ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ;

Είναι πολλοί οι σκηνοθέτες που δε χάνουν ευκαιρία να αρχίσουν να σου μιλάνε για όλα τα πράγματα που έχουν αγαπήσει στην ιστορία του σινεμά, όμως ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι διαφορετικός ακόμα και ανάμεσά τους.

Ο λατρεμένος Πέδρο, των αναρχικών κωμωδιών και των σινεφίλ μελοδραμάτων, των φεστιβαλικών σουξέ αλλά και των εμπορικών επιτυχιών. Θα αρχίσει να σου μιλάει για ένα γουέστερν από τα ‘50s αλλά δε θα θεωρήσει στιγμή πως είναι μια κοινή αναφορά– θα αρχίσει να περιγράφει την πλοκή, τους χαρακτήρες, το κλίμα της ταινίας. Μέχρι να τελειώσει, θα καταλαβαίνεις ακριβώς τι είναι αυτό που αγάπησε, και γιατί το έκανε κομμάτι των δικών του ιστοριών.

Οι ιστορίες του Αλμοδόβαρ τον έχουν κάνει ένα από πιο αναγνωρίσιμα ονόματα μέσα κι έξω από σινεφιλικούς κύκλους. Αλμοδόβαρ σημαίνει σινεμά, αλλά σημαίνει και μια ολόκληρη αισθητική, μια ολόκληρη διάθεση απέναντι στη ζωή. Το Όλα για τη Μητέρα Μου, το Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, τα Ψηλά Τακούνια, το Μίλα Της – ταινίες άφοβες, αναρχικές, ταινίες που μοιάζουν να ακυρώνουν την διάκριση ανάμεσα στο εστέτ και το λαϊκό.

Είναι ιστορίες έρωτα, πάθους και τρέλας, ιστορίες ανθρώπων που αγαπάνε παράλογα, ζούνε παράλογα, παθιάζονται παράλογα. Και το κάνουν μέσα από το σινεμά, μέσα από την τέχνη, μέσα από μια ορμή γεμάτη μεν αναφορές αλλά που μοιάζει απίστευτα προσωπική. Χωρίς να γνωρίζει όρια.

Μιλώντας λοιπόν για όρια. Οι Παράξενοι Δρόμοι της Ζωής (Strange Way of Life, στις αίθουσες την επόμενη εβδομάδα) είναι μια ταινία του Αλμοδόβαρ, που αντλεί αναφορές, ιδέες, ήρωες και φυσικά χρώματα από την ιστορία του χολιγουντιανού γούεστερν, ώστε να γεννηθεί κάτι νέο: Ένα γκέι γουέστερν, μικρού μήκους μάλιστα, που φέρνει μάλιστα τον Αλμοδόβαρ στο αγγλόφωνο σινεμά (όπως είχε συμβεί και με την προηγούμενη μικρού μήκους δουλειά του (το Human Voice του 2020).

Μας το λέει ξεκάθαρα καθώς μιλάμε μαζί του μέσω zoom λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία της ταινίας του στις αίθουσες: «Ο Άντονι Βακαρέλο μου έδειξε τα outfits που θα φόραγαν οι καουμπόηδες εκείνη την περίοδο και… δεν μου άρεσαν! Οπότε πήγα περισσότερο στο χολιγουντιανό λουκ του γουέστερν», παραδέχεται. Δε θα καθόμαστε να σκάμε με τον ρεαλισμό όταν υπάρχει το σινεμά!

Ο Άντονι Βακαρέλο, καλλιτεχνικός διευθυντής του Saint Laurent, είναι αυτός που προσέγγισε τον Αλμοδόβαρ να κάνει μια ταινία για αυτούς, κι έτσι γεννήθηκε αυτή η μίξη μόδας και σινεμά, με πρωταγωνιστές τους αγαπημένους όλων Πέδρο Πασκάλ και Ίθαν Χοκ (στο ρόλο δύο εραστών καουμπόηδων που συναντιούνται ξανά μετά από 25 χρόνια και θα βρεθούν σε διαφορετικές πλευρές του νόμου) και με βλέμμα σε ένα –εναλλακτικό– παρελθόν του Χόλιγουντ.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μίλησε στο Magazine μέσω zoom για το πώς γράφτηκε αυτό το μοναδικό love story, πώς γνώρισε τον Πέδρο Πασκάλ και τον Ίθαν Χοκ, και όλα τα άλλα είδη που θέλει να δοκιμάσει στο σινεμά του, από το μιούζικαλ μέχρι το sci-fi, μέχρι τον ψυχροπολεμικό τρόμο. Αυτά είναι όσα μας είπε:

ΓΙΑΤΙ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ;

Είναι κάτι που κάνω γενικά, το να γράφω αυθόρμητα.

Απλά άρχισα, αυθόρμητα, να γράφω αυτή την ιστορία γουέστερν. Ήταν μια κατάσταση όπου δύο εραστές ξυπνάνε το πρωί έχοντας περάσει μια νύχτα με σεξ και αλκοόλ. Το έγραψα με ένα θεατρικό τρόπο, ήταν μόνο διάλογος. Αλλά το κράτησα στο κομπιούτερ μου.

Ήθελα αυτοί οι δύο άντρες να είναι καουμπόηδες γιατί τότε η συζήτηση αποκτά μεγαλύτερη δύναμη. Είναι πιο ασυνήθιστο να ακούς δύο πρώην καουμπόηδες να μιλάνε για πόθο και για τέτοια πράγματα.

Αυτή η ιστορία μου ήρθε πριν 4 χρόνια. Πριν 2 χρόνια ο Άντονι Βακαρέλο από το Saint Laurent με προσέγγισε για το αν θέλω να κάνω μια ταινία μαζί τους, κι αμέσως σκέφτηκα το κείμενο που είχα γράψει για αυτούς τους δύο καουμπόηδες.

Δεν είχα σκεφτεί συγκεκριμένα αν θα έκανα ποτέ γουέστερν ή όχι, αλλά αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι το γουέστερν είναι μέρος της κινηματογραφικής εικονογραφίας στην οποία πάντα αναφέρομαι μέσα από τις ταινίες μου. Είχα ήδη αναφορές: Στο Duel in the Sun στο Matador, και στο Johnny Guitar στις Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης.

ΠΩΣ Ο ΠΕΔΡΟ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΠΕΔΡΟ

Τον Πέδρο Πασκάλ τον ήξερα από πριν την ταινία.

Όταν έκανε το Narcos έπαιζε μαζί με κάποιους ηθοποιούς που είχαν δουλέψει μαζί μου και μερικές φορές μου έστελναν βιντεάκια κι ο Πέδρο ήταν ανάμεσά τους. Του έλεγαν καμιά φορά «κάτσε μαζί μας, πες ένα γεια» κι εκείνος ομολόγησε ότι ήταν μεγάλος φαν, ότι μεγάλωσε με τις ταινίες μου. Οπότε την επόμενη φορά που πήγα Νέα Υόρκη τον πήρα τηλέφωνο. Έπαιζε θέατρο King Lear και τον συνάντησα, μιλήσαμε για πολλή ώρα στο ξενοδοχείο μου οπότε ήρθαμε κοντά.

Οπότε κατευθείαν, όταν έγραψα τον χαρακτήρα του μεξικάνου σκέφτηκα τον Πέδρο. Τότε ακόμα δεν ήταν όσο χοτ είναι σήμερα σαν όνομα! Είναι τώρα όμως. Κι όταν ήρθε η ώρα της ταινίας άρχιζε το Last of Us. Του άρεσε όμως το σενάριο και ήθελε πολύ να το κάνει, οπότε έπρεπε να περιμένω για αυτόν. Και το έκανα. Τελείωσε τα γυρίσματα Ιούνιο, οπότε περίμενα και τον Αύγουστο αρχίσαμε γύρισμα.

Εντυπωσιάστηκα πολύ όταν είδα πόσο μεγάλη επιτυχία έγινε η σειρά. Κι αν δεις τον Πέδρο σε αυτό το μικρού μήκους μας, φαίνεται καθαρά ότι έχει πολύ μεγαλύτερο εύρος από ό,τι νομίζαμε. Τον έβλεπα να παίζει αυτούς του μεγάλους, επικούς χαρακτήρες, αλλά μπορεί να παίξει πολύ πιο διαφορετικά πράγματα από ό,τι του λένε να κάνει αυτή τη στιγμή. Κι ελπίζω μετά από την ταινία μας να αρχίσουν να του προσφέρουν κι άλλους ρόλους. Θα ήταν υπέροχος ηθοποιός για κωμωδία.

ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΙΝΙ ΤΟΥ ΙΘΑΝ ΧΟΚ

Τον Ίθαν Χοκ τον γνώρισα όταν έκανε θέατρο. Έπαιζε τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ στη Μαδρίτη, πήγα στο καμαρίνι του και μιλάγαμε όλη τη νύχτα. Οπότε όταν έγραψα αυτό τον χαρακτήρα ήθελα κάποιον σαν τον Ίθαν, που μπορεί να είναι και στεγνός… δεν είναι προσωπικά βέβαια, είναι πολύ ζεστός άνθρωπος, αλλά μπορεί να παίξει τον ερημίτη, κάτι άγριο. Του έστειλα κατευθείαν το σενάριο, όχι μέσω του ατζέντη του.

Περιμέναμε τον Πέδρο να τελειώσει τη σειρά. Δεν ήξεραν ο ένας τον άλλον, στη Μαδρίτη συναντήθηκαν για πρώτη φορά κι αρχίσαμε τις πρόβες. Υπήρξε αμέσως χημεία μεταξύ τους, που μου επέτρεψε να δουλέψω εύκολα. Κάποιες φορές αυτό συμβαίνει, κάποιες όχι. Εδώ υπήρχε τρομερή χημεία από την αρχή κι έγιναν καλοί φίλοι.

ΤΟ BROKEBACK MOUNTAIN ΚΙ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΩΣ ΤΑΜΠΟΥ

Το Brokeback Mountain ήταν μακράαααααν η καλύτερη ταινία της χρονιάς του, αν ρωτάς εμένα.

Δεν ήταν βέβαια κλασικό γουέστερν, παρότι ντύνονταν με αυτά τα ρούχα και με καπέλα. Είναι περισσότερο βοσκοί, όχι πιστολέρο. Δεν είναι αφήγηση τυπικού γουέστερν δηλαδή.

Είναι ακόμα ταμπού η ομοφυλοφιλία και πραγματικά μου κάνει εντύπωση. ΟΚ αν μιλάς για το 1900, αλλά συνεχίζει να είναι ταμπού για πολλά φιλμ και είδη, και το βλέπεις και σε επαγγέλματα. Όπως το ποδόσφαιρο των αντρών ας πούμε, δεν μιλάς για αυτό. Ενώ στο ποδόσφαιρο γυναικών, μπορείς. Ή ένα άλλο, είναι οι ταυρομάχοι. Δεν μιλάς για αυτό. Ενώ προχωράμε ως κοινωνία, αυτό είναι ένα θέμα που παραμένει βαθιά ριζωμένο ως ταμπού.

Κάποιες φορές βλέπω στη σχέση δύο ανδρών χαρακτήρων στο σινεμά, όταν ας πούμε είναι πολύ κοντινοί φίλοι, μπορείς πολύ εύκολα να σκεφτείς ότι θα ήταν εραστές.

Στο Warlock του Έντουαρντ Ντμίτρικ με τον Χένρι Φόντα και τον Άντονι Κουίν, έχουμε ένα χωριό στο οποίο διαρκώς επιτίθεται εξωτερικές δυνάμεις και προσλαμβάνουν έναν διάσημο πιστολέρο, τον Χένρι Φόντα, για να τους προστατέψει από τους αουτσάιντερς. Υπάρχει κι ο χαρακτήρας του Κουίν που συντροφεύει τον Φόντα κι έχουν αυτή την πολύ περίεργη, σχεδόν ενδόμυχη σχέση που αν δεν είναι γκέι, δεν βγάζει νόημα. Αν δεν είναι γκέι, η ταινία κατά βάση είναι κακή! Αυτή η σχέση να διαβαστεί ως γκέι κάνει το φιλμ να δουλεύει.

Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες ή όχι, αλλά πιστεύω ο σεναριογράφος το έκανε εντελώς συνειδητά. Αλλά πολλές, αν όχι όλες, από αυτές τις αντρικές σχέσεις που αποκαλούμε αδελφική αγάπη, όλα αυτά τα buddy movies, περιλαμβάνουν σχέσεις που… αν έπιναν κανένα ποτό παραπάνω κάποια νύχτα, θα κατέληγαν να κάνουν σεξ μαζί.

«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ!»

Προσεγγίζοντας τη φόρμα της μικρού μήκους ταινίας είχα μια αίσθηση ότι επέστρεψα σε ένα νέο ντεμπούτο μου ως σκηνοθέτης, ότι ξεκίνησα από την αρχή.

Το ότι έκανα αυτή την ταινία στα αγγλικά, με βοήθησε επίσης να κάνω πρόβα. Επειδή η νέα μου ταινία θα είναι κι αυτή στα αγγλικά, ήθελα βασικά να ανακαλύψω αν θα μπορούσα να μανατζάρω τον εαυτό μου και να κάνω ταινία σε άλλη γλώσσα πέρα από τα ισπανικά.

Επίσης απόλαυσα το επίπεδο ελευθερίας που δεν έχω πάντα σε μια μεγάλου μήκους ταινίας. Στο Human Voice ας πούμε, που είναι γυρισμένο σε στούντιο, υπάρχει ένας χαρακτήρας που περπατάει και βλέπει την κατασκευή του στούντιο, είναι ένας χώρος μέσα σε έναν άλλο χώρο. Ήταν χρήσιμο αυτό γιατί καταλαβαίνεις τον χαρακτήρα και τον περιορισμό που νιώθει. Αυτό δε θα μπορούσα να το έχω κάνει σε μεγάλου μήκους. Λειτούργησε καλά στο μικρού, αλλά στη μεγάλου χρειάζεται περισσότερη σύνδεση με την πραγματικότητα.

Αυτή τη στιγμή στη ζωή μου νιώθω μεγαλύτερη σύνδεση με το να κάνω μικρού μήκους ταινίες από το να κάνω ας πούμε μια σειρά. Δεν θέλω να γυρίσω τηλεοπτική σειρά!

ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΣΤΟ SCI-FI, ΤΙ ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ;

Έχω πολλά τραγούδια σε ταινίες μου και είναι πάντα τραγούδια που πηγαίνουν μπροστά την αφήγηση, δεν είναι εξωτερικά στο τι συμβαίνει. Καθορίζουν τους χαρακτήρες ή προχωράνε την ιστορία, οπότε το μιούζικαλ θα ήταν πολύ κοντά σε εμένα, θα μπορούσα να το κάνω.

Θα ήθελα να κάνω μια ταινία για replicants, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και θα άρχιζα, βασικά, από το Blade Runner. Έχω ήδη μια ιδέα για την ιστορία, είναι όμως ακριβή οπότε αμφιβάλλω για το κατά πόσο εγώ ο ίδιος θα προχωρήσω για να το κάνω. Γιατί μου αρέσει να μην κάνω πολύ ακριβά φιλμ. Το είδος των μπάτζετ που διαχειρίζομαι μου δίνουν ελευθερία κι ανεξαρτησία. Είναι low budget για τα δεδομένα της Αμερικής, αλλά για την Ισπανία είναι μια χαρά. Αυτός είναι ένας περιορισμός που δίνω στον εαυτό μου.

Το είδος που μου αρέσει πολύ είναι οι ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ‘50, τα ασπρόμαυρα θρίλερ της ψυχροπολεμικής περιόδου στην Αμερική. Όπως το I Walked with a Zombie, το Cat People… ο τρόμος είναι είδος που με εμπνέει. Ειδικά το Cat People, όπου έχεις άλλα είδη να εκπροσωπούν τον κίνδυνο. Θέλω να κάνω μια ταινία, έχω γράψει την ιστορία κιόλας! Κι αυτή είναι κάτι πιο πιθανό να κυνηγήσω γιατί δε θα είναι κάτι εξίσου ακριβό.