ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΤΙΣΤΑΚΗΣ: “ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙΣ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ”

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε από τις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Άλλωστε αυτός το 2012 τον φώναξε στη σκηνή για να τραγουδήσει την “Ουρά του Αλόγου”. Αυτή ήταν και η αρχή. Από τότε ξεκίνησε να γράφει, δειλά δειλα, κάποια τραγούδια. Ο λόγος για τον Αλέξανδρο Κτιστάκη που όπως ο ίδιος αναφέρει “ασχολείται με τη μουσική λόγω αγάπης και με διάφορες άλλες εργασίες ανα χρονικά διαστήματα λόγω ανάγκης για επιβίωση”.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο “Τα Μαύρα”. Πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά – με εμφανείς επιρροές από τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου- που σε βυθίζει μέσα στο προσωπικό του σύμπαν. Αποτελείται από έξι τραγούδια και ένα ορχηστρικό θέμα. Ανάμεσά τους τα «Όσοι είναι μονάχοι» και «Τα ρούχα τα παλιά», που φέρουν την υπογραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου στους στίχους, και του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου στη μουσική, ενώ όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι σε στίχους και μουσική του Αλέξανδρου Κτιστάκη. Εμείς μιλήσαμε μαζί του με αφορμή την κυκλοφορία της νέα του αυτή δουλειάς.

 

Από τη μουσική του Καραγκιόζη στο… έντεχνο

Όπως εξομολογείται “γενικά οι πρώτες αναμνήσεις τραγουδιών είναι από τις διαδρομές με το αυτοκίνητο των γονιών μου. Από τη μεριά της μητέρας μου τα “έντεχνα” της εποχής και από τη μεριά του πατέρα μου παλιά λαϊκά. Όμως πιο δυνατές είναι οι αναμνήσεις από τις εποχές των πρώτων ανακαλύψεων. Πρώτη ήταν η περίοδος με τον Σαββόπουλο και τον Λοΐζο, μετά με τις Τρύπες και την ξένη ροκ, κυρίως των Led Zeppelin και των Rolling Stones. Ύστερα ήρθε η εποχή του Στράτου Διονυσίου και λίγο αργότερα η εποχή του Θανάση και του Σωκράτη. Όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια. Είναι εντυπωσιακή η ταχύτητα των αλλαγών μας κατά τη διάρκεια της εφηβείας”.

Και συνεχίζει: “Από πολύ μικρό παιδί, τότε που είδα τις ορχήστρες στο θέατρο σκιών, ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική. Όχι σε επαγγελματικό επίπεδο φυσικά, αλλά είχα την περιέργεια και τη λαχτάρα να πάρω μια κιθάρα και να τραγουδήσω. Την πρώτη αυτή κιθάρα μου την αγόρασε στα δώδεκά μου χρόνια ο νονός μου. Στο λύκειο φτιάξαμε ένα σχήμα με φίλους στη Λάρισα και παίζαμε αγγλόφωνα τραγούδια. Μετά όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη για δουλειά, ξεκινήσαμε να παίζουμε ρεμπέτικα με τον Τάσο Κοφοδήμο για δύο χρόνια. Ύστερα πήγα στο Ναύπλιο με την σύντροφό μου για κάποια χρόνια, κι εκεί έζησα μόνο από τη μουσική. Έπαιζα σχεδόν κάθε βράδυ στα μαγαζιά της περιοχής.

Εκεί το 2012 ξεκίνησα να γράφω μουσική για μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς με άκουσε ο Θανάσης να λέω το τραγούδι “Η ουρά του αλόγου”, του άρεσε και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε. Από τότε ξεκίνησα να γράφω, δειλά δειλα, κάποια τραγούδια. Έχει περάσει σχεδόν μία δεκαετία από τότε, με όμορφες εργασίες και συνεργασίες και φέτος αποφάσισα να βγάλω κι εγώ την πρώτη μου δουλειά.

Τα μαύρα…

“Τα μαύρα” είναι η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Διαβάζω πως είχες ενδοιασμούς να τη βγάλεις και πως ήταν έτοιμη εδώ και τέσσερα χρόνια. Γιατί;

Ναι, είχα διάφορες σκέψεις. Αρχικά έβρισκα συχνά εμπόδια λόγω της απειρίας μου, τα οποία είτε τα προσπερνούσα με αργούς ρυθμούς είτε λειτουργούσαν ως ανασταλτικοί παράγοντες στο κομμάτι της ανασφάλειας, σε σχέση με το αποτέλεσμα που περίμενα.

Μία ακόμα σκέψη που έκανα και με κρατούσε πίσω, είναι ότι έχουν γραφτεί τόσα μεγάλα τραγούδια από σπουδαίους δημιουργούς, που τα δικά μου τραγούδια δεν έχουν να πουν και πολλά. Άλλαξα όμως άποψη και έτσι ξεπέρασα την οποιαδήποτε ανασφάλεια. Δεν έχει σημασία όταν δημιουργείς να ψάχνεις να πεις κάτι μεγάλο και σπουδαίο, σημασία έχει αν νιώθεις την ανάγκη να εκφραστείς να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι ειλικρινής, να παλεύεις για αυτό που αγαπάς και να μη σε νοιάζουν οι συνέπειες. Να περπατήσεις τον δρόμο σου όσο δύσκολος κι αν είναι αυτός.

Τι συμβολίζουν αυτά τα… μαύρα; Και τι σε ενέπνευσε σε αυτή τη δουλειά;

Ο τίτλος αυτός είναι δανεικός από τον τίτλο του τραγουδιού “Τα μαύρα μη φοράτε”. Για συντομία στις πρόβες έλεγα στους συνεργάτες μου, “παιδιά πάμε τα μαύρα” και άρχισε να μου αρέσει σαν τίτλος για τον πρώτο δίσκο. Αυτό είναι και το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι που έφτιαξα πριν δέκα χρόνια. Στο τραγούδι αυτό κάνω την πρώτη μου προσπάθεια να χλευάσω το θάνατο. Νομίζω πάντως πως δεν είναι τόσο μαύρος ο δίσκος. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια.

Επιλέγοντας και τα υπόλοιπα τραγούδια ανάμεσα από άλλα που ετοίμαζα, συνειδητοποίησα πως “Τα μαύρα” είναι μια συνομιλία με τον εαυτό μου. Ακόμα και τα δύο τραγούδια του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, έχουν κι αυτά μια αναφορά στην μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου, καθώς τα είχαμε δοκιμάσει πριν μια δεκαετία με τον Κωνσταντή, μέσα σε μια πολύ δύσκολη προσωπική περίοδο.

Εν κατακλείδι δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε κάτι συγκεκριμένο για να μου δώσει έμπνευση. Η καθημερινή μας πορεία στη ζωή μπορεί να αποτελεί έμπνευση. Όμως, το πρώτο μου τραγούδι “Τα μαύρα μη φοράτε” μου αποκάλυψε έναν εντυπωσιακό κόσμο.

Συνεργασία ορόσημο;

Η σημαντικότερη συνεργασία είναι αυτή με τον Θανάση. Τώρα το γιατί νομίζω είναι εμφανές. Πιστεύω πως ο τρόπος αντίληψης της ζωής, αλλά και της μουσικής, αλλάζει προς το καλύτερο όταν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους σαν τον Θανάση. Η συνύπαρξή μας όλα αυτά τα χρόνια στις συναυλίες έχει παίξει ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στο πως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Επίσης έζησα πράγματα που δε φαντάστηκα ποτέ.

Δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό μου ποτέ ότι θα έβγαινα να τραγουδήσω σε τόσο κόσμο, σε τόσα μέρη. Επίσης σημαντική συνεργασία είναι και αυτή που έχουμε με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Ντέλλα από το 2015. Έχουμε κάνει αρκετές θεατρικές παραστάσεις μαζί, επίσης πολύ αποκαλυπτικές για εμένα.

Καλλιτέχνης που θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη σκέψη σε σχέση με κάποιο πρόσωπο. Ίσως επειδή είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που θαυμάζω πολύ. Ειδικότερα με τη δική μου “Αγία Τριάδα”, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα και τη Μελίνα Κανά. Μια δουλειά που θα ήθελα πολύ να κάνω, είναι να γράψω τραγούδια για γυναικείες φωνές. Μακάρι να υπάρξει η έμπνευση και η τύχη και να συμβεί.

Το νέο μουσικό τοπίο

Υπάρχει χώρος πιστεύετε στο ελληνικό μουσικό τοπίο για νέες φωνές;

Νομίζω διανύουμε μια μεταβατική περίοδο και έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα ακόμη. Νιώθω, αν και μπορεί να πέσω έξω, ότι μπαίνουμε σε νέα πορεία στο τραγούδι. Χώρος υπάρχει και υπάρχουν παιδιά που κάνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορεί να γίνει ζωτικός ο χώρος και κατά πόσο μπορεί να είναι πολυπληθής.

Διανύουμε πολύ περίεργη εποχή. Από τη μία έχουμε στα θετικά την άνοδο της χιπ χοπ σε σχέση με την αισθητική, τον στίχο και τις παραγωγές, την παγίωση των παραδοσιακών σχημάτων, έχουμε σιγά σιγά κάποια περίεργα – ας τα χαρακτηρίσω πειραματικά – εγχειρήματα που έλειπαν από την εγχώρια δισκογραφία, εξαιρετικούς νέους οργανοπαίχτες και δημιουργούς με τη ματιά και στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον και πολύ καλές φωνές. Ειδικά γυναικείες φωνές που είναι μία και μία.

Από την άλλη στα αρνητικά δεν έχουμε χώρους για να παρουσιαστούν όλα αυτά, ή μάλλον έχουμε ελάχιστους χώρους κυρίως για τα μεγάλα σχήματα και ονόματα. Τα μέσα δε στηρίζουν ιδιαίτερα τις νέες προσπάθειες και ειδικότερα ό,τι δεν είναι εύπεπτο δεν λογαριάζεται σαν μουσική. Η οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει σε κανέναν μας σχεδόν να μπορεί να βρεθεί σε διαφορετικές παραστάσεις κάτι που πλήττει συνήθως τους νέους δημιουργούς και τραγουδιστές.

Τα social media μάς έχουν μετατρέψει σε ζόμπι. Δεν ακούμε ουσιαστικά μουσική γιατί ακούμε τάσεις, δεν έχουμε σχέσεις ουσιαστικές, γιατί δεν ξέρουμε πως μοιάζει ο διπλανός μας όταν γελάει η όταν κλαίει, αφού χρησιμοποιούμε emoticon για να δηλώσουμε συναισθήματα, δεν ξέρουμε καν ότι από πάνω μας υπάρχει ήλιος γιατί είμαστε σκυμμένοι μέσα στα κινητά.

Γενικώς έχουμε απομακρυνθεί από τις ευαισθησίες μας, τις προσωπικές, τις κοινωνικές και αυτές των διπλανών μας. Όταν βρούμε την ισορροπία μας σε σχέση με τα αρνητικά της εποχής, τότε ίσως ανθίσει ακόμα περισσότερο η μουσική και κυρίως ίσως ανθίσει επιτέλους η κοινωνία μας.

Μελλοντικά σχέδια;

Τον Μάρτιο θα ταξιδέψουμε με τον Θανάση για τέσσερις εμφανίσεις στο εξωτερικό. Ίσως κάνω και δυο τρεις εμφανίσεις εκτός Αθήνας. Θα κάνω κι άλλη μία εμφάνιση στην Αθήνα την άνοιξη. Προς το παρόν ασχολούμαι νέα τραγούδια που φτιάχνω κι έχω μεγάλη περιέργεια να δω προς τα που θα με οδηγήσουν. Ας έχουμε υγεία και ο δρόμος θα έχει πάντα εκπλήξεις. Σας ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία.