Η ιστορία πίσω από το τραγούδι της “Παραλίας”

Ένα τραγούδι, είναι ένα μικρό ταξίδι, ειδικά όταν πρόκειται να “ντύσει” πλάνα από μία τηλεοπτική σειρά όπως “Η Παραλία”.

Το “Blazing”, το τραγούδι τίτλων της νέας δραματικής σειράς της ΕΡΤ ερμηνεύει ο Alex Sid (“Άγριες Μέλισσες») και είναι μία δουλειά συλλογική. Το έγραψαν μαζί με τον Δημήτρη Νάσιο (aka Quasamodo) και το ακούμε στην εκτέλεση των Man Called Shadow.

“You sail and I wake up alone
Together, me and my shadow
You dance and I follow alone
Your steps are leading me higher
Remember the distant fire”

Όλα ξεκίνησαν από το video που έστειλε στον Alex και τον Quasamodo ο σκηνοθέτης Στέφανος Μπλάτσος. Δεν χρειάστηκε πολύ για να μεταφερθεί η εικόνα στις νότες ενός πιάνου από τον Δημήτρη Νάσιο και να τραγουδήσει τη μελωδία ο Alex Sid.

Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία πίσω από το “Blazing” μιλήσαμε με τον Δημήτρη Νάσιο (aka Quasamodo) και η συζήτηση είχε ταξιδιάρικη χροιά. Πήγαμε νοητά από το Γουίμπλεντον στα Μάταλα, από τα βινύλια των Led Zeppelin στον Στέλιο Καζαντζίδη και από τον Almodovar στην εξωτική Copacabana.

Πώς προέκυψε το “Blazing”; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία πίσω από το τραγούδι της σειράς “Παραλία”;
“Το Blazing είναι ένα από τα τραγούδια που γράψαμε με τον Άλεξ για τις ανάγκες της σειράς “Η Παραλία”. Γνωρίζοντας ότι θα είναι και το τραγούδι των τίτλων, θέλαμε να ετοιμάσουμε κάτι που να τοποθετεί τον τηλεθεατή άμεσα στον κόσμο και το κλίμα της Παραλίας. Οι στίχοι ξεκίνησαν από τη σύντροφο του, Άννα Ρογκάκου και ήταν η σπίθα που χρειαζόμασταν για να βρούμε την ιστορία του τραγουδιού. Το Blazing μιλάει για την απώλεια, τη μάταιη προσπάθεια και εν τέλει την αποδοχή. Επίσης δεν μπορώ να παραλείψω και την πολύτιμη προσφορά της Θάλειας Παλιβίδας, η οποία με τα δεύτερα φωνητικά της ολοκλήρωσε το Blazing.”

Πώς γνωριστήκατε με τον Alex Sid και ποιο το κόνσεπτ πίσω από τους “Man Called Shadow”.
“Με τον Αλεξ γνωριστήκαμε το 2017 μέσω της Άννας (η σύντροφος του), η οποία τυγχάνει να είναι συμμαθήτρια μου από το δημοτικό. Είχαν μόλις επιστρέψει από την Αγγλία και κανονίσαμε να κάνουμε ένα μικρό reunion μετά από πολλά χρόνια. Κάπως έτσι ξεκίνησε το bromance μας. Από τότε είμαστε αχώριστοι. Οι Man Called Shadow ήταν ένα παιδικό μου “όνειρο” που τελικά πραγματοποιήθηκε. Πάντα με αφορούσε να παίζω μουσική με αγαπημένα μου πρόσωπα – πέραν των επαγγελματικών υποχρεώσεων – και είμαι ευτυχής που μετά από 20 χρόνια στον χώρο αυτή μου η επιθυμία εκπληρώθηκε αβίαστα και οργανικά, όπως ακριβώς όπως συμβαίνει με όλες τις ουσιαστικές σχέσεις. Είμαι λοιπόν περιτριγυρισμένος από ταλαντούχους καλλιτέχνες τους οποίους μπορώ να αποκαλώ φίλους.

Ο πυρήνας των MCS ήμασταν μέχρι πρότινος εγώ και ο Λεωνίδας Τάσιος (lead guitarist) με τον οποίο γράψαμε και τον πρώτο δίσκο των MCS και είναι ο βασικός άνθρωπος με τον οποίο συνεργάζομαι χρόνια τώρα. Ο Λεωνίδας με τις δικές του “πινελιές” και το ταλέντο του βοήθησε στην “Παραλία” και σε πολλά από τα τραγούδια που γράψαμε για τη σειρά. Τρία χρόνια μετά, η παρέα μας μετατράπηκε σε μια κολεκτίβα αποτελούμενη από 7 ακόμα μέλη.”

Γεννήθηκες στο Γουίμπλεντον, αυτό επηρέασε τα ακούσματά σου; Ποιες είναι οι επιρροές σου, τι μουσική άκουγες/ακούς;
“Φυσικά και τα επηρέασε. Ο αγγλικός ήχος είναι σίγουρα κάτι που με χαρακτηρίζει από την αρχή της καλλιτεχνικής μου πορείας μου και νομίζω ότι σε αυτό οφείλεται ότι οι περισσότερες κυκλοφορίες μου ήταν σε δισκογραφικές της Μεγάλης Βρετανίας. Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε ένα σπίτι που η μουσική ήταν η βασική μας ψυχαγωγία. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, ο πατέρας μου είχε 2 ντισκοτέκ εκείνη την εποχή, οπότε τα βινύλια και τα πικάπ του ήταν πάντα εκεί να μας κρατάνε συντροφιά.

Σε μια τυπική οικογενειακή μέρα εκτελούσαν χρέη DJ όλοι στην οικογένεια μου. Εγώ θα έβαζα Led Zeppelin, Pink Floyd, Wilson Pickett και James Brown, η μητέρα μου Aznavour, Neil Diamond και Piaff και ο πατέρας μου όποιο καινούργιο βινύλιο αγόραζε για τα μαγαζιά. Παράλληλα, πολύ σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι είχαμε γείτονες τον Στέλιο και τη Βάσω Καζαντζίδη, με τους οποίους έκαναν σχεδόν καθημερινή παρέα. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν στα ακούσματά μου θα έχω πάντα τη φωνή του Στέλιου, καθώς και την εικόνα του με την κιθάρα να παίζει καθισμένος στην αγαπημένη του πολυθρόνα. Ήμουν πολύ μικρός για να εκτιμήσω αυτό που συνέβαινε, άλλα διαπιστώνω πλέον ότι το κουβαλάω υποσυνείδητα μέσα μου.”

Ποια είναι τα κινηματογραφικά σου κολλήματα;
“Βλέπω από τα 10 μου περίπου 2 ταινίες την ημέρα. Σήμερα είμαι 45 οπότε θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα τίτλους ταινιών που με στιγμάτισαν. Τα κολλήματα μου όμως είναι αυτές που με κάνουν να τις σκέφτομαι όταν έχουν τελειώσει. Αυτές που αλλάζουν την οπτική μου και καταφέρνουν να μου αλλάξουν την άποψη που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ταινίες που η μουσική έχει εξίσου σημαντικό ρόλο με την εικόνα και άλλες που ο σκηνοθέτης τυχαίνει να είναι και ο συγγραφέας, όπως ο Tarantino, ο Almodovar η ο Miyazaki. Η τελευταία πρόσφατη που είδα και ξεχώρισε είναι το El Conde του Pablo Larraín.”

Μπήκες ποτέ στο δίλημμα να φύγεις μόνιμα από την Ελλάδα και να ασχοληθείς με τη μουσική στο εξωτερικό;
“Ναι, το 2012 έφυγα για την Αγγλία. Εκεί όμως κατάλαβα ότι η Ελλάδα είναι το σπίτι μου, οπότε μάζεψα τα πράγματα μου και επέστρεψα. Νιώθω την ανάγκη να προσφέρω στον τόπο μου, έστω και από τα παρασκήνια. Έστω και μέσα από τις σκιές.”

Τι “σημαίνει” Quasamodo. Πιστεύεις ότι τα ψευδώνυμα δίνουν ελευθερία; Είναι εναλλακτικές “ταυτότητες”;
“Το Quasamodo είναι ένα ψευδώνυμο που με βρήκε τυχαία. Ήμουν 18 χρονών και μετά από 2 χειρουργεία στη σπονδυλική στήλη, με ενημέρωσαν οι γιατροί ότι από εδώ και πέρα δεν θα μπορούσα πια να παίζω και να αθλούμαι όπως έκανα μέχρι τότε. Με την ψυχολογία μου στο πάτωμα, προσπάθησα να γραφτώ σε μια ιστοσελίδα για να ακούσω μουσική και στο username αντί να γράψω Quasimodo (λόγω σπονδυλικής) έγραψα καταλάθος Quasamodo. Αυτό το λάθος μου βγήκε σε καλό τελικά.

Η μουσική βιομηχανία έχει την τάση να βάζει ταμπέλες και τα ψευδώνυμα είναι ένας τρόπος να βγαίνει ο καλλιτέχνης από αυτές. Μετά το Quasamodo, σειρά πήραν οι Smokey Bandits, έπειτα η Q Orchestra και τώρα οι Man Called Shadow. Κάθε ψευδώνυμο και μία διαφορετική μουσική ταυτότητα. Κάθε ταυτότητα και ένα καινούριο ταξίδι στο άγνωστο. Αλλά όπως είπε και ο Έμερσον, το ταξίδι είναι που μετράει, και όχι ο προορισμός. Δεν μπορώ να με φανταστώ να γράφω μόνο ένα είδος μουσικής, επειδή δεν έχω μόνο ένα συναίσθημα. Στα αρνητικά αυτής μου της επιλογής είναι ότι κάθε φορά που με γνωρίζει ο κόσμος μέσω της δουλειάς μου, τα γκρεμίζω όλα και αρχίζω από το μηδέν. Αλλά μάλλον αυτό το μηδέν όμως είναι που με ιντριγκάρει.”

Είναι εύκολο να βρεις μουσικούς που να εκπέμπουν στο ίδιο “μήκος κύματος” και να προκύψουν ιδιαίτερες συνεργασίες; Ποιες ξεχωρίζεις στη δική σου πορεία;
“Σίγουρα όχι, και όπως προανέφερα, μου πήρε 20 χρόνια να τα καταφέρω. Οι συνεργασίες που ξεχωρίζω είναι σίγουρα με τον Γιώργο Φωτιάδη με τον οποίο φτιάξαμε τον δίσκο των Smokey Bandits και το αποτέλεσμα το “αγκάλιασε” ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. Με τη Θάλεια Παλιβίδα να γράφουμε “Funkιές” και να μας ακούμε στο BBC. Με τον Λεωνίδα 2 χρόνια δουλεύοντας τον πρώτο δίσκο των Man Called Shadow και φυσικά σήμερα με τον Άλεξ στην “Παραλία”.”

Επιστρέφοντας στην “Παραλία”…βλέπεις τηλεοπτικές σειρές; Ποιες είναι οι αγαπημένες σου και γιατί; Υπάρχει μία σειρά που θα ήθελες να γράψεις τη μουσική (ελληνική ή και ξένη);
“Έχω την τάση να βλέπω σειρές που με κάνουν να δραπετεύω από την πραγματικότητα όπως το Stranger Things, το Severance, το The Last of Us και το American Horror Story. Όταν παρακολουθώ πιο προσγειωμένες και ρεαλιστικές τείνω σε σειρές όπως το The Office, το Only Murders in the Building και το The Bear που δείχνουν μια ιστορία μέσα από έναν μικρόκοσμο (σχεδόν σαν να κοιτάμε μέσα από κλειδαρότρυπα). Θα έγραφα μουσική για οποιαδήποτε σειρά / ταινία που θα με / μας άφηνε να μεταφράσουμε την εικόνα εμείς. Έτσι περίπου συνέβη και με την “Παραλία” όπου μας δόθηκε ο “προορισμός” από τον σκηνοθέτη Στέφανο Μπλάτσο, οπότε ο Άλεξ και εγώ αφήσαμε την εικόνα να μας ταξιδέψει. Αυτού του είδους οι συνεργασίες είναι σπάνιες καθώς σε μεγάλες παραγωγές το ρίσκο είναι πολλαπλάσιο από ότι σε μία πιο ανεξάρτητη παραγωγή. Όταν όμως υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσα στους συνεργάτες, τότε ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα χωρίς να αναλώνεται σε μικρότερης σημασίας πράγματα.”

Η Παραλία έχει γυριστεί στα Μάταλα. Πες μας το δικό σου Τοπ5 παραλιών που θα ταίριαζε εκεί να ακούσουμε το Blazing!

1. Ελαφονήσι – Κρήτη
2. Copacabana – Βραζιλία
3. Camps Bay Beach – Cape Town
4. Whitehaven Beach – Αυστραλία και
5. Platja de Ses Illetes – Ισπανία

Επόμενα σχέδια;
“Ετοιμάζουμε μια συναυλία τον Νοέμβριο με τα τραγούδια της “Παραλίας” και γράφουμε πυρετωδώς το 2ο μας αλμπουμ με τους Man Called Shadow. Ισως να πάω και διακοπές κάποια στιγμή, αλλά θα δείξει…”