Η αυτοχειρία του ΣΥΡΙΖΑ

Τι ακριβώς συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς έφτασαν τα πράγματα στο σημείο να βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάκτηση της ηγεσίας του κόμματος ο Στέφανος Κασσελάκης, ένας παντελώς άγνωστος άνθρωπος που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχε καμία σχέση ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε με την πολιτική. Πώς γίνεται να ζούμε μια κατάσταση που μοιάζει βγαλμένη από τις «τραβηγμένες» πολιτικές σάτιρες του Χόλυγουντ;

Σε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες μια ομάδα μελών του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «μεταμοντέρνο πραξικόπημα». Ο Γιάνης Βαρουφάκης από την άλλη, μίλησε για «εχθρική εξαγορά», μεταφέροντας στην πολιτική έναν όρο από τον κόσμο των επιχειρήσεων. Ο δύο εκφράσεις αποδίδουν ενδεχομένως τα συναισθήματα που γεννούν οι  εξελίξεις σε ορισμένους αριστερούς, ωστόσο δεν διαθέτουν περιγραφική επάρκεια.

Τα κάστρα πέφτουν από μέσα

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτυλίσσεται κάποιο πραξικόπημα, μοντέρνο ή μεταμοντέρνο. Με εκλογές βγαίνει ο Κασσελάκης στη βάση του καταστατικού του κόμματος. Ούτε έχουμε να κάνουμε με μια «εχθρική εξαγορά». Αν και είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού η αξιοσημείωτη οικονομική άνεση της καμπάνιας του, εντούτοις, ο Κασσελάκης δεν θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς τη στήριξη του Παύλου Πολάκη και του μηχανισμού του. Στήριξη τόσο σημαντική που δεν μοιάζει παράλογη η εκτίμηση ότι ο Πολάκης θα είναι το Νο2 στον ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη.

Κατά συνέπεια, όσο και αν ισχυρές εξωτερικές δυνάμει «τζογάρουν» με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει στο σημερινό σημείο αν μεγάλο τμήμα του στελεχιακού δυναμικού δεν έχει «δει» το μέλλον του στο project  Κασσελάκης. Τα κάστρα πέφτουν από μέσα.

Επιπλέον, οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές αν ο ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια δεν «έπαιζε» με την «κεντροαριστερή» εκδοχή του τραμπισμού, όπως ακριβώς ο Μητσοτάκης «παίζει» με τον (ακρο)δεξιό τραμπισμό. Όσο ήταν ο Τσίπρας στα πράγματα το τζίνι κρατιόταν μέσα στο λυχνάρι. Τώρα απελευθερώθηκε.

Δεν υπάρχει περίπτωση

Έχω την αίσθηση ότι η καλύτερη ονομασία για αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η εν εξελίξει αυτοχειρία. Προκρίνω τη λέξη αυτοχειρία για τρεις λόγους.

Πρώτον, γιατί η υπόγεια καμπάνια τοξικότητας που έκανε το στρατόπεδο Κασσελάκη έχει φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ κοντά στη διάσπαση. Τα fake news και οι ακατάσχετες ύβρεις θρυμματίζουν την αίσθηση της πολιτικής κοινότητας και της συντροφικής αλληλεγγύης. Το κλίμα οξύνεται διαρκώς και τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε την πρωτοφανή στοχοποίηση των δημοσιογράφων της Αυγής και του Κόκκινου γιατί δεν σκέπτονται κατά τον… ορθό τρόπο.

Δεύτερον, μπορεί ο Κασσελάκης να κάνει επικοινωνιακό γκελ αυτή τη στιγμή, αλλά αν αναγκαστεί να μπει στην αρένα με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, θα βρεθεί σε πολύ δυσχερή θέση. Ένας άνθρωπος με τόσο επιφανειακή σχέση με την πολιτική και τόσο χαμηλή γνώση της ελληνικής πραγματικότητας δεν μπορεί να σταθεί με αξιώσεις στη «μεγάλη πολιτική», όσο ισχυρός και αν είναι ο επικοινωνιακός μηχανισμός του. Ήδη την τελευταία εβδομάδα, από τη στιγμή που η Έφη Αχτσιόγλου άρχισε να τον εγκαλεί επί του συγκεκριμένου, ο Κασσελάκης έχασε έδαφος, με αποκορύφωμα τη γκάφα του για το Κυπριακό. Αν μέσα σε μια βδομάδα ράγισε το κλίμα της σίγουρης νίκης, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί όταν περάσει περισσότερος χρόνος. Επιπλέον, ας έχουμε στον νου ότι όσα ξέρουμε για το βιογραφικό του Κασσελάκη, τα έχε πει ο ίδιος. Κανείς δεν τον ξέρει στην πραγματικότητα.

Τρίτον, κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας σε βάθος χρόνου χωρίς σοβαρότητα. Μπορεί σε κάποιους να αρέσει το στυλ Κασσελάκη (όπως άλλωστε το στυλ Πολάκη έχει τους οπαδούς του), αλλά δεν μπορεί να πάρει με το μέρος του την πλειοψηφία των πολιτών ένα κόμμα του οποίου ο υποψήφιος αρχηγός δηλώνει ότι θα μάθει τα βασικά της πολιτικής, αφού… εκλεγεί στην ηγεσία. Με τη γραφικότητα δεν χτίζεται αξιοπιστία και εμπιστοσύνη.

Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Την Κυριακή θα δούμε αν θα το κάνει.