Τα καρέλια σπέσιαλ του Γιάννη Ιωαννίδη, η προφητεία και ο Πανένκα

Τον Γιάννη Ιωαννίδη τον γνώρισα … από το τηλέφωνο. Γύρω στις 3 το μεσημέρι, στο Γραφείο του στην Αγροτική Τράπεζα της Θεσσαλονίκης, απαντούσε στις κλήσεις των δημοσιογράφων από την Αθήνα. Ο Άρης είχε αρχίσει να χτίζει το μύθο της ανίκητης ομάδας, που κάποια χρόνια αργότερα ο Μάκης Δενδρινός την μετονόμασε σε αυτοκρατορία.

Μετά τον συνάντησα μαζί με τους άλλους πέντε-έξι συναδέλφους που διακονούσαμε σχεδόν 40 χρόνια πριν το μπασκετικό ρεπορτάζ σε ένα από τα ατέλειωτα ξενύχτια του ξανθού και των τότε συνεργατών του στο ξενοδοχείο που κατέλυε ο Άρης όταν ερχόταν στην Αθήνα.

«Πάτε και τον ακούτε σαν τον Βούδα…» μας χλεύαζε σαρκαστικά ο Στιβ Γιατζόγλου για εκείνες τις πρώτες μυσταγωγίες με οικοδεσπότη τον «ξανθό».
Εκεί έμαθα τα πρώτα του χούγια που είχαν αφετηρία πάντοτε ένα γούρι. Ο (απαραίτητα) κίτρινος αναπτήρας του ήταν σημαδεμένος με μια χαρακιά για να μην τον μπερδεύει με άλλους παρόμοιους και τον χάσει.

Ο Γιάννης κάπνιζε αρειμανίως. Την τελευταία ρουφηξιά -όσο επιτρεπόταν το κάπνισμα στα γήπεδα- την έπαιρνε (για γούρι) λίγο πριν από το τζάμπολ, πετώντας το σχεδόν ολόκληρο τσιγάρο του, πίσω από το πλέξι γκλας. Ήταν μια ιεροτελεστία όλα αυτά. Όπως και το ντοσιέ που δεν είχε τίποτε μέσα (!) αλλά έμπαινε όρθιο σε ένα από τα πόδια της δεύτερης καρέκλας του πάγκου.

Ανυποψίαστος νεαρός, σκέτο μειράκιον όπως μας έλεγαν και οι παλιότεροι συνάδελφοι, δεν δίσταζα να του τρακάρω αρκετά τσιγάρα, άσχετα αν τα Καρέλια Σπέσιαλ που προτιμούσε σχεδόν δεν … καπνίζονταν. Όταν όμως είσαι «χαρμάνης», καπνίζεις τα πάντα και κυρίως τη μάρκα Σαβρω (σαν βρώ καπνίζω, σαν δεν βρώ, όχι)

Πήρα, λοιπόν, ένα, δυο, τρία τσιγάρα, στο τέταρτο ένιωσα το χέρι του να με σταματάει. «Όχι άλλο» μου’ πε. Νόμιζα ότι ήθελε να με προστατεύσει να μην καπνίσω περισσότερο. Όσοι ήξεραν τι συνέβαινε, χαμογέλασαν. Αργότερα μου εξήγησαν το όνειρο. Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα, άρα βρισκόμασταν σε «ημέρα αγώνα» και το γούρι υπαγόρευε να μην δίνει τσιγάρα (ούτε φωτιά) σε κανέναν!

Σε αυτά ο Ιωαννίδης δεν σήκωνε κουβέντα. Οι προλήψεις του ήταν νόμος. Κάποτε στην Αμβέρσα και μετά από ένα αγώνα με τη Μάες Πιλς, ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού Γιώργος Σαλονίκης, τρέμοντας από ένα ξαφνικό κρυολόγημα, μέσα σε κρύο και βροχή τον θερμοπαρακαλούσε να μπει στο πούλμαν της ομάδας για να πάει μια ώρα πιο γρήγορα στο ξενοδοχείο. Μόνο, που στο πούλμαν δεν έμπαινε κανείς πλην του Ιωαννίδη των παικτών (που κάθονταν μάλιστα σε συγκεκριμένες θέσεις) και των πέντε-έξι συνεργατών του.

«Γιώργο έχεις δίκιο, αλλά δεν γίνεται…» του απάντησε, βγάζοντας μάλιστα το μπουφάν του για να τον παροτρύνει: «Να πάρε αυτό να ζεσταθείς και να καλέσουμε ένα ταξί»!

Η προφητεία για το μπάσκετ

Ο Ιωαννίδης μπορεί να μιλούσε περί παντός του επιστητού, να φιλοσοφούσε και να πολιτικολογούσε, ήταν ωστόσο ένας μανιακός του μπάσκετ.
Και ήθελε τους ανθρώπους του σπορ να μην το αφήνουν για λογαριασμό άλλων. Στο Αλεξάνδρειο οι μάχες του για τις ώρες που θα προπονούνται σε σχέση με την ομάδα βόλεϊ ήταν παροιμιώδεις.

Και σε εκείνες τις πρώτες συνάξεις με τους δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο, είχε προφητεύσει την πλήρη κυριαρχία του μπάσκετ και σε δημοσιογραφικό επίπεδο.

Τότε όλοι οι μη ποδοσφαιρικοί ρεπόρτερ, αν ήθελαν να καταξιωθούν σαν αθλητικοί συντάκτες έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθούν και με το ποδόσφαιρο.
Σε ένα βράδυ, λοιπόν, του 1985 έχοντας πιάσει μια ανάλογη κουβέντα ακούει τον Βασίλη Σκουντή να του λέει ότι το ρεπορτάζ του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, που είχε αναλάβει για τον «Ελεύθερο Τύπο» ήταν -για τα δεδομένα της εποχής- ανώτερο του μπάσκετ.

Ο Ιωαννίδης άναψε ένα τσιγάρο και είπε: «Βασίλη άσε το ποδόσφαιρο και το πόλο (έκανε κι αυτό το ρεπορτάζ ο Σκουντής) και γράφε μόνο για μπάσκετ. Σε δυο χρόνια εσείς θα είστε οι πιο περιζήτητοι ρεπόρτερ στις εφημερίδες».

Δυο χρόνια αργότερα, το Ευρωμπάσκετ 87 και ο θρίαμβος της Εθνικής σηματοδοτούσε τις εξελίξεις που προφήτευε με μαθηματική ακρίβεια ο ξανθός…

Και παίρνει την μπάλα ο Πανένκα

Με το πέρασμα του χρόνου οι βραδιές στα ξενοδοχεία όπου αγόρευε ο Ιωαννίδης, είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό ήταν κάτι σαν το τρίτο ημίχρονο (και … τέταρτο μαζί) ημίχρονο των αγώνων που καλύπταμε.

Είναι γνωστό ότι ο Γιάννης δεν άντεχε την ήττα. Ζούσε και ανέπνεε για τη νίκη, με κάθε τρόπο, μέχρι παρεξηγήσεως. Όταν η ομάδα του έχανε, δεν ήθελε να μιλάει πολύ για το παιχνίδι (εκτός αν υπήρχε κάποια εξόφθαλμη διαιτητική απόφαση για να τον εξαγριώσει) αλλά ούτε και να κοιμηθεί νωρίς.

Κάπως έτσι ξεστράτιζε και η κουβέντα. Πήγαινε σε διάφορα απίθανα θέματα, εκεί που δεν υπήρχε περίπτωση κάποια στιγμή να επανέλθει το θέμα της ήττας που είχε προηγηθεί.

Στο μακρινό 1993, ο Ολυμπιακός διεκδικούσε την πρόκριση του στο φάιναλ-φορ της Αθήνας με αντίπαλο τη Λιμόζ. Οι Γάλλοι ήταν αυτοί που άρπαξαν το εισιτήριο (και στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στο Φάληρο) με οδυνηρό για τον Ολυμπιακό τρόπο και τη μοιραία φάση όπου ο Πάσπαλι πάτησε τη γραμμή πριν οι «ερυθρόλευκοι» κάνουν τη τελευταία τους επίθεση για τη νίκη.

Στο ξενοδοχείο του Ολυμπιακού ο Ιωαννίδης ήταν σκασμένος. Κι εκείνο το βράδυ, θυμήθηκε μέχρι και το πέναλτι του Αντονίν Πανένκα στον τελικό Τσεχοσλοβακίας-Δ.Γερμανίας για το Κύπελλο Εθνών (το Euro, δηλαδή) 1976.

Λες και το ζούσε ξανά, λεπτό προς λεπτό, τη διαδικασία των πέναλτι, πάνω στο αποκορύφωμα, πετάχτηκε όρθιος και μιμήθηκε το χτύπημα του Τσέχου στράικερ φωνάζοντας : «Και έρχεται ο Πανένκα, τσουπ κάνει το πέναλτι και … τέζα ο Μάγερ και οι Γερμανοί»!

Όρθιος στο αεροπλάνο για Λάρισα

Το άλλο του χούι ήταν να αγορεύει και στα αεροπλάνα. Και κυρίως να μη νιώθει κανένα φόβο στον αέρα, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Θυμάμαι μια τέτοια τρελή πτήση, με ένα ελικοφόρο των 40 θέσεων, με προορισμό το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Λάρισας. Για να μην ταλαιπωρηθεί η ομάδα μπαίνοντας στο πούλμαν για μια διαδρομή τεσσάρων και βάλε ωρών (κι άλλες τόσες η επιστροφή) ο Ολυμπιακός είχε κλείσει μια πτήση τσάρτερ εξπρές.

Σημειώστε ότι ο Γιώργος Σιγάλας, αλλά και ο μάνατζερ του Ολυμπιακού Γιάννης Γιαννάκης είχαν μια σχεδόν παθολογική φοβία με τα αεροπλάνα.
Σε αυτό το μικρό αεροπλανάκι, ο Ιωαννίδης δεν είχε καθισιό. Έχοντας στα νιάτα του κάνει μαθήματα αεροπλοΐας, για να υλοποιήσει το παιδικό του όνειρο να γίνει πιλότος, ανέλυε τα πάντα, εξηγούσε γιατί «δεν γίνεται να πέσουμε».

Κάποια στιγμή, μάλιστα, έλυσε τη ζώνη του και σηκώθηκε όρθιος ενώ ακόμα βρισκόμασταν στην απογείωση, με αποτέλεσμα να εκραγεί ο Γιάννης Γιαννάκης και να παρακαλέσει την μοναδική αεροσυνοδό «να τον καθίσει επιτέλους κάτω»!
Έτσι ήταν ο Ιωαννίδης. Φωνακλάς, απρόβλεπτος, πολυσχιδής, εμμονικός. Ποτέ δεν έπληττες μαζί του. Και κάθε φορά είτε μάθαινες κάτι, είτε έλεγες «πω-πω τι περάσαμε κι απόψε».

Καλό ταξίδι κόουτς. Σε ευχαριστούμε για όλα…