Δούκας – Ζαχαριάδης: Το θετικό παράδειγμα κόντρα στα “μαγαζάκια”…

Στο βραδινό debate της ΕΡΤ ο, σχεδόν άσημος, υποψήφιος δήμαρχος Χάρης Δούκας έριξε στο καναβάτσο το νυν δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη. Ήταν σε όλα καλύτερός του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τον νικήσει και την Κυριακή. Πλην μεγάλης εκπλήξεως, το πιθανότερο είναι να επανεκλεγεί ο Μπακογιάννης.

Και αυτό θα συμβεί επειδή η ψήφος στην Αθήνα είναι, πρωτίστως, πολιτική. Ο Μπακογιάννης έχει πίσω του τη ΝΔ, η οποία είναι σήμερα το μοναδικό μεγάλο πολιτικό μαγαζί. Αυτό επιβεβαιώθηκε σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, δύο για τη Βουλή τον Μάιο και τον Ιούνιο και μία για την Αυτοδιοίκηση την περασμένη Κυριακή: η ΝΔ κρατάει σταθερά το 40%.

Αντίθετα, ο Δούκας έχει την υποστήριξη δύο μικρομεσαίων «μαγαζιών», όπως είναι το ΠΑΣΟΚ (από το οποίο προέρχεται) και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δύο μαζί στις βουλευτικές εκλογές μόλις που άγγιξαν το 30% και στις δημοτικές λίγο παρακάτω.

Βεβαίως, είναι σημαντικό ότι, μετά από πολλά χρόνια πολεμικής στις μεταξύ τους σχέσεις, οι δύο υποψήφιοί τους στην Αθήνα κατάφεραν να βρουν κοινό βηματισμό. Χάρης Δούκας και Κώστας Ζαχαριάδης είναι το πρώτο παράδειγμα δύο πολιτικών προσώπων από όμορους χώρους, που αφήνουν στη μπάντα τη λογική των «μικρομάγαζων» (των κομμάτων τους) και δείχνουν στους ψηφοφόρους πώς μπορεί να απειληθεί η κυριαρχία του βασικού πολιτικού τους αντιπάλου.

Κι αν στο Δήμο ο τρόπος είναι η συνεργασία, στο γενικό πολιτικό πεδίο χρειάζεται κάτι άλλο. Στις βουλευτικές εκλογές προφανώς δεν μπορεί να γίνει συνεργασία, αφού τα δύο κόμματα είναι ευθέως ανταγωνιστικά. Διεκδικούν ψηφοφόρους από τον ίδιο ευρύ πολιτικό χώρο. Ακριβώς αυτό είναι σήμερα και το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Διότι, για πρώτη φορά στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης, μια κυβέρνηση αισθάνεται παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη, αφού δεν υπάρχει απέναντί της ισχυρός αντίπαλος. Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης υπήρχαν δύο ευθέως ανταγωνιστικά κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) μέχρι το 2009. Και μετά το 2012 ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό διήρκεσε μέχρι το 2023. Στις εκλογές του Μαίου και του Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να είναι κόμμα εξουσίας και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αισθάνεται καμία απειλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε αρχηγό, αλλά αυτή η αλλαγή δεν είχε κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές είχε και νέα πτώση. Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, δεν έδειξε ότι μπορεί να εκμεταλλευθεί την κακοδαιμονία του ΣΥΡΙΖΑ και να κάνει κάποιο άλμα. Η ηγεσία του έχει βάλει στόχο να γίνει δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές του 2024. Αλλά αν αυτό γίνει με ανακατανομή των σημερινών μικρομεσαίων ποσοστών των δύο κομμάτων (πχ ΠΑΣΟΚ 15% και ΣΥΡΙΖΑ 14%), θα έχει γίνει μια τρύπα στο νερό. Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ θα χαμογελούν κάτω από τα (ανύπαρκτα) μουστάκια τους, καθώς θα έχουν στο τσεπάκι και την τρίτη συνεχόμενη τετραετία τους.

Ο συσχετισμός αυτός πρέπει να αλλάξει. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει, αν απέναντι στη σταθερά μεγάλη παράταξη της ΝΔ υπάρχουν τα σημερινά μικρομάγαζα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Η πάλαι ποτέ μεγάλη προοδευτική παράταξη δεν έχει καμιά προοπτική εξουσίας με μικρούς, άντε μεσαίους, «μαγαζάτορες». Χρειάζεται κάτι νέο που θα ενώσει τα επιμέρους κομμάτια και θα κάνει τη ΝΔ τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη να νιώσουν ότι η διακυβέρνηση δεν είναι μονοπώλιό τους.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Το παράδειγμα Δούκα – Ζαχαριάδη στην Αθήνα είναι μια καλή αρχή. Αν το επιβραβεύσουν οι ψηφοφόροι της Κυριακής με υψηλό ποσοστό, θα φανεί και ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Οι κανονικοί αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και οι κανονικοί κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ, που δεν βολεύονται με τα χωριστά μαγαζάκια. Τα οποία το μόνο που καταφέρνουν είναι να αφήνουν τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη στην ησυχία τους και στην ανεξέλεγκτη εξουσία τους…