ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ: “ΣΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΚΟΙΤΟΥΣΑ Τ’ ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΜΕ ΒΡΩ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ”

«Πριν από 11 χρόνια, μου είχες υπογράψει μια αφίσα στη συναυλία που είχες δώσει στο Passport στον Πειραιά, την έχω ακόμα στον τοίχο μου!». «Αλήθεια; Έλα ρε, πω πω! Ήταν τότε που έκανα τα ρεμπέτικα!».

Κάπως έτσι, με γέλια, ενθουσιασμό και αναμνήσεις, ξεκίνησε η κουβέντα μας με τον Κωστή Μαραβέγια, που φέτος υπογράφει την μουσική που «ντύνει» την επιτυχημένη σειρά “Milky Way” του MEGA, η οποία ταξιδεύει τους τηλεθεατές σε νέα σύμπαντα και αλλάζει το τηλεοπτικό τοπίο, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Το soundtrack της σειράς, φέρει και την υπογραφή της Kid Moxie, η οποία έχει γράψει τα δικά της ονειρικά κομμάτια για το σύμπαν του Βασίλη Κεκάτου.

Πάντως, όσοι δεν γνωρίζουν πως έχει γράψει (και) μουσική για θέατρο και κινηματογράφο, παραξενεύονται ακούγοντας τα ορχηστρικά αυτά κομμάτια. Και παραξενεύονται γιατί η μουσική αυτή είναι κάπως πιο σκοτεινή και εσωστρεφής απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει για τον Μαραβέγια. Οι περισσότεροι τον έχουμε στο μυαλό μας ως έναν αισιόδοξο τύπο, που είναι χαρούμενος 24 ώρες το 24ωρο, που τα βλέπει όλα υπέροχα και που γράφει τραγούδια τα οποία κάνουν τον ακροατή να χοροπηδάει και να χορεύει.

Κι όμως. Ο Κωστής είναι, όντως, ένας πολύ όμορφος και φωτεινός άνθρωπος, ο οποίος, όμως, δεν αιθεροβατεί. Έχει πλήρη συνείδηση της πραγματικότητας και μεγάλη ευαισθησία για τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας, ενώ ο ρομαντισμός είναι ο δικός του τρόπος για να ξορκίζει τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας.

Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να δείχνει και μια άλλη πτυχή του εαυτού του στους δίσκους του, όπως συμβαίνει στο πρόσφατο άλμπουμ του με τίτλο “Portofino”, καθώς και στη μουσική του “Milky Way”. Μια πιο προσωπική ματιά στο τι εστί “Μαραβέγιας”, μας δείχνει και στις εμφανίσεις του στο VOX, οι οποίες ξεκίνησαν ήδη και θα συνεχιστούν όλο τον Δεκέμβριο.

Με ευγένεια που σπάνια πια συναντάς, αφοπλιστική ειλικρίνεια, σοβαρότητα, χιούμορ, γλυκύτητα και ανοιχτή καρδιά, ο Κωστής Μαραβέγιας, αυτός ο τύπος που όλοι θα ήθελαν να είχαν για φίλο τους, μιλά στο The Magazine του NEWS 24/7 για τον ρομαντισμό του, για όσα τον ενέπνευσαν να γράψει τη διαγαλαξιακή μουσική της σειράς, για την εικόνα που του έρχεται στο μυαλό όταν ακούει το σάουντρακ και για το πώς βλέπει το μέλλον του στη μουσική.

Πώς έγινε η γνωριμία με τον Βασίλη Κεκάτο και πώς προέκυψε η συνεργασία σας στο “Milky Way”;
Πριν από 4-5 χρόνια ταξιδέψαμε στην Κεφαλλονιά και, επειδή τόσο εγώ όσο και η Τόνια, θαυμάζαμε πολύ τη δουλειά του, μιας και βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος, είπαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του για να τον γνωρίσουμε. Ανακαλύψαμε μάλιστα ότι κατάγεται από το διπλανό χωριό από του παππού μου. Η γνωριμία αυτή τελικά εξελίχθηκε σε δυνατή φιλία. Μας είχε πει την ιδέα του για τη σειρά, αλλά δεν είχαμε πει κάτι για τη μουσική.

Την επόμενη χρονιά που πήγαμε πάλι στην Κεφαλονιά, με ρώτησε αν έχω μαζί μου μηχανήματα. Είχα όπως πάντα μαζί μου λάπτοπ και πληκτράκι, και μου ζήτησε σε πολύ χαλαρή φάση να βρούμε ιδέες πάνω σε αυτά που είχε ήδη γράψει. Ήδη δούλευε και η Kid Moxie, έψαχνε όμως πιο πολύ κάτι σε κλασικό σάουντρακ. Πήγα, λοιπόν, εκεί με το πληκτράκι μου ψάχναμε ήχους και του άρεσε πολύ όπως έβγαινε.

Έχοντας υπάρξει κι εγώ σε μια εφηβική κατάσταση εκρηκτική και ιδιαίτερη, ταυτίστηκα πάρα πολύ με το “Milky Way”.

Είχες διαβάσει τα σενάρια για να εμπνευστείς; Σου εξήγησε την ιστορία ο ίδιος;
Μέσα σε μια ώρα μου είχε αφηγηθεί όλη την ιστορία της σειράς και μπήκα στο σύμπαν του. Όταν είδα και φωτογραφίες από τα γυρίσματα με βοήθησε ακόμη πιο πολύ. Βασίστηκα σε αυτές τις ιστορίες των εφήβων, έχοντας υπάρξει κι εγώ σε μια εφηβική κατάσταση που ήταν εκρηκτική και ιδιαίτερη, στην επαρχία, ταυτίστηκα πάρα πολύ. Με αγάπη και με όλη μου τη λαχτάρα ήθελα να φτιάξω κάτι.

Με βάση αυτά επέλεξα και την ηχητική προσέγγιση, γιατί εκτός από τις συνθέσεις και τις μελωδίες, μεγάλο ρόλο παίζει και τι ήχους διαλέγεις. Έφτιαξα ένα σύμπαν εύθραυστο, με επαναλήψεις, όπου ο ήχος φθίνει και φθείρεται σε κάθε επανάληψη, λίγο τσαλακωμένο και lo fi για να ταιριάζει με την ανασφάλεια της εφηβείας.

Ποια διαδικασία ακολουθήσατε στη δημιουργία των κομματιών για το “Milky Way”; Δηλαδή, το πηγαίνατε ανά σκηνή ή επεισόδιο; Τα έγραψες μαζεμένα; Πώς έγινε;
Η πρώτη προσέγγιση έγινε για να βρω το main theme που ταιριάζει σε αυτό το σύμπαν. ‘Έπρεπε να είναι κάτι μοτιβικό, μια μελωδία με λίγα μέτρα, γιατί ήθελε ο σκηνοθέτης αυτές οι λίγες νότες να μπαίνουν εμβόλιμα σε διάφορες σκηνές. Επομένως, υπήρχε αυτός ο περιορισμός και μπορούσε να αναπτυχθεί σε μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια. Αφού συμφωνήσαμε σε αυτό, μετά αρχίσαμε να μπαίνουμε σε κάθε σκηνή.

Αυτό που ψάχναμε ήταν το τι θέλει να κάνει η μουσική σε κάθε σκηνή; Θέλει να τονίσει το συναίσθημα του θεατή; Ή θέλουμε να δείξει κάτι που η ίδια η σκηνή δεν το δείχνει; Και πήγαμε με τη δεύτερη κατεύθυνση, κι εμένα άλλωστε η περιγραφική μουσική δεν είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα. Θέλαμε να είναι ο ψυχισμός του ήρωα στην εκάστοτε συνθήκη και τι θα άκουγε στο κεφάλι του στην κάθε σκηνή.

Όταν βρήκαμε πια και τις σκηνές, αρχίσαμε να πειράζουμε τις διάρκειες, την ενορχηστρωτική προσέγγιση, παράλληλα το μοντάζ αλλάζει στην πορεία, έρχονται πίσω άλλες διάρκειες, οπότε πρέπει πάλι να κάνεις αλλαγές.

Η αγαπημένη μου σκηνή είναι “ο χορός με τα άλογα”, όχι λόγω της μουσικής, αλλά της τρυφερότητας του πατέρα με τον γιο.

Νομίζω πως η αγαπημένη σου σκηνή είναι αυτή που ο Τζο χορεύει στον στάβλο με τα άλογα, σωστά; Για ποιο λόγο;
Ναι! Στη σκηνή του χορού με τα άλογα, αν την παρατηρήσεις, είναι όλα μελετημένα, κάθε άγγιγμα. Μια μινιμαλιστική προσέγγιση, αρμονικά στενή, όπως αισθάνεται κι αυτός ο ήρωας. Αυτό δημιουργεί μουσικά έναν εγκλωβισμό και στον θεατή, υποσυνείδητα, δημιουργείται ένα κλειστό σύμπαν. Είναι πιο πολύ χορογραφία αυτή η σκηνή, δεν ήταν δραματουργική η επεξεργασία της, όσο κινησιολογική.

Εμένα είναι η αγαπημένη μου σκηνή αυτή, όχι λόγω της μουσικής, αλλά της τρυφερότητας του πατέρα με τον γιο. Ενός πατέρα που έχει κάποιες παρωπίδες, αλλά εκείνη τη στιγμή βλέπει τον γιο του χαρούμενο και τον σκεπάζει για να μην κρυώσει με έναν τρυφερό τρόπο, που δεν είχαμε δει στην τηλεόραση μέχρι τώρα. Συνήθως αυτές οι σχέσεις έχουν μόνο ξύλο και βρισιές.

Θα μπορούσες να μου περιγράψεις με δικά σου λόγια πώς θα χαρακτήριζες εσύ τη μουσική και τον ήχο του “Milky Way”. Ποια είναι τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό;
Νομίζω ότι έχει μια αίσθηση Sci-Fi, έχει κάτι γαλαξιακό. Θα μπορούσε, δηλαδή, να είναι και ένα θέμα για μια μουσική τύπου “Interstellar”, γιατί το έλαβα κι αυτό υπόψιν. Οι παρατηρήσεις που κάνω με τα άστρα. Το έκανα κι εγώ έφηβος. Έμενα με τις ώρες έξω, κοιτούσα τα αστέρια και η μαμά μου φώναζε «μπες μέσα, θα κρυώσεις». Προσπαθούσα να με βρω και να με ορίσω στο σύμπαν. Επίσης, έχει ένα γλυκόπικρο στοιχείο, που το αγαπώ πολύ.

Πώς θα την περιέγραφες με μια εικόνα;
Εγώ στη βεράντα μου στο Αγρίνιο να κοιτάζω τ’ άστρα. Θα μπορούσα να πω ότι θα έδινα αυτό το σάουντρακ σε αυτή την εικόνα.

Όταν ήμουν έφηβος, έμενα με τις ώρες έξω, κοιτούσα τα αστέρια και προσπαθούσα να με ορίσω στο σύμπαν.

Γενικά είσαι ρομαντικός, ε; Ή μάλλον, παραμένεις ρομαντικός.
Ναι, είμαι! Όσο μεγαλώνεις, ο ρομαντισμός είναι δυσανάλογος. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά θέλει και καλλιέργεια για να το κρατάς, θέλει κάπως να το «ποτίζεις» κι εσύ, να του δίνεις προσοχή και να το περιποιείσαι σαν τάση και φιλοσοφία ζωής. Γιατί, μπορεί κάποιος να γίνει πολύ κυνικός. Οι καταστάσεις είναι τέτοιες που μπορεί να γίνεις έως και μηδενιστής. Καταρχάς άμα σου πει κάποιος ότι η ζωή είναι πεπερασμένο σύνολο και ότι υπάρχει θάνατος, μπορεί κάποιος να πει ότι αφού δεν υπάρχει τίποτα και είναι μόνο αυτό, μηδενίζω τα πάντα, αξίες μηδέν, και λειτουργώ όπως θέλω, ενστικτωδώς. Το άλλο άκρο είναι ο ρομαντικός, ο οποίος εξιδανικεύει λίγο, υμνεί τα απλά, τα οποία τα προσπερνάει ένας άλλος άνθρωπος, λατρεύει την ποίηση, τα βλέπει όλα ποιητικά, ενώ μπορεί να μην είναι.

Άρα, προσπαθείς να διαφυλάξεις τον ρομαντισμό σου.
Ναι, γιατί αυτό είναι το καύσιμο όταν γράφουμε.

Είναι και ένας τρόπος, φαντάζομαι, να ανταπεξέλθεις και στην αγριότητα που υπάρχει γύρω μας.
Ναι, βέβαια, ανταπεξέρχεσαι γιατί εστιάζεις και κάπου αλλού. Δεν συμφωνώ να είσαι εκτός πραγματικότητας, πρέπει να έχεις τα πόδια κάπως στερεωμένα στη γη. Αν υποθέσουμε ότι ο ρομαντισμός είναι ένα σύννεφο, στο οποίο μπαίνεις και παρατηρείς από εκεί τα πράγματα, πρέπει αυτό να γίνεται σε συνδυασμό με τη γνώση του τόπου και του χρόνου που είσαι. Γιατί, αλλιώς, είναι κάτι αφελές, είναι φυγή από την πραγματικότητα, με την αρνητική έννοια. Εμείς θέλουμε την φυγή από την πραγματικότητα με τα πόδια στη γη, είτε είναι σινεμά, είτε θέατρο, είτε μουσική. Ξέρουμε πού είμαστε και πότε βρισκόμαστε, ξέρουμε τις κοινωνικές συνθήκες, και καλούμαστε να δημιουργήσουμε κάτι από το τίποτα. Ένας ρεαλιστικός ρομαντισμός, ένας νεορομαντισμός.

Εμείς θέλουμε την φυγή από την πραγματικότητα με τα πόδια στη γη. Ένας ρεαλιστικός ρομαντισμός, ένας νεορομαντισμός.

Σε έχουν κατηγορήσει ότι είσαι υπερβολικά χαρούμενος. Η μουσική του “Milky Way” είναι αλλιώτικη όμως. Πιο σκοτεινή.
Ναι, γιατί αυτή η πλευρά είναι πολύ έντονη μέσα μου. Αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι και πολύ μινόρε. Το βασικό θέμα είναι ματζόρε. Για να το εξηγήσω, το μουσικό τοπίο της αρμονίας του ματζόρε είναι πιο φωτεινό. Ακόμα κι αν είναι εσωστρεφές, είναι γλυκόπικρο, δεν είναι πικρό. Συνδυάζει και τα δύο. Ακόμα κι αν είναι αργό το τέμπο, παραμένει ένα φως. Και οι συνθέτες που αγαπάω είναι έτσι. Και οι συνθέτες που αγαπώ είναι έτσι. Δεν μου αρέσουν πολύ οι δραματικοί συνθέτες, είτε στην κλασική μουσική, είτε στην νεότερη.

Πάντα μου αρέσει να υπάρχει το γλυκόπικρο στοιχείο. Εμένα μου κάνει μια συγκίνηση, και στις ταινίες, όπως του Μπενίνι το «La Vita è Bella». Με συγκινεί βαθιά ότι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ένας άνθρωπος διαλέγει να δώσει ένα φως.

Η ζωή είναι δύσκολη, κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολη. Απώλειες, ματαιώσεις, διάψευση προσδοκιών, μπορούμε να βρούμε άπειρα πράγματα που συμβαίνουν σε όλους μας. Πώς, λοιπόν, εσύ δεν μπορείς να κάνεις αυτό που κάνεις, με έναν τρόπο που δεν προσβάλλει ούτε εσένα αλλά ούτε και τους ακροατές, και συγχρόνως φέρνει και μια αισιοδοξία; Αυτό είναι το ζητούμενο.

Να σταματήσω να γράφω δύσκολο. Αλλά να σταματήσω να κάνω συναυλίες, ναι, θα μπορούσε.

Πιστεύεις θα έρθει μια μέρα που θα σταματήσεις να κάνεις μουσική;
Το έχω σκεφτεί αυτό. Να γράφω δύσκολο. Αλλά να σταματήσω να κάνω συναυλίες, ναι, θα μπορούσε. Γιατί, αν δεν το λέει η καρδιά μου, δεν θα το κάνω. Όπως δεν λέει η καρδιά μου να κάνω πολλές, και κάνω λιγότερες, ήδη. Θα μπορούσε κάποιος να πει «γιατί δεν κάνεις μια σεζόν ολόκληρη;». Έκανα 6-7 και θα κάνω μερικές τώρα στο VOX. Μου έχουν πει, επίσης, να κάνω θεατρικό και μιούζικαλ, καλές δουλειές – και οικονομικά. Δεν θέλω, γιατί ξέρω ότι δεν με καίει να εμφανίζομαι στον ίδιο τόπο, με το ίδιο κείμενο και την ίδια πρόζα ή τραγούδι κάθε μέρα. Μ’ αρέσει η ανανέωση, μ’ αρέσει η μετακίνηση, μ’ αρέσει η τσιγγανιά.

Και από το Voice για αυτό έφυγες;
Επίσης, έκλεισα ένα κύκλο εκεί. Μάλιστα, το Voice και η τηλεόραση για εμάς, στη δική μου κατηγορία μουσικών, είναι οικονομικά τέσσερα χρόνια συναυλιών. Άρα, καταλήγουμε στο ότι δεν πρέπει να πηγαίνει κανείς με γνώμονα την απόδοση, δηλαδή το κέρδος. Πρέπει να βλέπει τι λέει η καρδιά του να κάνει. Χωρίς, φυσικά, να γίνει το άλλο άκρο και να γίνει κυνικός, ότι αφού δεν το λέει η καρδιά μου δεν θα το κάνω καθόλου. Αλλά πρέπει κινητήριος δύναμη να είναι το μέσα σου και αυτό που θες να κάνεις. Οπότε ναι, εφόσον σ’ αυτή τη φάση έχω ελαττώσει τις συναυλίες, θα μπορούσα να σου πω ότι ναι, μια μέρα θα μπορούσα να σταματήσω να κάνω συναυλίες.

Θα μπορούσα μια μέρα να σταματήσω να κάνω συναυλίες. Σε αυτή τη φάση θέλω να γράψω πιο πολλά άλμπουμ. Έχω μετανιώσει που απείχα.

Σε αυτή τη φάση, εσένα τι λέει η καρδιά σου;
Σε αυτή τη φάση λέει να γράψω πιο πολλά άλμπουμ. Έχω μετανιώσει που απείχα. Έκανα πολλά θεατρικά, έριξα πολύ μεγάλο βάρος εκεί. Και καλά έκανα, γιατί μου άρεσε εκείνη την περίοδο. Αλλά δισκογραφικά απείχα αρκετά. Είχα να κάνω δίσκο από το 2017 και έβγαλα το 2023. Οπότε, θα ήθελα να είμαι πιο παραγωγικός μουσικά, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί γουστάρω σ’ αυτή τη φάση που περνάω. Μου έδωσε ώθηση και το “Milky Way”, έχω κι ένα δίσκο που δεν έχω βγάλει, από την Καμεράτα, που το έχω ηχογραφήσει, και με τα θεατρικά που έχω κάνει, που το έχω από το 2019 στο συρτάρι. Θέλω να βγάλω αυτά που έχω έτοιμα και να γράψω κι άλλα.

Στο συρτάρι υπάρχουν πολλά τραγούδια;
Πάρα πολλά. Εδώ υπήρχαν δύο δίσκοι. Έχω 30 τραγούδια έτοιμα. Τώρα βγήκε το πρώτο μέρος του “Portofino”, πιο μετά θα βγάλουμε και το δεύτερο, ίσως τον χειμώνα του 2024. Έχω στίχους του Φοίβου Δεληβοριά, των Δραμαμίνη, του Πάνου Μουζουράκη. Θέλω να είμαι πιο παραγωγικός στη σύνθεση και στην τραγουδοποιία. Αυτό ζητάω αυτό τον καιρό. Και ίσως λιγότερες συναυλίες.

Τι θα ακούσει και θα δει κάποιος που θα έρθει στο VOX; Έχεις εντάξει και το “Milky Way”;
Παίζουμε με ένα πιάνο και ένα κλαρινέτο. Έχω και μια ενότητα “Milky Way” για την διαφορετικότητα, για όλα αυτά που πραγματεύεται σαν ταινία. Γενικά έχω διάφορες ενότητες. Έχω τραγούδια από τη δισκογραφία και όλο το “Portofino”, γιατί δεν το είχα παίξει.

Επίσης, έχω κάποιες φωτογραφίες που είναι πολύ σημαντικές για μένα, που σημαίνουν κάτι, για κάτι που έχω ζήσει. Ένα μικρό spoiler: 2015, capital controls, βροχή κι εγώ συναυλία στον κήπο του Μεγάρου. Και μέσα στη μαυρίλα και την απογοήτευση και το πρωτάκουστο σκηνικό να βλέπεις ουρές στα ΑΤΜ, πιάνει η βροχή και λέω «γιατί δεν την ακυρώνουμε;». Μου είπαν ότι έχει πάρα πολύ κόσμο, ότι είναι γεμάτο, ότι είναι sold out και ότι ήρθαν όλοι, 4.000 χιλιάδες άτομα. Βγαίνω, λοιπόν, και δεν βλέπω κανέναν άνθρωπο, βλέπω μόνο πολύχρωμες ομπρέλες. Ξεκινάει η συναυλία και να κουνιούνται οι ομπρέλες και να μη βλέπω φάτσες. Οπότε έχω φωτογραφία όλες αυτές τις ομπρέλες και θα έχω μια ενότητα που θα αφορά αυτή την ιστορία και του πόσο σημαντικό είναι κόντρα στις συνθήκες, τις αντίξοες, να δίνουμε τη δικιά μας εκδοχή των πραγμάτων.

Έχει ένα προσωπικό τόνο η συναυλία. Επίσης, έχει την εμπειρία μου από σχεδόν δύο χρόνια γάμου σε stand up comedy. Πώς περνάω συμβιώνοντας και ταξιδεύοντας με τη σύζυγό μου. Δεν τα έχει δει! Την τρολάρω πάρα πολύ. Γενικά, έχει όλες τις ανησυχίες που είχα πέρυσι και φέτος. Τα έχω γράψει κάτω, γιατί έχω ένα σημειωματάριο και γράφω πολλά πράγματα που μου συμβαίνουν, που μπορεί να γίνουν τραγούδια, ή να βγει μια ιστορία.

Από το “Portofino” ποιο τραγούδι ξεχωρίζεις και γιατί;
Το τραγούδι που έγραψε η Κλέλια Ρένεση, το οποίο μου το είχε δώσει καιρό πριν. Ήταν σ’ αυτό το περιβόητο σημειωματάριο. Το διάβασα και με άγγιξε τόσο πολύ και το έγραψα κατευθείαν, χωρίς εγκεφαλική επεξεργασία που έλεγα πριν, όπως έγραφα παλιά. Μια κι έξω. Ούτε καν διορθώσεις φωνής. Τίποτα, όπως το έγραψε το έβαλα. Και βλέπω ότι συγκινεί πολύ κόσμο, αλλά κι εμένα. Αισθάνομαι ότι είναι μια υπέροχη στιγμή της Κλέλιας – που γράφει πολύ καλά έτσι κι αλλιώς – αλλά ο στίχος αυτός είναι πολύ όμορφος. Είναι και φίλη μου κι έχουμε κάνει πάρα πολύ παρέα, έχουμε περάσει «παγκρατιώτικη» περίοδο οι δυο μας, κάθε μέρα, όλη μέρα, μου βγάζει κάτι πολύ όμορφο και μου βγάζει μια όμορφη φιλία που υπήρξε και κάτι που με αφορά κι εμένα στιχουργικά.

Όταν έγραφα το “Portofino” είχα κορονοϊό. Για 24 μέρες ήμουν κλεισμένος στο στούντιο και ό,τι μου κατέβαινε έκανα.

Αλήθεια, πώς έγραψες αυτό τον δίσκο;
Υπήρχε πάρα πολύς covid! Είχα κορονοϊό και είχα κλειστεί στο στούντιο. Άρχισα να γράφω το “Portofino” μέσα στην καραντίνα και «έφαγα πόδι». Τότε δεν είχαν βγει εμβόλια κλπ, και με απέφευγαν όλοι φοβούνταν! Ήμουν από τους πρώτους που είχαν κολλήσει, σκέψου ότι είχα και επαφές με τα νοσοκομεία, με έπαιρναν τηλέφωνο να πω την εμπειρία μου, ακόμα γινόταν έρευνα. Έφυγα, λοιπόν, από το σπίτι που έμενα με την γυναίκα μου και πήγα στο στούντιο, κυριολεκτικά! Εκεί ο covid λειτούργησε! Έπαιξα με διάφορα και βγήκε ο δίσκος.

Για 24 μέρες ήμουν κλεισμένος μόνο εκεί, δεν έφευγε με τίποτα. Έβλεπα «Φιλαράκια» και έτρωγα τις παραγγελίες και τις σούπες που μου έστελνε η γυναίκα, και μετά synt-ια, κιθάρες, λίγο Bollywood. Ό,τι μου κατέβαινε έκανα. Λειτούργησα εντελώς με την καρδιά μου και χωρίς κανέναν περιορισμό του τύπου «από πού έρχομαι και πού πάω».

Γιατί, καμιά φορά κουβαλάμε κι αυτό. Δηλαδή, δεν μπορεί να πηγαίνεις από έναν ήχο συγκεκριμένο σε έναν εντελώς διαφορετικό, είναι ρίσκο. Γιατί ο κόσμος σε έχει αγαπήσει για κάτι, και του δείχνεις κάτι άλλο. Ακόμη είναι στη φάση που του κάνουν «ανάγνωση» για να καταλάβουν τι είναι.

Για τη μουσική στο “Milky Way” τι σχόλια έχεις λάβει;
Έχω λάβει πολύ θετικά, αλλά αυτό που κυρίως συμβαίνει, είναι ότι όσοι δεν ξέρουν ότι έχω γράψει για θέατρο και για διαφημίσεις και σινεμά γενικότερα, λένε «δεν μοιάζει με σένα». Ο φίλος μου ο Γιώργος Καμπούρης, που με κουρεύει στο Talkin’ heads και που είναι πολύ μουσικόφιλος (και dj και ραδιοφωνικός παραγωγός) , μου λέει «το έβαλα στο κομμωτήριο και έκαναν shazam τρία άτομα και δεν πίστευαν ότι το έχεις κάνει εσύ». Είναι ωραίο να ξανασυστήνεσαι με έναν τρόπο, είναι όμορφο. Υπάρχει αυτή η χαρά, ότι ξανασυστήνομαι.