Γιάννα Τερζή: “Έζησα τους επόμενους μήνες ως ένας άνθρωπος ανάπηρος”
Διαβάζεται σε 3'
Το συγκλονιστικό μήνυμα της Γιάννας Τερζή με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
- 04 Δεκεμβρίου 2023 09:15
Η Γιάννα Τερζή δημοσιοποίησε το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε όταν πριν από τρία χρόνια διαγνώστηκε με όγκο στον νωτιαίο μυελό και αν και η ίδια δεν στάθηκε σε λεπτομέρειες, έστειλε το μήνυμά της στηρίζοντας όσους δίνουν την ίδια μάχη.
Η ανάρτηση σόκαρε το Instagram και η τραγουδίστρια επέστρεψε σε αυτό με μία νέα συγκινητική ανάρτηση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Στο ποστ που έκανε την Κυριακή (03/12) η Γιάννα Τερζή κάθεται σε αναπηρικό αμαξίδιο και περιγράφει την εμπειρία της, όταν μετά τη σοβαρή επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε έζησε τους επόμενους μήνες της ζωής της ως ένας άνθρωπος ανάπηρος αλλά και όσα βιώνει σήμερα, που αντιμετωπίζει μία “αόρατη αναπηρία” που έχει να κάνει με την αισθητικότητα των κάτω άκρων.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θα ήθελα να μιλήσω και για τη δική μου εμπειρία, και ίσως στα λόγια μου βρούνε κοινά σημεία όσοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με προβλήματα νωτιαίου μυελού και τις συνέπειες αυτών.
Σε συνέχεια του προηγούμενο post μου, τον Ιανουάριο του 2021:
Μετά από 11 ώρες για την επιτυχημένη αφαίρεση του επενδυμώματος, του σπάνιου ενδομυελικού όγκου που είχα, βγήκα από το χειρουργείο. Ξύπνησα και έζησα τους επόμενους μήνες της ζωής μου ως ένας άνθρωπος ανάπηρος από τη μέση και κάτω.
Βίωσα πως είναι να μην ορίζεις το σώμα σου. Να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να μην περπατάς. Να μην μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς. Να στήνεται ένα μικρό ή και μεγάλο σχέδιο για να κάνεις απλά, καθημερινά πράγματα. Κι αυτό χρειαζόταν πολύ, μα πολύ περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ ότι πριν.
Βίωσα το αμαξίδιο, πως να χειρίζομαι το σώμα μου σε σχέση με αυτό. Έμαθα να κάνω οτιδήποτε σε σχέση με τα πόδια μου από την αρχή, σαν μωρό, σε πορεία μηνών. Δεν ήξερα πότε θα επανέλθω, σε τί βαθμό θα επανέλθω, απλά ζούσα την κάθε μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο, όσο έκανα αποκατάσταση.
Σήμερα, 2 χρόνια και 10 μήνες μετά το χειρουργείο, δουλεύω με μια «αόρατη αναπηρία» που έχει να κάνει με την αισθητικότητα των κάτω άκρων. Έχοντας κατανοήσει από μέσα την έννοια της αναπηρίας κι έχοντας μιλήσει με ανθρώπους που βιώνουν την αναπηρία όλη τους τη ζωή, διαπιστώνω πως αυτό που λείπει ως νοοτροπία είναι η… έννοια της ΙΣΟΤΗΤΑΣ. Ναι, και εδώ.
Ακόμα κι αν η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανάπηρων ατόμων – που εννοείται ότι ούτε καν πλησιάζει στο πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα – από τους πολίτες υπάρχει η παιδεία να αντιμετωπιστούν οι ανάπηροι ως ίσοι και όχι ως κατώτεροι άνθρωποι που ζητούν οίκτο;; Όχι, δεν υπάρχει.
Πέρα από τα κλασσικά συναισθήματα φόβου, αμηχανίας, ξεβολέματος και τη νοοτροπία προκατάληψης, διαχωρισμού και εγκατάλειψης, ΚΑΙ η λύπηση «κρίμα τους καημένους» αλλά ΚΑΙ η εξύψωση «πώς το κάνουν αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ» είναι στην ουσία ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, έλλειψη ισότητας. Ρωτήστε τους ίδιους.
Για μένα όλα ξεκινάνε από την έλλειψη εξοικείωσης. Δεν γνωρίζουμε τους ανάπηρους. Νομίζουμε οτι είναι οι «άλλοι». Ε φυσικά, πού να τους δούμε, δεν τους δίνονται ούτε προσβασιμότητα τις περισσότερες φορές, ούτε και ίσες ευκαιρίες για να τους γνωρίσουμε, για να τους βλέπουμε διαρκώς ανάμεσά μας. Ζούμε όμως στην εποχή των social media. Αναζητήστε τους. Ακολουθήστε τους. Ρωτήστε τους. Μάθετε γι’αυτούς.
