίζει τις ταινίες ενσώματου τρόμου του David Cronenberg, καδράροντας συχνά σκηνές σε συμμετρικούς πίνακες που ενημερώνουν τις ωμότητες στην οθόνη και τις διαδράσεις μεταξύ χαρακτήρων με μία μαγευτική αποστασιοποίηση.

A Quiet Place II

Η ευχαρίστηση του A Quiet Place έγκειται στη δέσμευση του John Krasinski να φανταστεί τους ευρηματικούς τρόπους με τους οποίους μία οικογένεια σαν τους Abbotts θα μπορούσε να επιβιώσει σε έναν κόσμο όπου μπορούν να σε κατασπαράξουν τέρατα εάν κάνεις τον παραμικρό ήχο. Ο σκηνοθέτης μας καλεί να γίνουμε μάρτυρες των επιδέξια κατασκευασμένων μεθόδων που επιστρατεύει για να τους βάλει στην απόλυτη δοκιμασία, γκρεμίζοντας κάθε τείχος που υψώνει η οικογένεια για να κρατήσει έξω τα τέρατα. Το A Quiet Place II τα πήγε ακόμα καλύτερα σε αυτό, με τον Krasinski να ελέγχει ακόμα καλύτερα τα set pieces του, μην αφήνοντας καμία γωνία ακίνδυνη.

Α Tale of Two Sisters

Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Kim Jee-woon προέκυψε στο K-horror με τούτη τη θρυμματισμένη αφήγηση ενός παραδοσιακού κορεάτικου παραμυθιού. Οι αδερφές Su-mi (Im Soo-jung) και Su-yeon (Moon Geun-young) τσακίζονται κάτω από τον τυραννικό ζυγό της απόμακρης θετής μητέρας τους (Yum Jung-ah). Αλλά είναι έτσι;

Επειδή το A Tale of Two Sisters δεν είναι τίποτα αν όχι ασαφές, ο Kim θολώνει τα όρια μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, ονείρου και πραγματικότητας, βομβαρδίζοντας τους θεατές με μια καλειδοσκοπική ασάφεια φασματικών εμφανίσεων και ξαφνικής βίας, εξορύσσοντας την ίδια φλέβα του εμμηνορροϊκού τρόμου που έκανε κάποτε το Carrie.

Rec

Ο Jaume Balagueró και ο Paco Plaza έδωσαν στο πολύπαθο υποείδος του found footage μία εμφύσηση αξιοπιστίας και φρεσκάδας. Με τη βοήθεια του 28 Days Later του Danny Boyle και του Paranormal Activity του Oren Peli, το Rec πήρε τις καινοτομίες του 21ου αιώνα και διαμόρφωσε τη δική του έξυπνη αντίληψη για το είδος.

Παίζοντας σε πραγματικό χρόνο, το Rec ακολουθεί έναν τηλεοπτικό ρεπόρτερ και μια ομάδα πυροσβεστών που αναφέρουν μια μυστηριώδη αναστάτωση σε μια πολυκατοικία. Η ταινία καταλήγει να γίνει μία βρώμικη, grunge εκδοχή του υποείδους των μολύνσεων στον τρόμο, που εμπλουτίζεται με τα καλά στοιχεία του found footage. Το αποτέλεσμα είναι απτός πανικός επί 80 λεπτά.

The Devil’s Backbone

Τις τελευταίες μέρες του Ισπανικού Εμφυλίου, ο Carlos του οποίου ο Ρεπουμπλικανός πατέρας σκοτώθηκε στη μάχη, αφήνεται από τον κηδεμόνα του στο ορφανοτροφείο της Santa Lucia. Το ζοφερό κτίριο κρύβει όχι μόνο διαλυμένες σχέσεις ενηλίκων, αλλά και το φάντασμα ενός αγοριού που φαίνεται να έχει την τάση να έρθει σε επαφή με τον Carlos.

Πέντε χρόνια πριν από τα γεγονότα στο Pan’s Labyrinth, αυτή η γοτθική ιστορία φαντασμάτων μεταφέρει με υπερφυσική φαντασία την τραγωδία του πραγματικού κόσμου, κατά την πρώτη διερεύνηση του Guillermo del Toro στη φρίκη του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Το ασυνήθιστο όραμα και η υποβλητική αφήγηση του del Toro εμφανίζονται πλήρως εδώ.

Trouble Every Day

Ο επιστήμονας Shane Brown (Vincent Gallo) παραμελεί τη σύζυγό του (Tricia Vessey) για να περάσει τον μήνα του μέλιτος ψάχνοντας για έναν παλιό συνάδελφό του που έχει εξαφανιστεί αφότου μία ερευνητική εργασία του απαξιώθηκε από την ιατρική κοινότητα. Τελικά αποδεικνύεται ότι ο Δρ Semeneau ζει στην αφάνεια για να προστατεύσει τη σύζυγό του (Béatrice Dalle), την οποία κρατά φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο με σανίδες καρφωμένες στην πόρτα.

Θα ήταν φθηνό το να πούμε πως το επίτευγμα της Claire Denis απλώς απεικονίζει τις βίαιες συνέπειες του σεξ ακόμη και όταν αυτό εκδηλώνεται ως παραδοσιακή έκφραση του έρωτα. Η Denis δείχνει ότι η οικειότητα και η κυριαρχία είναι εξίσου αδύνατες έννοιες ως προς την πραγματοποίησή τους σε οποιοδήποτε βαθμό μονιμότητας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

A Girl Walks Home Alone at Night

Η αναγνωρισμένη ταινία της σεναριογράφου και σκηνοθέτριας Ana Lily Amirpour είναι μία κυκλοθυμική, μονόχρωμη ταινία που διαδραματίζεται σε μια ζοφερή, βιομηχανική πόλη με το αυτοαναφορικό όνομα Bad City.

Κατοικημένη από κακοποιούς, εμπόρους ναρκωτικών, πόρνες, τοξικομανείς και ζητιάνους, η πόλη τυγχάνει να περιέχει επίσης μια νεαρή γυναίκα βαμπίρ. Η Amirpour δίνει στην ταινία την όψη ενός σπαγγέτι γουέστερν που διαδραματίζεται αταίριαστα στο σημερινό Ιράν, με γενναιόδωρες νύξεις άλλων κινηματογραφικών ειδών, από κλασικό τρόμο μέχρι anime.

Under the Skin

Η εξωγήινη πλανεύτρα, Laura (Scarlett Johansson), συρρικνώνεται σε ανάστημα καθώς η ταινία προχωρά, και μετατρέπεται από μία αδάμαστη, απαραβίαστη ανθρωποφάγος σε μία ολοένα και πιο εύθραυστη γυναίκα που υποφέρει από το ψυχικό τραύμα της οπλοποιημένης σεξουαλικότητάς της. Ο σκηνοθέτης Jonathan Glazer ξεδιπλώνει μια δίνη τρόμου καθώς η Laura  συστέλλεται και επεκτείνεται ταυτόχρονα, προσαρμοζόμενη στην αδυναμία της ανθρώπινης μορφής της.

Mandy

Ένα από τα πιο ξεχωριστά, μέταλ οράματα τρόμου στο σινεμά του αιώνα μας και όχι μόνο, με την υπογραφή του Panos Cosmatos και πρωταγωνιστή τον Nicolas Cage. Αιθέριο και αιματοκυλισμένο σε ίσες ποσότητες, το Mandy θα ξεδιπλώνεται παραισθησιογόνα ως το τέλος του. Όσο λιγότερα ξέρεις για αυτό πριν το δεις, τόσο το καλύτερο.

The Nightingale

Τοποθετημένο το 1825 κατά τη διάρκεια των Μαύρων Πολέμων στη Γη του Van Diemen, η Clare (Aisling Franciosi), μία Ιρλανδή κατάδικος και υπηρέτρια που είναι δέσμια του βάρβαρου υπολοχαγού Hawkins (Sam Claflin) διαπιστώνει πως, ενώ έχει ήδη καθυστερήσει η απελευθέρωσή της, ο δυνάστης της δε σκοπεύει να παραιτηθεί από τον έλεγχο του πάνω της. Η εκμετάλλευση εξουσίας εκ μέρους του καταλήγει σε μία αποτρόπαια κορύφωση σεξουαλικής και σωματικής βίας που της στερεί ό,τι αγαπάει περισσότερο. Τότε εκείνη θα αποφασίσει να ακολουθήσει ένα μονοπάτι εκδίκησης με τη βοήθεια του μαύρου οδηγού Billy που προσλαμβάνει, καταδιώκοντας τον Hawkins και την ομάδα του στον δρόμο για το Launceston.

Τα αντίποινα είναι σίγουρα η κινητήρια δύναμη στην ιστορία της Jennifer Kent, της σκηνοθέτριας που κέρδισε την προσοχή του πλανήτη με το Babadook, όμως το Nightingale δεν είναι ένα απλό φιλμ εκδίκησης. Η εντυπωσιακή τέχνη της Kent λάμπει μέσα από τον κόσμο που αναπαριστά εδώ και από την αψεγάδιαστη χρήση μαγικού ρεαλισμού που χρησιμοποιεί για να αποκαλύψει τον ψυχικό κόσμο της Clare. Η βία στην ταινία είναι αδιάκοπη και πολύμορφη, δε σταματά ακόμα κι όταν δε συμβαίνει με τον πιο σαφή τρόπο στην οθόνη, και ενώ είναι παραστατική σε βαθμό που σίγουρα πολλοί δε θα αντέξουν, δεν είναι ποτέ άσκοπη.

Drag Me to Hell

Πριν καταπιαστεί με τα 3 Spider-Man του Tobey Maguire, ο Sam Raimi είχε σκηνοθετήσει το Evil Dead και το σίκουελ του. Ασκήσεις και τα δύο στον slapstick τρόμο. Με το Drag Me to Hell είχε επιστρέψει στις ρίζες του – και σε φόρμα – φτιάχνοντας ένα ξέφρενο freak show που έπαιζε τους θεατές στα δάχτυλά του, με προσοχή στις λεπτομέρειες, χωρίς μπαγκάζια, πανευτυχής μες στην pulp ελαφράδα της.

Ο Raimi περνάει σίγουρα καλύτερα απ’ ότι είχε περάσει στην τελευταία φάση της υπερηρωικής του καριέρας, και διαμορφώνει την τεχνική του εδώ με ευθυμία. Είναι ο τύπος κινηματογράφησης όπου ο σκηνοθέτης απολαμβάνει να μας κάνει να τρομάζουμε και να γελάμε εξίσου, και αυτό γίνεται γρήγορα μέρος της υφής της ταινίας. Τα σοκ γίνονται επαναλαμβανόμενα κάπου-κάπου, όμως μείνε μέχρι την τρίτη πράξη και θα αποζημιωθείς με έναν θεοπάλαβο, burlesque εξορκισμό.

Revenge

Η Jen απολαμβάνει μία ρομαντική απόδραση με τον πλούσιο φίλο της, μέχρι τη στιγμή που προκύπτουν οι δύο τεμπέληδες φίλοι του για ένα απροειδοποίητο ταξίδι κυνηγιού. Καθώς η ένταση αυξάνεται, η κατάσταση εντείνεται απότομα με αποκορύφωμα μία σοκαριστική πράξη που αφήνει την Jen για νεκρή. Δυστυχώς για τους επιτιθέμενους της όμως, η ηρωίδα επιζεί και σύντομα ξεκινά μια αδυσώπητη αναζήτηση για αιματηρή εκδίκηση.

Το Revenge της Coralie Fargeat είναι τόσο υπερβολικά βίαιο και απελπιστικό που μπορεί να υπερηφανεύεται για την αλλόκοτη ακεραιότητά του. Αυτά τα θρίλερ υποδηλώνουν ότι υπάρχει ελάχιστος χώρος για ηθική στον κινηματογράφο, ο οποίος είναι ένα παρκοκρέβατο φαντασιώσεων που πολύ συχνά καθαγιάζονται από κοινοτοπίες.

I Saw the Devil

Το αρπακτικό γίνεται το θήραμα σε αυτό το υπερστιλιζαρισμένο ηθικό παιχνίδι όπου ένας πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών (Lee Byung-hun) αποφασίζει να εντοπίσει τον σαδιστή κατά συρροή δολοφόνο (Choi Min-sik) που δολοφόνησε την έγκυο γυναίκα του.

Το I Saw the Devil παίρνει το οικείο παιχνίδι γάτας και ποντικιού και το πηγαίνει πολλά βήματα παραπέρα, εξαπολύοντας μία ασυγχώρητη επίθεση βίας που διαλύει σιγά σιγά τα όρια μεταξύ καλού και κακού. Καθώς παρακολουθούμε τον εκδικητή να μην αφήνει πέτρα ασήκωτη στην περίτεχνη αναζήτησή του για αίμα, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πόσο βαθιά είναι διατεθειμένος ο σκηνοθέτης να τρυπώσει στο λάκκο της ανθρώπινης δυστυχίας. Εάν έχεις το στομάχι για τη βία της, αυτή η ταινία έχει να σου δώσει πολλά.

Martyrs

Η πιο διαβόητη ταινία του νέου κύματος French Extremity, το Martyrs φέρνει ανείπωτη αθλιότητα στο mainstream, εγκλωβισμένη σε μία ιστορία αναμφισβήτητα πρωτότυπη και διορατική.

Ξεκινώντας ως ένα παλιό καλό θρίλερ εκδίκησης για ένα κορίτσι που παγιδεύεται και βασανίζεται από μία αίρεση, το Martyrs γρήγορα φτάνει σε μία πραγματικά μοναδική και αξιοσημείωτη αφηγηματική στροφή, εντάσσοντας την τρέλα του σε ένα στοχαστικό τέλος.

The Loved Ones

Όταν ο Brent απορρίπτει την πρόσκληση της συμμαθήτριάς του Lola για τον σχολικό χορό, εκείνη καταστρώνει ένα άγριο, ​​βίαιο σχέδιο εκδίκησης. Το αυστραλιανό θρίλερ του Sean Byrne μοιάζει με το Texas Chainsaw Massacre αν το είχε σκηνοθετήσει ο John Hughes.

The Cabin in the Woods

Σε σκηνοθεσία του Drew Goddard και σενάριο Joss Whedon, αυτό το έξυπνο γράμμα αγάπης-μίσους στο είδος του τρόμου είναι γεμάτο με αποκαλύψεις και αστεία. Η ταινία αντιπαραθέτει μια τυπική παρέα εφήβων που κάνουν καταστροφικές διακοπές και τους εργάτες που τραβούν τα νήματα πίσω από τα βάσανά τους. Μεταμοντέρνος, μη τρομακτικός σχολιασμός πάνω στην παράδοση των θρίλερ και την ανθρώπινη ανάγκη να αντιστεκόμαστε.

One Cut of the Dead

Όλα ξεκινούν με τα επεισοδιακά γυρίσματα μιας ταινίας με ζόμπι σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη όπου φήμες θέλουν τον ιαπωνικό στρατό να έχει εκτελέσει απόρρητα πειράματα στο παρελθόν, μέχρι τη στιγμή που το συνεργείο δέχεται επίθεση από πραγματικούς νεκροζώντανους. Ό,τι φαντάζει ως κλισέ υπόθεση ενός ακόμη b-movie – γυρισμένο σε ένα εξαιρετικό 37λεπτο μονοπλάνο – μεταστρέφεται σε ένα εξωφρενικό ρεσιτάλ ερασιτεχνισμού, με πρωταγωνιστές τα μέλη του πιο άμπαλου κινηματογραφικού συνεργείου που εμφανίστηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Tίποτε στην ταινία του Shin’ichirô Ueda δεν είναι αυτό που φαίνεται και οτιδήποτε περισσότερο σου αποκαλύψω θα χαλάσει την εμπειρία σου.

Ready Or Not

Μία νεαρή γυναίκα μαθαίνει την πρώτη νύχτα του γάμου της πως, βάσει μιας παλιάς παράδοσης που τους κρατάει ζωντανούς και αριστοκράτες, η πάμπλουτη οικογένεια του συζύγου της πρέπει να τη σκοτώσει πριν την ανατολή του ηλίου. Αφού το αρχοντικό τους αμπαρώνεται, η Grace θα προσπαθήσει να μείνει ζωντανή όσο οι νέοι συγγενείς και το προσωπικό τους την καταδιώκουν. Το ‘Ready or Not?’, αναμφίβολα η ταινία της εβδομάδας, είναι ένα παιχνίδι κρυφτού που ξέρει να κάνει οικονομία στα τεχνάσματα. Με διάρκεια 1 ιδανική ώρα και 35′, ξέρει επίσης και πότε να ρίξει αυλαία. Ειρωνικό ως προς τους θεσμούς και ξεκαρδιστικά προκατειλημμένο απέναντι στην ανώτερη τάξη, το φιλμ μεταμορφώνει την ηρωίδα του σε υβρίδιο Carrie και Νύφης του Tarantino και είναι το πρώτο πραγματικά καλό θρίλερ της horror περιόδου του 2019.

Shaun of the Dead

Πιθανώς η πιο εμβληματική κωμωδία τρόμου του 21ου αιώνα, το Shaun of the Dead του Edgar Wright είναι το πρώτο μέρος της «Τριλογίας Cornetto» του σκηνοθέτη, με τους Simon Pegg και Nick Frost. Η ταινία είναι ρομαντική κομεντί με ζόμπι που ακολουθεί τον χαρακτήρα του Pegg στην προσπάθειά του να κερδίσει ξανά την κοπέλα του μπροστά σε μία αποκάλυψη ζόμπι. Είναι πολύ βρετανικό στο χιούμορ του αλλά έγινε διεθνές cult classic και αντέχει μέχρι σήμερα.

The Guest

Ως David, ένας πρώην βετεράνος πολέμου που επισκέπτεται την οικογένεια ενός νεκρού του συντρόφου, ο Dan Stevens βρίσκει τις πόρτες του σπιτιού του φίλου του ανοιχτές και τους συγγενείς του απολύτως στη διάθεσή του. Όταν όμως μία σειρά φονικών ατυχημάτων φαίνεται να συνδέεται με την παρουσία του, οι άνθρωποι γύρω του αρχίζουν να τον αντιμετωπίζουν καχύποπτα.

Το Guest του Adam Wingard, ένα από τα indie θρίλερ που ξέρει να κάνει πολύ καλά ο δημιουργός όταν δεν χαραμίζεται αναίτια σε remakes του Blair Witch και του Death Note, ήταν η πρώτη μας ένδειξη μετά το Downton Abbey ότι ο Dan Stevens είναι χαμαιλέοντας. Τον είχαμε αφήσει αθώο, ήπιων τόνων και πάντα καθωσπρέπει, και ξαφνικά ήταν ένας απειλητικός, άτακτος Terminator που μειδίαζε πριν καθαρίσει το μισό καστ της ταινίας. Ο David δεν λέει την αλήθεια για το ποιος είναι, ούτε μαθαίνουμε ποτέ τα πραγματικά του κίνητρα, ο Stevens όμως ήταν τόσο all-in στον ρόλο που τα πάντα γύρω του λειτουργούσαν.

Η ταινία έκανε δεύτερο γύρο επιτυχίας στο αμερικανικό Netflix το προπερασμένο καλοκαίρι, οπότε και βρέθηκε μόλις στο Νο.2 των πιο δημοφιλών ταινιών της πλατφόρμας μετά το Da 5 Bloods του Spike Lee. Θα τσιμπήσεις επίσης κάποια φανταστικά μουσικά κομμάτια από το ‘80s σάουντρακ του.

What We Do In the Shadows

Η ταινία που οδήγησε στο εξαιρετικό τηλεοπτικό σόου είναι ένα φανταστικό mockumentary για μερικούς βρικόλακες που μοιράζονται ένα σπίτι, σε σενάριο και σκηνοθεσία των Taika Waititi και Jemaine Clement (πρωταγωνιστές κιόλας μαζί με τον Jonny Brugh και τον Ben Fransham). Τοποθετημένο και γυρισμένο στο Wellington της Νέας Ζηλανδίας, το χιούμορ του είναι ανόητο, αυτοαναφορικό και συγκεκριμένο. Ένα πραγματικά ξεκαρδιστικό riff για τα tropes των βαμπίρ και των λυκανθρώπων.

Malignant

Ο James Wan, ο δημιουργός που μετά τα Insidious και τα Conjuring αναδείχθηκε σε τσάρο του τρόμου την τελευταία δεκαετία, αντλεί έμπνευση από θεματικές όπως το παιδικό τραύμα, την παραδοσιακή ή μη δομή της οικογένειας και το σασπένς σινεμά για να επιστρέψει στο body horror που είχε εν μέρει προσεγγίσει με το Saw.

Γενικά ο Wan περνάει καλά εδώ και αυτό βγαίνει προς τα έξω. H χρήση της μουσικής στην ταινία, κυρίως ένα synth μοτίβο-διασκευή του Where Is My Mind που επανέρχεται διαρκώς και σίγουρα το κομμάτι της εισαγωγής στο Malignant, είναι σχεδόν εξωφρενική. Το ίδιο και μέρος των γεμάτων exposition διαλόγων και της στομφώδους απόδοσής τους από ηθοποιούς που έχουν υπάρξει πιο συγκρατημένοι. O Wan τρολάρει και θέλει να το ξέρουμε. Το τέλος είναι εντυπωσιακά γελοίο – και οι θέσεις της ταινίας για το κόνσεπτ της οικογένειας εντελώς άμορφες – επιβεβαιώνει όμως τη θέση του Wan ως τον μεγαλύτερο showman στον τρόμο αυτή τη στιγμή.

Inland Empire

Τα μόνα τέρατα στο Inland Empire είναι μεταφορικά. ένα άμεσο αποτέλεσμα του καταπιεσμένου ψυχικού τραύματος της πρωταγωνίστριάς του. Ταξιδεύοντας όμως στις σκοτεινές εσοχές του ανθρώπινου μυαλού, ανακαλύπτοντας όλους τους φόβους, τις ενοχές και τα ματαιωμένα όνειρα που φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε για τον εαυτό μας και να κρατήσουμε βαθιά στο υποσυνείδητό μας, ο David Lynch ασχολείται με όσα πραγματικά μας κρατούν ξύπνιους τη νύχτα. Η Laura Dern θα έπρεπε να είχε σηκώσει τα πάντα στα βραβεία.

The Wailing

Η καχυποψία καταλήγει σε υστερία όταν χωρικοί της υπαίθρου συνδέουν μια σειρά από βάναυσες δολοφονίες με την άφιξη ενός μυστηριώδους ξένου (Kunimura Jun). Το The Wailing του Na Hong-jin είναι ένα θρίλερ μαξιμαλισμού που ευδοκιμεί στις διασταυρώσεις των ειδών και στην τονική υπερβολή, ιδιαίτερα σε μια αποσταθεροποιητική αντίθεση της ευρείας κωμωδίας με την επιβλητική υπερβία. 156 λεπτά αιματοκυλίσματος, εξορκισμών και πραγμάτων που σε τρομάζουν τη μέρα και τη νύχτα.

Berberian Sound Studio

Ο ελληνικής ρίζας Βρετανός σκηνοθέτης Peter Strickland ήταν πάντοτε γοητευμένος με τις κινηματογραφικές δυνατότητες του ήχου. Θα απεικόνιζε την εν λόγω εμμονή του με τούτο το εφιαλτικό αφιέρωμα στο giallo της δεκαετίας του 1970. Με πρωταγωνιστή τον Toby Jones σε ρόλο ντροπαλού ηχολήπτη, το Berberian Sound Studio είναι ένα εκπληκτικά πρωτότυπο, μοντέρνο cult classic.

Kill List

Από έναν ανεξάρτητο σκηνοθέτη με έντονο ενδιαφέρον για την ψυχολογική πλευρά του τρόμου, το επαναστατικό τρόμου Kill List του Ben Wheatley είναι ένας γρίφος – σε μεγάλο βαθμό αναπάντητο – ακολουθώντας δύο δολοφόνους, τον Jay (Neil Maskell) και τον Gal (Michael Smiley) που υποβάλλονται σε μια εξαντλητική, απαίσια «τελευταία δουλειά». Το Kill List είναι ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό αίνιγμα που προκαλεί συναισθήματα δύσκολο να περιγραφούν.

Inside

Στο μεγαλύτερο μέρος του, το Inside περιστρέφεται γύρω από τις προσπάθειες της μέλλουσας ανύπαντρης μητέρας Sarah (Alysson Paradis) να αποτρέψει έναν εισβολέα από το να αφαιρέσει κυριολεκτικά το παιδί της από την κοιλιά της. Μαχαίρια και ψαλίδια πετούν ελεύθερα, αλλά το κομψό camerawork καθιστά σαφές ότι οι κινηματογραφιστές (Alexandre Bustillo και Julien Maury) δεν στοχεύουν στο σοκ για το σοκ. Το καλύτερο θρίλερ εγκυμοσύνης από το Rosemary’s Baby είναι ειλικρινά ένα από τα πιο αγχωτικά slashers που γυρίστηκαν ποτέ.

The Strangers

Θρίλερ εισβολέων με κεντρικούς ήρωες ένα νεόνυμφο ζευγάρι που καταλήξει να βασανίζεται στα χέρια αγνώστων. Ταινία τρόμου παλιάς σχολής που ξεκινά με ένα ανατριχιαστικό μοντάζ και σε κρατάει στην τσίτα χωρίς αποτυχία. Ο αναλογικός Bryan Bertino κάνει παιχνίδι με το άγνωστο και δεν σε αφήνει σε ησυχία.

Get Out

Η ιστορία ενός νεαρού μαύρου άνδρα που τα έχει με λευκή γυναίκα δεν είναι ακριβώς νέο υλικό, όμως ο Jordan Peele τής έδωσε σύγχρονο πλαίσιο βάζοντας μια υποσυζητημένη μορφή ρατσισμού στο προσκήνιο – τους λευκούς φιλελεύθερους.

Είναι ένα παράδειγμα της ικανότητας του είδους του τρόμου να ενσωματώνει τα κοινωνικά σχόλια σε ένα συναρπαστικό πακέτο ψυχαγωγίας μαζικής αγοράς. Οι θεατές μιλούσαν για το οσκαρικό Get Out ως μία εξαιρετική ταινία, ανεξαρτήτως από το αν αγαπούσαν τις ταινίες τρόμου.

Halloween II

Εάν ο Michael Myers ήταν μία σχεδόν αλλόκοσμη παρουσία στο Halloween του John Carpenter, στο Halloween του Rob Zombie είναι ανατριχιαστικά αληθινός. Ο Zombie συντονίζει την αισθητική του με τις εναλλαγές της διάθεσης του Michael, κάνοντας κάθε παρατεταμένη σκηνή δολοφονίας μία εκπληκτική αντανάκλαση της αγωνίας ενός εμβληματικού κινηματογραφικού τέρατος.

Invisible Man

Είναι οι κακοποιητές αόρατοι; Για τα θύματά τους ποτέ. Το αντίθετο. Είναι πιο ορατοί απ’ όσο μπορούν να αντέξουν πολλές φορές, στη σκέψη και τη ζωή τους, κάνοντας την κανονικότητα να μοιάζει άπιαστη. Για την κοινωνία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η γοητεία και η συμπάθεια που συχνά εκπέμπουν τούς κάνει απίθανους θύτες στα μάτια του κόσμου. Μα αυτός; Αυτός είναι το καλύτερο παιδί!

Κρατώντας τη θεματική του συνέπεια ως το τέλος και με κάποιες αναπάντεχα τρομακτικές σκηνές που κόβουν πραγματικά την ανάσα, το Invisible Man έδωσε σάρκα και οστά στον εφιάλτη κάθε γυναίκας – τη δυσπιστία του περίγυρου όταν τελικά θα βρει τη δύναμη να μιλήσει ανοιχτά για την κακοποίηση που έχει υποστεί. Και το έκανε παρέα με ένα από τα καλύτερα jump scares όλων των εποχών.

Coherence

Οκτώ φίλοι βιώνουν μία ανησυχητική αλυσίδα γεγονότων κατά τη διάρκεια ενός δείπνου, εξαιτίας της κακόβουλης επιρροής ενός διερχόμενου κομήτη. Το δυνατό σημείο μίας εκ των πιο υποτιμημένων ταινιών τρόμου της περασμένης δεκαετίας είναι η προσοχή που δίνει στους χαρακτήρες. Βγάλε την επιστημονική φαντασία και θα παραμείνεις με ένα καυστικό, προσεκτικό δράμα για μερικούς νάρκισσους στην Καλιφόρνια με εμφανείς εντάσεις στη ζωή τους. Εσύ πού θα έφτανες για να αλλάξεις τη ζωή σου;

The Endless

Ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας από τους Justin Benson και Aaron Moorhead.

Δύο αδέρφια επισκέπτονται την αίρεση που είχαν εγκαταλείψει δέκα χρόνια νωρίτερα και αφορούσε τα UFOs, με την επιθυμία να ανοίξουν τα μάτια τους σε όσα δεν μπορούσαν να δουν πιο πριν. Το Endless είναι ένας γρίφος που πρέπει να ξετυλίξεις, ένας λαβύρινθος που δεν ουρλιάζει για να τον ακούσεις αλλά σε αφήνει να ρωτάς, «είδα αυτό που νόμιζα ότι είδα;».

Pulse

Ενδυναμωμένα από την άνοδο της κουλτούρας του διαδικτύου, πνεύματα αρχίζουν να απομακρύνουν τους ανθρώπους ο ένας από τον άλλο, ενταφιάζοντάς τους σε ένα βασίλειο από τις εμμονές τους. Καλά κατάλαβες, το θρίλερ αυτό δεν μετράει πια ως μεταφορά.

Η ταινία του Kurosawa Kiyoshi ακολουθεί μία ομάδα νεαρών Ιαπώνων που πιστεύουν ότι τους καταδιώκουν νεκρά πνεύματα και τους στοιχειώνουν μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών τους. Το Pulse φέρνει το αρχαίο κακό στη σύγχρονη ζωή, με ταραχώδη πνεύματα που εκφράζονται ως κακόβουλες δυνάμεις και σχηματίζουν ένα συναρπαστικό μυστήριο γνήσιου τρόμου.