Νέες ταινίες: To “Στη Φωτιά” είναι το “Mad Max: Fury Road” των ταινιών μαγειρικής

Η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων “Ευχούληδες 3: Μαζί για Μπάντα” βρέθηκε στην κορυφή του ελληνικού box office με πάνω από 23.000 εισιτήρια 4ημέρου. Φυσικά στηρίζουμε την επιτυχία κάθε ταινίας με τόσο ξεδιάντροπο pun στον τίτλο.

Κατά τα άλλα, “Killer” και “Fingernails” δεν ξέρουμε πώς κινήθηκαν λόγω streaming διανομής που δεν αποκαλύπτει νούμερα, αλλά ξέρουμε πως ο Σκορσέζε κρατάει γερά και πλησιάζει τα 100.000 εισιτήρια, μια εξαιρετική επίδοση.

Από τις πρεμιέρες της περασμένης εβδομάδας υπερ-προσφοράς (12 νέες ταινίες!), το τρομο-φαινόμενο “Μίλα Μου” έκανε καλό άνοιγμα με 12.000 εισιτήρια, ενώ σε άλλα μεγέθη αξιοσημείωτο είναι και το άνοιγμα του “How to Have Sex” με σχεδόν 2.000 σε 8 αίθουσες. Η ταινία συζητιέται πολύ οπότε περιμένουμε να δούμε αν θα έχει πόδια ώστε να κάνει το κάτι παραπάνω. Στον αντίποδα, τον μικρού μήκους Αλμοδόβαρ δεν είδαν ούτε 500 ορκισμένοι φανς – αλλά αυτή ήταν έτσι κι αλλιώς μια πειραματικού τύπου κυκλοφορία.

Στα τωρινά, μια εβδομάδα υπερ-προσφοράς ακολουθεί όπως είναι απόλυτο λογικό άλλη μία εβδομάδα υπερ-προσφοράς. Κι όποιος επιβιώσει.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Στη Φωτιά

(“The Pot-au-Feu / The Taste of Things / La Passion de Dodin Bouffant”, Τραν Αν Χουνγκ, 2ω15λ)

***½

Σε ένα αρχοντικό στη Γαλλία του 19ου αιώνα, ο σπουδαίος σεφ Ντοντέν Μπουφάν (ένας αναμενόμενα σπουδαίος Μπενουά Μαζιμέλ που μαγειρεύει σα να κουβαλά την πείρα αλλά και όλη τη μελαγχολία του κόσμου) δουλεύει μαζί με τη μαγείρισσα Εζενί (Ζιλιέτ Μπινός, έξοχη) εδώ και χρόνια, τόσο πολύ που πλέον αληθινά πάθη έχουν αναπτυχθεί μεταξύ τους. Μια σχέση που ζυμώθηκε πάνω σε κουζινικά σκεύη και φλόγες, θα κορυφωθεί όταν ο Ντοντέν αποφασίσει να μαγειρέψει ο ίδιος στην Εζενί για να την πείσει για τα αισθήματά του απέναντί της.

Διασκευή, ή μάλλον περισσότερο κάτι σαν πρίκουελ της νουβέλας “La Vie et la passion de Dodin-Bouffant, gourmet”, το φιλμ του Τραν Αν Χουνγκ (“Το Άρωμα της Πράσινης Παπάγιας”) προσεγγίζει τη μαγειρική ως τέχνη αυτούσια, με μια ορμή και μια αισθητική απεικόνιση που κάνει το φιλμ αυτό να θυμίζει περισσότερο κάποια ανηλεή, εντυπωσιακή ταινία δράσης (ή και ταινία χορού, σαν το “Magic Mike XXL”) με διαρκή χορογραφημένα set pieces, παρά κάποιο άλλο δράμα κουζίνας.

Οι λάτρεις της μαγειρικής ή/και της λεπτομερούς απεικόνισης διαδικασιών στο σινεμά θα αγαπήσουν το φιλμ ήδη από το πρώτο του 20λεπτο και ένα μακροσκελές μαγείρεμα ενός εκλεπτυσμένου όσο και εντυπωσιακού μενού – όμως η ταινία δεν μένει σε αυτό το επίπεδο. Η κάμερα κινείται με μια ανάλαφρη μεθοδικότητα ανάμεσα σε σκεύη, πιάτα, χώρους και πρόσωπα, ακριβώς σα να επρόκειτο για αντικείμενο με το οποίο ο Τραν Αν Χουνγκ ανακατεύει ελαφρώς ώστε η γεύση να μοιραστεί σωστά σε όλο το πιάτο.

Οι δε χώροι, φροντισμένοι όσο και τα πιάτα: Νιώθεις πως από τους πάγκους έχουν περάσει και συρθεί εκατοντάδες σκεύη (με τη σειρά τους χρησιμοποιημένα, ταλαιπωρημένα αλλά στιβαρά), επάνω τους έχουν τεμαχιστεί αμέτρητα υλικά. Ο διευθυντής φωτογραφίας Τζονατάν Ρικεμπούρ (συνεργάτης του Άλμπερτ Σέρα στον “Θάνατο του Λουδοβίκου ΙΔ’ ”) αφήνει το φως να μπαίνει σε δέσμες μέσα από πόρτες και παράθυρα και να απλώνεται κι αυτό στους πάγκους και τα έπιπλα, σα να κοιτάμε πίνακα που αποτίει φόρο τιμής στο μεγαλείο της κουζίνας.

Η αισθητική προσέγγιση ζωγραφίζει εν τέλει τη μαγειρική διαδικασία με τον πιο καθηλωτικό και επιβλητικό τρόπο, μα την ίδια στιγμή χάρη σε ένα απρόσμενα δομημένο αισθηματικό στόρι αναδεικνύει κι άλλες κινηματογραφικές γεύσεις. Η ιδέα της μαγειρικής –και δηλαδή εν προκειμένω του πάθους γενικότερα– ως κάτι που ενοποιεί τις πτυχές μας εξερευνάται με γλυκό τρόπο με αποκορύφωμα την τελική στιχομυθία του φιλμ ανάμεσα στην Εζενί και τον Ντοντέν. Αλλά και η αίσθηση, η βεβαιότητα πως ό,τι δημιουργηθεί, ποτέ δεν χάνεται – πάντα θα αφήνει τη γεύση του.

Ταυτόχρονα, έχοντας παρακολουθήσει με τόση φροντίδα και λεπτομέρεια κάθε διαδικασία της μαγειρικής, αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον η αντίδραση διαφορετικών προσώπων απέναντι στο ίδιο το φαγητό – από το πώς μαγειρεύεται, μέσα σε ατμούς, με διαρκή κίνηση, με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, μέχρι το πώς καταναλώνεται με ψύχραιμη, αναλυτική διάθεση. Αυτό που παρατηρούμε είναι μια αποθέωση εξίσου της διαδικασίας και του υλικού. Θα είχε ενδιαφέρον να διέθετε και μια περισσότερο κοινωνική ματιά το φιλμ ώστε να είναι πιο μεστή η γεύση του, και ενδεχομένως να υπάρχει ένα σημείο ελαφράς καμπής κάπου κοντά στα μισά.

Όμως εδώ τελικά εδώ έχουμε ένα θρίαμβο του υλικού. Ως περιεχόμενο, ως διαδικασία, ως πάθος, ως παρακαταθήκη και ως ανάμνηση την ίδια στιγμή. Τι άλλη γεύση να ζητήσει κανείς;

The Royal Hotel

(Κίτι Γκριν, 1ω31λ)

**½

Έχοντας ξεμείνει από λεφτά καθώς ταξιδεύουν με τα backpacks τους σε μια απομονωμένη πόλη της αυστραλιανής επαρχίας, όπου κατοικούν κυρίως εργάτες ορυχείων, δύο φίλες αποφασίζουν να πιάσουν δουλειά σε ένα τοπικό ξενοδοχείο/μπαρ. Η συμπεριφορά των ανδρών γρήγορα θα ξεπεράσει τα όρια και η κατάσταση θα εκτροχιαστεί αφήνοντας τις δύο κοπέλες παγιδευμένες σε έναν εφιάλτη χωρίς διέξοδο.

Η Κίτι Γκριν της καλτ ανεξάρτητης επιτυχίας “The Assistant” επανενώνεται με τη Τζούλια Γκάρνερ (“Ozark”) η οποία παρέα με τη Τζέσικα Χένγουικ (“Matrix Resurrections”) φέρνουν μια δυνατή έντασης ανάμεσα σε δυναμισμό και αβεβαιότητα σε μια ιστορία πατριαρχικού τρόμου που χρειάζεται απεγνωσμένα κάτι τέτοιο. Η Γκριν είναι καλή στο να δημιουργεί μια παρατεταμένη ατμόσφαιρα απόκοσμου, ενός αόριστου κακού που ξέρεις πως ελλοχεύει σε κάθε στιγμή. Όμως τελικά χτυπά ξανά και ξανά την ίδια μία νότα, με την απουσία διακυμάνσεων να καθιστά το φιλμ εν τέλει προβλέψιμο, καθώς φτάνει σε ένα φινάλε που ανατινάζει εν τέλει την ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο ανοίκειο.

Η Αδελφότητα της Καπνιστής Σάουνας

(“Smoke Sauna Sisterhood”, Άννα Χιντς, 1ω29λ)

***½

Στο σκοτάδι της σάουνας, γυναίκες ανοίγονται και μοιράζονται τα πιο μύχια μυστικά τους, τις πιο ανομολόγητες εμπειρίες που καθόρισαν τις ζωές τους. Η Άννα Χιντς, με background στη φωτογραφία και το βίντεο αρτ και με απόλυτα δίκαιο βραβείο σκηνοθεσίας στο Σάντανς, παραδίδει ένα εικαστικά μεγαλειώδες αλλά εντυπωσιακά χαμηλών τόνων και οικείου τόνου, προφίλ γυναικείας αδελφικότητας. Η κάμερα άλλοτε εστιάζει σε ένα πρόσωπο που λέει μια ιστορία, άλλοτε κοιτάζει σταθερά μια λεπτομέρεια του σώματος καθώς φωνές, σκέψεις και σώματα γίνονται ένα, σα να μην έχει σημασία ποια ιστορία ανήκει που, όλες μαζί σε μια απέραντη συλλογικότητα.

Ιστορίες ενδυνάμωσης, ιστορίες φρίκης και βίας, ιστορίες στήριξης, ιστορίας ανακάλυψης ενός αληθινού εαυτού, σε ένα ντοκιμαντέρ όπου η αφήγηση κατορθώνει να είναι κυριολεκτικά μηδενικά παρεμβατική (κι όμως, γίνεται!), και οι πρωταγωνίστριες είναι η αρχή και το τέλος του έργου – ένα απέραντο συναισθηματικό, σωματικό, αφηγηματικό safe space. Δεν έχουμε δει πολλές ταινίες σαν αυτή.

Μια Μητέρα Εκδικείται

(“The Good Mother”, Μάιλς Τζόρις-Πέιραφιτ, 1ω29λ)

*½

Μιλώντας για πολλές ταινίες σαν αυτή, έχουμε αυτή την εβδομάδα και το “Μια Μητέρα Εκδικείται” που σε πολλά του σημεία μοιάζει πράγματι σαν “πολλές ταινίες”. Η Χίλαρι Σουάνκ παίζει μια δυναμική ρεπόρτερ που καταρρέει όταν μαθαίνει πως ο αποξενωμένος γιος της πέθανε, έχοντας προηγουμένως μπλέξει με τον κόσμο των ναρκωτικών. Μαζί με την έγκυο κοπέλα του (Ολίβια Κουκ, του “House of the Dragon”, σε μια εντελώς ερμηνεία), την οποία στην αρχή η Σουάνκ κατηγορεί για τον θάνατο του γιου της, θα προσπαθήσουν να βρουν και να αντιμετωπίσουν τα άτομα που ευθύνονται – αλλά φυσικά θα έρθουν αντιμέτωπες με κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Άρρυθμο και άτσαλα στημένο σε πολλά σημεία του, από τη μία προσπαθεί να κάνει διαρκώς σύγχρονες αναφορές σε μια ακτινογραφία της άρρωστης μοντέρνας κοινωνίας, από την άλλη προσπαθεί να μπλέκει με αρχετυπικούς κώδικές διαφόρων ειδών ταινιών, χάνοντας την όποια του ορμή κάθε φορά που αποφασίζει να αφοσιωθεί σε κάτι καινούριο. Ειδικά σε σεναριακό επίπεδο, ένα απλά ακατανόητα δομημένο φιλμ.

Κυκλοφορούν ακόμη

Arte Povera: Ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του άλμπουμ Arte Povera, σκηνοθετημένο από τον Beats Pliz.

American Carnage: Νεανική κωμωδία τρόμου με τη Τζένα Ορτέγα του “Wednesday”, για μια παρέα παιδιών μεταναστών που προκειμένου να γλιτώσουν τη φυλακή δέχονται να προσφέρουν βοήθεια στους ηλικιωμένους ενός οίκου ευγηρίας. Όμως κάτι δεν πάει καλά σε αυτό το γηροκομείο.

The Marvels: Η νέα περιπέτεια της Marvel ενώνει σε μια ταινία την Captain Marvel της Μπρι Λάρσον και τις ηρωίδες από δύο τηλεοπτικές σειρές του στούντιο.

Ο Μικρός Νικόλας: Τι Περιμένουμε για να Είμαστε Ευτυχισμένοι: Βραβευμένη γαλλική ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένη στα βιβλία και τα κόμικς του αγαπημένου χαρακτήρα Μικρού Νικόλα, δια χειρός Σεμπέ και Γκοσινί.