ΕΙΔΑΜΕ ΚΟΤΣΙΡΑ – ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ ΣΤΟ VOX – ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑΜΕ “ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΦΙΛΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ”

Κότσιρας – Πασχαλίδης, Πασχαλίδης – Κότσιρας. Κι άλλες φορές βρεθήκαμε στο VOX στην Ιερά οδό για να ακούσουμε ζευγάρια ερμηνευτών να μοιράζονται τη σκηνή, αλλά αυτή τη φορά η “συνταγή” ήταν κάτι περισσότερο από χορταστική και ισορροπημένη. 

Δύο καλλιτέχνες που σαν βγεις στον πηγαιμό να τους ακούσεις, ξέρεις τι έχεις να περιμένεις, γιατί εδώ και χρόνια έχουν αποδείξει με συνέπεια, αφοσίωση και ήθος, το εύρος της μουσικής ενσυναίσθησης που διαθέτουν.

Μετά από τις πολύ επιτυχημένες καλοκαιρινές τους συναυλίες ο Γιάννης Κότσιρας και ο Μίλτος Πασχαλίδης μάς περιμένουν στη σκηνή του VOX κάθε Σάββατο και Κυριακή για λίγες παραστάσεις. Μάλιστα καθιερώνουν τις “Κυριακές στο VOX”, όπου η μουσική τους συνεύρεση ξεκινάει στις 20.00 και τελειώνει λίγο μετά στις 23.00 – ό,τι πρέπει για να ξυπνήσεις πρωί τη Δευτέρα για δουλειά.

Το “στοίχημα” της βραδιάς – για όσους από εμάς δεν τους έχουμε ξανακούσει μαζί live – ήταν φυσικά η “χημεία” ανάμεσα σε δύο γνωστούς καλλιτέχνες, που έχουν τόσο έντονο προσωπικό στίγμα. Πώς θα “δέσουν” με φυσικότητα πάνω στη σκηνή και πώς θα συνθέσουν ένα πρόγραμμα με τις μεμονωμένες τους επιτυχίες, αλλά και διασκευές αγαπημένων τους τραγουδιών;

Εύκολα είναι η απάντηση. Από το πρώτο τραγούδι ήταν ξεκάθαρο ότι πρόκειται για δύο καλούς φίλους, “φανατικούς” πατεράδες όπως καταλάβαμε από τα χιουμοριστικά σχόλιά τους στη σκηνή, με μοναδικό σκοπό να μοιραστούν το πάθος τους για τα τραγούδια, που είναι παρηγοριά και δύναμη. Τραγούδια, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων έρχονται από μεγάλους δημιουργούς, που δεν είναι πλέον στη ζωή. 

“Και… μου σώζει τη ζωή ο Θάνος Μικρούτσικος”

“Κερασμένα τα ποτά, κερασμένα τα τραγούδια” και η βραδιά ξεκινάει δυνατά με Οδυσσέα Ιωάννου και “Τα τραγούδια μια σταλιά” για να… φτάσουμε πιο μακριά από αυτό που είμαστε φτιαγμένοι. 

Μια βόλτα στη “Αλεξάνδρεια” του Κότσιρα και στην “Πηνελόπη” του Πασχαλίδη και περνάμε στο “Εφάπαξ” του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και στις “Βαριές Κουβέντες” του Ιωάννου, ώστε να καταλήξουμε στα “Μικρόβια”, ένα τραγούδι που ο Πασχαλίδης το αφιερώνει πάντα κρυφοειρωνικά στη Άνγκελα Μέρκελ – για ευνόητους λόγους. 

Το πρώτο μέρος του προγράμματος είναι γεμάτο “διαμάντια”, άρα τι να ξεχωρίσει κανείς; Όλο το VOX με μια φωνή τραγούδησε τις “Κακές συνήθειες” και τον στίχο “όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα”. “Στην αρχή το λέγατε εσείς, για να δούμε σήμερα είστε οι ίδιοι ή είστε άλλοι;” ρώτησε ο Πασχαλίδης και πήρε την απάντηση που ήθελε, δια βοής, με τον κόσμο να τραγουδάει τους στίχους απνευστί.

Κότσιρας και Πασχαλίδης μοιράστηκαν τα: “Πώς μπορώ”, “Να μ’ αγκαλιάζεις”, “Χάντρα θαλασσιά” και τα “Ξημερώματα” του Λάκη Παπαδόπουλου.  

Τα τραγούδια είναι μικρές ιστορίες από μόνα τους, αλλά πάντα μας αρέσει να ακούμε και τις ανέκδοτες ιστορίες πίσω από το γράψιμό τους. Σε μία από τις πιο ουσιαστικές στιγμές της βραδιάς ο Πασχαλίδης, προλογίζοντας το τραγούδι “Περσείδες”, μάς μίλησε για τον καιρό που είχε κατάθλιψη και το πώς τον βοήθησε ο Θάνος Μικρούτσικος. “Είναι 2016 και έχω κατάθλιψη βαριά. Και το λέω, να μην κωλώνετε, αρκετοί την παθαίνουμε κατά καιρούς, να το λέτε και να πηγαίνετε σε γιατρό. Σπας το πόδι σου πας σε ορθοπαιδικό, σπας την ψυχή σου πρέπει να πας σε κάποιον. Εκτός από τον γιατρό που κάνω συνεδρίες, μου σώζει τη ζωή ο Μικρούτσικος με τον οποίο κάνουμε συναυλίες εκείνο το καλοκαίρι.

Παίζουμε στου διαόλου τη μάνα σε ένα χωριό στην Άρτα, στο Γοργόμυλο, και είμαστε στο αυτοκίνητο για εκεί.  Ο Μικρούτσικος, που δεν οδηγεί, κάθεται μπροστά δεξιά και καπνίζει αρειμανίως. Εγώ πίσω σε άθλια κατάσταση, γράφω στίχους. Και ο Μικρούτσικος λέει: “τι γράφεις ρε παπάρα τόσην ώρα;”. Λέω “κάτι στιχάκια, μαέστρο”. Προσπαθεί ο Μικρούτσικος να με ξαλεγράρει, να με βγάλει από το λούκι, να μη σκέφτομαι. Μου λέει “άστα τώρα αυτά, έχει γράψει ο κοντός ένα αριστούργημα να ακούσουμε”. Ο κοντός είναι ο Θηβαίος – που όντως έχει βγάλει ένα αριστούργημα “Το σιδερένιο νησί” για το πώς καταπνίγηκε στο αίμα η πρώτη επανάσταση μεταλλωρύχων το 1916 στη Σέριφο… έχουν πεθάνει όλοι οι εργάτες, κανείς δεν έχει μείνει. Ακούμε λοιπόν αυτό το τραγούδι, αριστούργημα, αλλά μου έχει κάνει την ψυχολογία χάλια. Φτάνουμε στο χωριό και μου λέει “φέρε να δω τι έγραψες”. Του δίνω το στιχάκι και μου λέει “αυτό αξίζει να το κάνεις ένα ωραίο συμφωνικό τραγούδι”. Όταν γύρισα στην Αθήνα έγραψα τις Περσείδες”.

Το άτυπο αφιέρωμα στον Μικρούτσικο και σε αγαπημένα τραγούδια “φίλων που είναι εκεί ψηλά” συνεχίστηκε με τον “Τυμβωρύχο” και το “Σαν πλανόδιο τσίρκο” με όλο το VOX να σείεται φωνάζοντας “Ελλάδα, Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου”.  Ακολούθησαν “Ο παλιός στρατιώτης” του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και το “Τσιγάρο” του Κότσιρα που ακουγόταν περί τις τετρακόσιες φορές τη μέρα στα ραδιόφωνα το 1997.

Το πρώτο μέρος έκλεισε με τη “Φωτιά μου” του Πασχαλίδη και για όποιον, έστω και για μία στιγμή, σκέφτηκε “και εδώ να τελείωνε πάλι ικανοποιημένος θα ήμουν” ήρθε το δεύτερο μέρος με μια ομοβροντία γνωστών τραγουδιών. 

Κρητικός “Σασμός” και ένα μίνι ζεϊμπέκικο από Πασχαλίδη

Ο “Σασμός” από Κότσιρα και το “Φως” ξεκίνησαν “τηλεοπτικά” το δεύτερο μισό του προγράμματος και έδωσαν τη σειρά τους σε παλιά αγαπημένα, όπως τα “Έτσι Κι Αλλιώς” και “Φλασάκι” από Μαχαιρίτσα.

Ένας θεατής φώναξε ότι στην Κοιλάδα των Τεμπών έχασε τον ανιψιό του, και ο Πασχαλίδης τραγούδησε “Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι” του Θανάση και το “Αγύριστο κεφάλι” με τον χαρακτηριστικό στίχο “Δεν είναι εδώ Βαλκάνια, σου το `πα, εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα”. 

Με τον “Έρωτα Αρχάγγελο” είναι αδύνατον να μείνει κανείς ασυγκίνητος και ο Πασχαλίδης μας εξέπληξε κάνοντας μία ελαφριά στροφή ζεϊμπέκικου για να τιμήσει τη φράση “σαν χορεύεις μου ‘λεγες, να ‘σαι ο Διγενής”. Μία ιδέα από Μάλαμα με το “Στα Είπα Όλα” και ο Χαΐνης Αποστολάκης με τον “Ακροβάτη” έδωσαν τη θέση τους σε μια προσωπική ιστορία από τον Κότσιρα.

Ο πατέρας του έφευγε συνεχώς -σαν ναυτικός που ήταν- και εκείνος με τη μητέρα του τον περίμεναν να επιστρέψει ή τον ξεπροβόδιζαν καθισμένοι στο καφενείο του κυρ Αποστόλη, στον Πειραιά. “Εμείς θα είμαστε πάντα αυτοί που μένουνε και περιμένουνε” του έλεγε η μητέρα του, και μας τραγούδησε το “Έχω έναν καφενέ”. 

Ο Πασχαλίδης πήρε τη σκυτάλη και έχοντας απενοχοποιήσει μέσα του το μελό, όπως λέει γελώντας, τραγούδησε το ερωτιάρικο “Θα με θυμηθείς”, σκεπτόμενος κατά κάποιο τρόπο αυτά που του έλεγε ο πατέρας του, φαρμακοποιός, όταν ο τραγουδιστής έκανε αταξίες. 

Ακολούθησε ένα μπαράζ παλιών αγαπημένων λαϊκών τραγουδιών, από το “Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες” και το “Παραμυθάκι μου” μέχρι Μπιθικώτση “Ρίξε Μια Ζαριά Καλή” και Τσιτσάνη “Σαν απόκληρος γυρίζω”.

Περνώντας με σεβασμό από το “Βρέχει στη φτωχογειτονιά” του Μίκη Θεοδωράκη στο “Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι” του Μάνου Χατζιδάκι φτάσαμε στο τέλος με Μικρούτσικο … μια πιρόγα και τη Ρόζα. “Θάνο μου” είπε στο μικρόφωνο ο Πασχαλίδης και συνόψισε με δύο λέξεις τον καρδιακό παλμό όλης της βραδιάς.  

Συμπέρασμα

Ένα φουλ πρόγραμμα, με όλα όσα περιμένεις να ακούσεις (και να τραγουδήσεις δυνατά) και πολλά που ίσως δεν περιμένεις. Ο Γιάννης Κότσιρας και ο Μίλτος Πασχαλίδης στάθηκαν στη σκηνή, αγκαλιάζοντας νοερά το κοινό, και θυμίζοντάς μας ότι σε αυτούς τους παράξενους, μοναχικούς καιρούς υπάρχουν καλλιτέχνες που κρατούν σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου, χωρίς ανταγωνισμούς και με προτεραιότητα τα τραγούδια που μας στηρίζουν “στα δύσκολα”. “Αυτό το μίσος μόνο με έρωτα περνάει, έτσι γεννιέται η ελπίδα” είπαν αγκαλιασμένοι και η αυλαία έπεσε με απενοχοποιημένο μελό.