Η ALKYONE ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΚΑΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Πρώτη φορά άκουσα την Alkyone στο “Μουσικό Κουτί” να τραγουδάει το παραδοσιακό μακεδονικό τραγούδι “Απάνω στην τριανταφυλλιά” και “κόλλησα”. Ίσως γιατί τέτοια τραγούδια ακούγονταν συχνά όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου και κάτι σίγουρα θα παίζει με το DNA.

Κυρίως, όμως, γιατί η απίστευτη φωνή της είναι αδύνατον να μη σε “ταξιδέψει” στον χρόνο. Σίγουρα δεν είναι συχνό το φαινόμενο ένα τόσο νέο κορίτσι, με φρέσκια ματιά για τη ζωή, να μπορεί να ερμηνεύει με τέτοιο βάθος παραδοσιακά “διαμάντια” της μουσικής μας κληρονομιάς.

Η νεαρή ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Alkyone ζει και εργάζεται στην Έδεσσα. Μας είχε πρωτοσυστηθεί  στο τέλος του 2022 – μέσω YouTube – ενθουσιάζοντας με τη διασκευή της στο ηπειρώτικο τραγούδι “Ξενιτεμένα μου πουλιά”. Όταν δεν διασκευάζει/ερμηνεύει ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια, γράφει ονειρικές αγγλόφωνες συνθέσεις, όπου συνδυάζει pop-folk στοιχεία και επιρροές από φαινομενικά ετερόκλητα μουσικά ακούσματα.

Τον περασμένο Μάιο κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της, και όποιος το άκουσε και κατάφερε μετά να τη δει στις καλοκαιρινές εμφανίσεις της μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου έχει σίγουρα καταλάβει ότι αυτή είναι μόνο η αρχή!

Μια συνεργασία-έκπληξη που δεν έχει ξανασυμβεί σε Έλληνα καλλιτέχνη, ήταν η καταλληλότερη αφορμή για να της μιλήσουμε. Η γνωστή γαλλική πλατφόρμα προβολής μουσικής και καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, “La Blogothèque”, επέλεξε να προβάλλει με βίντεο δύο τραγούδια της Alkyone, το “Ξενιτεμένα μου Πουλιά” και το “Νανούρισμα της Μικράς Ασίας”. Πώς προέκυψαν όλα;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ La Blogothèque & ΠΩΣ ΔΙΑΛΕΞΑΝ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ALKYONE

Η τηλεφωνική μας συνέντευξη ξεκίνησε επεισοδιακά. Μερικά λεπτά πριν μιλήσουμε έπεσε το ρεύμα και τελικά η συζήτησή μας έγινε υπό το φως δύο κεριών και με την κρυστάλλινη φωνή της να αντηχεί στον σκοτεινό χώρο. Κάτι αντιστρόφως ανάλογο με το πλάσμα που λέγεται Alkyone και είναι γεμάτο φως.

Προτιμά να μένει μακριά από το αστικό κέντρο, παρά μακριά από “το μέσα” της, αφού νιώθει ότι στην πόλη θα χάσει την επαφή με τον εαυτό της. Τον τελευταίο καιρό έχει βάλει στόχο να κρατήσει “ζωντανές” τις γλάστρες της, ενώ δουλεύει πάνω στον νέο της δίσκο. Η πολύωρη οδήγηση είναι ψυχοθεραπεία γιατί εκεί ακούει πολλή μουσική. Η Ισλανδία της ασκεί μια παράξενη γοητεία και μπορεί να δουλεύει απίστευτες ώρες γιατί “όταν κάνεις αυτό που θέλει η ψυχή σου δεν κουράζεσαι ποτέ”.  Πολλά είναι αυτά που μάθαμε για την Alkyone, σε αυτή τη συζήτηση αλλά το σημαντικότερο αυτές τις μέρες στη ζωή της λέγεται “La Blogothèque”.

Πρόκειται για μία μουσική πλατφόρμα-βιβλιοθήκη (με μότο “We Love Filming Music”), που εδώ και δώδεκα χρόνια είναι αφιερωμένη στην προβολή νέων καλλιτεχνών ανά τον κόσμο. Εδρεύει στο Παρίσι και “ψυχή” του εγχειρήματος είναι ο 45χρονος σήμερα Vincent Moon (πραγμ. Όνομα Mathieu Saura) ανεξάρτητος κινηματογραφιστής, καλλιτέχνης ήχου και καταξιωμένος φωτογράφος. Ο Moon ξεκίνησε τα Take Away Shows της κοινότητας Blogothèque, ως ένα διαδικτυακό πρόγραμμα ηχογράφησης και δημιουργίας μουσικών βίντεο – κυρίως indie rock μουσικής.

Στα video-projects του La Blogothèque συμμετέχουν και πασίγνωστοι καλλιτέχνες σε στιγμές που κανείς δεν θα περίμενε. Ο Justin Timberlake και ο Chris Stapleton τραγουδούν με χορωδία 60 ατόμων στο Bradbury Building του Λος Άντζελες, ο Paul McCartney σε συναυλία στον τερματικό σταθμό Grand Central, ο Iggy Pop σε μια μπαρόκ αίθουσα στο Παρίσι, ο Jack White  (White Stripes) παίζει ακουστική κιθάρα στην οροφή ενός παλιού κάστρου, οι Arcade Fire σε ένα ασανσέρ, ο Michael Stipe (R.E.M.) acapella σε ένα σιλό σιτηρών και οι Bon Iver κυνηγιούνται με τουρίστες στη Μονμάρτη. Τώρα ανάμεσα σε αυτούς τους καλλιτέχνες και δεκάδες άλλους ανά τον κόσμο βρίσκεται και η δική μας η Alkyone.

Alkyone όσα διαβάζουμε online για τον Vincent Moon και το La Blogothèque είναι φανταστικά. Πώς έγινε αυτή η επαφή;  

Το Blogothèque ξεκίνησε ως μια συνεργασία ανάμεσα στον Vincent Moon και σε φίλους του και αυτό που έκαναν ουσιαστικά ήταν να διαδίδουν μουσική, η οποία τους άρεσε. Ξέρω ότι ξεκίνησε ως κάτι πάρα πολύ προσωπικό, το οποίο γίνεται εδώ και κάμποσα χρόνια με την ίδια αγάπη και διάθεση από τους ανθρώπους που το “τρέχουν”. Ο Vincent είναι από τους βασικούς ιδρυτές και συνεχίζει να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, “δίνοντας φωνή” σε πάρα πολλούς μουσικούς.

Παρακολουθώ το Blogothèque πολλά χρόνια και όταν μου είπαν ότι ο Vincent Moon είναι ουσιαστικά ο δημιουργός πίσω από αυτό, σοκαρίστηκα γιατί έχω δει πολλές δουλειές του και είναι από τους αγαπημένους μου. Τελευταία, για παράδειγμα, συνεργάστηκε με έναν αγαπημένο μου Ισλανδό καλλιτέχνη που κάνει πιο πολύ ορχηστρική μουσική τον Ólafur Arnalds και έφτιαξαν μια καταπληκτική μίνι ταινία με τίτλο “When We Are Born”!

Τώρα πώς ήρθαμε σε επαφή; Δύο παιδιά, ο Θάνος και η Μαριάννα, άκουγαν τη μουσική μου και γνώριζαν τον Moon μέσα από κάποια πρότζεκτ κινηματογράφησης. Του έβαλαν τυχαία να ακούσει δική μου μουσική και κατόπιν λάβαμε με τους συνεργάτες μου ένα e-mail για να έρθουμε σε επαφή μαζί του όταν βρεθεί στην Ελλάδα. Ήρθε, τελικά, πριν από λίγο καιρό με έναν φίλο του, και αφού πήγαν στο Άγιο Όρος, συναντηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη σε ένα πάρα πολύ μικρό ταβερνάκι στο Καπάνι, δίπλα ακριβώς στην αγορά. Δεν υπήρχε κανένα πλάνο για το τι θα κάνουμε. Τίποτα συγκεκριμένο, απλά θέλαμε να γνωριστούμε. Με είχαν προετοιμάσει βέβαια ότι ο Moon κυκλοφορεί γενικότερα με μια κάμερα ανα χείρας και τραβάει πλάνα συνέχεια.

Αφού φάγαμε και συζητήσαμε για πολλή ώρα και ήταν πάρα πολύ ευχάριστη παρέα, κάποια στιγμή άρχισε να πέφτει το φως, και ο Vincent πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα και να τραγουδήσω. Τον ρώτησα αν θα ήθελε να τραγουδήσω ελληνικά ή αγγλικά και μου ζήτησε να πω ελληνικά τραγούδια. Οπότε κάναμε μια βόλτα ουσιαστικά μέσα στην πόλη. Ξεκινήσαμε από το Καπάνι, καταλήξαμε στην Αριστοτέλους και στο τέλος πήραμε ταξί. Μέσα στο ταξί μου ζήτησε να τραγουδήσω και εκεί είπα το τραγούδι “Ξενιτεμένα μου πουλιά”. Ο ταξιτζής έμεινε άναυδος…

Φαντάζομαι ο Moon εντυπωσιάστηκε πολύ με τη φωνή σου, πώς έγινε η κινηματογράφηση;

Μου είπε ότι είχε πολύ καιρό να το κάνει αυτό, να μπει δηλαδή μέσα σε ένα μεταφορικό μέσο και να υπάρξει το “moment” – η ιδανική στιγμή – κάτι που συμβαίνει τυχαία και σε παρασύρνει. Είπα το “Ξενιτεμένα μου πουλιά” και μόλις ακριβώς είχα τελειώσει το κομμάτι, φτάσαμε στο στούντιο στη Μοναστηρίου, στον Σωτήρη, με τον οποίο συνεργάζομαι πολλά χρόνια. Τον είχα πάρει τηλέφωνο και τον ρώτησα αν μπορούμε να περάσουμε από εκεί και μου είπε “ναι”. Πήρα και άλλον έναν μουσικό, με τον οποίο συνεργαζόμαστε και παίζει τσέλο στην μπάντα, τον Θοδωρή. Και έτσι μαζευτήκαμε, χωρίς πρόγραμμα και κανονίστηκε μια κατάσταση από το πουθενά. Εκεί είπα και το “Νανούρισμα της Μικράς Ασίας”, το οποίο είναι πολύ αγαπημένο τραγούδι και γνωστό.

Ο Moon βιντεοσκοπούσε κάθε τραγούδι από την αρχή ως το τέλος. Δεν υπάρχει μοντάζ, όλες οι φορές είναι one-take. Γενικά μου είπε ότι χρησιμοποιεί την ίδια κάμερα εδώ και πολλά χρόνια και το αποτέλεσμα έχει μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική. Δεν παίξαμε με ειδικά μικρόφωνα, με εφέ ή κάτι περίπλοκο, ήταν μία ατόφια μουσική στιγμή, όπου καθίσαμε σε ένα δωμάτιο και παίξαμε μουσική. Κατόπιν μας αγκάλιασε ενθουσιασμένος σαν αυτό που άκουσε να τον άγγιξε βαθιά.

Πρόκειται για έναν φοβερό δημιουργό. Ήξερα τη δουλειά του και τον θαύμαζα και δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο μοναδική ήταν η συγκεκριμένη γνωριμία για μένα. Ανεξάρτητα από τις συνεργασίες θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να καθίσουμε ξανά στο ταβερνάκι στο Καπάνι και απλώς συζητάμε για τον κόσμο και τη ζωή. Θα ήμουν ήταν υπεραρκετό.

Είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύεται πάρα πολύ τη “στιγμή”, συνδέεται απόλυτα με τα πράγματα γύρω του. Μας είπε ότι ο ίδιος δεν έχει σπίτι. Δηλαδή δεν έχει ιδιοκτησία. Δεν μένει κάπου μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένας νομάς του κόσμου, ταξιδεύει από τη μία χώρα στην άλλη.

Το εξωτερικό είναι μέσα στους βασικούς στόχους σου σαν καλλιτέχνιδα – το λέω με δεδομένο ότι τραγουδάς και αγγλικό στίχο; 

Υπάρχουν όνειρα, τα οποία έχουμε ο καθένας από εμάς. Σίγουρα το να κάνω κάτι στο εξωτερικό είναι ένα από αυτά, γιατί πιστεύω ότι υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος ακούει το είδος μουσικής που γράφω. Οπότε ναι, θα μου άρεσε πάρα πολύ. Επίσης θα μου άρεσε πάρα πολύ να ταξιδέψω, για να ταξιδέψω και τη μουσική μου. Το να βγω έξω στον κόσμο είναι κάτι που θέλω οπωσδήποτε να κάνω.

Μία πρόβα generale ίσως ήταν οι δύο εμφανίσεις σου με τη Μαρία Φαραντούρη στη Ζυρίχη και το Μόναχο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία να τραγουδάς σε ένα αφιέρωμα για τον Μίκη Θεοδωράκη και μάλιστα με μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες τραγουδίστριες με διεθνή απήχηση. Ένιωσες φόβο;

Ήταν φοβερό, αλλά δεν το φοβήθηκα. Γενικά, ίσως ακούγεται παράξενο, αλλά δεν έχω ιδιαίτερο άγχος όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Ίσως και γιατί για κάποιο περίεργο λόγο δεν αισθάνομαι ότι έχω να αποδείξω κάτι σε κανέναν. Οπότε είναι πολύ ανακουφιστικό αυτό. Έτσι γαλουχήθηκα όχι μόνο από το σπίτι μου, αλλά και από τη δασκάλα του πιάνου μου. Εγώ σπούδασα κλασικό πιάνο και η δασκάλα μου μου έλεγε μια ζωή πριν βγω στη σκηνή: ‘Δεν έχεις να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, το κάνεις γιατί το αγαπάς’. Οπότε το κουβαλάω αυτό το πράγμα.

Ήταν πάρα πολύ εξωπραγματικό το να τραγουδάς με τη Μαρία Φαραντούρη. Έχω μεγαλώσει με αυτά τα τραγούδια, του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι. Είναι οι πυλώνες της ελληνικής μουσικής. Ο μπαμπάς μου για πολλά χρόνια έπαιζε ακορντεόν και πλήκτρα. Όχι επαγγελματικά, αλλά το έκανε με πολλή αγάπη και σεβασμό. Έπαιζε λοιπόν αυτά τα τραγούδια και τραγουδούσε μαζί με τους φίλους του, οπότε έχω ακούσει πάρα πολλές ώρες Θεοδωράκη και Χατζιδάκι.

Στερεοτυπικά μιλώντας, ένας άνθρωπος που σε ακούει να ερμηνεύεις με αυτό τον τρόπο τα παραδοσιακά και μαθαίνει ότι είσαι από την Έδεσσα, αυτόματα “κάνει την εικόνα” ότι έχεις μεγαλώσει βουτηγμένη στην παράδοση, στα πανηγύρια και στα δημοτικά τραγούδια και σου αρέσουν από παιδί. Έτσι είναι;

(Γελάει) Τα έχω ζήσει και αυτά. Έχω πάει και στα πανηγύρια, αλλά δεν ήταν ποτέ το καλύτερό μου, ούτε είμαι ιδιαίτερα ο άνθρωπος που θα σηκωθεί και θα χορέψει παραδοσιακούς χορούς. Ο μπαμπάς μου πάρα πολλές φορές μου μιλούσε για τα παραδοσιακά τραγούδια. Σε βόλτες με το αυτοκίνητο, όπου με πήγαινε, μου έβαζε να ακούσω τέτοια τραγούδια και εγώ αντιδρούσα και δεν τα ήθελα. Μου έλεγε “κάποια στιγμή θα με θυμηθείς”. Έχω πολλά ακούσματα από παράδοση, αλλά δεν “βούτηξα” ποτέ ολόκληρη μέσα σ’ αυτό το πράγμα σαν παιδί. Έμεινα μ’ έναν τρόπο “στα ρηχά”.

Δηλαδή υπήρχαν κάποια στάνταρ τραγούδια όπως το “Μήλο μου Κόκκινο”, που είναι πάρα πολύ συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία. Το έχω τραγουδήσει πάρα πολλές φορές. Γενικά όμως δεν είχα κάνει ποτέ καμία διατριβή στα παραδοσιακά τραγούδια. Ούτε και τώρα μπορώ να πω ότι έχω κάνει. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμβαθύνει πολύ περισσότερο απ’ ότι εγώ. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένα τραγούδια που οπότε τα ακούω μου “χτυπάνε” και νιώθω διαφορετικά.  Ένα από αυτά είναι το “Απάνω στην τριανταφυλλιά”. Ένα άλλο κλασικό που μου αρέσει πολύ είναι “Το Τζιβαέρι”. Έχουν κάτι άλλο μέσα τους που δεν μου βγαίνει με όλα τα παραδοσιακά και νιώθω ότι συμφωνεί και ο κόσμος όταν τα τραγουδάω.

Βλέπεις γενικότερα μία “επιστροφή” στην παράδοση;

Πολύ μεγάλη. Νομίζω το βλέπουμε όλοι μας, από τα νέα παιδιά, κυρίως από τη φοιτητική ηλικία, 18 και άνω. Νομίζω ότι σε αυτές τις ηλικίες υπάρχει πολύ μεγάλη στροφή στα παραδοσιακά ακούσματα και ο λόγος είναι ίσως ότι αυτή η μουσική τους έχει φέρει κοντά. Δηλαδή είναι λες και αναγνωρίζονται. Είναι άνθρωποι οι οποίοι ακούνε παραδοσιακά, τα οποία έχουν και έναν καινούργιο ήχο μέσα στους, πιο “μοντέρνο”. Και όταν βρίσκονται σε φεστιβάλ και σε συναυλίες και ανοίγει η ψυχή τους, γίνονται όλοι “ένα πράγμα”, μια οικογένεια.

Τώρα “φωτογραφίζεις” τις συναυλίες του Θανάση, που όποιος έχει πάει καταλαβαίνει ακριβώς τι λες. Συνεργάστηκες μαζί του το περασμένο καλοκαίρι. Πώς το είδες “το έργο” από τη… σκηνή; 

(γελάει) Για να πω την αλήθεια δεν ήμουν προετοιμασμένη για όλο αυτό που έγινε στις συναυλίες του Θανάση και μου ήρθε “κεραμίδα στο κεφάλι”. Απερίγραπτη λατρεία. Περίμενα πολύ κόσμο, αλλά όχι τόσο. Περίμενα εκφράσεις λατρείας, αλλά υπήρχαν στιγμές που ανέβαινε στη σκηνή και άκουγα τρομερές κραυγές από κάτω “Θανάση, Θανάση”. Η νέα γενιά τον ακολουθεί πιστά, αλλά σε αυτές τις συναυλίες είδα και πολλά παιδιά κάτω των 10 ετών, που ήξεραν τα λόγια απέξω κι ανακατωτά, μέχρι και μωρά στο port bebe.

Ο ίδιος ο Θανάσης δεν απομυθοποιήθηκε στα μάτια μου καθόλου. Ο Θανάσης αυτό που γράφει, έτσι το ζει. Και αυτό το θεωρώ πολύ τίμιο. Παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο με όποιο τρόπο ξέρει. O τρόπος του είναι να γράφει και να προσπαθεί να ρίξει ένα σποράκι στο μυαλό του καθενός μας, και στις ψυχές μας, και να φυτρώσει ένα λουλούδι από εκεί. Και ευτυχώς που υπάρχει τόσος πολύς κόσμος που τον ακολουθεί.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Γράφεις και ερμηνεύεις και αγγλόφωνα τραγούδια. Ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει; Είπες πριν για την Ισλανδία.

Πολύ Ισλανδία γενικά! Αν και έχουν πολύ μικρό πληθυσμό βγάζουν πάρα πολύ ωραίους καλλιτέχνες. Η Bjork είναι η πιο γνωστή, αλλά μου αρέσουν οι Sigur Rós, οι Of Monsters And Men. Εκτός Ισλανδίας δεν θα σταματήσω να λέω για τους Bon Iver, μου αρέσουν οι Florence and the Machine. Γενικά ακούω πολύ indie μουσική και ψάχνω συνέχεια. Μπορεί να ακούσω Shakey Graves, ή τραγουδοποιούς σαν τη Laura Marlin, που είναι εξαιρετική.

 

Σε συναυλίες μπορεί να σε πετύχουμε;

Μου αρέσουν πολύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει σε όσες συναυλίες θα ήθελα στη ζωή μου. Οι περισσότερες που έχω παρακολουθήσει είναι κλασικής μουσικής, γιατί εκπαιδεύτηκα σαν κλασική πιανίστα, οπότε τα περισσότερα μουσικά δρώμενα που έχω δει είναι με ορχήστρες, πιάνο κλπ. Βέβαια σήμερα βγαίνουν δημιουργοί που κάνουν ορχηστρικά πράγματα και “σπάνε το καλούπι” με ένα δικό τους τρόπο. Μου αρέσουν ο Max Richter, ο Ólafur Arnalds που είναι μίνιμαλ και η Hania Rani που είναι Πολωνή πιανίστα, συνθέτης και τραγουδίστρια.

Γενικότερα ακούω απίστευτες ώρες μουσική κινηματογράφου. Αλεξάντρ Ντεσπλά, Ένιο Μορικόνε, έχω λιώσει το σάουντρακ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα σάουντρακ για τις ταινίες κινουμένων σχεδίων από το Studio Ghibli (ιαπωνική εταιρεία παραγωγής anime και διανομής κινηματογραφικών ταινιών που εδρεύει στην πόλη Κογκανέι του Τόκιο).  Ο κινηματογραφιστής Hayao Miyazaki έχει κάνει εκπληκτικές ταινίες, όπως είναι “Το Κινούμενο Κάστρο”, το “Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων”. Έχει συνδέσει τη μυθοπλασία με θέματα που αφορούν την προστασία της φύσης και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Άλλοτε θέματα φαντασίας, όπως πχ πώς θα ήταν αν θα υπήρχε ένας δεύτερος κόσμος, και συμβολισμοί που ένας ενήλικος μπορεί να μεταφράσει με πολλούς τρόπους. Γενικά, έχω ξοδέψει πάρα πολλές ώρες από τη ζωή μου βλέποντας ταινίες και δεν το έχω μετανιώσει.

Από τον κινηματογράφο να σε πάω λίγο στην τηλεόραση γιατί φέτος ακούμε τη φωνή σου σε τραγούδια δύο τηλεοπτικών σειρών, στη “Μάγισσα” και στις “Ψυχοκόρες”. Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες;

Με πήρε μια μέρα τηλέφωνο ο Alex Sid και μου είπε ότι έχει γράψει ένα νανούρισμα για το παιδί του. Πάνω σε αυτή τη μελωδία μπήκε ο στίχος που έγραψε η Ουρανία Πατέλη και έφτιαξαν ένα τραγούδι, το οποίο πίστεψαν ότι θα μου ταίριαζε. Μου το έστειλαν να το ακούσω και μου άρεσε πάρα πολύ. Μου θύμισε κάτι από παραδοσιακό τραγούδι, ίσως και γι αυτό το αγάπησα τόσο πολύ. Είπα πάμε να το κάνουμε και μετά έμαθα ότι υπήρχε περίπτωση να μπει μέσα σε μία σειρά. Εγώ “έτρεχα” τότε με τον Θανάση δεν είχα ιδέα τι γινόταν τηλεοπτικά. Μου είπε ότι ετοιμάζεται μία νέα σειρά στον ΑΝΤ1 από τους ίδιους παραγωγούς, που έκαναν τις “Μέλισσες” και θα λέγεται “Μάγισσα”. Και έγινε. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο.

Είμαι όμως χαρούμενη και για τις “Ψυχοκόρες” και τις αναφέρω γιατί στη “Μάγισσα” παίζουν πολύ γνωστοί ηθοποιοί, αλλά στις “Ψυχοκόρες” οι πρωταγωνίστριες είναι νέα κορίτσια. Μου αρέσει που παίζουν στη σειρά πολλοί νέοι άνθρωποι και τους βλέπουμε για πρώτη φορά – γνώρισα και κάποια παιδιά από κοντά. Εκτός του ότι κάνουν εξαιρετικά καλά τη δουλειά τους, νιώθω ότι έχουν βγει με την αγάπη και διάθεση που βγαίνει κάποιος όταν δεν του έχουν κοπεί τα φτερά από κάτι. Βγαίνει και το κάνει με όλη την ορμή της νιότης και νιώθει ότι τώρα ζει το όνειρο. Μου αρέσει πάρα πολύ όταν υπάρχει αυτή η αίσθηση και η δύναμη.

Τον περασμένο Μάιο ακούσαμε και τα τραγούδια του πρώτου σου άλμπουμ. Ήδη το κοινό έχει ξεχωρίσει τα “Oh mother” και το “Genesis”. Πώς διάλεξες το όνομα “Exit Sign”;

Νιώθω φανταστικά και περιμένω πως και πως να βγει σε βινύλιο και σε cd για να το κρατήσω στα χέρια μου και στη φυσική του μορφή. Έχει πέσει πάρα πολλή δουλειά αυτό το άλμπουμ. Πάρα πολλές ώρες, σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, γιατί η δημιουργία του μας πέτυχε μέσα στον covid. Δεν μπορούσα να πάω στούντιο, μιλούσαμε μέσω zoom, συνεννοήσεις δύσκολες. Όταν επιτέλους τελείωσε, οι άνθρωποι που το δουλεύαμε σχεδόν δεν πιστεύαμε ότι ολοκληρώθηκε, τόσο πολύ τράβηξε.

Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί είναι το πρώτο πραγματικά ολοκληρωμένο πρότζεκτ που κάνω μουσικά, σαν τραγουδοποιός. Γιατί βλέπω τον εαυτό μου κυρίως ως τραγουδοποιό. Απολαμβάνω το να ερμηνεύω κομμάτια τα οποία έχουν γράψει άλλοι άνθρωποι, όμως το κομμάτι της τραγουδοποιίας είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Με εκφράζει πάρα πολύ το να πιάσω μολύβι και χαρτί και να γράψω αυτό που έχω σαν σκέψη μέσα στο κεφάλι μου. Απαιτεί να είσαι εκεί 100%.

Με τους στίχους οκ, με τους τίτλους δεν είμαι καλή (γελάει) και έψαχνα πολύ καιρό πώς να ονομάσω το άλμπουμ. Κάποια στιγμή καθόμουν με την μαμά μου έξω στο μπαλκόνι, επί covid, και της λέω “θέλεις να ακούσεις το τελευταίο κομμάτι που κάναμε, λέγεται Exit Sign”. Α, μου λέει, πολύ ωραίος τίτλος για το άλμπουμ. Και μετά κάθισα και σκεφτόμουν ότι ήταν τόσο grande η περίοδος που ζούσαμε, του λοκντάουν, που είχαμε τεράστια ανάγκη να βγούμε. Μου ταίριαξε η ιδέα της εξόδου από κάτι.

Τώρα δουλεύω πάνω σε επόμενες ιδέες. Ελληνικά κομμάτια και επόμενο άλμπουμ. Σιγά σιγά. Δεν είμαι υπέρ της ιδέας του να κάνω ψυχαναγκαστικά πράγματα και να πω ότι εκείνη την συγκεκριμένη ημερομηνία πρέπει να έχω τελειώσει πάση θυσία. Γενικά όταν θα είναι να βγάλω κάτι προς τα έξω, θέλω να ξέρω ότι βγήκε όσο πιο τίμια γινόταν.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Είσαι και δασκάλα ειδικής αγωγής; 

Ναι είμαι εκπαιδευμένη να διδάσκω σε άτομα με μαθησιακές δυσκολίες, ειδικές ανάγκες κλπ. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω πάει σε σχολείο να δουλέψω, λόγω και των συναυλιών με τον Θανάση. Είναι μεγάλη ευθύνη να εργάζεσαι σε αυτόν τον χώρο και όσο έχω δουλέψει σ’ αυτό το κομμάτι είμαι πολύ ευγνώμων. Νιώθω ότι με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο σε πάρα πολλά πράγματα και ότι μου έχει διδάξει πολλά. Η συναναστροφή με παιδιά είναι πάντα ένα υπέροχο πράγμα, αλλά όταν βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά αναγκάζεσαι να βρεις άλλους τρόπους να επικοινωνείς κι εσύ μαζί τους. Ψάχνεις να βρεις ποια είναι η ουσία που θέλεις να μεταφέρεις. Και μόνο η χαρά που εκφράζουν για τα πιο απλά πράγματα – αυτά που συχνά όλοι μας ξεχνάμε μέσα στην ημέρα μας – είναι ευλογία.

Μιλώντας για παιδιά και βλέποντας και όλα αυτά που συμβαίνουν με τον πόλεμο, με όλα αυτά τα γεγονότα που βλέπουμε τριγύρω, πώς διατηρείς αυτό το “φως” στο οποίο συχνά αναφέρεσαι… 

Δεν είναι εύκολο να το κάνεις πάντα, αλλά κάθε μέρα μας δίνεται η δυνατότητα να διατηρήσουμε το φως αναμμένο, όσο σκοτάδι κι αν υπάρχει τριγύρω. Και ακριβώς τις εποχές που υπάρχει πολύ σκοτάδι, τότε πιο πολύ οφείλουμε όλοι μας να “ανάβουμε το φως” κάθε μέρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι κλείνω τα μάτια σε ό,τι κακό συμβαίνει. Απλά προσπαθώ να δω πού μπορώ να βοηθήσω και ψάχνω τρόπους να απλώσω το χέρι να πιάσω έναν άνθρωπο.

Στεναχωριέμαι πάρα πολύ γενικά με τα απάνθρωπα που συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά δεν νομίζω ότι η λύση είναι η απελπισία. Μας δίνεται η επιλογή, αν θα μείνουμε να συζητάμε συνεχώς ότι η κατάσταση είναι άσχημη ή θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε πρακτικά. Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τον κόσμο; Όχι όταν συνεχώς “μαυρίζεις”. Κακά τα ψέματα, μας ταΐζουν με πάρα πολύ άσχημες ειδήσεις κάθε μέρα. Κάποια στιγμή όμως θα καταλήξουμε να πιστεύουμε ότι η φύση του ανθρώπου είναι αυτή. Θα καταλήξουμε να πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο.

Νιώθω, λοιπόν, ότι όσοι δεν βρισκόμαστε σε μια πάρα πολύ άσχημη κατάσταση που να καταστρέφεται το σπίτι μας και η ζωή μας, οφείλουμε προς χάρη αυτών που ζουν την καταστροφή, να κάνουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν καλύτερη. Και αυτό συνεπάγεται ότι είμαστε έτοιμοι, και όταν μας δοθεί η δυνατότητα να μπορούμε να βοηθήσουμε. Είναι δύσκολο βέβαια να γίνει, αλλά να το προσπαθούμε.

Και δεν νομίζω ότι είναι θέμα θετικότητας. Έχουμε ενοχοποιήσει το να αισθανόμαστε χαρά μέσα στην ημέρα, γνωρίζοντας ότι κάπου αλλού συμβαίνει κάτι άσχημο. Είναι σαν να νιώθουμε ντροπή. Πώς χαμογελάς ενώ ξέρεις ότι στον κόσμο συμβαίνουν τόσα; Ναι, αλλά το χαμόγελο είναι μεταδοτικό. Γιατί άμα το δώσω σε κάποιον που περνάει στο δρόμο απέναντι – που μπορεί να έχει τα δικά του προσωπικά προβλήματα – θα τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Γιατί να μεταδίδεις τη μαυρίλα, ενώ μπορείς να μεταδίδεις φως;