Η ΝΔ “ντρέπεται”, η αντιπολίτευση δεν χρειάζεται “μαγκιές”…

Το νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφύλων, που θα έρθει στη Βουλή, δεν είναι σύνηθες νομοσχέδιο, έχει μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Το ίδιο και η στάση κομμάτων και βουλευτών, που δεν πρέπει να μπαίνει στα συνήθη καλούπια. Ας δούμε ορισμένες πτυχές του συνολικότερου θέματος.

Πρώτον, η ρύθμιση που θα έρθει αφορά δικαιώματα και τα δικαιώματα δεν υποτάσσονται σε πλειοψηφίες. Μπορεί η πλειοψηφία των Ελλήνων να διαφωνεί με τη ρύθμιση αυτή, αλλά η Πολιτεία έχει υποχρέωση να τη νομοθετήσει αγνοώντας την πλειοψηφία. Διότι δεν μπορεί να ισχύει ο πολιτικός γάμος για τους ετερόφυλους και να απαγορεύεται για τους λοιπούς, αυτό είναι καταπάτηση της ισότητας των πολιτών. Άλλωστε, σε τέτοια θέματα οι έννοιες πλειοψηφία-μειοψηφία είναι εύπλαστες και έχουν σχετική αξία. Θυμίζω ότι, όταν καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος και η ισότητα γυναικών και ανδρών το 1982, η πλειοψηφία (μπορεί να) ήταν αντίθετη. Σήμερα είναι αδιανόητο και να σκεφθεί κανείς να τα ανακαλέσει. Το ίδιο θα γίνει σε λίγα χρόνια και με το γάμο των ομοφύλων, ουδείς θα ασχολείται.

Δεύτερον, η νομοθέτηση αυτού του γάμου αφορά λίγους πολίτες. Όσα κυκλοφορούν για τσουνάμι τέτοιων γάμων και υιοθεσιών είναι μόνο κινδυνολογία για να φοβηθούν οι απληροφόρητοι και περισσότερο συντηρητικοί πολίτες. Επιπλέον, η καθιέρωση αυτού του γάμου δεν βλάπτει κανένα δικαίωμα των άλλων(ετερόφυλων) πολιτών.

Τρίτον, οι περισσότερες αντιδράσεις οφείλονται, πέρα από την άγνοια, στην αντίδραση της Εκκλησίας. Όμως, είναι τουλάχιστον προκλητικό να μιλάνε για γάμους και να κόπτονται για τα παιδιά οι Μητροπολίτες, οι οποίοι ούτε γάμους συνάπτουν ούτε παιδιά έχουν. Ας αφήσουν, λοιπόν, την υποκρισία, αφού είναι άσχετοι με αυτά. Επιπλέον, η Εκκλησία έχει κακόφημο παρελθόν σε τέτοια θέματα. Θυμίζω ξανά ότι το 1982, όταν ψηφιζόταν ο πολιτικός γάμος, η τότε Ιεραρχία κινδυνολογούσε ασύστολα, ότι «θα καταστραφεί η οικογένεια» και κατ’ επέκταση η χώρα και τα παρόμοια. Όλα αποδείχτηκαν σκόπιμες μπούρδες. Και οι οικογένειες και η χώρα είναι στη θέση τους. Το μόνο που δεν πήγε καλά είναι τα έσοδα της Εκκλησίας, αφού πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες προτιμούν πλέον το Δημαρχείο ή και το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Τέταρτον, σε τέτοια θέματα δεν διακυβεύεται η πολιτική σταθερότητα, γι’ αυτό η ψήφος είναι πιο χαλαρή, αυτό που λέμε «κατά συνείδηση». Εδώ ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Η ΝΔ έχει 158 βουλευτές. Αν υποθέσουμε ότι οκτώ από αυτούς καταψηφίσουν το επικείμενο νομοσχέδιο (και δεν το ψηφίσει κανένας βουλευτής της αντιπολίτευσης), θα πέσει η κυβέρνηση; Φυσικά, όχι. Απλώς δεν θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο. Παρόλα αυτά, είναι αδιανόητο ο πρωθυπουργός να παίζει με τις έννοιες «κατά συνείδηση», «καταψήφιση» και «αποχή», τουλάχιστον όσον αφορά τους υπουργούς. Μπορεί για τους βουλευτές να μην τίθεται κομματική πειθαρχία, αλλά οι υπουργοί είναι άλλο πράγμα. Όχι μόνο «έχουν αυξημένη ευθύνη», όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης. Αλλά είναι αδιανόητο να μη δώσουν θετική ψήφο σε κάτι που αποφάσισε συλλογικά το υπουργικό συμβούλιο. Αν θέλει ο κ. Βορίδης να καταψηφίσει, να το κάνει από τα βουλευτικά έδρανα, δεν δικαιούται να παριστάνει τον υπουργό. Και ο πρωθυπουργός πρέπει να το ξεκαθαρίσει απολύτως.

Σε τέτοια θέματα δεν χωρούν ούτε αντιπολιτευτικά τερτίπια. Όποιος πιστεύει στα δικαιώματα και στην ισότητα υπερψηφίζει το νομοσχέδιο και δεν τον ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι κυβερνητικοί βουλευτές.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα υπερψηφίσουν και δεν χρειαζόταν η επιβολή κομματικής πειθαρχίας, που ανακοίνωσε ο κ. Κασσελάκης. Πρόκειται για μια ανέξοδη επίδειξη αρχηγικής πυγμής, η οποία δεν του προσφέρει τίποτα. Ισχυρός αρχηγός δεν γίνεται με τέτοια. Ο κ. Κασσελάκης δικαιούται να εξαγγείλει ότι, αν το κόμμα του γίνει κυβέρνηση, θα φέρει συμπληρωματική ρύθμιση, πιο προχωρημένη από τη σημερινή.

Το ΠΑΣΟΚ, επίσης, είναι προφανές ότι θα υπερψηφίσει το νομοσχέδιο. Οτιδήποτε άλλο θα είναι μεγάλη-και αρνητική- έκπληξη για το κόμμα που υπερηφανεύεται για τη μεγάλη μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου το 1982. Τα υπονοούμενα του Νίκου Ανδρουλάκη περί καταψήφισης, με τη φράση για τα «κορδόνια του Μητσοτάκη», δεν χρειάζονταν. Το ΠΑΣΟΚ θα υπερψηφίσει και ο πρωθυπουργός θα διαχειριστεί το πλήγμα από τυχόν «ανταρσία» μεγάλου αριθμού βουλευτών της ΝΔ.

Τη μεταρρύθμιση του 1982 την αναγνωρίζει σήμερα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τη χαρακτήρισε «μεγάλη επανάσταση» και παραδέχτηκε ότι η τότε στάση της ΝΔ ήταν οπισθοδρομική. Είναι φανερό ότι ο κ. Μητσοτάκης νιώθει ένα είδος ντροπής για τη στάση αυτή του κόμματός του. Το ίδιο θα έπρεπε να αισθάνεται για τη στάση της ΝΔ του Κώστα Καραμανλή το 2000 στη «μάχη των ταυτοτήτων», όταν συντάθηκε με τη φωνασκούσα Ιεραρχία, συμφωνούντος του πατέρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το ίδιο θα έπρεπε να αισθάνεται ο σημερινός Μητσοτάκης για τη στάση της ΝΔ των Σαμαρά-Μεϊμαράκη το 2015, όταν δεν υπερψήφισε το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Γι’ αυτό η σημερινή στάση της ΝΔ, που φέρνει το νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφύλων, συνιστά πρόοδο, αξιοσημείωτη για συντηρητικό κόμμα. Η προοδευτική αντιπολίτευση δεν έχει κανένα λόγο να μην την επικροτήσει. Δεν θα κερδίσει τίποτα αν κάνει το αντίθετο, επιδιώκοντας λίγα και πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη. Ψίχουλα θα είναι. Δεν θα νικήσει έτσι τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Σε άλλα πεδία μπορεί να τη νικήσει.