Ουρανοκατέβατος ναι, αλλά τον εξέλεξαν, το “αντάρτικο” δεν έχει νόημα…

Ο Νίκος Φίλης έχει δίκιο σχεδόν σε όλα όσα είπε. Ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι φαινόμενο της μεταπολιτικής, δεν έχει σχέση με την Αριστερά, «μιλάει» με την εικόνα και όχι με την ουσία, μοιάζει στο ύφος με τον Τραμπ και τα συναφή.

Όμως, αυτά είναι «χτεσινά» και τώρα είμαστε στο «αύριο». Αυτά ειπώθηκαν και γράφτηκαν κατά κόρον από τη μέρα που ο Στέφανος Κασσελάκης ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος. Οι ψηφοφόροι τα γνώριζαν. Και στην πολιτική δεν υπάρχει τιμωρία για την άγνοια. Η ψήφος όσων δεν ήξεραν μετράει το ίδιο.

Όλοι αυτοί, συνειδητοί ή μη ψηφοφόροι εξέλεξαν τον Κασσελάκη. Οδυνηρό για κόμμα της Αριστεράς, αλλά αδιαμφισβήτητο γεγονός. Και τώρα τι;

Στα κόμματα εξουσίας οι συγκρούσεις για την ηγεσία είναι σκληρές και συχνά τραυματικές. Άλλοτε τα τραύματα επουλώνονται γρήγορα και άλλοτε αργούν πολύ. Έχουμε χαρακτηριστικά παραδείγματα από το παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο:

• Η συντριπτική ήττα της ΝΔ το 1981 την οδήγησε σε αλλαγή δύο αρχηγών και την άφησε στην αντιπολίτευση για δύο τετραετίες. Βεβαίως, είχε απέναντί της τον σαρωτικό Ανδρέα Παπανδρέου.
• Η διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996 επέφερε οξύ εσωτερικό διχασμό στο ΠΑΣΟΚ. Όμως, είχε το πλεονέκτημα να κατέχει την εξουσία, ήταν πολύ ισχυρό κοινωνικά και υπό τον Κώστα Σημίτη κέρδισε άλλες δύο τετραετίες.
• Αντίθετα, οι διαδοχικές αλλαγές στο ίδιο κόμμα μετά το 2011 δεν ήταν ικανές να το κάνουν να ανακάμψει μετά τον τυφώνα της χρεοκοπίας.
• Στη ΝΔ, αντίθετα, η αλλαγή αρχηγού το 2016 αποδείχτηκε ευεργετική και υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Βεβαίως, είχε προηγηθεί η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν κατάφερε να κάνει πράξη όσα είχε υποσχεθεί το αποξένωσε από πλήθος ψηφοφόρων του 2015.Το «χάρισμα» του Αλέξη Τσίπρα δεν αρκούσε.

Για πρώτη φορά σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αντιμέτωπος με μια «σκληρή» διαδοχή. Η δοκιμασία του είναι όσο μεγάλη επειδή έχουν προηγηθεί δύο βαριές ήττες και δεν είχε προοπτική επανόδου σε κυβερνητική τροχιά. Κάπως έτσι προέκυψε ο Κασσελάκης. Το «πώς» και το «γιατί» έχουν αναλυθεί επαρκώς.

Τώρα βρισκόμαστε στο «μετά». Οι ψηφοφόροι μίλησαν και ο Κασσελάκης είναι αρχηγός. Και στην ελληνική πολιτική ζωή ο αρχηγός είναι περίπου το παν. Ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα της Αριστεράς με όργανα και μεγαλύτερη συλλογικότητα, ο ρόλος του αρχηγού μετά το 2012 ήταν σχεδόν απόλυτος. Ο Τσίπρας ήταν αδιαμφισβήτητος και τον είχαν αποδεχθεί οι πάντες.

Ο κ. Κασσελάκης είναι πρώτος και η κυρία Αχτσιόγλου δεύτερη. Το τσιτάτο του νέου αρχηγού ότι «και ο δεύτερος πρώτος είναι» είναι άλλη μια χαριτωμενιά. Εν προκειμένω η δεύτερη, η κυρία Αχτσιόγλου, έχει την ιδιότητα της συν-διεκδικήτριας της ηγεσίας και τίποτα περισσότερο. Είτε αναλάμβανε κάποιο αξίωμα, όπως της πρότεινε ο αρχηγός, είτε όχι, δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα.

Ο νέος αρχηγός (πρέπει να) έχει την ευχέρεια να κάνει τις αλλαγές που του δίνει η θέση του. Του το επιτρέπει η πλειοψηφία που τον εξέλεξε. Η μειοψηφία θα του ασκεί κριτική, αλλά δεν μπορεί-και δεν έχει δικαίωμα- να τον εμποδίσει.

Υπό αυτήν την οπτική, ο «ανταρτοπόλεμος» δεν έχει νόημα. Αν τα πράγμα φτάσουν στα άκρα και η μειοψηφία κρίνει ότι ο νέος αρχηγός ξεπερνά τα εσκαμμένα, αλλάζοντας το dna ενός κόμματος της Αριστεράς, τότε θα έχει κάθε λόγο να το καταγγείλει και να μη συμμετάσχει στο «ανοσιούργημα». Κοινώς να αποχωρήσει.

Ο Κασσελάκης θα δώσει πολύ σύντομα δείγματα γραφής για το «που θα το πάει». Και θα κριθεί. Θα φανεί αν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όσων τον ψήφισαν για να «αναστήσει» τον ΣΥΡΙΖΑ ή αν ήταν ένας διάττων αστήρ, μια φούσκα που θα σκάσει. Η εικόνα δεν θα μπορεί να κρύβει για πολύ ακόμη την πραγματικότητα.