Δίκη Πισπιρίγκου: Διακόπηκε η απολογία λόγω τεχνικού προβλήματος

«Όταν έχεις χάσει δυο παιδιά, κι ένα βηχαλάκι είναι κατευθείαν γιατρός. Μέσα μου δεν το διαπραγματευόμουν. Ήταν ο απόλυτος φόβος. Πρόσεχε μην πέσεις, μην τρέξεις, μην πάθεις κάτι. Ήθελα να την έχω υπερ-προστατευμένη. Πίστεψα ότι όλο αυτό έχει δημιουργηθεί από το όνειρο. Δεν μου πέρασε από το μυαλό αυτό που συνέβη». Με αυτά τα λόγια η Ρούλα Πισπιρίγκου ξεκίνησε για δεύτερη ημέρα την απολογία της για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας της 9χρονης κόρης της Τζωρτζίνας. Ωστόσο, ύστερα από 45 λεπτά απολογίας το δικαστήριο χρειάστηκε να διακόψει.

Λόγω προβλήματος στο καταγραφικό μηχάνημα, υπήρξε ειδοποίηση πως δεν καταγράφηκε -όπως ορίζει ο νόμος- τουλάχιστον μέρος της απολογίας της κατηγορούμενης. Προκειμένου να εξακριβωθεί το τεχνικό πρόβλημα, το δικαστήριο χρειάστηκε να διακόψει.

Η κατηγορούμενη μητέρα ξεκίνησε περιγράφοντας τα όσα συνέβησαν κατά την πρώτη νοσηλεία του παιδιού στο Καραμάνδειο Νοσοκομείο στην Πάτρα. Και πάλι κατά τη έναρξη της συνεδρίασης, η πρόεδρος του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου είπε: «Να πείτε ό,τι θέλετε και ό,τι είναι χρήσιμο για την κατηγορία που σας έχει αποδοθεί. Ο λόγος είναι σε εσάς. Δεν πρέπει να σας διακόπτω στη διήγηση σας. Όταν ολοκληρώσετε θα κάνω ερωτήσεις».

Με τη σειρά της η Ρούλα Πισπιρίγκου αποκρίθηκε: «Σας έδωσα ένα πλάνο για το πως ήταν το παιδί μου σε διάφορες στιγμές της ζωής της. Τώρα ας πάμε στα γεγονότα του Καραμανδανείου». Η κατηγορούμενη αναφέρθηκε στα όσα προηγήθηκαν της εισαγωγής της 9χρονης, αναφερόμενη πάντα στην «Τζωρτζίνα μου».

Όπως είπε, εκείνη την ημέρα ανακοίνωσε στο παιδί την τέταρτη εγκυμοσύνη της, αν και ήταν η περίοδος που ζούσε με τους δικούς της, καθώς τσακωνόταν με τον Μάνο Δασκαλάκη. «Μόλις της ανακοίνωσα ότι θα κάνει αδελφάκι, ακόμα και αν δεν ήμουν πια με τον κύριο Δασκαλάκη, πετάχτηκε πάνω μου και έκανε μια σφιχτή αγκαλιά και μου είπε “μαμά σε αγαπάω”. Είδαμε τηλεόραση, έπαιξε με το ταμπλετ και κοιμήθηκε».

Λίγες ώρες αργότερα, ωστόσο το παιδί ξύπνησε. «Γύρω στις 6:30 -αν θυμάμαι καλά- την ένιωσα δίπλα μου, να τινάζεται στο κρεβάτι, όπως νιώθουμε ότι πάμε να πέσουμε, αυτό το τράνταγμα. Σηκώθηκα, την σκούντηξα, πετάχτηκε και ξύπνησε. Τη ρώτησα τί έχει. Μου είπε δεν έχω καταλάβει κάτι, γύρισε πλευρό και κοιμήθηκε. Σηκώθηκα να πιει νερό, ξαναξάπλωσα. Είχε τα μαλλιά της μπροστά, τη γύρισα για να βλέπω το πρόσωπο της και έβλεπα τηλεόραση. Το ξανά έκανε, όμως αυτή τη φορά άνοιξε τα μάτια της και μου είπε τρέμω. Ήταν τρομαγμένη και κάνω από το χείλος της ήταν κόκκινη. “Μαμά κάτι έχω τρέμω”. Μου είπε ότι είδε ένα όνειρο. Το ακούει η αδελφή μου, πήγε κοντά, της είπε “είδα το όνειρο η μαμά να φωνάζει στο μπαμπά. Πονάει η κοιλιά μου. Δεν μπορώ, εδώ (στην πλάτη) πονάω. Είναι σαν βόμβα στην πλάτη”».

Στη συνέχεια, εξήγησε πως πήγαν στο νοσοκομείο θεωρώντας πως δεν θα μείνουν πολύ. «Η Τζωρτζίνα δεν ήθελε τους γιατρούς με τίποτα. Εκείνη την ημέρα ζητούσε γιατρό και μας έκανε περιέργεια. Δεν ντύθηκα καν. Το παιδί ήταν με τις παντόφλες. Δεν πιστεύαμε ότι θα μείνει το βράδυ. Όταν έχεις χάσει δυο παιδιά, κι ένα βηχαλάκι είναι κατευθείαν γιατρός. Μέσα μου δεν το διαπραγματευόμουν. Ήταν ο απόλυτος φόβος. Πρόσεχε μην πέσεις, μην τρέξεις, μην πάθεις κάτι. Ήθελα να την έχω υπερ-προστατευμένη. Πίστεψα ότι όλο αυτό είχε δημιουργηθεί από το όνειρο. Δεν μου πέρασε από το μυαλό αυτό που συνέβη».

«Δεν υπήρχε υποψία κατηγορίας»

Εντέλει, μετά από σειρά εξετάσεων κατά τη νοσηλεία της, οι γιατροί κατέληξαν ότι «το παιδί δεν έχει κάτι και θεωρούν ότι είναι κάτι ψυχολογικό λόγω όλων αυτών που έχει ζήσει. Σας είπα ότι έζησε άσχημα πράγματα. Το παιδί δεν εκφράστηκε τότε. Πίστεψα ότι το σωματοποίησε όλο αυτό, που δεν εκφράστηκε, δεν έκλαψε, δεν την άγγιξε καθόλου, ήταν πολύ περίεργο αυτό για εμάς. Στο σχολείο είχε μιλήσει με την παιδοψυχολόγο και είχε πει πως μέσα στο κεφαλάκι της ήθελε επίμονα να κάνει αδελφάκι. Ο Μάνος ήταν εντελώς αρνητικός τότε, αλλά μετά άλλαξε γνώμη.

Αν ξαφνικά χάνεις το παιδί σου, το ένα χέρι σου στη βόλτα είναι κενό, παθαίνεις σοκ. Η Τζωρτζίνα δεν ήθελε να αναπληρώσει το κενό της Μαλένας αλλά ήθελε πάλι τη χαρά της ζωής. Όταν το σπίτι είχε αυτό το πένθος αυτή τη μαυρίλα, η Ίριδα που πήρε το όνομα της από το ουράνιο τόξο γιατί έφερε τη χαρά στο σπίτι μας. Μετά όμως έσβησαν τα χρώματα της Ίριδας. Όμως είχα δυο ιατροδικαστικές μου έλεγαν ότι πέθαναν για άλλους λόγους. Δεν υπήρχε υποψία κατηγορίας».