Δημήτρης Παπανικολάου: Ακόμη ένα μάθημα για την αντιμετώπιση ανθρώπων με αυτισμό

Ακόμη μια εμπειρία του από τον αγώνα που καταβάλλει ούτως ώστε να αλλάξουν άμεσα κάποια πράγματα στην ελληνική κοινωνία για τη συμπερίληψη των ατόμων με αυτισμό, μοιράστηκε στα social media ο Δημήτρης Παπανικολάου.

Σε ανάρτησή του, αναφέρεται εκτενώς σε μια επίσκεψή του σε σχολείο και σε μια μαθήτρια που κέντρισε εξ αρχής το ενδιαφέρον του, δίνοντας ένα ακόμη μάθημα για τον τρόπο αντιμετώπισης ανθρώπων με αυτισμό.

«Εγώ που (και εγώ) ενημερώνω τον κόσμο για το “αόρατο” του θέματος κόντεψα να την πατήσω και με “έσωσε” το γεγονός ότι έχω σταματήσει να κρίνω ανθρώπους και πόσο μάλλον παιδιά» αναφέρει ο Δημήτρης Παπανικολάου, συμβουλεύοντας όλους μας πριν ανοίξουμε το στόμα μας, να κάνουμε και μια δεύτερη σκέψη.

Υπενθυμίζεται πως ο διεθνής παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής ασχολείται εδώ και δύο χρόνια ενεργά με το autism awareness, σε μια προσπάθεια ευρύτερης συμπερίληψης των ατόμων με αυτισμό. Αφορμή για την ενασχόλησή του αποτελεί η κόρη του, Άρια.

Η ανάρτηση του Δημήτρη Παπανικολάου

Μια ημέρα πήγα σε ένα ακόμα σχολείο και πήρα την θέση μου στο μικρόφωνο.

Ένα από τα χαρακτηριστικά μου είναι ότι στις αίθουσες μικρές η μεγάλες, έχω περιφερειακή όραση, μπορώ κάθε δευτερόλεπτο πχ να δω 100 άτομα στο αν με προσέχουν και τα 100 η όχι. Σε αυτό με βοηθάει το ότι δεν χρησιμοποιώ σημειώσεις η power point και έτσι έχω συνεχή διάδραση.

Παίρνω λοιπόν θέση στο μικρόφωνο και βλέπω την αίθουσα.

Μια κοπέλα δεν σήκωσε το βλέμμα της και ζωγράφιζε. Λέω μέσα μου κοίτα να δεις δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους τύπους στο τι θα πούμε, αλλά ευτυχώς έχω “εκπαιδευτεί” να μην κρίνω κανέναν που δεν ξέρω προσωπικά και άλλωστε ποιος είμαι εγώ που θα κάνω παρατήρηση σε ένα Παιδί, δεν πάω γι’ αυτό στα σχολεία.

Παρ’ ότι το βλέμμα μου πήγαινε συχνά στο κορίτσι το οποίο δεν σήκωσε ποτέ το βλέμμα του, έπρεπε να συνεχίσω να μιλάω για τους υπόλοιπους.

Κάποια στιγμή τελείωσα και περάσαμε στις ερωτήσεις.

Ξαφνικά το κορίτσι σηκώνει το χέρι του. Εξεπλάγην και από περιέργεια της έδωσα άμεσα τον λόγο. Λέω τι θα με ρωτήσει άραγε αφού δεν άκουγε πριν.

Κύριε ποιον αριθμό φοράγατε όταν αγωνιζόσασταν; Μόνο αυτό μου έμεινε να προσθέσω γιατί τόση ώρα σας ζωγράφιζα. Έβαλε τον αριθμό και μου έφερε την ζωγραφιά. Για σας κύριε η ζωγραφιά και με παίρνει και μια αγκαλιά.

Είναι στο φάσμα μου ψιθύρισε ο δάσκαλος δίπλα μου.

Εγώ που (και εγώ) ενημερώνω τον κόσμο για το “αόρατο” του θέματος κόντεψα να την πατήσω και με “έσωσε” το γεγονός ότι έχω σταματήσει να κρίνω ανθρώπους και πόσο μάλλον παιδιά.

Πριν να ανοίξουμε το στόμα μας σε οτιδήποτε, ας βάλουμε και μια δεύτερη σκέψη όσοι έχουμε τη δυνατότητα της δεύτερης σκέψης.

Όποιος “τυπικός” μιλάει για οράματα, στόχους και ιδέες, εκτός του ότι θα προοδεύσει, έχει λιγότερες πιθανότητες να κάνει λάθος, από όποιον μιλάει και κρίνει άλλους ανθρώπους.