Οι ναζί δεν φεύγουν από τα γήπεδα με ευχολόγια

Το πανό που ανέβηκε για την «ελευθερία» των «Bad Boys» της Ντιναμό Ζάγκρεμπ στο γήπεδο της Λεωφόρου λίγο πριν από το ντέρμπι Παναθηναϊκού-ΑΕΚ υπενθύμισε στον καθένα μας τη ζοφερή πραγματικότητα. Τα ελληνικά γήπεδα παραμένουν ένας χώρος όπου δραστηριοποιούνται φασιστικά γκρουπ οπαδών.

Προφανώς το πανό δεν εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού, άλλωστε μόλις άνοιξε και εμφανίστηκε το σύνθημα, οι υπόλοιπες «θύρες» της Λεωφόρου άρχισαν να αποδοκιμάζουν το πέταλο των οργανωμένων.

Εκατοντάδες ήταν και τα σχετικά σχόλια στα social media που εξέφραζαν τη δυσφορία και τον αποτροπιασμό των φίλων του Παναθηναϊκού στη συγκεκριμένη ενέργεια.

Υπήρξαν, βεβαίως, και υποστηρικτές που με έωλα επιχειρήματα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Το πανό κατέβηκε, καθώς η ΑΕΚ απειλούσε με αποχώρηση αν παρέμενε πίσω από την εστία στη «Θύρα 13». Οι άνθρωποι του γηπέδου το κατέβασαν, εκείνοι που το ανέβασαν ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, η δουλειά τους, ωστόσο, είχε γίνει.

Το μήνυμα τους είχε σταλεί, είτε αποδοκίμαζαν οι υπόλοιποι οπαδοί του Παναθηναϊκού, είτε απειλούσε η ΑΕΚ, είτε όλοι μαζί ντρεπόμασταν για το που καταντήσαμε.

Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, όπως όλες οι ΠΑΕ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, δεν καταδίκασε -έστω για τα μάτια του κόσμου- την ενέργεια της φασιστικής μειοψηφίας. Η ανοχή, όμως, το «δεν βαριέσαι, εκατό, διακόσιοι είναι» επώασε το αυγό του φιδιού, εδώ και χρόνια.

Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής», ο Δημήτρης Ψαρράς, υπενθυμίζει ότι το ναζιστικό μόρφωμα στην πρώτη του «μεταμφίεση» φορούσε αθλητικά. Η περίφημη «Γαλάζια Στρατιά» δεν ήταν παρά ένα παρακλάδι της Χ.Α

Ο συγκεκριμένος «σύνδεσμος» φιλάθλων της Εθνικής Ομάδας έκανε την πρώτη του εμφάνιση τον Νοέμβριο του μακρινού 2001, όταν η ΕΠΟ συζητούσε μια πιθανή συνδιοργάνωση του Euro με την Τουρκία.

Αργότερα -το 2004- κυνηγούσε … όσους μαυριδερούς, τολμούσαν να βρίσκονται στην Ομόνοια στα επινίκια της κατάκτησης του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, τα μέλη της βγαίνουν ανερυθρίαστα σε διάφορες εκπομπές να κάνουν δηλώσεις.

Στην έδρα της στο Παγκράτι η «Γαλάζια Στρατιά» συστεγάζεται με το παράρτημα της Χρυσής Αυγής, ενώ κάποια στιγμή ο Ηλίας Παναγιώταρος θα δηλώσει υπερήφανο μέλος τόσο της Χ.Α όσο και της «Στρατιάς».

Οι νεοφασίστες κατάφεραν, εν τέλει, να διεισδύσουν στο ποδόσφαιρο αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία σχεδόν όλων των συνδέσμων οπαδών. Το είχαν επιχειρήσει και στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 80, όταν η εμφάνιση των χούλιγκαν σε μια κακέκτυπη αντιγραφή των αντίστοιχων του εξωτερικού, προλείανε το σχετικό έδαφος.

Πρόσφατα στο ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ ανέβηκε πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα που είχε κάνει η εκπομπή «Εδώ και σήμερα» για το φαινόμενο των χούλιγκαν.

Οι συνεντεύξεις που είχε πάρει ο Γιάννης Βλαστάρης ήταν ενδεικτικές του τρόπου σκέψης των νεαρών φανατικών εκείνης της εποχής, ενώ στη συζήτηση που ακολούθησε με συντονιστή τον Μάκη Γιομπαζολιά, αναδεικνύει την απόπειρα φασιστικών στοιχείων να διεισδύσουν στις τάξεις των τότε οργανωμένων οπαδών.

Ο τότε αστυνομικός διευθυντής, Μανόλης Σηφάκης επισημαίνει την προσπάθεια αυτών των μειοψηφιών να οδηγήσουν την ευρεία μάζα των οπαδών σε βίαιη συμπεριφορά.

Οι ομιλητές επισημαίνουν ότι η συστηματική απολιτικοποίηση αυτών των νέων (νο πολίτικα που λέμε) οδηγεί εν τέλει στον εκφασισμό, την ώρα που η Πολιτεία κυρίως με το σύστημα εκπαίδευσης, κωφεύει.

Ο καθηγητής Νομικής, Γιάννης Μεταξάς, σημειώνει ότι ο φασισμός δεν επιβιώνει όταν εκφράζεται ανοιχτά κι έτσι επιδιώκει με έμμεσο τρόπο να περάσει την ιδεολογία του στη μάζα.

Το 1982 το καμπανάκι χτυπούσε ηχηρά. Όταν, μάλιστα, εμφανίστηκε η ΝΟΠΟ (Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών) στην οποία συμμετείχε -σε νεαρή ηλικία- ο Ηλ.Παναγιώταρος, υπήρξε άμεση αντίδραση. Η οργάνωση διαλύθηκε με τη συνεργασία της τότε διοίκησης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και της αστυνομίας.

Την τελευταία 20ετία η ελληνική κοινωνία άρχισε σιγά-σιγά να διαβρώνεται εκ νέου. Τα χρόνια της κρίσης αποτέλεσαν μια πρώτη ευκαιρία για τους φασίστες να γίνουν μέχρι και πρότυπα συμπεριφοράς, καθώς σε στημένες σκηνές «βοηθούσαν τις έρημες τις  γιαγιάδες να κάνουν αναλήψεις από τα ΑΤΜ» -ενώ στην πραγματικότητα ο Χρυσαυγίτης «εξυπηρετούσε» τη δική του γιαγιά και όλως τυχαίως κάποιος άλλος τον βιντεοσκοπούσε.

Επιφανείς δημοσιογράφοι και αργότερα βουλευτές μιλούσαν στην τηλεόραση για μια άλλη «σοβαρή Χρυσή Αυγή», που θα μπορούσε να διαδραματίσει και ρόλο συγκυβερνήτη.

Μέσα στη γενική σύγχυση οι ναζί επανήλθαν στο ποδόσφαιρο, έχοντας ξεκινήσει από την υποτίθεται «αγνή υποστήριξη των εθνικών ομάδων». Το επίσημο έντυπο της Χρυσής Αυγής, όπως γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς, χαιρέτιζε μια εθνικιστική ανακοίνωση ενός συνδέσμου οπαδών του ΠΑΟΚ, τονίζοντας ότι «τόσο στις μεγάλες ομάδες των Αθηνών, όσο και στις επαρχιακές ομάδες υπάρχουν ισχυροί πυρήνες εθνικιστών οπαδών. Έχουμε διατυπώσει και στο παρελθόν πως οι χώροι των αθλητικών συναντήσεων προσφέρονται για την προώθηση των εθνικιστικών θέσεων και των ιδεωδών και φυσικά δεν θα μείνουμε άπραγοι στο συγκεκριμένο τομέα. Το θέμα αυτό έχει πολύ «ψωμί» για να το αφήσουμε ανεκμετάλλευτο».

Θα προσθέταμε και πολύ ελεύθερο πεδίο.

Οι όποιοι αρμόδιοι εξακολουθούσαν να κωφεύουν, η Αριστερά ειδικά στο χώρο του ποδοσφαίρου κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, οι διοικήσεις των ΠΑΕ αδιαφορούσαν προκλητικά, ο αθλητικός και μη Τύπος έσπρωχνε κάτω από το χαλάκι, τραμπουκισμούς, μπούλινγκ, ανοιγμένα κεφάλια, επεισόδια που ξεπερνούσαν ένα «συνηθισμένο» οπαδικό ραντεβού.

Οι θύρες των οργανωμένων έγιναν βορά των ναζί, αλώθηκαν από μειοψηφίες μεν, πολύ ισχυρές δε, για να επιβάλλουν τους νόμους και τα πανό τους.

Όλα αυτά δεν ξεριζώνονται με ευχολόγια, ή με δυο-τρεις αναρτήσεις στο twitter. Χρειάζεται συνολικό σχέδιο, που θα εκπονήσει -αν μπορεί- η επίσημη Πολιτεία σε συνεργασία με τις διοικήσεις των ΠΑΕ, την αστυνομία και την συμπαράσταση των υπόλοιπων φιλάθλων.

Με εξαίρεση τους τελευταίους, όμως, όλους τους υπόλοιπους δεν τους βλέπουμε και πολύ … πρόθυμους να επέμβουν.