Στρογγυλή Τράπεζα του Παντείου στο Γκαίτε – Aναστοχασμός για το μέλλον της δημοκρατίας

Την Τετάρτη το βράδυ στο κεντρικό αμφιθέατρο του Ινστιτούτου Γκαίτε πραγματοποιήθηκε μια στρογγυλή τράπεζα με τίτλο Κλιματική, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία στην εποχή των κρίσεων: Πού πηγαίνει η Μεταπολίτευση;

Η πρόσκληση της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου έγραφε: «Φέτος συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, την εξέγερση που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της χούντας. Ο μισός αιώνας της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας αποτελεί ευκαιρία να αναστοχαστούμε την πορεία του πολιτεύματός μας, μέσα σε μια συγκυρία μεγάλων κρίσεων που εγκυμονούν και εμπεριέχουν η μία την άλλη.»

Οικοδεσπότης της βραδιάς, ο κοσμήτορας της Σχολής, καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος που συντόνισε την τράπεζα με φόντο ένα κολάζ δύο διάσημων φωτογραφιών: αυτήν του 1973 με το τανκ να μπαίνει στο Πολυτεχνείο και τη συγκλονιστική φωτογραφία του καλοκαιριού του 2021 του Κ. Τσακαλίδη στη Γούβα Εύβοιας με τη γυναίκα να θρηνεί τον τόπο που καίγεται.

Το όλο κόνσεπτ της τράπεζας ήταν στοχαστικό, συνθετικό και πρωτότυπο: Πώς η κλιματική αλλαγή που καθίσταται μια μόνιμη κατάσταση κρίσης καθίσταται παράγοντας εδραίωσης κοινωνικών ανισοτήτων και εκφυλισμού της δημοκρατίας. Πώς, αντίστροφα, η κλιματική δικαιοσύνη συνοδοιπορεί αναγκαία με την κοινωνική δικαιοσύνη – ουσιαστικά είναι κοινωνική δικαιοσύνη – αναγκαία αποσκευή της δημοκρατίας. Της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, του πολιτεύματος δηλαδή του οποίου η κυοφορία ξεκίνησε πριν από πενήντα χρόνια, με την εξέγερση του Πολυτεχνείου που καθιερώθηκε ως το ορόσημο της αρχής του τέλους της χούντας. Μιας δημοκρατίας που πενηντάρισε και κουράστηκε… Με χαμένη τη λάμψη της νεότητάς της, έλκει ολοένα και λιγότερο.

Οι ομιλητές, καθεμιά και καθείς στον τομέα του, εγνωσμένης αξίας στον τομέα του προσπάθησαν να συγκροτήσουν μια ενιαία αφήγηση για το παραπάνω. Την τράπεζα άνοιξε η πρύτανις του Παντείου, καθηγήτρια Χριστίνα Κουλούρη. Η Θεοδότα Νάντσου, επικεφαλής πολιτικής της WWF, η Κατερίνα Παπανικολάου πρώην μέλος της ΑΔΑΕ, η ποινικολόγος Κλειώ Παπαπαντολέων, οι καθηγητές Παντείου Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος και Δημήτρης Σιδερής και τέλος, η Έλενα – Όλγα Χρηστίδη και ο Κωστής Παπαιωάννου που έδωσαν το στίγμα της όλης εκδήλωσης μαζί με τον Δημήτρη Χριστόπουλο.

Το αμφιθέατρο του Ινστιτούτου Γκέτε ήταν γεμάτο και η σύνθεση του κόσμου που παρακολούθησε πολύ ενδιαφέρουσα. Από φοιτητές και φοιτήτριες του Παντείου, εκπροσώπους κοινωνίας των πολιτών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους αλλά και ένας σημαντικός αριθμός πολιτικών στελεχών από αριστερά του κέντρου και πέρα. Νυν και πρώην στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: Ευκλείδη Τσακαλώτο, Γιώργο Σταθάκη, Πέτη Πέρκα, Νίκο Βούτση, Πάνο Σκουρλέτη, Αννέτα Καββαδία, Βασιλική Κατριβάνου, Νίκο Φίλη, Νίκο Μπίστη, Νάσο Ηλιόπουλο, Μαρία Ρεπούση, Σία Αναγνωστοπούλου, Αλέξη Χαρίτση, Κώστα Πουλάκη, Κώστα Στρατή, Κώστα Βλαχάκη (γραμματέα νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ). Την Ηρώ Διώτη και Χάρη Γολέμη από το ΜΕΡΑ25.

Τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Θόδωρο Παραστατίδη και Μανώλη Όθωνα. Διακρίναμε επίσης τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, Χρήστο Ράμμο, το Δήμαρχο Αγίας Βαρβάρας Λάμπρο Μίχο τον πρώην πρόεδρο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Γιάννη Ιωαννίδη, τον καθηγητή Πνευμονολογίας Γιάννη Καλομενίδη, τους ιστορικούς Μενέλαο Χαραλαμπίδη, Λάμπρο Μπαλτσιώτη, Σπύρο Καράβα, Πόπη Πολέμη, Λίνα Βεντούρα, Λίνα Λούβη, Στρατή Μπουρνάζο και Χάρη Αθανασιάδη, το σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ, στελέχη του Συνηγόρου του Πολίτη, τους Γιώργο Τσαρμπόπουλο και Καλλιόπη Στεφανάκη από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, τον διευθυντή των ΑΣΚΙ, Κωστή Καρπόζηλο, τη διευθύντρια του Ιδρύματος Πουλαντζά Δανάη Κολτσίδα, τον ομότιμο καθηγητή Παντείου Στέφανο Πεσμαζόγλου, τον εκδότη Νίκο Γκιώνη (εκδ. Πόλις), τις συγγραφείς Λένα Διβάνη και Μικέλα Χαρτουλάρη και πολλές άλλες και άλλους.

Το πιο σημαντικό και το πιο ελπιδοφόρο πάντως από την βραδιά ήταν αυτή ακριβώς η ώσμωση της ειδημοσύνης με νέα πρόσωπα τα οποία, όπως έγραψε η συγγραφέας Πέλα Σουλτάτου σε ανάρτησή της λίγο μετά την εκδήλωση αφήνουν «μια χαραμάδα ελπίδας πως ίσως ξαναβρεθούμε έχοντας αποκομίσει τη σύνεση της πείρας και έχοντας αναθερμάνει την πίστη του οράματος.»

Ίδωμεν..