Η Άντζελα Μπρούσκου στήνει ένα ουτοπικό δικαστήριο στην Αγγλικανική Εκκλησία

Η ανελέητη αλυσίδα της διαιωνιζομένης εκδίκησης και αντεκδίκησης παραχωρεί τη θέση της στη δικαιοσύνη της πόλης στις “Ευμενίδες” του Αισχύλου που σκηνοθετεί η Άντζελα Μπρούσκου, αυτή τη φορά σε μία εκδοχή κλειστού χώρου στην Αγγλικανική Εκκλησία. 

Η μυσταγωγική ατμόσφαιρα και η ακουστική της εκκλησίας αποτελούν ερέθισμα για μία εκ νέου ποιητική αναμέτρηση της τραγωδίας σε κλειστό χώρο. Η δίκη στις Αισχύλειες «Ευμενίδες» είναι η πρώτη νομική δίκη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στην παράσταση ένα φανταστικό δικαστήριο θα συνδέσει την αρχαιότητα με το σήμερα. Οι Ευμενίδες γίνονται ερέθισμα για την ανάπτυξη δημόσιου διαλόγου.

“Οι Ευμενίδες είναι ένας ύμνος για τον θεσμό της δικαιοσύνης και την απόδοσή της. Είναι σημαντικό για μας να ασχοληθούμε με αυτή την πρώτη μεγάλη δίκη της ανθρωπότητας και την πορεία του ανθρώπου από την αυτοδικία στη θεσμοθετημένη δίκαιη Δίκη. Ο Αισχύλος προβάλλει στην Ορέστεια ένα μεγάλο βήμα της ιστορίας του πολιτισμού” τόνισε η Άντζελα Μπρούσκου σε συνέντευξή της στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει μιλώντας για το πώς η “αρχαία” αυτή δίκη απευθύνεται στους πολίτες του σήμερα, αλλά και του μέλλοντος: “Θέματα όπως η ενοχή, το έγκλημα και ο φόνος, η ελευθερία του ανθρώπου, η ανθρώπινη μοίρα και η ελεύθερη βούληση, η προσωπική ευθύνη, η εξουσία, ο πόλεμος και η ειρήνη, δεν έπαψαν ποτέ να απασχολούν την ανθρωπότητα. Το όραμα και οι θεσμοί της Δημοκρατίας είναι συνεχώς σε διαπραγμάτευση μέχρι σήμερα”..

Μία δίκη που συμβαίνει στο παρελθόν, αλλά απευθύνεται στους πολίτες του μέλλοντος.

Το κοινό μπορεί να αλληλοεπιδρά ως ένας παράγοντας που συμβάλλει στην εξέλιξη της δράσης. Μέσω του αρχαίου δράματος τίθεται ως ζητούμενο η συνοχή των πολιτών μιας κοινωνίας και η στάση τους απέναντι στα κοινά. Αυτή η ουτοπική συνθήκη συνιστά ένα ουτοπικό δικαστήριο όπου συνέρχεται η δίκη του Ορέστη στις Ευμενίδες του Αισχύλου.

Πόσο σημαντική είναι όμως αυτή η ανάπτυξη του δημόσιου διαλόγου; Θα άλλαζε κάτι στην υπάρχουσα κατάσταση; Η σκηνοθέτιδα απαντά πως “οι Ευμενίδες γίνονται ερέθισμα για την ανάπτυξη ενός δημοσίου διαλόγου. Επαναπροσδιορίζεται η σχέση του έργου με τον πολίτη. Μέσω του αρχαίου δράματος τίθεται ως ζητούμενο η συνοχή των πολιτών μιας κοινωνίας και η στάση τους απέναντι στα κοινά. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να αλλάξει κάτι, όταν σήμερα η μισή σχεδόν χώρα έχει παραιτηθεί από την ψήφο της”.