Τα stock options και η αλλαγή ψηφοφόρων

Το αφήγημα που έφερε τον Στέφανο Κασσελάκη στην θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έλεγε πως «οι ψηφοφόροι θα αλλάξουν την ηγεσία του κόμματος». Λίγες όμως εβδομάδες αργότερα μοιάζει να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Η ηγεσία του κόμματος μοιάζει σαν να επιθυμεί να …αλλάξει ψηφοφόρους.

Η απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί στο βήμα της ετήσιας συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και να «ξεχάσει» στην ομιλία του τις λέξεις «αυξήσεις μισθών» και «συλλογικές συμβάσεις», αντιπροτείνοντας την παροχή μετοχών (stock options) στους εργαζόμενους ήταν μια κίνηση- ορόσημο. (Χωρίς να μπούμε καν στις λεπτομέρειες του τι σημαίνει επακριβώς η πρόταση, μένοντας απλά στο στίγμα που δίνει).

Παρότι το περιβάλλον του νέου προέδρου φαίνεται να προσπαθεί η δήλωση αυτή είτε να ξεχαστεί, είτε να παραμεριστεί επικοινωνιακά, είναι ξεκάθαρη η πολιτική λειτουργία της:

Απομακρύνει την νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από ένα πολύ ευρύ, ευρύτατο, τμήμα ψηφοφόρων που με κάποιον έστω τρόπο «εφάπτεται» με την έννοια «αριστερά». Δεν μιλάμε δηλαδή για ψηφοφόρους που μετριούνται σε δεκάδες χιλιάδες, αλλά σε εκατοντάδες χιλιάδες.

Αυτά σε μία περίοδο που η ακρίβεια καλπάζει. Με αποτέλεσμα ο τρόπος που η κάθε πολιτική δύναμη θα απαντήσει στο ερώτημα «πώς θα αυξηθούν οι μισθοί» είναι ζήτημα που σχετίζεται με την επιβίωσή της. Πόσο μάλλον με την προοπτική της για διακυβέρνηση.

Θυμίζουμε ότι στο θέμα αυτό η Ν.Δ απαντά με κρατικά ελεγχόμενες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό που δεν καλύπτουν τον τιμάριθμο ούτε κατά διάνοια. Όπως και με την (ψευδεπίγραφη) υπόσχεση πως η πολιτική του «γη και ύδωρ» στους επενδυτές θα κάνει την αγορά να λειτουργήσει και τις αποδοχές να αυξηθούν.

Το ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει την καθιέρωση ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων (αν και με πρόεδρο της ΓΣΕΕ τον Γ.Παναγόπουλο τα αποτελέσματά είναι πολύ αμφίβολα).

Το ΚΚΕ ζητά εθνική συλλογική σύμβαση, κλαδικές αυξήσεις μεγαλύτερες του πληθωρισμού κι επαναφορά των 3ετιών στην λογική των εργατικών – κοινωνικών διεκδικήσεων.

Απέναντι στα παραπάνω ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραβάλλει μια θέση που διατύπωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2018. Πριν από αυτόν την είχαν όλες οι ηγεσίες της Ν.Δ από τον καιρό του Μιλτιάδη Έβερτ.

Ακόμη όμως και η Ν.Δ ουδέποτε έκανε αυτή την θέση κεντρική. Δεν τόλμησε, αντιλαμβανόμενη ότι δεν θα άντεχε στην κριτική του ΠΑΣΟΚ παλιότερα και του ΣΥΡΙΖΑ μετέπειτα.

Όπως εύλογα γίνεται αντιληπτό η πρόταση αυτή του Στέφανου Κασσελάκη (στην οποία επιμένει κιόλας!)  τοποθετεί  την νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε μία πολύ …περίεργη θέση στην πολιτική «παλέτα». Και σίγουρα όχι στο αριστερό η το κεντρώο τμήμα της.

Δίχως να συνυπολογίσει κανείς και άλλα σημαντικά θέματα: Όπως η αντίληψη περί «εργασίας που είναι συν-εργασία» ή τα ζητήματα που αφορούν τον  αναδιανεμητικό χαρακτήρα της φορολόγησης.

Εντύπωση μάλιστα προκαλεί και η light κριτική που ασκήθηκε από στελέχη της λεγόμενης «εσωκομματικής αντιπολίτευσης». Αφού σε δηλώσεις τους τόσο ο Νίκος Βούτσης όσο και ο Πάνος Σκουρλέτης αρκέστηκαν να την χαρακτηρίσουν «προσωπικές απόψεις».

Ίσως η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστεί σε  κάποιο είδος πολιτικής «αιμοκάθαρσης» όσον αφορά τους ψηφοφόρους της. Αν υποθέσουμε ότι πορεύεται με κάποιο συγκεκριμένο εκλογικό σχέδιο.

Όμως αυτό (εάν μπορεί να συμβεί) προϋποθέτει τεράστιες συσπειρώσεις και αύξηση πολιτική επιρροής. Κάτι που όχι απλά δεν φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά με τα μέχρι τώρα δεδομένα (δημοσκοπήσεις, αποτελέσματα αυτοδιοικητικών εκλογών) ακούγεται ως ανέκδοτο.