Ακούστε τη διασκευή-έκπληξη του Μπομπ Ντίλαν στο “Dance Me to the End of Love”

Η περιοδεία “Rough and Rowdy Ways” του Μπομπ Ντίλαν έφτασε και στη γενέτειρα του Λέοναρντ Κοέν, το Μόντρεαλ, και ο μεγάλος τραγουδοποιός δεν άφησε το γεγονός “ασχολίαστο”. 

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής ο Ντίλαν τίμησε τον μεγάλο ποιητή και μουσικό με μια εκπληκτική ερμηνεία του κλασικού τραγουδιού του 1984, “Dance Me to the End of Love”.

Το τραγούδι συμπεριλαμβανόταν στο LP “Various Positions” του Κοέν, το 1984. Η δεύτερη πλευρά του άλμπουμ ξεκινά με το “Hallelujah”, αλλά η εμπορική καριέρα του Κοέν βρισκόταν εκείνο το διάστημα σε απότομη πτώση και η Columbia αρχικά αρνήθηκε να κυκλοφορήσει καν το άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Κοέν απογοητεύτηκε τρομαχτικά, αλλά δεν το έβαλε κάτω.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε ανεξάρτητη δισκογραφική και το “Dance Me to the End of Love” έγινε το καθιερωμένο εναρκτήριο τραγούδι των συναυλιών του Κοέν για το υπόλοιπο της καριέρας του. Μάλιστα ο ξένος Τύπος συχνά το συνδέει μελωδικά με ένα τυπικό ελληνικό χασάπικο, που έχει μείνει να θυμίζει την ατελείωτη αγάπη του για την Ύδρα.

Σε πρώτο επίπεδο το “Dance Me to the End of Love” μοιάζει με ερωτικό τραγούδι. Αλλά στην πραγματικότητα το τραγούδι αναφέρεται στους Ναζί που έπαιζαν κλασική μουσική καθώς οδηγούσαν τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων.”Ένα κουαρτέτο εγχόρδων πιέστηκε να παίξει ενώ συνέβαινε αυτή η φρίκη, αυτοί ήταν οι άνθρωποι των οποίων η μοίρα ήταν επίσης αυτή η φρίκη“, δήλωσε ο Κοέν το 1995. “Και έπαιζαν κλασική μουσική ενώ οι συγκρατούμενοί τους σκοτώνονταν και καίγονταν. Έτσι, αυτή η μουσική, “Χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί”, εννοώντας την ομορφιά της που είναι η βίαιη ολοκλήρωση της ζωής, το τέλος αυτής της ύπαρξης και του παθιασμένου στοιχείου σε αυτή την ολοκλήρωση“.

Και είχε προσθέσει: “Αλλά, αυτή την ίδια γλώσσα χρησιμοποιούμε όταν παραδιδόμαστε στο αγαπημένο μας πρόσωπο, και έτσι δεν έχει σημασία να γνωρίζει κανείς τη γέννησή του, γιατί αν η γλώσσα προέρχεται από αυτόν τον παθιασμένο πόρο, θα είναι σε θέση να αγκαλιάσει κάθε παθιασμένη δραστηριότητα.”

Μια από τις πιο δημοφιλείς διασκευές του τραγουδιού έγινε από την τζαζ τραγουδίστρια Madeleine Peyroux η οποία μας είχε μιλήσει στο NEWS 24/7 για τον τρόπο που προέκυψε και τη γνωριμία της με τον Κοέν. “Νιώθω ότι έζησε μέσα στη αλήθεια που ο ίδιος ανακάλυψε. Πολύ δύσκολα φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει όπως εκείνος, αλλά το παράδειγμά του με βοηθάει να φαντάζομαι πώς θα μπορούσα να γίνω καλύτερος άνθρωπος“, μας είχε πει.

“Ένα βραβείο στον Ντίλαν είναι σαν να να καρφιτσώνεις μετάλλιο στο Έβερεστ επειδή είναι το ψηλότερο βουνό”

Αυτή είναι μόλις η δεύτερη φορά στην καριέρα του Ντίλαν που παίζει ένα τραγούδι του Κοέν σε συναυλία. Η πρώτη έγινε το 1988, όταν διασκεύασε το “Hallelujah” σε συναυλίες στο Λος Άντζελες και στο Μόντρεαλ.

Αυτό έγινε πριν από τις διάσημες εκτελέσεις του τραγουδιού από τον Τζον Κέιλ, τον Ρούφους Γουέινραϊτ και τον Τζεφ Μπάκλεϊ και τόσους άλλους. Ο Κοέν από την άλλη σπάνια έπαιζε διασκευές σε συναυλίες και δεν έχει ερμηνεύσει ποτέ ένα κομμάτι του Ντίλαν, αν και ήταν μεγάλος θαυμαστής του.

Στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση, όπως διαβάζουμε στο Rolling Stone, ο Κοέν μίλησε για τη βράβευση του Ντίλαν με το βραβείο Νόμπελ.“Για μένα”, είπε, “[το βραβείο] είναι σαν να καρφιτσώνεις ένα μετάλλιο στο Έβερεστ επειδή είναι το ψηλότερο βουνό“. Στην ίδια εκδήλωση, μίλησε για τη σύνθεση τραγουδιών του Ντίλαν. “Νομίζω ότι ο Μπομπ Ντίλαν το ξέρει αυτό περισσότερο από όλους μας: δεν γράφεις τα τραγούδια όπως να ‘ναι. Αν είσαι τυχερός, μπορείς να διατηρήσεις το όχημα υγιές και ανταποκρινόμενο με τα χρόνια. Αν είσαι τυχερός, οι δικές σου προθέσεις ελάχιστη σχέση έχουν με αυτό. Μπορείς να διατηρήσεις το σώμα όσο το δυνατόν πιο καλά λαδωμένο και δεκτικό, αλλά το αν πραγματικά θα είσαι σε θέση να προχωρήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι πραγματικά δική σου επιλογή“.

Το “Dance Me to the End of Love” είναι η πιο πρόσφατη διασκευή-έκπληξη που έχει ερμηνεύσει o Ντίλαν στις πόλεις που εμφανίζεται τις τελευταίες εβδομάδες. Διασκεύασε τον John Mellencamp στην Ιντιάνα, τον Chuck Berry στο Σεντ Λούις και τους Muddy Waters και Howlin’ Wolf στο Σικάγο. Όταν φτάνει σε μια πόλη που τον “ξεγελάει”, όπως το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, τείνει να βγάζει μια διασκευή των Grateful Dead όπως το “Stella Blue” ή το “Brokedown Palace”.