Ούτε εμπνέει, ούτε συγκινεί, ούτε πείθει μέχρι τώρα ο Κασσελάκης

Για τη νέα ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ήττα στο όριο της κατάρρευσης και σήμα υπαρξιακού συγκλονισμού, δεν ευθύνεται ο Στέφανος Κασσελάκης. Πρώτον, γιατί οι υποψήφιοι για την Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν ήταν δική του επιλογή ή της νέας ηγεσίας εν συνόλω.

Δεύτερον, διότι οι επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον συγκεκριμένο χώρο ήταν πάντοτε χλωμές. Και, τρίτον, γιατί βρίσκεται, φρέσκος ακόμη στο τιμόνι, εν μέσω παραλυτικών διενέξεων και σαφούς αποδοκιμασίας από ικανό μέρος στελεχών του κόμματος.

Όμως… Ναι, αυτό το καταλυτικό «όμως» υπάρχει και ορθώνεται αντιρρητικό τόσο για την εν γένει παρουσία του Κασσελάκη, όσο και για το κύμα αισιοδοξίας που δημιούργησε η εκλογή του στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό το «όμως» συνοψίζεται πολύ απλά στο εξής: ο νέος ηγέτης μπορεί να ενθουσίασε μέρος του κόμματος, αλλά μέχρι στιγμής ούτε εμπνέει, ούτε συγκινεί, ούτε πείθει την κοινωνία.

Θα περίμενε κανείς ότι η θυελλώδης είσοδός του στο πολιτικό προσκήνιο, η άνετη επικράτησή του έναντι του κομματικού ιερατείου και η πολύφημη νέα γλώσσα και φρεσκάδα του, θα ενδιέφεραν – πολλώ μάλλον: θα συγκινούσαν- ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Δυστυχώς για τον Κασσελάκη, αυτό δεν συνέβη. Το πολύβουο νικητήριο πάρτι και οι φωτοβολίδες που το συνόδευσαν μοιάζει μετά το τέλος της εσωκομματικής νίκης σαν πάρτι στην ερημιά, που ενδιαφέρει μονάχα τους συμμετέχοντες. Γιατί, όμως;

1) Διότι ο νέος αρχηγός κατανάλωσε λιγωτικά την πόζα και το εγώ του σε μια ναρκισσιστική έκρηξη αυτοαναφορικότητας που μοιραία κατέληξε μπούμερανγκ.

Ποιόν ενδιαφέρει, αλήθεια, αν ο σύντροφός του θα βοηθήσει την Ελλάδα; Και τι είδους προοδευτική σκέψη είναι η αναφορά του στα δυό αγόρια που θέλει να αποκτήσει μέσω παρένθετης μητέρας, ώστε να…μεταβιβαστούν τα χαρακτηριστικά του ζεύγους στα παιδιά τους;

Ευτυχώς, η μονότροπη και άκρως αντιδραστική αυτή προσέγγιση, δείγμα του προσωπικού του credo, αποδοκιμάστηκε ακαριαία τόσο από προσκείμενους σε αυτόν βουλευτές (Ακρίτα), όσο και από αρθρογράφους, με συντριπτικά επιχειρήματα, που δεν έλκουν την προέλευσή τους από τον συντηρητικό χώρο (π.χ. Χρήστος Δεμέτης, εδώ στο NEWS 24/7).

2) Διότι οι επιδείξεις νέας νοοτροπίας και άμεσων προσωπικών παρεμβάσεων συνιστούν την επιτομή ιλαρού λαϊκισμού. Το φτυάρι στον Βόλο και η δωρεά κλιματιστικών στο σχολείο για ΑΜΕΑ αποκαλύπτουν κρεσέντο αντιπολιτικής συμπεριφοράς και φτηνού εντυπωσιασμού.

Είναι λυπηρό το γεγονός το ότι δεν βρέθηκε ουτε ένας βουλευτής κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδος, όπου ο Κασσελάκης είχε το θράσος ή την αφέλεια να αναφέρει την δωρεά ως… μείζονα παρέμβαση, να επισημάνει ότι το σοβαρό Σχέδιο και οι επιλογές για την Οικονομία και την κοινωνία δεν έχουν καμμία σχέση με τις επινοήσεις της πιασάρικης φιλανθρωπίας.

3) Διότι ο κομιστής του «νέου» επιστράτευσε ο,τι παλιό και τοξικό (Πολάκης), ό,τι αντιπροσωπευτικό μηχανισμών και ίντριγκας (Νίκος Παππάς), ο,τι ασήμαντο (Τζάκρη) και συστημικό (Αποστολάκης) για να κοσμήσει τη νέα Κουμουνδούρου και την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.

Εν τέλει, η παρουσία του Κασσελάκη, ένα μείγμα νεομιντιακού λαϊκισμού, αντιφάσεων, αδαημοσύνης και ρηχής ρητορείας μπορεί να βρήκε έδαφος στο φανατισμένο ακροατήριο μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά -να το ξαναπούμε- μέχρι στιγμής δεν εμπνέει, δεν συγκινεί και δεν πείθει την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.

ΥΓ(1): Ο χυδαίος πρωτογονισμός του Μπέου, χειρότερος κι απ΄τη λάσπη που κάλυψε τον Βόλο, συγκροτεί δυναμική επίφοβη υπο την καλύπτρα της λαϊκότητας. Όμως η πιθανή δίωξή του συνιστά εξίσου επίφοβο βήμα, με μοχλό τον τιμωρητικό αντιρατσιστικό νόμο. Ας ελπίσουμε ότι ο Κασσελάκης δεν θα προχωρήσει σε μήνυση, αλλά θα παραδώσει τον απαράδεκτο Μπέο στην κοινή χλεύη.

ΥΓ(2): Οι νέες αθλιότητες του Πολάκη -βαρείς χαρακτηρισμοί εναντίον του Πρετεντέρη και του Χαντζόπουλου- ουδόλως ενόχλησαν ορισμένους προοδευτικούς γραφιάδες. Η σιωπή τους δεν αποκαλύπτει απλώς ανοχή αλλά καραμπινάτη συνενοχή.