Νέες ταινίες: Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο μοναχικός εκτελεστής στο “Killer” του Ντέιβιντ Φίντσερ

Οι εξαιρετικοί “Δολοφόνοι” του Μάρτιν Σκορσέζε έφτασαν εύκολα στο #1 του τοπικού box office με τετραήμερο άνω των 27.000 εισιτηρίων, ένα εξαιρετικό σύνολο αν συνυπολογίσει κανείς και την τεράστια διάρκεια που ουσιαστικά τρώει προβολές και εισιτήρια. Στην Αμερική η ταινία είχε το τρίτο καλύτερο άνοιγμα της καριέρας του Σκορσέζε, μετά το “Shutter Island” και το “Departed” – γενικά πολύ καλά τα νέα για μια από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς και όχι μόνο.

Με 4.000 εισιτήρια 1ο τετραήμερο συνεχίζει να κρατάει το “Past Lives” που οδεύει σε μια εξαιρετικά υγιή συγκομιδή περιορισμένων αιθουσών. Ο νέος “Εξορκιστής” ξεφούσκωσε τη δεύτερη βδομάδα και φτάνει μεν ήδη τις 60.000 αλλά δε μοιάζει να έχει πολλά πόδια – αντιθέτως το “Μυστήριο στη Βεν κοντεύει ξεπερνά τις 180.000.

Σήμερα έχουμε τη Γιορτή του Σινεμά οπότε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα σημαίνει αυτό για την επόμενη συγκομιδή εισιτηρίων, πάντως επιλογές αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλές στις αίθουσες.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

The Killer

4 / 5

(Ντέιβιντ Φίντσερ, 1ω58λ)

Επιστροφή του σκηνοθέτη σε πιο pulp μονοπάτια, πιο κοντά στο “Κορίτσι με το Τατουάζ” του από ό,τι στο “Mank”, με τον Άντριου Κέβιν Γουόκερ του “Se7en” να γράφει ξανά σενάριο για ταινία του Φίντσερ και το αποτέλεσμα να είναι ένα πηχτό, αποτελεσματικό, απολαυστικό, δεν-περισσεύει-ούτε-χιλιοστό θρίλερ με υπαρξιακές πινελιές και πολύ χιούμορ.

Μέσα από μια σειρά τακτοποιημένων κεφαλαίων που εκτυλίσσονται το καθένα σε άλλη τοποθεσία και αφορούν έναν διαφορετικό αντίπαλο παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός τρομερά ικανού εκτελεστή (Μάικλ Φασμπέντερ, ψυχρός, στιβαρός) να διαχειριστεί ένα καίριο λάθος που συμβαίνει σε μια δουλειά και του οποίου οι συνέπειες είναι πολλαπλές και θανάσιμες. Όλη η ταινία ουσιαστικά διαδραματίζεται μέσα από την οπτική του εκτελεστή κι ο Φίντσερ μας βάζει μες στο μυαλό του, παίζοντας με εντυπωσιακή ευκολία με τον κινηματογραφικό χώρο και την οπτική του γωνία.

Η –γραμμικότατη– δράση εξελίσσεται μέσα από τα μάτια του και υπό το πέπλο της αφήγησής του. Για την ακρίβεια, όχι τόσο αφήγηση όσο εσωτερικός μονόλογος, μια σειρά από επεξηγήσεις και κανόνες και γραμμές ηθικού κώδικα που ανακυκλώνονται σε λούπα και που –σαν την μουσική των Smits που διαρκώς ακούει– διαρκώς μετατοπίζεται, διακόπτεται, υποσκάπτεται. Αυτά που ακούμε κι αυτά που βλέπουμε συχνά έρχονται σε κόντρα, σαν ο εκτελεστής να προσπαθεί μονίμως να πείσει εμάς (και τον εαυτό του) για κάτι. Ένας αναξιόπιστος εσωτερικός μονόλογος, ενός υπολογιστικού, ψυχρού, κοινωνιοπαθή που εκλογικεύει στον εαυτό του τα όσα κάνει, ακόμα και τα όσα πηγαίνουν στραβά.

Αγωνιώδες και πλήρως αποτελεσματικό θρίλερ διαδικασίας, ταυτόχρονα το “Killer” είναι και μια πολύ αστεία ταινία, φέρνοντας σε πρώτο πλάνο το ειρωνικό, μαύρο χιούμορ που συναντάμε σε όλη τη φιλμογραφία του Φίντσερ. Σαν κι ο ίδιος να κοιτάζει με μια κυνική διάθεση αυτοσαρκασμού το είδος που συχνά υπηρετεί (όπως κι εδώ άλλωστε) με απόλυτη αίσθηση αφοσίωσης στη φόρμα, αλλά όλο και μικρότερη πίστη στον άνθρωπο.

Στην ταινία του, κάθε κεφάλαιο είναι και μια διαφορετική άσκηση είδους: Μια παρακολούθηση, μια απρόσμενα σωματική σκηνή δράσης, μια ληστεία, κλπ. (Σε ένα από αυτά, η Τίλντα Σουίντον ξεχωρίζει με έναν απολαυστικό μονόλογο που παίζει διαρκώς ανάμεσα στην ψυχραιμία και την ταραχή.) Συνθέτοντας με μια λεπτοκεντημένη εστίαση τη ρουτίνα ενός επαγγελματία, και το πώς αυτή η ρουτίνα απορρυθμίζεται – και τι ακριβώς ακολουθεί όταν συμβεί κάτι τέτοιο.

Σα να κοιτάει την ιστορία του είδους, του αστυνομικού θρίλερ με όλους αυτούς τους μοναχικούς εγκληματίες, και να αναρωτήθηκε: Τι μπορεί να σκέφτονται όλοι αυτοί, όλη αυτή την ώρα; Μπορώ να βάλω τον θεατή στο μυαλό τους, καταφέρνοντας να τους κοιτάζω την ίδια στιγμή από απόσταση; Μπορώ να τους πάρω σοβαρά, αλλά και κάπως όχι την ίδια στιγμή; Και μπορούμε να περάσουμε όλοι τέλεια καθώς αυτό συμβαίνει;

Ένα Καινούργιο Αύριο

(“A Brighter Tomorrow / Il sol dell’avvenire”, Νάνι Μορέτι, 1ω35λ)

2 / 5

Ένας σκηνοθέτης-alter ego του ίδιου φυσικά του Νάνι Μορέτι, προσπαθεί να γυρίσει τη νέα του ταινία μέσα σε ένα κινηματογραφικό οικοσύστημα που πια δεν μοιάζει να έχει θέση για αυτόν. Το φιλμ που θέλει να γυρίσει ακολουθεί ένα τσίρκο από την Ουγγαρία που φτάνει στην Ιταλία στα ‘50s, τα μέλη του οποίου υποδέχεται με χαρά το κομμουνιστικό κόμμα της χώρας – μέχρι που η εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία τους αφήνει αμήχανους, να περιμένουν εντολές από τα κεντρικά, την ώρα που τα μέλη του θιάσου δε θέλουν να γυρίσουν στη χώρα τους.

Η ταινία που θέλει να γυρίσει ο σκηνοθέτης καταπιάνεται λοιπόν με καθαρά πολιτικά ζητήματα μιας εποχής μάλιστα πια (ξεπε)ρασμένης. Υπάρχει όμως πια ενδιαφέρον; Νοιάζεται ο κόσμος; Ακούει το industry, το οποίο θέλει μόνο στιλιστικούς κλώνους ταινιών είδους; Μήπως θα ενδιαφερόταν κάποια πλατφόρμα; Ποια είναι τελοσπάντων πλέον η θέση του Τζιοβάνι/Μορέτι σε αυτό τον κόσμο, και ποια η θέση του σινεμά (του); Και μέσα σε όλα, επειδή η ταινία είναι ιταλική, η γυναίκα του Τζιοβάνι θέλει διαζύγιο.

Σε αυτή την ανάλαφρη σάτιρα του πολυβραβευμένου Μορέτι (“Αγαπημένο Μου Ημερολόγιο”, “Το Δωμάτιο του Γιου Μου”) το πρόβλημα δεν είναι απαραίτητα το πόσο παλιομοδίτικη είναι – δε χρειάζεται τα πάντα στον κόσμο να είναι μοντέρνα. Εξάλλου δεν είναι λίγα τα πετυχημένα αστεία, ενώ οι προβληματισμοί του απολύτως και έχουν θέση (έχουν ακόμα και βάση!) στη συζήτηση. Όμως το φιλμ ξεχειλίζει από διδακτισμό και απλουστευτικές οπτικές, χωρίζοντας τα πάντα σε δίπολα με τρόπο που τελικά αφήνουν στην άκρη την όποια διάθεση εξερεύνησης του σήμερα. Και μάλιστα μέσα από μια εντελώς πεζή αισθητική προσέγγιση και τονικές εξάρσεις που δεν προκύπτουν από κανένα ρυθμό. Νάνι Μορέτι, ίσως τελικά και λίγο στιλιζάρισμα στο σινεμά να μην είναι κι ό,τι χειρότερο.

Πορεία προς τη Ρώμη

3 / 5

(“The March on Rome / Marcia su Roma”, Μαρκ Κάζινς, 1ω38λ)

Ο διακεκριμένος και σινεφιλικότατος ντοκιμαντερίστας Μαρκ Κάζινς αξιοποιεί αρχειακό υλικό, από επίκαιρα της εποχής αλλά από και από εικόνες του σινεμά ώστε να εξετάσει λεπτομερώς την Πορεία προς τη Ρώμη των Μελανοχιτώνων του Μουσολίνι. Για να μιλήσει έτσι για την άνοδο του φασισμού και την μετέπειτα εξάπλωση των ακροδεξιών και φασιστικών ιδεών – έναν αιώνα πριν, αλλά με αναπόφευκτες παραλλήλους με το σήμερα.

Αρχικά, καθαρά σαν πληροφορία και μόνο, σαν ανάλυση του ιστορικού γεγονότος που παρουσιάζει, το φιλμ έχει δεδομένη αξία. Η δουλειά του Κάζινς είναι εξαιρετική, λεπτομερής και με μια σαφέστατη οπτική των πραγμάτων που περνά μέσα από ένα καθαρό βλέμμα και γραφή. Καθώς όμως ο Κάζινς εξετάζει το κομβικό εκείνο συμβάν για την εδραίωση του Μουσολίνι, έχει ενδιαφέρον ότι το κάνει μέσα από ένα κινηματογραφικό πρίσμα, με το σινεμά ως νέο όργανο προπαγάνδας ικανό να ανασκευάζει την πραγματικότητα, να την επαναλανσάρει ως φιξιόν-αλήθεια, που με τη σειρά της μετατρέπεται σε ντε φάκτο πραγματικότητα απλώς και μόνο επειδή σταδιακά όλη την αναγνωρίζουν ως τέτοια.

Φυσικά δηλαδή και η έννοια των fake news κάθε άλλο παρά μοντέρνα είναι, μιας και τελικά τα μοτίβα πίσω από την κίνηση της Ιστορίας παραμένουν σταθερά, ίδια κι απαράλλαχτα. Σήμερα βέβαια το σινεμά (το καθοριστικό εργαλείο του 20ου αιώνα) δεν κρατά πλέον την ίδια θέση κι έχει αντικατασταθεί από άλλα μέσα – αλλά αυτά δεν τα αγγίζει ο Κάζινς, γι’αυτά έχουμε τον Ράντου Ζούντε, του οποίου το φετινό, ηλεκτρισμένο “Μην Περιμένεις Πολλά από το Τέλος του Κόσμου” είναι ίσως το καθοριστικό πολιτικό -κινηματογραφικό- κείμενο της εποχής μας. (Η ταινία θα προβληθεί στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.)

Ως τότε, και παρά τις κοιλιές του, και παρά τον συλλογιστικά περιορισμένο τρόπο με τον οποίο επεκτείνει τις παρατηρήσεις του πέραν του διαστήματος του Μεσοπολέμου, το “Πορεία προς τη Ρώμη” είναι μια εξαιρετική ανάλυση πάνω στη σχέση φασισμού, εικόνας, Ιστορίας και ιστοριών.

Ακόμη προβάλλονται

Αντίπαλος: Ο Ιμάν και η οικογένειά του εγκαταλείπουν το Ιράν και καταλήγουν σε ένα ξενοδοχείο που μετατράπηκε σε κέντρο προσφύγων στη Σουηδία. Ο Ιμάν διατηρεί τον ρόλο του ως πατριάρχη της οικογένειας, αλλά αθετεί την υπόσχεσή του στη σύζυγό του και εντάσσεται στον τοπικό σύλλογο πάλης. Οι φήμες διαδίδονται, ο φόβος και η απελπισία του Ιμάν αρχίζουν να κυριαρχούν. Από το Ιράν, με τον πρωταγωνιστή του “Ένας Χωρισμός”.

Πέντε Νύχτες στου Φρέντι: Ταλαιπωρημένος νυχτοφύλακας ξεκινά να εργάζεται στην πιτσαρία Φρέντι Φάζμπεαρ. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του μέρας στη δουλειά, συνειδητοποιεί ότι η νυχτερινή βάρδια στου Φρέντι θα είναι πιο δύσκολη απ’ όσο νόμιζε. Ταινία τρόμου που αποτελεί διασκευή σειράς βιντεοπαιχνιδιών, σε παραγωγή Τζέισον Μπλουμ (“M3GAN”, “Ο Αόρατος Άνθρωπος”).

Άκου Ποιος Μιλάει: Ένας life coach έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Σε αυτή την κρίσιμη καμπή για τον εαυτό του και την καριέρα του, θα αναλάβει δράση μία γνώριμη σε αυτόν φωνή που ακούγεται μόνο μέσα στο μυαλό του. Είναι η φωνή της συνείδησής του που προσπαθεί να τον κάνει να ζήσει τη ζωή του. Θα καταφέρει να βρει τον εαυτό του – και τον έρωτα; Ελληνική κωμωδία με τον Μελέτη Ηλία.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις