ΣΤΥΛΙΑΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ: “ΤΟ “MILKY WAY” ΣΚΑΒΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ”

Ένα ταλαντούχο πλάσμα, ένα αερικό, μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιός, ένας άνθρωπος με άποψη, συνείδηση και όνειρο αυτή η κοινωνία να αποβάλει κάποια στιγμή όλα της τα στερεότυπα. Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία της από την αρχή, από τις πρώτες θεατρικές της παραστάσεις, έως και σήμερα, που συμμετέχει στη νέα σειρά “Milky Way”, μπορώ να πω με σιγουριά πως θα μας εκπλήξει (και) στο μέλλον.

Η Στυλιάνα Ιωάννου κατάγεται από την Κύπρο, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης “Κάρολος Κουν”, αλλά και της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις «Aγαπητέ θεέ» (Oscar et la dame Rose), «Η κυρά της θάλασσας (2017)», «Father Help Us. Ένα show για τον πατέρα μου» (2020) και «We are in the army now», την οποία παρουσίασε με την ομάδα και σε Ισπανία και Γερμανία. Παράλληλα, ενώ τώρα συμμετέχει στην παράσταση “YES, WE CAN’T” της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου που κάνει πρεμιέρα στις 8 Νοεμβρίου.

Φέτος, κάνει το ντεμπούτο της στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στη νέα σειρά “Miky Way” του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Βασίλη Κεκάτου, που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στο MEGA, «κερδίζοντας» το τηλεοπτικό κοινό με τη σύγχρονη ματιά της. Υποδύεται την Αθηνά, την καλύτερη φίλη της Μαρίας. Έχουν κοινό σχέδιο απόδρασης από τη μικρή τους πόλη, να τελειώσουν το σχολείο και να πάνε στην Αθήνα για να γίνουν χορεύτριες. Μια ηρωίδα, που όπως λέει η Στυλιάνα Ιωάννου, «θα μας εκπλήξει στην πορεία».

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;
Η ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκίνησε σε ηλικία 12 χρονών, από summer school θεάτρου στο οποίο είχα πάει. Επειδή ήμουν γενικά κλειστό παιδί, άρχισα σιγά σιγά μέσα από αυτό το θεατρικό παιχνίδι να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον εαυτό μου και να συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν κάποιες πτυχές του εαυτού μου, που δεν μπορώ να τις εκφράσω σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή, παρά μόνο μέσα από το θέατρο.

Έτσι αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Ναι. Στη συνέχεια άρχισα να κάνω πιο εντατικά μαθήματα με ένα δάσκαλο θεάτρου. Τελειώνοντας το σχολείο, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης «Καρόλου Κουν» και πέρασα. Παράλληλα, σπούδασα Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ. Με βοήθησε πάρα πολύ και το πτυχίο αυτό, γιατί μπόρεσα να δω μερικά θεατρικά κείμενα με άλλη ματιά. Η ακαδημαϊκή ανάλυση, πχ, της κωμωδίας και της τραγωδίας, ήταν πολύ χρήσιμη για μένα ώστε να επεξεργαστώ στη συνέχεια ένα θεατρικό έργο.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο ηθοποιό να επιβιώσει στην Ελλάδα του σήμερα; Αλλά και να ξεχωρίσει μέσα από το πλήθος των υπόλοιπων ηθοποιών;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσεις σήμερα. Ειδικά εάν δεν έχεις έναν τρόπο να μπορείς να ζεις και να βιοπορίζεσαι από μία άλλη εργασία, τότε σίγουρα είσαι πολύ τυχερός. Το να ξεχωρίσεις μπορεί να είναι και θέμα τύχης, να βρεθείς, δηλαδή, στο σωστό σημείο, με τα σωστά άτομα, και έτσι να προκύψει κάτι καλό.

Στη δική σου περίπτωση πώς έγινε;
Σε εμένα, ήταν θέμα συγκυριών και τύχης. Γνώρισα τον Ηλία Αδάμ στη Σχολή και είχαμε μία πολύ στενή φιλική και επαγγελματική σχέση. Μαζί ξεκινήσαμε τις θεατρικές μας παραστάσεις στην Αθήνα και ο ίδιος με βοήθησε πολύ στο να εξελιχθώ, του οφείλω πολλά. Η κοινή μας πορεία υπήρξε καθοριστική.

Θέλω να μιλήσω για την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, για τον φεμινισμό, όποτε και όπου μπορώ.

Οι περισσότερες παραστάσεις στις οποίες έχεις συμμετάσχει έως τώρα, έχουν έντονα queer και φεμινιστικά στοιχεία.
Γενικά θέλω να μιλώ μέσα από την τέχνη για οτιδήποτε με αφορά. Ιδανικά θα ήθελα μία κοινωνία στην οποία να μην υπάρχουν στερεότυπα. Θέλω να μιλήσω για την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, για τον φεμινισμό, όποτε και όπου μπορώ.

Φέτος σε βλέπουμε στο “Milky Way”, είναι η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Βασίλη Κεκάτο και η συμμετοχή σου στη σειρά;
Μέσα στην ατυχία των χρόνων της πανδημίας του Covid-19, σταθήκαμε τελικά τυχεροί, όπως το αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων. Κατά τη διάρκεια του κορονοϊού, ανεβάσαμε την παράσταση “We Are In The Army Now” του Ηλία Αδάμ online, γιατί δεν μπορούσαμε να την κάνουμε διά ζώσης. Ανέβηκε στο Youtube και ήταν διαθέσιμη στο κοινό για αρκετό καιρό. Ο Βασίλης Κεκάτος με είδε στο Youtube, του άρεσα, ήρθε σε επαφή μαζί μου και μου είπε πως ήθελε να συμμετάσχω σε μία νέα σειρά που ετοίμαζε, στον ρόλο της Αθηνάς. Ήταν κάπως συγκυριακό, δηλαδή. Ήταν τύχη μέσα στην ατυχία.

Πρόκειται για μία σειρά σύγχρονη, που απευθύνεται στη νέα γενιά, έχει ωραία αισθητική και πραγματεύεται διάφορα κοινωνικά ζητήματα. Είναι μοναδική. Εσύ, που είσαι μέσα σε όλο αυτό, πώς την αντιλαμβάνεσαι;
Αισθάνομαι ότι η σειρά είναι πάρα πολύ relevant στο 2023, στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στην επαρχία. Θεωρώ ότι είναι μία σειρά που, ενώ καταπιάνεται με τόσα πολλά κοινωνικά ζητήματα, δεν αφήνει τίποτα στην επιφάνεια. «Σκάβει» πάρα πολύ βαθιά, αλλά ταυτόχρονα το κάνει με έναν ιδιαίτερο, χιουμοριστικό τρόπο. Δεν το κάνει διδακτικά, δεν κουνάει το δάχτυλο. Εμβαθύνει, χωρίς να το βαρύνει.

Οι χαρακτήρες, επίσης, χτίζονται σιγά σιγά. Ο καθένας έχει τη δική του πορεία, η οποία ολοκληρώνεται στο τέλος. Η σειρά έχει πολλές μικρές παράλληλες ιστορίες, οι οποίες κλείνουν με το τελευταίο επεισόδιο.

To “Milky Way” είναι σινεμά. Και το σινεμά που κάνει ο Βασίλης Κεκάτος, είναι ποίηση.

Ως προς την αισθητική, ισχύει ότι είναι ιδιαίτερη. Ο Βασίλης Κεκάτος δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν. Οι εικόνες που επιλέγει να φτιάξει και να δείξει, είναι βγαλμένες από όνειρο. Γενικά, η σειρά αυτή είναι σινεμά, είναι σαν μια μεγάλου μήκους ταινία. Και το σινεμά που κάνει ο Βασίλης είναι ποίηση.

Πιστεύεις πως θα αγγίξει τους νέους, παρόλο που δεν έχουν πολλή επαφή με την τηλεόραση;
Η σειρά έχει πολλά στοιχεία από social media (TikTok, Instagram), η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι εφηβική, τα ρούχα και το styling επίσης. Είναι teen drama. Νιώθω ότι θα έχει αρκετή απήχηση στη νέα γενιά. Θα μπορέσουν να ταυτιστούν τα νέα παιδιά. Είναι μια σειρά που δεν έχει υπάρξει παρόμοιά της στην ελληνική τηλεόραση.

Στη σειρά υποδύεσαι την Αθηνά, την κολλητή φίλη της Μαρίας, με την οποία μοιράζονται το ίδιο όνειρο.
Η Αθηνά είναι 17χρονών, είναι η κολλητή φίλη της Μαρίας και έχει όνειρο να γίνει χορεύτρια. Ο μόνος της στόχος είναι να ξεφύγει από την επαρχία και να πάει στην Αθήνα να γίνει χορεύτρια. Οτιδήποτε μπει μπροστά ως εμπόδιο στο όνειρό της, το θεωρεί «εχθρό». Με τις φίλες της έχει μια καλή σχέση, κάνουν χορογραφίες και τις ανεβάζουν στο TikTok, μπορούμε να πούμε ότι είναι η leader της παρέας, όσον αφορά αυτό το κομμάτι.

Γενικά, η Αθηνά φαίνεται κάπως αυστηρή και απότομη. Πώς σκιαγραφείς την ηρωίδα σου;
Η Αθηνά μεγαλώνει σε μια πολύ αυστηρή οικογένεια, ο πατέρας της είναι αστυνομικός. Επομένως, αναπαράγει τις ίδιες συμπεριφορές που έμαθε. Την βλέπουμε κάπως αυστηρή και αυταρχική, κουβαλά έναν τσαμπουκά, αλλά αυτό είναι μόνο η επιφάνεια. Αν «τρυπήσεις» αυτόν τον «τσαμπουκά», θα δεις ότι είναι πολύ ευάλωτη.

Η Αθηνά αναπαράγει τις συμπεριφορές που έμαθε στο σπίτι της, αλλά κάτω από τον τσαμπουκά είναι ευάλωτη.

Έμαθε να έχει ό,τι θέλει στη ζωή της, γιατί η οικογένειά της είναι οικονομικά καλύτερα σε σχέση με τις υπόλοιπες στην επαρχία. Έτσι, έχει τη δυνατότητα, για παράδειγμα, να αγοράζει ρούχα από το ίντερνετ και γενικότερα να ζει κάπως πιο άνετα. Επειδή, λοιπόν, έχει μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον, θεωρεί ότι μπορεί να έχει την ίδια συμπεριφορά και στις φίλες της και να ζητά και σ’ αυτές ό,τι θέλει. Όπως είναι ο πατέρας της προς την ίδια, έτσι πιστεύει ότι μπορεί να είναι κι εκείνη προς τις φίλες της.

Κρύβει, όμως, μια ευαισθησία μέσα της; Όπως είπες, κατά βάθος είναι πολύ ευάλωτη. Θα μας εκπλήξει;
Θα σας εκπλήξει πάρα πολύ! Στην πορεία των επεισοδίων θα δούμε ένα τραυματικό γεγονός για την ίδια που συνέβη στο παρελθόν και το οποίο την έκανε πολύ ευάλωτη. Θα δούμε την Αθηνά να «λυγίζει» και να «σπάει» και θα καταλάβουμε ότι η αυστηρή συμπεριφορά της δεν προκύπτει μόνο από την οικογένειά της, αλλά και από το γεγονός ότι έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους και, ειδικά, στους άνδρες. Είναι θυμωμένη με το κοινωνικό σύνολο. Είναι πολύ ευαίσθητη, ίσως και να είναι η πιο ευαίσθητη από την παρέα των κοριτσιών. Αλλά χτίζει αυτό το τείχος, για να επιβιώσει από το τραυματικό γεγονός που της έχει συμβεί.

Τι σημαίνει αυτός ο ρόλος για σένα;
Είναι πολύ σημαντικός για μένα και χαίρομαι πάρα πολύ που υποδύομαι συγκεκριμένα την Αθηνά, γιατί είναι ένας πολύ «κόντρα» ρόλος σε σχέση με το ποια είμαι. Το μοναδικό κοινό που εντοπίζω είναι η ευαισθησία μας. Κατά τ’ άλλα δεν είμαι αυστηρή, όπως δείχνει, ή «τσαμπουκάς». Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η διαδρομή του ρόλου για μένα, ως ηθοποιός, γιατί είναι στοιχεία που έπρεπε να τα ψάξω μέσα μου, να τα ανακαλύψω και να τα φέρω στη σειρά, χωρίς να τα κουβαλάω ως άνθρωπος. Προσπάθησα να παρατηρήσω απ’ έξω τον ρόλο και να διαβάσω όλη του την πορεία στη σειρά, για να μπορέσω να καταλάβω πόσο βαθιά τραυματισμένη είναι. Ότι όλο αυτό που δείχνει είναι μια άμυνα σε ό,τι πέρασε.

Όλο αυτό που δείχνει η Αθηνά στο “Milky Way”, είναι μια άμυνα για το τραυματικό γεγονός που της συνέβη.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Βασίλη Κεκάτο;
Είναι μια πολύ σημαντική συνεργασία για εμένα. Ακριβώς επειδή έως τώρα είχα κάνει μόνο θέατρο, δεν ήξερα τίποτα από σινεμά. Και ξαφνικά ο Βασίλης εμπιστεύτηκε εμένα και άλλους τόσους νέους ανθρώπους, για να κάνουμε κάτι τόσο δύσκολο. Ήταν πολύ ανοιχτός στο να μας ακούσει. Κάναμε πολλούς μήνες πρόβες μέχρι να κάνουμε τα γυρίσματα. Αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ, αρχικά, στο να γνωριστούμε, γιατί ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, και να δεθούμε. Μας βοήθησε, επίσης, στο να μπούμε βαθιά στους διαλόγους, στο να συζητήσουμε και να αντιληφθούμε κάποια πρακτικά πράγματα, που δεν τα είδαμε και στην πορεία. Γνωρίζοντας την απειρία μου στον κινηματογράφο, δεν με «πέταξε» κατευθείαν στα γυρίσματα. Μου έδωσε χρόνο και χώρο να υπάρξω.

Υπήρξε κάποιο σημείο που σε δυσκόλεψε;
Θυμάμαι, συγκεκριμένα, όταν έπρεπε να κάνω μία δύσκολη σκηνή στο τρίτο επεισόδιο. Είναι ένας πολύ έντονος μονόλογος από την Αθηνά. Το είχαμε κάνει πολλές πρόβες και όταν ήρθε η μέρα για το γύρισμα, είχα αγχωθεί πάρα πολύ. Τρέχαμε να προλάβουμε, γιατί είχαμε ξεπεράσει το όριο, και ο Βασίλης μου είπε: «Πάρε τον χρόνο που χρειάζεσαι και κάνε ό,τι θες για να νιώσεις άνετα». Θυμάμαι ότι είχαμε πάει μαζί με την Κορίννα Ντουλλάαρτ στο γήπεδο και τρέχαμε γύρω γύρω και μιλούσαμε, μέχρι που χαλάρωσα και πήγα να γυρίσω την σκηνή. Γενικά, ο Βασίλης ήταν πολύ υπομονετικός, υποστηρικτικός και με έκανε να νιώσω ασφάλεια.

Υπήρξαν ήδη κάποιες αντιδράσεις για τη σειρά, από ανθρώπους που μάλλον αρνούνται να συμβαδίσουν με την εποχή, και φαντάζομαι θα υπάρξουν κι άλλες.
Εννοείται ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις, ήταν αναμενόμενο. Πρέπει σιγά σιγά κάποια πράγματα να αρχίσουν να ειπώνονται με τον τρόπο που πρέπει να ειπώνονται. Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος με μια σειρά. Αλλά αφού είμαστε σκηνοθέτες, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, και υπάρχουμε σε αυτό τον κόσμο, εγώ προσωπικά θέλω να μιλάω για οτιδήποτε με κάνει να νιώθω καταπίεση, για οτιδήποτε με κάνει να μην νιώθω ο εαυτός μου. Όποτε μπορώ μέσα από τη δουλειά μου να μιλήσω για την τοξική κουλτούρα που υπάρχει, θα το κάνω. Δεν θα χάσω καμία ευκαιρία.

Πρέπει σιγά σιγά κάποια πράγματα να αρχίσουν να ειπώνονται με τον τρόπο που πρέπει να ειπώνονται.

Θέλω να μου πεις και πώς ήταν η εμπειρία σου στο Φεστιβάλ “Series Mania” στη Λιλ, όπου έγινε η πρεμιέρα.
Ήταν φανταστική εμπειρία, γιατί δεν είχαμε δει καθόλου τα επεισόδια, μετά το τέλος των γυρισμάτων. Το να ταξιδεύω στη Λιλ, να βλέπω τη σειρά για πρώτη φορά στην οθόνη μετά από 1,5 χρόνο, ήταν κάτι μοναδικό. Έκλαιγα για δυο ώρες από συγκίνηση. Γιατί στο θέατρο, κάνεις πρόβες και όταν έρχεται η πρεμιέρα κάπως κλείνει ο κύκλος. Επίσης, το βιώνεις εκείνη την ώρα, στη σκηνή. Ενώ στο σινεμά, κάνεις τα γυρίσματα πολλές φορές, φεύγεις και βλέπεις το αποτέλεσμα μετά από καιρό στην οθόνη. Δεν είχα ξαναζήσει αυτή τη διαδρομή, ήταν ξεχωριστή.

Παράλληλα, συμμετέχεις στην παράσταση “YES, WE CAN’T”, μια παράσταση από και για τους απανταχού κουρασμένους ανθρώπους, που κάνει πρεμιέρα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (ΡΕΞ) στις 8 Νοεμβρίου. Πες μου λίγα λόγια για αυτή.
Στο Εθνικό Θέατρο θα είμαι φέτος σε δύο παραστάσεις. Το “YES, WE CAN’T” είναι μια παράσταση σε σκηνοθεσία της Μαριλένας Κατρανίδου, η οποία έχει ως αφετηρία το βιβλίο του φιλοσόφου Byung-Chul Han «Η κοινωνία της κόπωσης». Καταπιάνεται με την κόπωση. Βλέπουμε τέσσερις φύλακες σε ένα μουσείο και την πορεία τους μέσα σε αυτό. Είναι σαν να τους βλέπεις να περπατούν πάνω σε ένα σχοινί και να αναρωτιέσαι «Θα πέσουν; Δεν θα πέσουν;». Είναι πολύ περίεργη η πραγματικότητα και το σύμπαν που δημιουργείται πάνω στη σκηνή. Απευθύνεται στον σύγχρονο άνθρωπο, στο multitasking, μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, αλλά αυτό οδηγεί στο burn-out, στην κόπωση, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως θα έπρεπε.

Θα συμμετέχω και στην παράσταση «Life and death of Jessica Brown», που θα ανέβει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (ΡΕΞ) την επόμενη σεζόν, σε σκηνοθεσία Τζέο Πακίτσα και Σοφία Πριόβολου.

Ζεις περίπου 10 χρόνια στην Αθήνα. Πώς αισθάνεσαι απέναντι σ’ αυτή την πόλη;
Είναι μια επιθετική πόλη, αλλά ταυτόχρονα, με έναν τρόπο αισθάνομαι ότι μπορώ να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου. Πρώτη φορά ήρθα στα 18 μου και δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει. Σιγά σιγά άρχισα να βρίσκω το ποια είμαι και η διαδρομή αυτή με οδηγεί στο να με ανακαλύπτω περισσότερο. Μου προκαλεί πολλά ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά σίγουρα την αγαπάω.