Δύο άντρες και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια

Δύο άντρες και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια.

Ένας άντρας και μία γυναίκα και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια.

Δύο γυναίκες και ένα σκυλί συνιστούν οικογένεια.

Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και αφαιρέστε ένα παιδί, ή δύο παιδιά ή περισσότερα. Και πάλι θα συνιστούν οικογένεια.

Αν θέλετε προσθέστε ή αφαιρέστε και μια γάτα. Ή δύο γάτες.

Ή τρεις.

Και πάλι θα συνιστούν οικογένεια.

Δύο άντρες που ζουν μαζί χωρίς παιδιά, σκυλιά και γατιά, και πάλι συνιστούν οικογένεια.

Δύο γυναίκες που ζουν μαζί χωρίς παιδιά, σκυλιά και γατιά, και πάλι συνιστούν οικογένεια.

Μία γυναίκα και ένας άντρας που ζουν μαζί χωρίς παιδιά, σκυλιά και γατιά, και πάλι συνιστούν οικογένεια. Που επέλεξαν να ζουν χωρίς παιδιά. Και πάλι είναι οικογένεια.

Γενικά οικογένεια είναι η εμπιστοσύνη. Ο σεβασμός. Η ειλικρίνεια. Το νοιάξιμο. Η συντροφικότητα. Η κατανόηση. Δεν είναι τα ψέματα. Δεν είναι τα στερεότυπα. Δεν είναι η επιβολή. Δεν είναι οι προκαταλήψεις. Δεν είναι τα “πρέπει”.

Είναι τα κοινά θέλω.

Είναι και τα λάθη, τα παράπονα, τα προβλήματα, οι γκρίνιες, αλλά πάνω απ’ όλα είναι η αμοιβαιότητα και το “μαζί”.

Είναι οι συμβιβασμοί που γίνονται ως υπέρβαση για τον άλλο.

Οικογένεια είναι επίσης η προσπάθεια, η επιμονή και η ισότιμη σχέση.

Είναι η Αγάπη και μόνο αυτή.

Κι όπως “έλεγε” ο Otis στην πρώτη σεζόν του Sex Education:

“Love isn’t about grand gestures, or the moon and the stars. It’s just dumb luck.

And sometimes, you meet someone who feels the same way. And then sometimes you’re unlucky. But one day, you’re gonna meet someone who appreciates you for who you are. I mean, there’s seven billion people on the planet.

I know one of them is gonna climb up on a moon for you”.

Αν θέλει κανείς λοιπόν να κρίνει τον Κασσελάκη και τον κάθε Κασσελάκη, μπορεί να το κάνει βάσει πολιτικής και παραπολιτικής, ή απολίτικης στάσης. Τα υπόλοιπα είναι casual ή “παραδοσιακός” ρατσισμός, είναι τα απόνερα ενός βόθρου που θρονιάζει στα θεμέλια της Αγίας και παραδοσιακής, ελληνικής οικογένειας.

Ναι, να συζητήσουμε για το τι είναι Αριστερό, τι είναι προοδευτικό, τι είναι κεντρώο και τι είναι νεο-φιλελεύθερο. Το να συζητάμε όμως ακόμη για το τι είναι οικογένεια, ποιος δικαιούται και ποιος αποκλείεται a priori από το να μεγαλώνει ένα παιδί στο σπίτι του, τι είναι “πρέπον” και τι όχι, αυτό είναι σίγουρα η βαθύτερη συντήρηση που εδράζει στο συλλογικό μας DNA. Επιπλέον, το να αναμοχλεύονται ομοφοβικά σχόλια στα social media, να διακινούνται αναχρονιστικά “τσιτάτα” με αφορμή την τρέχουσα “Κασσελακιάδα”, είναι η αυτοεκπληρούμενη επιβεβαίωση της διαχρονικής παθογένειας που διαπερνά την κοινωνική ραχοκοκαλιά, δείχνοντας πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε μπροστά μας.

Κι αν πρέπει να μιλήσουμε -ξανά- για το ποιος και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να υιοθετήσει στην Ελλάδα του 2023 ένα παιδί, τότε πρέπει να μιλήσουμε για ένα ουσιαστικό ρυθμιστικό πλαίσιο που να διέπει τις υιοθεσίες, ανεξαρτήτως φύλου γονέων για να φτάσουμε στην αποϊδρυματοποίηση (διεθνώς όλες οι έρευνες καταδεικνύουν πως τα παιδιά ομόφυλων οικογενειών δείχνουν μεγαλύτερη αποδοχή στη διαφορετικότητα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών δεν επηρεάζει τον δικό τους, ενώ το μοναδικό μειονέκτημα είναι πως ενδέχεται να αισθάνονται μέρος ενός περιθωριοποιημένου υποσυνόλου, ανάλογα με το μέρος όπου μεγαλώνουν)

Και να μιλήσουμε και για τη βία πίσω από τις κλειστές πόρτες. Για τις λεκτικές και τις σωματικές κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών από τα “straight” ζευγάρια, για τις νευρώσεις και τις γονεϊκές εμμονές που κληροδοτούνται στις επόμενες γενιές με μαθηματική ακρίβεια και με ρυθμό που τείνει να γίνει καρκίνωμα – από τα “κανονικά” ζευγάρια, για την πελατειακή λογική και τη λαμογιά που “διδάσκονται” στα σαλόνια των “καθώς πρέπει” νοικοκυριών, για τις ζωές εκείνων των εφήβων που ήρθαν στον κόσμο από “σωστά” ζευγάρια και ξεσπούν τη μιζέρια τους στον δρόμο.

Δηλαδή να μιλήσουμε για την υποκρισία.

Το τι δεν έχουμε πράξει ακόμη ως Πρόνοια, το ότι ακόμη ομόφυλες οικογένειες ζουν στη “σκιά” και στα όρια της νομοθεσίας, είναι στοιχεία που δείχνουν το τι πραγματικά είμαστε ως Κράτος. Και τι δεν είμαστε.

Γιατί στην Ελλάδα του 2023 η έννοια του να “έχεις” ένα παιδί, είναι ακόμη για πολλούς, κυριολεκτική. Ως ιδιοκτησία. Και όχι ως δόσιμο, άνευ όρων.