Αυτονόητα και ανόητα…

Αυτονόητο πρώτο: Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ουρανοκατέβατος. Μέχρι πριν από ένα μήνα ελάχιστοι στον ΣΥΡΙΖΑ τον ήξεραν, μόνον όσοι είχαν προσέξει ότι είχε τοποθετηθεί στην ένατη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.

Ανοησία πρώτη: Επειδή μπούκαρε έτσι ξαφνικά και προκάλεσε επικοινωνιακό τσουνάμι, δεν σημαίνει ότι είναι «φυτευτός» από κάπου(πράκτορας των Αμερικανών, της Goldman Sachs  και τα συναφή). Αυτά είναι συνωμοσιολογικές  μπαρούφες. Ο ίδιος είπε «με φύτεψε ο Αλέξης», εννοώντας ότι ο Τσίπρας τον τοποθέτησε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Ο παραιτηθείς αρχηγός έχει επιλέξει τη σιωπή και διοχετεύει ότι είναι «ουδέτερος». Δεν έχουμε δικαίωμα να πούμε το αντίθετο, όσο κι αν ο μισός ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι εξ αντικειμένου η στάση του ευνοεί την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Από τη Δευτέρα και μετά θα κριθεί αν ωφέλησε ή ζημίωσε το κόμμα του.

Αυτονόητο δεύτερο: Ο Κασσελάκης δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά, ούτε οικογενειακή ούτε προσωπική. Αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Άλλωστε, στην Αμερική όπου μεγάλωσε και ζει (ζούσε μέχρι πρότινος) δεν υπάρχει Αριστερά σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σχέση του με την ελληνική πραγματικότητα είναι σχεδόν ανύπαρκτη. 

Αυτονόητο τρίτο: Από τις εκλογές και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ημιθανής. Χωρίς ηγεσία, με απογοητευμένα στελέχη και απελπισμένα μέλη και ψηφοφόρους. Έτσι, δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη να αγκαλιάσουν τον «κομήτη Κασσελάκη». Η απελπισία εξηγεί, σε μεγάλο βαθμό, το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου. Και είναι απόρροια της αποτυχίας τόσο του Αλέξη Τσίπρα όσο και των ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που φαίνεται έτοιμο να παραδοθεί σε ένα τόσο αμφιλεγόμενο πρόσωπο σημαίνει ότι είχε φτάσει στα τελευταία σκαλοπάτια της απαξίωσης.

Ανοησία δεύτερη: Όλα αυτά γίνονται επειδή κάποιοι «υπονόμευαν» τον Αλέξη Τσίπρα και τον υποχρέωσαν να φύγει. Αυτός ο ισχυρισμός είναι μειωτικός για τον παραιτηθέντα αρχηγό. Διότι, αν όλα αυτά τα χρόνια είχε δίπλα του στελέχη που τον υπονόμευαν, είναι άξιος της μοίρας του. Αδιαμφισβήτητος και παντοδύναμος ήταν, έπρεπε να τα είχε «καθαρίσει» εγκαίρως. Πώς να είναι πειστικό το επιχείρημα (πχ του βουλευτή Γιώργου Τσίπρα) ότι κάποιοι «υπονόμευαν τον Αλέξη», όταν  ο ίδιος είχε επιλέξει ως κορυφαίους συνεργάτες του την Αχτσιόγλου, τον Τσακαλώτο και άλλους, που σήμερα καταγγέλλονται ως «υπονομευτές»; Τυφλός ήταν;

Ανοησία τρίτη και συναφής: Η «μπηχτή» Κασσελάκη προς την Έφη Αχτσιόγλου ότι αυτός «δεν έφτιαξε το νόμο Κατρούγκαλου» αποτελεί ευθεία προσβολή προς τον Αλέξη Τσίπρα. Διότι ο Κατρούγκαλος και η Αχτσιόγλου ήταν υπουργοί που διόρισε ο Τσίπρας και το νόμο ψήφισαν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτονόητο τέταρτο: Όποιος(α) κι αν εκλεγεί αρχηγός αύριο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να ανεβεί έναν πολιτικό Γολγοθά. Με τον κ. Κασσελάκη μπορεί να περάσει και από στάδια (εξ)ευτελισμού, καθώς κουμάντο θα κάνουν ο Παύλος Πολάκης και οι όμοιοί του. Τις ρεβανσιστικές διαθέσεις του δεν τις κρύβει(«ερχόμαστε…») και πολύ αμφίβολο αν ο νέος αρχηγός θα θέλει και θα μπορεί να τον φρενάρει. Εδώ δεν μπόρεσε ο Τσίπρας(ο Πολάκης τον έγραφε στα παλαιότερα κρητικά του υποδήματα), θα τα καταφέρει ο Κασσελάκης; 

Εν κατακλείδι: Ό,τι συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτυπωθεί σε αυτή την (ανώνυμη) ρήση: «Από το σοβαρό στο γελοίο η απόσταση είναι μικρή. Όμως, από το γελοίο στο σοβαρό η απόσταση είναι τεράστια».

Στους αυριανούς ψηφοφόρους του εναπόκειται να αποτρέψουν τη γελοιοποίηση…