ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ, 30 ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ;

Η φωνή του είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες ραδιοφωνικές φωνές. Την έχουμε ταυτίσει με το ελληνικό τραγούδι και με τη χρυσή εποχή του ραδιοφώνου, όταν αυτό διαμόρφωνε μουσικές συνειδήσεις.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι ο ποιητής, ο συγγραφέας, ο χρονογράφος, ο στιχουργός, ο ραδιοφωνικός παραγωγός, μιας γενιάς που μεγάλωσε μαζί του από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζει να μεγαλώνει και να ταξιδεύει μέχρι και σήμερα.

Είναι ο άνθρωπος που έβαλε στα σπίτια μας το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, που ξανάδωσε ζωή στο “Ν΄ αγαπάς” του Παύλου Σιδηρόπουλου, που μας σύστησε ροκ συγκροτήματα και που αργότερα τραγουδήσαμε τους δικούς του στίχους σε τραγούδια όπως οι “Μικρές νοθείες”, οι “Βυθισμένες άγκυρες”, “Το παιχνίδι παίζεται”, “Το δίκιο μου”, “Στα είπα όλα” και πολλά πολλά άλλα.

Στις 6 και 7 Νοεμβρίου στο Christmas Theater θα λάβει χώρα ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ιωάννου με αφορμή τα 30 χρόνια στο μουσικό στερέωμα.

 

30 ΧΡΟΝΙΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ… ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

“Την παράσταση αυτή μου την είχαν ξαναπροτείνει από το Christmas Theater πριν δυόμισι χρόνια και αρνήθηκα για δύο λόγους. Πρώτον γιατί κάτι τέτοιο το θεωρούσα σαν ταμείο και δεν κάνω ποτέ ταμείο ποτέ στη ζωή μου και δεύτερον γιατί το έβλεπα σαν ορόσημο και δεν αντιμετωπίζω τη ζωή με ορόσημα και στρογγυλά νούμερα.

Παράλληλα αισθανόμουν πως είναι πολύ νωρίς. Επειδή συνεργαζόμουν πάντα με πολύ μεγαλύτερους καλλιτέχνες, έχω ακόμα μείνει στην προσφώνηση “μικρέ”. Ένα πρωί, όμως, ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου “δεν είσαι μικρός πια. Είσαι στα 56 και είσαι 30 χρόνια στη δισκογραφία”.

Πάμε λοιπόν να ζήσουμε μια στιγμή πάνω σε στιγμές της ζωής μου. Να βρεθούμε με ανθρώπους που πια αποτελούν την οικογένειά μου και να γιορτάσουμε.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Μίλτος Πασχαλίδης, Γιάννης Κότσιρας, Χρήστος Θηβαίος, Νατάσσα Μποφίλιου, Γιώτα Νέγκα, Θέμης Καραμουρατίδης, Χρήστος Μάστορας, Ρίτα Αντωνοπούλου. Ήταν απίστευτη η διαθεσιμότητα όλων αυτών που θα ‘ρθουν και μάλιστα για δύο βραδιές.
Φυσικά δεν πιστώνομαι όλη αυτήν την επιτυχία, γιατί όταν σε μία συναυλία έχεις αυτούς τους καλλιτέχνες, είναι λογικό να έχεις και πάρα πολύ κόσμο.

Ζω μία απίστευτα εξωστρεφή περίοδο, γιατί η συναυλία αυτή έρχεται αμέσως μετά το αφιέρωμα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ. Και ναι, αυτό μου έχει συμβεί κι άλλες φορές – έχει τύχει να ανεβαίνει ένα θεατρικό και να βγάζω ταυτόχρονα και έναν δίσκο – και πάντα νιώθω πως όλο αυτό το ζει κάποιος άλλος. Αν πάω να το “χωρέσω” μέσα μου, δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Όχι ότι είμαι αγοραφοβικός, κάθε άλλο. Απλώς προς τα έξω πρέπει να ακούγονται τα τραγούδια μου, όχι εγώ.

Τώρα νιώθω πως μετά τη συναυλία, θα κλειστώ σπίτι μου για πολύ καιρό. Θα γράψω τα τραγούδια μου και θα δουλέψω στο γραφείο μου. Γιατί αυτή είναι η δουλειά μου κι ο χώρος μου, όχι η σκηνή.

Σε αγχώνει όταν δεν είσαι πολυάσχολος;
Καθόλου, μπορεί να τύχει να βγάλω και δύο δίσκους σε δύο χρόνια, μπορεί, όπως τώρα, να έχω να βγάλω δίσκο 6 χρόνια. Δεν έχω στρατηγική ούτε είμαι άνθρωπος του προγράμματος.

Τελειώσαμε πέρσι την “Κοινή Ησυχία” με τον Βασίλη. Είπαμε να κάτσουμε ένα χρόνο χωρίς θέατρο, του χρόνου θα ξανακάνουμε. Ετοιμάζω τώρα ένα έργο με τον Γιώργο Ανδρέου που θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη. Θα τελειώσει αυτό και θα έρθει ένας δίσκος σίγουρα. Δηλαδή πάντα κάτι γίνεται χωρίς να το κυνηγάω και γεμίζω χρόνους με διαφορετικά πράγματα

Έχω την ευλογία να μπορώ να “ζω” διαφορετικές ζωές ανά εξάμηνο και μάλιστα με διαφορετικούς ανθρώπους και το οποίο είναι υπέροχο.

Ποια “ζωή” σου άρεσε και ποιες “ζωές” είναι οι σταθμοί σου;
Αν και όπως είπα, δε λειτουργώ με ορόσημα, χρονολογικά μιλώντας, το πρώτο είναι η περίοδος της ζωής μου μέχρι το πανεπιστήμιο – στα 18 μου ξεκίνησα τη δημοσιογραφία και στα 20 μπήκα στο ραδιόφωνο.

Δεύτερο η περίοδος της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το ελληνικό τραγούδι, όπου ξεχωρίζω την αποχώρησή μου από τον Μελωδία και βέβαια τα 20 χρόνια που ασχολούμαι αποκλειστικά με τη συγγραφή.

Και τρίτο και τεράστιο η περίοδος της ζωής μου από το γάμο μου και μετά. Η Ντέπη και τα παιδιά μου.

Τώρα στα 56 μου, δεν πιστεύω ότι πια θα γίνουν πολλές ριζικές αλλαγές στη ζωή μου. Ζω το τελευταίο της κομμάτι και λογικά θα είναι γεμάτο με αρθρογραφία, τραγούδια, θέατρο και βέβαια τα παιδιά μου που μεγαλώνουν.

ΠΙΑΣΕ…ΜΕΛΩΔΙΑ

Ας “πιάσουμε” το ραδιόφωνο…Να υποθέσω πως ενδόμυχα πάντα ήθελες να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Όπως όλοι οι μουσικοί θέλουν να γίνουν συνθέτες και οι προπονητές καλοί ποδοσφαιριστές; Όχι, δεν το είχα σκοπό, παρόλο που άκουγα ελληνικό τραγούδι φανατικά από πιτσιρικάς και αγόραζα με μανία κασέτες. Ήμουν τρελός με τη μουσική. Αν δεν ήταν ο Διονύσης Τσακνής να με σπρώξει και να μου πει να γράψω στίχους, δεν είχα σκοπό να το κάνω.

Δεν είχα τη φιλοδοξία να γίνω δημιουργός του ελληνικού τραγουδιού. Μου άρεσε το πεζό, γι αυτό και έγραφα σε εφημερίδες. Το έμμετρο δε μου έλεγε ποτέ τίποτα. Με παραίνεση μπήκα στον χώρο του τραγουδιού.

Λατρεύεις το ραδιόφωνο…
Ναι, γιατί το έζησα στα καλύτερά του. Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι όταν ξεκίνησε η ελεύθερη ραδιοφωνία, όλοι οι παραγωγοί στον 9,84 και στον 902 Αριστερά στα Fm ήταν νέοι άνθρωποι μέχρι 25 ετών. Εμένα στα 21 μου μου εμπιστεύτηκαν δίωρη καθημερινή ζώνη στον 902. Βρες μου σήμερα έναν παραγωγό κάτω από τα 40.

Θυμάμαι έντονα πως τότε τα κορίτσια ερωτευόμασταν φωνές και ψάχναμε παντού να δούμε τα πρόσωπα των παραγωγών….
Έχεις απόλυτο δίκιο. Η ταύτιση του ακροατή με τον παραγωγό ήταν απίστευτη. Δεν υπάρχει σήμερα. Έχουμε ζήσει πράγματα τα οποία αν τα πω θα φανούν ψωνίστικα και υπερβολικά. Δεν υπήρχε μέρα τότε που να μην είχα στο στούντιο παιδιά απ έξω να με περιμένουν. Μερικές φορές μας φυγάδευαν από τον σταθμό κανονικά. Ήταν εξαιρετικό το δέσιμο.

Σήμερα το ραδιόφωνο μπορεί να διαμορφώσει μουσικές συνειδήσεις;
Όχι, γιατί είναι πάρα πολλές οι πηγές από τις οποίες μπορεί να ακούσει κάποιος μουσική. Όπως είναι και πάρα πολύ δύσκολο πια να υπάρξει ένα τραγούδι που να κάνει κάθετη τομή στη διαστρωμάτωση της κοινωνίας και να γίνει πανεθνικό σουξέ.

Τότε από το ραδιόφωνα μάθαιναν. Δεν είχες άλλο τρόπο για να να ακούσεις τον δίσκο του Μάλαμα ή να ακούσεις πρώτος τους Κατσιμίχα -που ήταν παράδοση για τον Χάρη και τον Πάνο να κάνουν σε μένα την πρώτη τους παρουσίαση.

Γιατί το ελληνικό τραγούδι, πέρα από όλα τα άλλα, ήταν και γεγονός κάποτε. Σήμερα δεν είναι τόσο ενεργό στις ζωές και στα συλλογικά δρώμενα. Το ραδιόφωνο σήμερα φτιάχνει καταναλωτές τραγουδιών και όχι γενιά ακροατών. Και το μεγάλο του έγκλημα είναι το γεγονός ότι παίζει μόνο τα πολύ μεγάλα σουξέ.

Το τραγούδι δεν είναι φτιαγμένο μόνο από σουξέ, όπως και οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο από τις καλές μας στιγμές. Δεν λέω να παίξεις κακά τραγούδια, αλλά δεν είναι δυνατόν να περιορίζεις την πλούσια ιστορία του ελληνικού τραγουδιού σε 200 τραγούδια την εβδομάδα. Αυτό στενεύει στον ορίζοντα…

Λάθη κάνατε τότε; Γιατί ο Μελωδία τότε ήταν κάτι σαν το Ηρώδειο, με αυστηρά στεγανά.
Και βέβαια. Πέσαμε στο αμάρτημα της αλαζονείας πολλές φορές και θεωρήσαμε ότι εμείς θα διδάξουμε μουσική. Λόγω του νεαρού της ηλικίας και του πάθους μας σηκώσαμε δάχτυλο και είπαμε “θα σας παίξουμε το πιο παράξενο πράγμα” για να φανούμε ψαγμένοι. Αλλά το τραγούδι αυτό εγώ στο σπίτι μου δεν το άκουγα.

Παρόλα αυτά, όμως, ήμασταν εκείνοι οι οποίοι ανοίξαμε τις πόρτες σε μία εποχή που αυτές ήταν κλειστές σε ανθρώπους σαν τον Μάλαμα, τον Περίδη, τους Κατσιμίχα, όλη αυτή τη γενιά των τραγουδοποιών που δεν περνούσε από κανένα μέσο ενημέρωσης. Υπήρχε μόνο ο Μελωδία και το Κρατικό Ραδιόφωνο.

Οπότε, ακόμα κι αν κουράσαμε κι ήμασταν κάποιες φορές λίγο υπερβολικοί στις αγάπες μας, ήταν καθαρά μια υπερβολή λόγω αγάπης και πάθους.
Και όλα αυτά μια εποχή που παντού επικρατούσε το τραγούδι της πίστας και είχαν αρχίσει να υποχωρούν οι μεγάλοι συνθέτες. Αν δεν υπήρχαν οι τραγουδοποιοί που σου είπα να καλύψουν το κενό αυτό, σήμερα θα θεωρούσαμε ελληνικό τραγούδι το τραγούδι της πίστας. Το τίμημα, όμως, που πληρώνουμε για τα λάθη πάθους που κάναμε είναι δυσανάλογο.

Και μη ξεχνάμε πως εσείς συστήσατε στο ευρύ κοινό συγκροτήματα, όπως τα Διάφανα Κρίνα και τα Υπόγεια Ρεύματα και πολλά πολλά άλλα…
Το “Να μ’αγαπάς” είναι το πρώτο τραγούδι που έπαιξε στον αέρα του 902 Αριστερά στα Fm. Το τραγούδι αυτό δεν υπήρχε για 10 χρόνια. Το ‘79 ακούστηκε στην ταινία “Ο Ασυμβίβαστος”, το ‘89 το πρωτοέπαιξε ο σταθμός.

Το άκουσα εγώ μια μέρα, τυχαία, στη δισκοθήκη του 902 Αριστερα στα Fm και “κόλλησα”. Το έπαιξα πρώτο τραγούδι στην πρώτη μου εκπομπή και έτσι κέρδισε μία δεύτερη ζωή.

Ο Μελωδία πως έφτασε κάποια στιγμή να ταυτιστεί με την “γενιά των μανάδων” μας;
Αν με ρώταγες 10 χρόνια χρόνια πριν, θα με έβρισκες απογοητευμένο. Τότε, στον Σταυρό του Νότου, είχα κάνει μια κουβέντα με τον Πασχαλίδη και του είπα “Μίλτο, τι γίνεται; Γεμάτο σήμερα το μαγαζί και δεν έχω δει κανέναν κάτω από 40. Μήπως τελειώνουμε;”

Και πήγα φέτος, αρχές καλοκαιριού, στον Βύρωνα, στον Μίλτο και ήταν 7500 χιλιάδες κόσμος, οι 3500 κάτω από 22. Και του λέω “τι έχει γίνει;”. Μου λέει “δεν έχω ιδέα τι συνέβη και πότε”. Και μιλάμε για τον Μίλτο, έναν καλλιτέχνη με συνέπεια, που δεν έχει κάνει υποχωρήσεις.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Αυτό είναι μια άλλη ερώτηση που με πρόλαβες. Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας γεμίζουν γήπεδα με νέους ανθρώπους. Τι συμβαίνει;
Δεν έχω ιδέα. Θα σου έλεγα το πολύ απλό και αυτονόητο, ότι έχουν πολύ καλά τραγούδια με αισθητική.

Καλά τραγούδια ναι, αλλά υπάρχει και η τραπ…
Μα και σε εμάς, όταν ήμουνα 20 χρόνων, υπήρχε κάτι ανάλογο με το τραγούδι της πίστας. Αλλά όταν ανοίγαμε το Δεύτερο Πρόγραμμα νιώθαμε πως κάτι συμβαίνει. Η αναστάτωση που ένιωσα εγώ όταν άκουσα τον Σταυρό του Νότου ήταν μοναδική. Ένιωσα πως υπήρχε κάτι που δεν ήταν λαϊκό, που είχε αναφορές και στην ελληνική, αλλά και στην ξένη μπαλάντα και είχε ελληνικό στίχο. Με διαπέρασε ρίγος και ξέρεις το ρίγος είναι αισθητική, μετά έρχεται το μυαλό.

Το τραγούδι για μένα είναι σωματική λειτουργία, το μυαλό έρχεται δεύτερο. Όταν είσαι στο αμάξι και ακούς μια ωραία μελωδία, η αυτόματη κίνησή σου είναι να δυναμώσεις το ραδιόφωνο.

Γι αυτό θεωρώ ότι το μόνο πράγμα στο οποίο ενώθηκε ο Έλληνας σε όλο τον εικοστό αιώνα είναι το τραγούδι. Πουθενά αλλού δεν ενωθήκαμε. Ακόμα και στις μεγάλες αθλητικές νίκες ενωθήκαμε στον δρόμο και τραγουδούσαμε Τσιτσάνη, τα “Καβουράκια”.

Τώρα είναι τέτοια η κατακερμάτιση της κοινωνίας, άρα και της αισθητικής, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενωθούμε. Και χαίρομαι πάρα πολύ όταν βλέπω πιτσιρίκια που μέσα σε αυτόν τον απίστευτο πολτό που υπάρχει μπορεί το αυτάκι τους να διακρίνουν το καλό.

Εμείς βέβαια, για να αγοράσουμε έναν δίσκο -που κόστιζε 450 δραχμές- έπρεπε να θυσιάσουμε δύο εξόδους. Άρα η επαφή μας με τη μουσική ήτανε “θυσία”. Γι΄αυτό και ήταν πολύ πιο δυνατή. Τώρα που είναι όλα τζάμπα, είναι φυσικό να έχει απαξιωθεί και η μουσική. Αν δεν θυσιάσεις κάτι, δεν αποκτάς άμεση και ουσιαστική σχέση με αυτό που αγαπάς.

Σκέφτομαι πως παρά το ότι ζούμε σε μια εποχή ομογενοποίησης της πληροφορίας, ζούμε σε κόσμους παράλληλους που δεν τέμνονται πουθενά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ημέρα των βουλευτικών εκλογών που πλησιάζαμε όλοι στις οθόνες για να διαβάσουμε τι γράφει κάτω από δύο κόμματα που μπαίνανε στη Βουλή -τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες. Αδιανόητο! Δηλαδή είμαστε μια κοινωνία που τρέχουν παράλληλοι πολιτισμοί και ιδεολογίες, χωρίς να υπάρχει τίποτα όμορο.

Είναι πολύ λογικό έτσι, να υπάρχει κι ένα ελληνικό τραγούδι στο youtube που να έχει 30 εκατομμύρια views κι εγώ που είμαι επαγγελματίας, να μην το έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Παλιά ναι, υπήρχε ένα τραγούδι που δεν μου άρεσε, αλλά τουλάχιστον το ήξερα.
Φαντάσου τι στεγανά υπάρχουν. Εγώ πάντα ήμουν υπέρ των αρμών, ανεξάρτητα από τα πόσα μας χωρίζουν.

Ποιος είναι ο λόγος που έχει συμβεί αυτό;
Υπάρχει πολύ μεγάλη φτωχοποίηση και δεν μιλάει κανένας. Και ο λόγος που γνωρίζουν μεγάλη δημοφιλία η τραπ και τα ακροδεξιά κόμματα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται απόλυτα ηττημένοι σε όλους τους τομείς. Όταν αισθάνεσαι απόκληρος, λες “ρε γαμώτο, θέλω κάπου να νικήσω”.

Κι όταν έχουν υποχωρήσει και λοιδορηθεί όλες οι συλλογικότητες για έναν καλύτερο κόσμο- άρα όλες οι αριστερές συλλογικότητες- έρχονται κάποιοι πονηροί και λένε “σε έχουν διαλύσει παντού, χάνεις. Σε εμάς θα είσαι νικητής”.
Αυτό το “ανήκω κάπου” είναι ισχυρό. Οι άνθρωποι αισθάνονται παντού ηττημένοι και αποκλεισμένοι. Οπότε το πρώτο σωσίβιο που πετάχτηκε, το έπιασαν. Και αυτοί που το κάνανε καλύτερα, δυστυχώς στην εποχή μας ήταν ακροδεξιοί και θρησκευτικές οργανώσεις.

Και το τραγούδι;
Το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία χρόνια πηγαίνει εντελώς αντίθετα. Η Ελλάδα πηγαίνει προς την πιο κακή εκδοχή του εαυτού μας και το τραγούδι παλεύει να μας κρατήσει στο όνειρο για την καλή εκδοχή του εαυτού μας.

Η στροφή στο ελληνικό ραπ πώς σου φαίνεται;
Ζηλεύω το γράψιμό του Λεξ και του Bloody Hawk, αλλά θέλω να δω συνδυασμό αυτών των κειμένων με μελωδία. Μη φτάσουμε στο σημείο να απαξιώσουμε μία από τις βασικές ποιότητες της τέχνης που είναι η μελωδία. Η μελωδία φέρει ιδεολογία, ήθος, αισθητική. Έχω ακούσει πως η ραπ είναι το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι. Ε δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι, γιατί δεν έχει ένα από τα πολύ βασικά στοιχεία του κώδικα του τραγουδιού, που είναι το μεγάλο ταλέντο στη μελωδία.

Ο στίχος είναι ποίηση;
Όταν κάποιες φορές χρειάστηκε στο ραδιόφωνο να προλογίσω ένα τραγούδι είχα το δίλημμα. Τι θα πω; Στίχοι Νίκου Γκάτσου ή ποίηση Νίκου Γκάτσου. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το θέμα δεν είναι καθόλου αξιολογικό. Για ποιο λόγο είναι απλώς στίχοι τα “Μαλαματένια λόγια”, ενώ είναι υψηλή ποίηση του Ελύτη “Πέρασαν όλες οι κοπέλες με τα μαγιό και τις ομπρέλες” που έχει μελοποιηθεί;
Η μόνη διαφοροποίηση που στέκει είναι η εξής: Μελοποιημένη ποίηση είναι όταν παίρνεις τα ποιήματα από ένα βιβλίο που έχει εκδοθεί, όταν μελοποιείς Καβάφη, Καββαδία, Καρυωτάκη, Παλαμά, ποιητές που δεν είχαν καμία πρόθεση να μελοποιηθούν. Όταν κάτι έχει γραφτεί για να γίνει τραγούδι, ακόμα κι αν ο δημιουργός του είναι ποιητής, είναι στίχοι. Εγώ γράφω λόγια για να γίνουν τραγούδια, άρα είμαι στιχουργός

Και γράφεις κατά παραγγελία ξέρω…
Ναι, όχι κατά παραγγελία θεμάτων. Και δεν έχω άποψη για το τι θα απογίνουν μετά. Δηλαδή δίνω τους στίχους σε έναν συνθέτη που τον εμπιστεύομαι.
Να ομολογήσω πως λατρεύω τα χασάπικα. Τον θεωρώ τον πιο συναισθηματικό ελληνικό ρυθμό. Γι’ αυτό και χάρηκα το “Δίκιο μου” δύο φορές, γιατί είναι ένα από τα δύο χασάπικα που έχω κάνει τη ζωή μου.

Ξέρω πως θα ήθελες να είχες γράψει και για τη Βίκυ Μοσχολιού.
Ναι μωρέ, έστω κι ένα τραγούδι. Έχω πάθος μαζί της. Ενώ δεν έχω απωθημένο τον Μίκη, ας πούμε, που επίσης τον λατρεύω παθολογικά και είχαμε προσωπική σχέση. Ουδέποτε θέλησα να του δώσω στίχους μου. Τα πράγματα γίνονται όταν είναι για να γίνουν. Και τη Μοσχολιού την ήξερα, αλλά τότε έγραφε μόνο δύο τραγούδια τον χρόνο.

Και τώρα;
Τώρα δεν μπορείς να κάνεις τραγούδια με όλους όσοι σου αρέσουν. Έχω έναν πυρήνα, κάποιους ανθρώπους οι οποίοι είναι οικογένειά μου, αλλά δεν έχω και αρνηθεί ποτέ να δώσω τραγούδια σε κάποιον πιτσιρικά.

Έχω ένα λατρεμένο τραγούδι, πολύ προσωπικό, που ήταν από τα πρώτα που τραγούδησε στη δισκογραφία της η Μαρία Παπαγεωργίου και έχει δώσει και τον τίτλο αυτό στη συναυλία της το “Δικοί μου άνθρωποι”. Όταν το είπε η Μαρία αυτό το τραγούδι δεν την ήξερε κανένας.

Χασάπικο θα έδινες στην Άννα Βίσση;
Δε νομίζω, αν και τη θεωρώ μία από τις πιο δυνατές φωνές. Ενώ μπορεί να έδινα στην Πέγκυ Ζήνα μου γιατί έχει τραγουδήσει εσχάτως κάποια Μητροπάνο και Θεοδωράκη με έναν τρόπο που εμένα με έχει πείσει.

Δεν με ενδιαφέρει να προκαλέσω. Όταν μου ζήτησαν την άδεια για να τραγουδήσει το “Στα είπα όλα” ο Καρράς λέω “παιδιά, είναι δυνατό να μου ζητάτε άδεια. Φυσικά ναι”. Αν μου λέγανε κανένα καινούργιο τραγούδι με τον Βασίλη Καρρά θα έλεγα ότι είναι δύσκολο. Όχι ότι δεν τον εκτιμώ, αλίμονο, αλλά έχουμε πολύ διαφορετικές μουσικές αναφορές.

Ο μόνος λόγος που δε θα συνεργαζόμουν με έναν άνθρωπο και θα απαγόρευα επίσης τα τραγούδια μου είναι καθαρά πολιτικός. Δε θα μπορούσα να συνεργαστώ με έναν άνθρωπο που πήρε ίσες αποστάσεις ή είπε καλά λόγια για την Χρυσή Αυγή. Και υπήρξαν πολλοί καλλιτέχνες της πίστας που εκείνα τα χρόνια που κάλπαζε η Χρυσή Αυγή είτε την χάιδεψαν είτε πήρανε ίσες αποστάσεις.

ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ…ΝΟΘΕΙΕΣ

Και για να πάμε προς τον επίλογο, πόσο χρειαζόμαστε τις μικρές νοθείες στη ζωή μας;
Ξέρεις, συνήθως το κοινό ερμηνεύει λάθος τον στίχο. Το τραγούδι δε μιλάει για το μέλλον, μιλάει για την ανάμνηση και για το παρελθόν. Ανακαλούμε μια μνήμη, της αλλάζουμε μια παράμετρο και την κάνουμε από υποφερτή μέχρι υπέροχη. Τι νόημα έχει να θυμάσαι πράγματα, αν δεν αλλάξεις μια παράμετρο για να τα κάνεις όμορφες, ωραίες αναμνήσεις; Και είναι και τραγούδι γραμμένο για τον Άλκη Αλκαίο.

Και εσύ έτσι λειτουργείς με το παρελθόν; Κάνεις μικρές νοθείες;
Δεν έχω κάνει ποτέ ψυχανάλυση στη ζωή μου, αισθάνθηκα ότι δεν τη χρειάζομαι. Την προσωπική μου ψυχανάλυση την έκανα μέσα από το μυθιστόρημα και το ελληνικό τραγούδι. Αλλά ναι, μου αρέσει να ανακαλώ πράγματα, να τα πειράζω λίγο και να τα κάνω λίγο πιο όμορφα.
Δεν σου κρύβω ότι στην ηλικία που είμαι, δεν έχω σταματήσει να ανακαλώ φάσεις ποδοσφαίρου από την εποχή που έπαιζα ο ίδιος. Δεν έγινα ποδοσφαιριστής γιατί διαλύθηκε το γόνατό μου. Λατρεύω το ποδόσφαιρο. Τόσο, που ενώ κάποιος άλλος είναι στο αμάξι μόνος και σφυρίζει ένα τραγούδι, εγώ μπορεί να ανακαλώ μία φοβερή φάση στον τελικό του Μουντιάλ. Αυτές είναι οι Μικρές μου Νοθείες…