ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ OLVIO ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΟΡΝΟ

Ρίσκο να ονομάσει κάποιος το θεατρικό του έργο “Τόρνο”, καθώς για κάποιο απροσδιόριστο λόγο η λέξη δημιουργεί από μόνη της αρνητικά συναισθήματα.
Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τι είναι ο “τόρνος”, μολονότι συνειρμικά ο νους μας στο άκουσμα της λέξης πηγαίνει αμέσως σε ένα συνεργείο. “Δουλειά” του τόρνου, λοιπόν, είναι να σφίγγει ένα αντικείμενο και να το περιστρέφει με μεγάλη ταχύτητα για να το σμιλέψει.

Ο συγγραφέας Γιάννης Κεντρωτάς απόλυτα συνειδητά τιτλοφόρησε έτσι το νεοελληνικό ρεαλιστικό έργο του που μιλάει για τη βία που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην πορεία της ζωής του. Πρόκειται για μία μαύρη κωμωδία που έγραψε το 2015, μεσούσης της διεθνούς και ελληνικής οικονομικής και πολιτικής κρίσης, εμποτισμένη με γενναίες δόσεις σουρεαλισμού. Η υπόθεσή του μιλά στο σήμερα σε πρώτο πρόσωπο, καθώς στους ήρωές του καθρεφτίζεται όλο το τραγικό σύμπαν και ο παραλογισμός μέσα στον οποίο ζούμε, αλλά και η απόλυτη ισοπέδωση που υφιστάμεθα καθημερινά.

Ένας ήρωας που μπαίνει στον Τόρνο

Ο κεντρικός του ήρωας, ο Αλέξης, μεγαλώνει μέσα σε μία οικογένεια μεροκαματιάρηδων. Με μία μητέρα που έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στην εκκλησία και με έναν πατέρα βουτηγμένο στο αλκοόλ, έτοιμο να εκραγεί από τις αδικίες της ζωής και τη βαριά χειρωνακτική δουλειά στην οποία είναι υποχρεωμένος να αναλώνεται καθημερινά.
Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να αποτινάξει ένα οικογενειακό περιβάλλον ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης και να προχωρήσει μπροστά; Ο Αλέξης είναι ένας καλός μαθητής που το όνειρό του είναι να μοιάσει στον μαθηματικό του και να σπουδάσει μαθηματικές επιστήμες. Ομως η ζωή του δείχνει το ανάλγητο πρόσωπό της με όλους τους δυνατούς τρόπους. Μέχρι την τελική έκρηξη…

Το κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά άλλοτε με νατουραλιστικό και άλλοτε με υπερβολικό τρόπο αντικατοπτρίζει τον φαύλο κύκλο των πραγμάτων που παγιδεύει τον σύγχρονο άνθρωπο θέλοντας με τη βία να τον ισιώσει και να τον καθυποτάξει. Ο “Τόρνος” γίνεται ένα συμβολικό κοινωνικό εργαλείο στα χέρια του συγγραφέα, ένα εργαλείο λείανσης, ευθυγράμμισης και εξομάλυνσης των πάντων, που καθιστά αδύνατη την οποιαδήποτε μορφής αντίσταση και που φέρει τελικά τους ήρωες στο σημείο εκκίνησής τους.
Δραματουργικές αδυναμίες δε λείπουν. Η γραφή του Κεντρωτά είναι σε σημεία άγουρη και δεν είναι λίγες οι φορές που οι σουρεαλιστικές ενέσεις του κειμένου, εκείνες που μεγεθύνουν υπερβολικά τις “ατυχίες” της πραγματικότητας του ήρωα, ξαφνιάζουν δυσάρεστα και “πετούν” τον θεατή εκτός κλίματος.

Σωτήρια εδώ αποβαίνει η ρεαλιστική σκηνοθετική ματιά του Μιχάλη Κοιλάκου που εμμένει στη γραμμική παρακολούθηση της ζωής του Αλέξη και σαν να κρατά μία κάμερα στο χέρι μας παρουσιάζει οχτώ σκηνές από τη ζωή του χρησιμοποιώντας με γρήγορο, έξυπνο και λειτουργικό τρόπο τα ευέλικτα σκηνικά της Άννας Σάπκα.
“Υπερόπλο” της παράστασης οι τέσσερις εξαιρετικοί ηθοποιοί της που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Συγκινητικός ο Φοίβος Συμεωνίδης στον ρόλο του Αλέξη, με την ερμηνεία του άλλοτε να μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του και άλλοτε να μας θυμώνει απέναντι στην αδικία και τις ανισότητες της ζωής. Πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος που εκδύονται και απεκδύονται τους πολλαπλούς τους ρόλους ο Ελισσαίος Βλάχος, η Τάνια Παλαιολόγου και ο Σήφης Πολυζωΐδης.

Συμπέρασμα

Ένα πολύ ενδιαφέρον νεόκοπο ελληνικό έργο που συνιστά οξύ κοινωνικό σχόλιο πάνω στην καθημερινή βία που υφιστάμεθα καθημερινά όλοι, και τέσσερις εξαιρετικοί ηθοποιοί που το υποστηρίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.