“CHRISTINE”: ΟΤΑΝ Ο ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ ΠΛΙΜΟΥΘ

Η Κριστίν είναι μία σκουριασμένη Πλίμουθ Φιούρι του ΄58 παρατημένη σε ένα χορταριασμένο οικόπεδο. Τα λάδια στάζουν κάτω από τη μηχανή και τα λάστιχα ειναι καταφθαρμένα. Ο Άρνι είναι ένας δεκαεπτάχρονος λιπόσαρκος σπασίκλας με πρόσωπο σημαδεμένο από την ακμή, σύνηθες θύμα των νταήδων του σχολείου. Και ερωτεύεται με την πρώτη ματιά την Κριστίν, στα τέλη του καλοκαιριού του 1978.   

Πίσω από την εικόνα του σαράβαλου η Κριστίν κρύβει μία θανάσιμη γοητεία. Δεν είναι ένα αυτοκίνητο της σειράς. Στα νιάτα της ήταν ένα βαρύ όχημα που διέσχιζε τους δρόμους καταπίνοντας βενζίνη καθώς το ραδιόφωνο έπαιζε τις πρώιμες ροκ εν ρολ επιτυχίες. Ο πρώτος ιδιοκτήτης της ήταν ένας σκληροτράχηλος βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου, ψυχρός και αντικοινωνικός που όπως έλεγαν οι παλιοί του συνάδελφοι «έπινε ζεστό νερό και κατουρούσε παγάκια». Μονήρης και αποσυνάγωγός, αγαπούσε μόνο την Κριστίν, έμπαινε μέσα στην αγκαλιά της και περιφερόταν στο Πίτσμπουργκ, ακούγοντας Έντι Κόχραν και Τσακ Μπέρι.

Ο Άρνι μπορεί να είναι αδέξιος σε όλα αλλά διαθέτει αναμφισβήτητο ταλέντο στις μηχανές. Είναι ο ιδανικός για να φτιάξει την Κριστίν και να την βγάλει με όλο της το μεγαλείο στο δρόμο σαν βασίλισσα. Όπως παλιά πριν η πετρελαϊκή κρίση του 1973, εξαφανίσει τα όμορφα αυτοκίνητα από τη γύρα. Ο Άρνι μεταμορφώνει την Κριστίν και η Πλίμουθ κυριεύει τον Άρνι. Αργά αλλά σταθερά ο μονόχνοτος έφηβος αλλάζει και αρχίζει να μοιάζει με αλάνι που ξεπήδησε από τα χρόνια του ’50, με μπριγιαντίνη στο μαλλί, φαβορίτα και μια αυθεντική σκληράδα στο βλέμμα.

Μάρτυρας και αφηγητής αυτού του αλλόκοτου έρωτα είναι ο Ντένις, ο κολλητός του Άρνι, γνήσιο παιδί των μεσοαστικών προαστίων, παίκτης του ράγκμπι, που αδυνατεί να καταλάβει πως ο κοκαλιάρης φίλος του γίνεται ένας τσαμπουκαλής ροκαμπιλάς. Ένας τύπος που ακούει παλιομοδίτικο ροκ εν ρολ, μπλέκεται σε καυγάδες, κάνει λαθρεμπόριο τσιγάρων και τα φτιάχνει με την πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου. Ενώ η Κριστίν αναλαμβάνει να καλύπτει τα νώτα του, εξοντώνοντας τους εχθρούς του. 

Ο Στίβεν Κινγκ έγραψε το μυθιστόρημα σαράντα χρόνια πριν και το περιέγραψε ως «οι Ευτυχισμένες Μέρες σε παράκρουση». Η θρυλική τηλεοπτική σειρά Happy Days – παιζόταν και στην Ελλάδα- που απεικόνιζε την δεκαετία του ’50 ως μία ανέμελη και ελπιδοφόρα εποχή, κάτω από την γραφή του Κινγκ γινόταν ένας αλλοπρόσαλλος εφιάλτης. Σύμφωνα με τις φήμες ο Κινγκ το έγραψε με το γκάζι στο φουλ, σε μία εποχή που σνίφαρε άπειρη κόκα και κατέβαζε τόνους μπύρας. Πίεσε αρκετά τους εκδότες που δίσταζαν να βγάλουν στην αγορά ένα ογκώδες βιβλίο τρόμου εξακοσίων σελίδων. Και αφού κάθε κεφάλαιο εισάγεται με τους στίχους ενός ροκ τραγουδιού που αναφέρεται σε αυτοκίνητα, πλήρωσε από τη τσέπη του 15.000 δολάρια για τα δικαιώματα. Οι κριτικοί το έθαψαν. Περίμεναν μία «Κάρι» ή μια «Λάμψη» και ήρθε καταπάνω τους με ορμή μία δαιμονισμένη Πλίμουθ που την οδηγεί ένα φάντασμα. 

Τι σημαίνουν αυτά για την Κριστίν; Τίποτα απολύτως. Οι σελίδες ρέουν καθώς ο Κινγκ ορμάει σε ένα πολύπτυχο μυθιστόρημα. Από τη μία το ροκ εν ρολ, η κουλτούρα του αυτοκινήτου, τα φαστ φουντ και τα μοτέλ στις εθνικές οδούς. Από την άλλη τα ήρεμα τακτοποιημένα προάστια που κρύβουν τρομακτικές ιστορίες. Οι λέσχες των βετεράνων και οι συμμορίες των αληταράδων. Τα γκαράζ που φτιάχνεις το αυτοκίνητο μόνος σου και οι σταθμοί που έχουν ξεμείνει στα μεσαία, παίζοντας τραγούδια από το παρελθόν. Οι στρατιώτες  που ξέφυγαν από την κόλαση του Γκουανταλκανάλ και βρέθηκαν να πουλάνε έπιπλα σε εμπορικά κέντρα και τα αλητάκια που καίνε τα εσώρουχα των κοριτσιών με ζίπο στολισμένους με τον εσταυρωμένο Ιησού. Όλες αυτές οι εικόνες συνδέονται με τον χιλιομετρητή της Κριστίν που μετράει αντίστροφα. 

Στις ελάχιστες συνεντεύξεις που έδινε τότε ο Κινγκ είχε πει ότι η ιδέα του ήρθε από το παλιό Φορντ Πίντο που οδηγούσε. Το Πίντο ήταν σαράβαλο και καθώς προσπερνούσε τους οδοδείκτες στην εθνική οδό σκεφτόταν πως αν ο χιλιομετρητής γυρνούσε ανάποδα μπορεί το αυτοκίνητο να φτιαχνόταν μόνο του. Οσο για την επιλογή της Πλίμουθ, απλώς αποκατέστησε μία αδικία καθώς δεν είχε γραφεί ποτέ ούτε τραγούδι, ούτε βιβλίο για μία Πλίμουθ. 

Σαράντα χρόνια μετά την έκδοση της, η Κριστίν παραμένει σαγηνευτική. Ο Τζον Κάρπεντερ την έκανε ταινία- που έγινε cult- ακολουθώντας πιστά την πλοκή, κάτω από το άγρυπνο μάτι του συγγραφέα που θεωρούσε ότι η «Λάμψη» του Κιούμπρικ «πρόδωσε» το μυθιστόρημα του. Όμως δεν κατάφερε να απεικονίσει την ερωτική έλξη που ασκεί η Πλίμουθ στον Άρνι. Και κυρίως τον φόβο που κυριεύει τους γύρω της όταν ακούγεται το κλικ της μίζας, η μηχανή παίρνει μπρος μαρσάροντας, οι προβολείς ανάβουν και η Κριστίν ξεχύνεται αφηνιασμένη παίζοντας ροκ εν ρολ.