Μία φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί… Φαντάσου, περισσότερες

Μαζί δεν κάνουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν έκαναν έτσι και αλλιώς τα τουλάχιστον τέσσερα τελευταία χρόνια, απλά πριν την έλευση του Μεσσία από το Μαϊάμι υπήρχε ο Τσίπρας ο οποίος λειτουργούσε ως συγκολλητική ουσία.

Το διαζύγιο, μία ακόμα διάσπαση στο χώρο της Αριστεράς από τις δεκάδες οι οποίες έχουν καταγραφεί στον εν λόγω χώρο τον τελευταίο αιώνα, μοιάζει εξέλιξη αναπόδραστη. Και εδώ που τα λέμε φαντάζει και μονόδρομος αφού στην Κουμουνδούρου κατοικοεδρεύουν δύο κόσμοι που είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούν ακόμα και για τα στοιχειώδη.

Προσέξτε αυτό: Μόνο τις τελευταίες δύο ημέρες από το ίδιο κανάλι (ΣΚΑΙ) δύο στελέχη του κόμματος εξέφρασαν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Ο Θοδωρής Δρίτσας, ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην Υπουργός, τόνισε ότι ο κ. Κασσελάκης θα πρέπει να αναζητήσει άλλο κόμμα για να ηγηθεί. Ουτοπικό για να μην πει κανείς αφελές.

Η Θεοδώρα Τζάκρη, εκ των στενών συνεργατών του νέου προέδρου και προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, υπογράμμισε από τη δική της πλευρά ότι οι διαγραφές θα πρέπει να προχωρήσουν και μάλιστα “χωρίς δισταγμούς”. Δεν την λες και ενωτική δήλωση…

Αρα; Η… ιατρική έχει δώσει και χρόνια τη λύση. Πληγή η οποία παραμένει χωρίς θεραπεία, κακοφορμίζει με τις συνέπειες να είναι οδυνηρές όχι μόνο για το σημείο στο οποίο βρίσκεται αλλά για όλο το σώμα. Ο θάνατος είναι προ των πυλών.

Ωρα λοιπόν για ένα όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο διαζύγιο γιατί, ειδικά στην πολιτική, βελούδινο δεν μπορεί να υπάρξει. Μέσα από τον πόνο αλλά και πιθανόν τη λύτρωση που μπορεί να φέρει σε κάποιους ο χωρισμός, δεν αποκλείεται να απελευθερωθούν δυνάμεις που μπορούν να δημιουργήσουν κάτι νέο και ελπιδοφόρο ή οι παραμένοντες να αποκτήσουν τη δύναμη να “χτίσουν” το κόμμα όπως το ονειρεύονται. Μπορεί, εν τέλει, να συμβούν και τα δύο, μπορεί και τίποτα από τα δύο. 

Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι αυτό το αδιανόητο μιντιακό ξεμάλλιασμα στα “βοθροκάναλα” που αίφνης αγάπησαν και οι δύο πλευρές. Στα μάτια των τηλεθεατών η Αριστερά, όσο τέλος πάντων την εκφράζει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ευτελίζεται καθημερινά την ώρα που οι παρουσιαστές τρίβουν τα χέρια τους αφού για μία ακόμη μέρα έβγαλαν θέμα.

Σημείο επαφής δεν υπάρχει και δεν γίνεται να υπάρξει όσο και αν κάποιοι-επί ματαίω-προσπαθούν. Ας μην κοροϊδευόμαστε, με το παρόν “ρόστερ” η ομάδα ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκτήσει ποτέ ελπίδες για τη διεκδίκηση του “τίτλου” (βλέπε εξουσία). Οσο μάλιστα το διαζύγιο καθυστερεί, το αντιπολιτευτικό έργο παραλύει ενώ η κυβέρνηση μοιάζει εντελώς ανεξέλεγκτη αφού δεν υπάρχει σοβαρός αντίπαλος να την κοντράρει στα ίσια ούτε στη Βουλή αλλά ούτε, προσώρας τουλάχιστον, στην κοινωνία.

Είναι σαφές, την ίδια στιγμή, ότι η περιβόητη διεύρυνση (εξόφθαλμα μόνοπαντη πολιτικά και επιεικώς πρόχειρα σχεδιασμένη) επέφερε στο κομματικό σώμα χτυπήματα που είναι αδύνατον να επουλωθούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πια είναι κάτι άλλο, είναι ένα κόμμα μιας χρήσης που αποτελείται από χειροκροτητές και όχι από μέλη που θέλουν να συμβάλλουν, ενσώματα ή όχι, στη διαμόρφωση της πολιτικής θυσιάζοντας χρόνο και καταθέτοντας κόπο και ιδέες.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό θέλησαν οι περισσότεροι από όσους ψήφισαν στις εσωκομματικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Και εφόσον ψήφισαν, η θέλησή τους πρέπει να γίνει σεβαστή. Οσοι δεν βρήκαν τρόπο να αντιδράσουν αποτελεσματικά στην πρωτοφανή για αριστερό κόμμα απόφαση για εκλογή από τη “βάση” και όσοι, ακόμα χειρότερα, νομιμοποίησαν αυτές τις life style επιλογές με τη συμμετοχή τους στη διαδικασία, δεν μπορούν, αυτήν την ώρα τουλάχιστον, να πείσουν. Αδίκως λοιπόν φωνάζουν ενώ βρίσκονται στην πόρτα της εξόδου με το πόμολο στο χέρι.

Πως το έλεγε εκείνο το σπουδαίο τραγούδι του Γιάννη Σπανού και του Κώστα Κινδύνη με τη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου; “Μία φορά μονάχα φτάνει να ραγίσει το γυαλί…”. Φανταστείτε εδώ που οι φορές είναι απείρως περισσότερες…