Μια μαρτυρία μέσα από τον Βόλο: “Στολιστήκαμε” περιμένοντας την καταστροφή

“Πότε άραγε θα ξαναδώ την πόλη μου όπως την ήξερα;” σκεφτόμουν μες το ταξί που με πήγαινε προς Αθήνα περνώντας τη γεμάτη λασπες Λαμπράκη, έξω απο το Δημαρχειο της πόλης.

Το να διαμένεις στον Βόλο τους τελευταίους δύο μήνες, είναι κάτι που σίγουρα απαιτεί γερά νεύρα και υπομονή.

Βρισκόμαστε αρχές Σεπτέμβρη και προσπαθούμε να συνέλθουμε απο τις πυρκαγιές των προηγούμενων εβδομάδων όπου έφτασαν μέχρι την ανατίναξη πυρομαχικών στην 111 πτέρυγα μάχης, ενώ καταφθάνει το πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας Daniel.

Για δύο μέρες τα μπουμπουνητά και η ανελέητη καταιγίδα μαστίζουν τη Θεσσαλία και τον Βόλο. Δέκα η ώρα το πρωί και ενώ η επέλαση της κακοκαιρίας ήταν γνωστή εδώ και μέρες, αποφασίζεται απαγόρευση κυκλοφορίας στον Βόλο.

Ο Δήμαρχος Αχιλλέας Μπέος βγαλμένος σαν απο Αμερικάνικη ταινία καταστροφής βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο έξω απο το Δημαρχείο, παρουσία πάντα κάμερας να φωνάζει στα αυτοκίνητα να γυρίσουν πίσω.

Οι περισσότεροι πολίτες ήταν ήδη στις δουλειές τους, επικρατεί χάος και κυκλοφοριακό κομφούζιο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καθαριστούν τα φρεάτια έστω και την ύστατη ώρα.

Το ρεύμα κόβεται το ίδιο βράδυ και ελάχιστα αργότερα ακολουθέι το νερό. Μετα δύο μέρες κατακλυσμού η εικόνα προσιδιάζει σε βιβλική καταστροφή.

Άνθρωποι πνιγμένοι, εκατόμβες ζώων, κατεστραμμένες γέφυρες, ολοκλήρα χωριά παραδωμένα στη λάσπη, μια πόλη σε πλήρη διάλυση.

Είναι δύσκολο να αντιληφθείς το μέγεθος της καταστροφής απο τα βίντεο και τις περιγραφές. Ζήσαμε έναν πραγματικό εφιάλτη και έναν επαπειλούμενο υγειονομικό κίνδυνο, αφου αν και το νερό ήρθε μετα 6-7 μέρες, με κατεστραμμένο το υδροδοτικό δίκτυο, έκανε να γίνει κατάλληλο για πόση και υγιεινή, κοντά στις 15.

Ο Βόλος δε – και ενώ οι ώρες είναι δραματικές – αργεί μέρες να κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ενώ οι μετεωρολόγοι προειδοποιούσαν ήδη για νέα κακοκαιρία πάνω απο την πόλη μας. Σε αυτές τις συνθήκες και ενώ Περιφέρεια και Δήμος μάχονταν για το τις πταίει για τα ανείπωτα χάλια μας, και η ανάγκη για προετοιμασία της πόλης μας έναντι του επερχόμενου κύματος ήταν κάτι παραπάνω απο προφανής, η Δημοτική Αρχή αποφάσισε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να αρχίσει, και να διαθέσει προφανώς Δημοτικούς υπαλλήλους για αυτή τη δουλειά, τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό!!!!

Έτσι λοιπον οι επομενες μέρες περνούσαν με φρεάτια γεμισμένα, πόλη ανοχύρωτη, δρόμους μες την λάσπη ακόμη και σε πολυσύχναστες κεντρικές συνοικίες, και ελάχιστα πριν την επέλαση του Elias, μια πόλη να φορά τα γιορτινά της που αν προλάβαιναν να ανάψουν θα έκαναν εξαιρετικό contrast με τα λασπόνερα…

Μες τις λασπες αλλωστε δεν είμαστε μόνο από την κακοκαιρία. Η αθυροστομία, ο σεξισμός και οι προπηλακισμοι πολιτών και εθελοντών απο τον ίδιο τον Αχιλλέα Μπεο όλο αυτο το διάστημα, όχι ότι πριν δεν επιδιδόταν στο σπορ, είναι καθημερινό φαινόμενο. Τις τελευταίες μέρες δε, εφτασε στο πικ του με το βρέξιμο πολίτη- υποψηφίο αντίπαλου συνδυασμού με την μανίκα, αλλά και το περίφημο χαστούκι σε πλημμυροπαθή που τον έβρισε αγανακτισμένος για τα χαλια μας. Ξέρετε, αυτά οταν τα παρακολουθουμε στα βιντεάκια, πέρα από τη γενικότερη αποστροφή προκαλούν και ενα “καλαμπούρι”. Όταν όμως ζεις μέσα σε αυτά, το περιβάλλον καταντά αποπνικτικό.

Μοναδική ίσως νότα “χαράς” τον τελευταίο μήνα σε όλη αυτή την καταστροφή, είναι η αλληλεγγύη. Όλες αυτες τις μέρες ουδείς έμεινε μόνος. Ο “άλλος ανθρωπος” με τη συνδρομή των Βολιωτών μαγείρευε, χιλιάδες νερά μοιράστηκαν σε οικογένειες χωρίς τις τυμπανοκρουσίες του Δήμου, που άλλωστε ηταν υποχρέωσή του, κομματικές νεολαιες αλλά και απλοί εθελοντές καθάρισαν σπιτιά, έσωσαν ζώα, έδωσαν δύναμη σε εκείνους που έχασαν την ελπίδα τους. Μιλάμε για μια πραγματική καταιγίδα αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης, αφού ελλείψει ουσιώδους κρατικής βοήθειας, ο όρος “συνάνθρωπος” απέκτησε ξανά την ουσιαστική του έννοια.

Αν με ρωτάς, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, επιλεγω να κρατήσω αυτό… Μέχρι την επομενη συμφορά.

*H Αθηνά Μαρία Λαόπόδη είναι Digital marketing Specialist, κάτοχος BSc ψυχολογίας – Msc νευροεπιστήμες και γνωστικής επιστήμης.