Οι “λύκοι” των Πρεσπών, “αρνάκια” των ελληνοτουρκικών

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Οι “λύκοι” που ούρλιαζαν με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών και εντόπιζαν στην τότε κυβέρνηση Τσίπρα ελλειμματικό ενδιαφέρον για την Μακεδονία και κατά συνέπεια για την πατρίδα, έχουν μετατραπεί σε “αρνάκια” που είναι έτοιμα να καταναλώσουν κάθε ίχνος σανού που μπορεί να προσφέρει το Μαξίμου για τον επερχόμενο συμβιβασμό στα ελληνοτουρκικά (που πρέπει να γίνει και καλώς θα γίνει).

Γιατί; Διότι, στην πραγματικότητα δεν είχαν πρόβλημα με αυτή, καθ’ αυτή τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αντιθέτως, δεν ήταν λίγοι οι βουλευτές της τότε Αντιπολίτευσης που στα παρασκήνια παραδέχονταν ότι “ευτυχώς έφεραν ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς έφεραν αυτή τη δύσκολη συμφωνία”, άσχετα με το τι έπραξαν στις επίσημες ψηφοφορίες στη Βουλή κατά τις οποίες δήλωσαν πιστοί στην ακραία λαϊκίστική και προφανώς ψηφοθηρική τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Το πρόβλημά τους ήταν ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και κυρίως η Αριστερά. Που απέδειξε ότι μπορεί να βάλει το εθνικό της καθήκον και το συμφέρον του ελληνικού λαού πάνω από το πρόσκαιρο κομματικό όφελος συντρίβοντας έτσι στην πράξη τον λαϊκισμό παρά τα όσα λέγονταν κατά καιρούς από τους πολιτικούς της αντιπάλους. Υπεύθυνη πολιτική στην πράξη, όχι στα λόγια. Στο πεδίο, όχι πίσω από κλειστές πόρτες και με προστασία από τα μεγάλα ΜΜΕ.

Τότε, το 2018 και το 2019, πολλοί από τους δημοσιολογούντες ξιφουλκούσαν για τους “προδότες” της Αριστεράς. Δεν έβρισκαν τίποτα το επιλήψιμο στο γεγονός ότι ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας απειλούνταν στο σπίτι του με αποστολή σφαιρών, δεν καταδίκαζαν τις αήθεις, τραμπούκικες επιθέσεις προς τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη βόρεια Ελλάδα που έβαλαν πλάτη και στήριξαν τη Συμφωνία. Χαϊδευαν, επίσης, τον κλήρο και το πόπολο που διαδήλωνε μαζί με τους περισσότερους τωρινούς υπουργούς ης ΝΔ για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και το επιζήμιο της Συμφωνίας.

Τώρα τι πράττουν οι ίδιοι; Εγινα ξαφνικά θιασώτες του κατευνασμού στα ελληνοτουρκικά, ανακαλύπτουν πολλοί εξ’ αυτών αίφνης ότι η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να έχει δίκιο σ’ όλα όσα υποστηρίζει, ψελλίζουν ότι χρειάζεται ένας τίμιος συμβιβασμός και αμοιβαίες υποχωρήσεις με κύριο στόχο την απόλυτη σταθερότητα στο Αιγαίο. Καλωσορίζουμε όλους τους πρωθυπουργικούς φαν στο κλαμπ της λογικής έστω και αν δεν μετέχουν σ’ αυτό με όρους πολιτικής αρχών αλλά λόγω πρόσκαιρου πολιτικού συμφέροντος. Λένε, δηλαδή, ότι τους λέει ο πολιτικός τους μέντορας. Ας είναι.

Περιμένουμε, δε, από λαλίστατους και δραστήριους συγγραφικά βουλευτές να μας αναλύσουν σε νέα τους έγγραφα πονήματα τους “κινδύνους” (έναν προς έναν αν είναι δυνατόν) που κρύβει αυτή η νέα ελληνοτουρκική προσέγγιση και όταν όλα τελειώσουν να προχωρήσουν σε μία συνολική αποτίμηση. Ελπίζουμε όχι με κομματικά γυαλιά. Το αναφέρουμε γιατί μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών οι νυν κυβερνητικοί σε άρθρα, βιβλία και μελέτες θέλησαν να αποδείξουν ότι οι Τσίπρας και Κοτζιάς έκαναν “σημαντικά λάθη”. Συνάδελφοί μας την ίδια περίοδο περιέφεραν αυτά τα πονήματα σαν Ευαγγέλια στις εκπομπές τους για να μάς πείσουν ότι ο τότε Πρωθυπουργός και ο τότε ΥΠΕΞ δεν προστάτευσαν, ως όφειλαν, τα ελληνικά συμφέροντα.

Η Αριστερά, ευτυχώς, δεν κατέφυγε ούτε τώρα στην εύκολη λύση της καταγγελίας και της εθνικιστικής ρητορίας. Αν εξαιρέσει κανείς τις λεκτικές εξαλλοσύνες του ΚΚΕ (από το άλλοτε διεθνιστικό, αυτό, κόμμα δεν έχει απομείνει ίχνος διεθνισμού) τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Νέα Αριστερά εκφράστηκαν με σαφήνεια, χαιρετίζοντας, από θέση αρχής, ως θετικό γεγονός τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν και την αλλαγή του κλίματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αν, βέβαια, έλειπαν και τα ακραία σχόλια για τα περί υπόκλισης του Γιώργου Γεραπετρίτη, τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά, τέλος πάντων, η Αριστερά στάθηκε στο ύψος της περίστασης. Μπορεί όμως να κάνει ακόμη περισσότερο, πιέζοντας την κυβέρνηση από αριστερά. Να μην εγκαταλειφθούν, πχ, οι Κούρδοι στην τύχη τους ούτε να χαρακτηρίζονται ως συλλήβδην τρομοκράτες οι Τούρκοι και Κούρδοι αγωνιστές που ορθώνουν το ανάστημά τους στο καθεστώς Ερντογάν. Να ασκηθούν πιέσεις έτσι ώστε η Τουρκία να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Κράτος Δικαίου, να επιστρέψει π.χ στην Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη της έμφυλης βίας.

Τα λεγόμενα “εθνικά” ζητήματα κοντολογίς δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σημαία ευκαιρίας από τις πολιτικές δυνάμεις. Και αν η Δεξιά είναι απίστευτα επιρρεπής στον εθνικιστικό λαϊκισμό, δεν σημαίνει ότι και οι Αριστερά πρέπει να υποκύψει στις ίδιες σειρήνες. Το αντίθετο. Η Αριστερά, όπως έπραξε το 2018, οφείλει να ανοίγει νέους δρόμους συνεργασίας, να χαράσσει νέες στρατηγικές εξομάλυνσης των σχέσεων με τους γείτονες και να επιδιώκει συνεχώς την ειρήνη και την καλή γειτονία ως προϋπόθεση ευημερίας για όλους τους λαούς της περιοχής.

Η Δεξιά, ειδικά το πιο ακραίο κομμάτι της, ας πιει όσο εθνικιστικό δηλητήριο θέλει. Συνηθισμένη είναι άλλωστε όπως δείχνει η πορεία της τις πολλές τελευταίες δεκαετίες. Οπως συνηθισμένη είναι να οδηγεί τον τόπο σε εθνικές τραγωδίες λόγω της… περήφανης εξωτερικής της πολιτικης (στη Μικρά Ασία και στην Κύπρο για παράδειγμα).

Οσον αφορά τους λύκους που έγιναν αρνάκια, συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στη ζωή, μην απορείτε. Συμβαίνουν σε όσους θέλουν να υπηρετούν πιστά τον κομματικό τους αφέντη με μοναδικό στόχο τη δική τους πολιτική και επαγγελματική επιβίωση. “Αυτή είναι η Ελλάδα” όπως είπε κάποτε ο Κώστας Σημίτης, αυτή είναι η ελληνική δεξιά, θα προσθέταμε εμείς.

ΥΓ. Προς κύριο Γεραπετρίτη, ενταύθα:
Κ. Υπουργέ, προσφάτως ερωτηθήκατε από βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ (Ρένα Δούρου) για το πότε σκοπεύετε να φέρετε στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία που απορρέουν από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Γιατί εξακολουθείτε να σιωπάτε για το σοβαρό αυτό ζήτημα; Δεν έφτασε η ώρα, σχεδόν 5 χρόνια μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, να πράξουμε το καθήκον μας ως χώρα που σέβεται τις υποχρεώσεις της;