Μόνικα Μπελούτσι: “Δε θέλω να παλεύω με τον χρόνο. Αν παλέψω με τον χρόνο θα χάσω”

«Για μένα σημαίνει πολλά να είμαι σε αυτή τη χώρα, της Μαρία Κάλλας, σε αυτό το φεστιβάλ», δήλωσε η Μόνικα Μπελούτσι ξεκινώντας μια συζήτηση με τους δημοσιογράφους στο πλαίσιο της παρουσίας της στο 64ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. «Ήταν μεγάλη στιγμή για μένα όταν βρέθηκα στο Ηρώδειο. Αλλά ήθελα να βρεθώ στην Ελλάδα, γιατί ήταν σημαντικό για μένα το ελληνικό κοινό να δεχτεί την ερμηνεία μου ως Κάλλας, γιατί εγώ δεν είμαι Ελληνίδα».

Η εμβληματική σταρ, ένα από τα πλέον διαχρονικά σύμβολα ομορφιάς στο σινεμά, βρίσκεται στην Ελλάδα προκειμένου να παραλάβει τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της καριέρας της, κατά την αποψινή προβολή της ταινίας “Μαλένα”, του Τζουζέπε Τορνατόρε.

Χθες το βράδυ όμως, σε μια ακόμα ειδική προβολή του φεστιβάλ της ταινίας “Μαρία Κάλλας: Επιστολές και Αναμνήσεις”, η Μπελούτσι βρέθηκε στο κατάμεστο Ολύμπιον για να κάνει μια σύντομη εισαγωγή για το υβριδικό φιλμ. Που δεν είναι απλά ένα ντοκιμαντέρ για τη Μαρία Κάλλας, αλλά όπως είπε αργότερα κι ο σκηνοθέτης Γιάννης Δημολίτσας, είναι «ένα ντοκιμαντέρ για τη Μόνικα Μπελούτσι ή για τη Μόνικα αν προτιμάτε, η οποία ενσαρκώνει τη Μαρία μέσα από τα γράμματα της τελευταίας». Πρόκειται για μια θεατρική παράσταση που ξεκίνησε πριν 2 χρόνια κι έκανε το γύρο του κόσμου, έχοντας παίξει και στο θέατρο του Ηρώδου του Αττικού.

«Αυτό που με τράβηξε στο πρότζεκτ είναι η δυαδικότητα της Κάλλας», εξηγεί η Μπελούτσι στους δημοσιογράφους, καθώς εμφανίζεται στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης το πρωί πριν την τιμητική της βράβευση. «Είναι ντίβα και σταρ, αλλά είναι και γυναίκα. Σε αυτό το πρότζεκτ βλέπουμε περισσότερο τη Μαρία, από ό,τι την Κάλλας».

«Γίνονται τόσες ταινίες για την Κάλλας, η Αντζελίνα Τζολί κάνει ταινία τώρα», λέει καθώς συζητά την συναρπαστική της περσόνα που κάνει καλλιτέχνες και ηθοποιούς διαρκώς να επιστρέφουν σε αυτήν. «Σε 10 χρόνια θα υπάρχει ακόμα μια άλλη ηθοποιός που θα είναι εδώ να μιλάει για την Κάλλας!», τονίζει αργότερα.

«Η Κάλλας ήταν από την Ελλάδα, αλλά γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, έγινε σταρ στην Ιταλία, μετά πήγε στο Παρίσι. Με έναν τρόπο ήταν ξένη όπου κι αν βρισκόταν. Μπόρεσα να συνδεθώ πολύ με αυτήν», εξηγεί. Θυμάται πως όταν διάβασε τις επιστολές της για τις ανάγκες του πρότζεκτ, είδες πως συχνά μιλούσε για τη δύσκολη σχέση με τη μητέρα και την αδερφή της. «Παρόλο που είχε την αγάπη του κοινού, δεν είχε την αγάπη των δικών της. Αυτό που βλέπουμε στην ταινία είναι η μοναξιά της», λέει η Μπελούτσι.

Η ΜΟΝΙΚΑ ΜΠΕΛΟΥΤΣΙ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Όμως υπάρχει μια γραμμή που ενώνει αυτό της το ρόλο με μια άλλη διάσημη ηρωίδα που υποδύθηκε, σε ένα από τα μεγάλα χιτ του mainstream ευρωπαϊκού σινεμά του 21ου αιώνα. «Χτες παίχτηκε η Μαρία Κάλλας και σήμερα παίζεται η Μαλένα, μια ταινία που έκανα τόσα χρόνια πριν. Κι ενώ είναι πολύ διαφορετικά πρότζεκτ, μιλάμε και στα δύο για γυναίκες που ζουν σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούν άντρες», υπογραμμίζει η σταρ.

Η απόσταση αυτή οδήγησε τη Μπελούτσι σε μια διαδρομή στις αναμνήσεις και στο ξεκίνημα της καριέρας της. «Ήμουν τυχερή στην αρχή», θυμάται. «Άρχισα νεαρή ως μοντέλο και όταν μπήκα στον κόσμο του σινεμά ήμουν ήδη 25 χρονών. Όταν έκανα την “Μαλένα” ήμουν 37 κι έπαιζα μια γυναίκα που ήταν 27. Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά! Αλλά ήμουν ήδη ενήλικη σε όλο αυτό – κι αυτό έκανε νομίζω διαφορά».

«Τα πράγματα αλλάζουν. Στο παρελθόν όταν ήσουν 40, ακόμα κι αν ήσουν ταλαντούχα και όμορφη, ήταν αδύνατον να δουλέψεις», θυμάται, για μια εποχή που οι ώριμοι ρόλοι γυναικών ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. «Τα πράγματα αλλάζουν σήμερα, αν κι ίσως πάρει χρόνο γιατί η εξέλιξη είναι μια διαδικασία διαρκείας».

«Ζω στο Παρίσι κι αυτές οι ηθοποιοί, Φανί Αρντάν, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, όλες έχουν ωραίες καριέρες. Κι αυτό μόνο να βλέπω, δείχνει ότι τα πράγματα αλλάζουν», λέει. Όμως η σκέψη αυτή επεκτείνεται και σε μια ευρύτερη παρατήρηση: «Αλλάζουμε κι εμείς ως γυναίκες. Έχουμε άλλη θέση στην κοινωνία, μας δίνουν περισσότερο σεβασμό, σεβόμαστε κι εμείς οι ίδιες περισσότερο τον εαυτό μας. Κι επίσης φοβόμαστε λιγότερο. Τώρα μιλάμε δυνατά. Αυτό κάνει μεγάλη διαφορά».

«Δε θέλω να παλεύω με τον χρόνο, γιατί αν παλέψω με τον χρόνο θα χάσω», λέει η Μπελούτσι χαμογελώντας. «Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω! Στην πραγματικότητα νιώθω τυχερή όταν μεγαλώνω». Κι υπάρχει, τελικά, κάτι πολύ καθησυχαστικο σε κάποιες συνειδητοποιήσεις που έρχονται με τον καιρό: «Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ίματζ. Όταν ξυπνάω το πρωί δεν φοράω τακούνια! Και νομίζω ότι όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερη απόσταση παίρνεις», τονίζει.

«Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ»

Μιλώντας για μια βιομηχανία –κι έναν κόσμο– που αλλάζει, η Μπελούτσι μίλησε για τη συνεργασία της με γυναίκες σκηνοθέτες, καθώς και μια επερχόμενη, με τη δημιουργό του “Περσέπολις”. «Μόλις δούλεψα με τη Μαρζάν Σατραπί, λάτρεψα τη συνεργασία μαζί της. Η ταινία είναι μια σκοτεινή κωμωδία. Η ίδια είναι τόσο έξυπνη και ξέρει τι θέλει, και την ίδια στιγμή σου δίνει την ελευθερία να εκφραστείς και να βρεις τον δικό σου τρόπο να περιγράψεις τον χαρακτήρα».

«Είναι ενδιαφέρον γιατί οι γυναίκες μπορούν να συνδεθούν κάποιες φορές απλά κοιτάζοντας η μία την άλλη. Και κάποιες φορές ξέρουν πώς να περιγράψουν άλλες γυναίκες με διαφορετικό τρόπο. Σκέφτομαι ας πούμε την ταινία με την Έμμα Τόμσον, το “Good Luck to You, Leo Grande”. Είναι ενδιαφέρον και πολύ δυνατό», λέει.

Όμως η τέχνη της ηθοποιού είναι τελικά στην καρδιά του κάθε πρότζεκτ. «Κάθε ηθοποιός έχει διαφορετικό τρόπο να ετοιμάζεται για ένα ρόλο. Όταν διαβάζεις έναν χαρακτήρα θες να δεις πώς ντύνεται, πώς περπατάει, πώς συμπεριφέρεται. Αλλά υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι, πιο ενδιαφέρον ίσως, όπου δεν ξέρεις καν σε τι στοχεύεις, δύο δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το γύρισμα», παραδέχεται.

«Για μένα αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον. Δεν ξέρω!», γελάει. «Ξέρω τα παπούτσια, τα μαλλιά, σωματικά είμαι έτοιμη, αλλά μετά τι θα κάνω στα αλήθεια; Ξέρω μόνο 2 δευτερόλεπτα πριν».

Και αυτούς τους ρόλους, σήμερα πλέον μπορεί να τους αναζητήσει παντού. Θυμάται παλιότερα, στα ‘50s, πόσο διαφορετικές ήταν οι συνθήκες: «Σε παλιότερες εποχές οι ιταλίδες ηθοποιοί όπως η Σοφία Λόρεν κι η Μόνικα Βίτι έγιναν διεθνώς γνωστές ΜΕΣΑ από το ιταλικό σινεμά. Σήμερα είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα», εξηγεί. «Είχα τη δυνατότητα να δουλέψω με σκηνοθέτες από πολλές χώρες. Είναι ενδιαφέρον, γιατί όταν έρχεσαι σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες μαθαίνεις τόσα πολλά. Είναι ανθρώπινη εμπειρία».

Εκεί, μπορεί να διαφέρουν τα πάντα σε ένα πρότζεκτ. Από το διεθνή του χαρακτήρα μέχρι φυσικά και το μέγεθός του. «Όταν είμαι μπροστά στην κάμερα δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλο το φιλμ ή μικρό, δεν αλλάζουν πολλά. Το μέγεθος του πρότζεκτ δεν κάνει διαφορά, απλά θέλω να νιώθω ζωντανή», τονίζει. «Μπλοκμπάστερ ή μικρή ταινία… ο λόγος να το κάνω είναι απλά οι αισθήσεις. Για παράδειγμα όταν έπαιξα στο θέατρο Ηρώδου του Αττικού, με το φεγγάρι, σε αυτό το σπουδαίο χώρο, με την ορχήστρα… ήξερα ότι έπρεπε να το κάνω».

«ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ»

Κι ενώ ανοιχτά παραδέχεται γελώντας πως «έχω ακόμα πολλά να μάθω ως ηθοποιός», ξεκαθαρίζει πως το σινεμά θα είναι για πάντα σινεμά ανατρέχοντας σε μια φράση του Γκοντάρ, και μιλώντας για την ερμηνευτική τέχνη λίγο πολύ ως ένα κάλεσμα.

«Βλέπω κάποιες ταινίες στο Netflix όπως το Blonde που το αγάπησα, ή την ταινία του Ρομέν Γαβράς (Athena). Ταινίες τόσο όμορφες και δυνατές. Κρίμα που δεν τις είδαμε στο σινεμά», λέει. «Αλλά το σινεμά είναι ακόμα σινεμά. Είναι ονειρικό όταν είσαι σε σκοτεινή αίθουσα κι η εικόνα εμφανίζεται. Είναι όπως έλεγε ο Γκοντάρ, το να παρακολουθείς σινεμά από πολύ κοντά βλέποντας τα πρόσωπα να γιγαντώνονται στη μεγάλη οθόνη, μοιάζει σα να ονειρεύεσαι κάτι υπερβατικό».

Από τον Γκοντάρ πάμε στην Ιζαμπέλ Ιπέρ και μια δική της εξήγηση για το τι σημαίνει τελικά να ερμηνεύεις στο σινεμά. «Η Ιζαμπέλ Ιπέρ λέει ότι κάθε ηθοποιός έχει πολλούς πρίγκιπες που κοιμούνται μέσα του και κάθε φορά που παίζει ένα ρόλο, ένας από τους πρίγκιπες ξυπνάει. Όταν παίζω τη Μαλένα, όταν παίζω τη Μαρία Κάλλας… οι πρίγκιπές μου ξυπνάνε!», λέει η Μπελούτσι.

«Οι ηθοποιοί καταλαμβάνονται από άλλες ιστορίες. Όταν είσαι ηθοποιός πρέπει να έχεις κατανόηση και σεβασμό για το ρόλο που επιλέγεις να παίξεις».

Αλλά τελικά, όλα γυρνάνε για την ίδια πίσω στη ζωή. Σε αυτό το διαχωρισμό, ή τελοσπάντων στην συναίσθηση πως υπάρχει η διάσταση της δουλειάς, του ίματζ, της περσόνας – και της γυναίκας πίσω από την εικόνα, όπως ήταν αυτό που αναζητούσε και παίζοντας την Κάλλας.

«Αυτό που με κρατά ζωντανή είναι οι φίλοι μου, η οικογένειά μου», λέει. «Και η δουλειά μου, γιατί όταν δουλεύω συναντώ ενδιαφέροντες ανθρώπους. Αλλά την ίδια στιγμή, θέλω να έχω αληθινή ζωή. Όσο περισσότερο μεγαλώνεις τόσο συνειδητοποιείς ότι το σημαντικό στη ζωή είναι η οικογένεια, οι φίλοι, να δίνεις αγάπη και να λαμβάνεις».

«Τα πάντα είναι πάθος για τη ζωή, αυτό λέω και στα παιδιά μου», καταλήγει πριν αποχαιρετήσει την αίθουσα πηγαίνοντας μια βόλτα στις εκθέσεις της προβλήτας στο πλαίσιο του φεστιβάλ. «Βρείτε το δικό σας πάθος, αυτό που σας κάνει να νιώθετε ζωντανοί».